Charlotte Gainsbourge - Stage Whispers

Charlotte Gainsbourge Stage WHispers (Because Music, 2011)

Η Charlotte Gainsbourge, πέρα από το να είναι η κόρη του Serge, με τον οποίο ηχογράφησε το προβοκατόρικο lemon incest στις αρχές του '80, έχει καταφέρει να καθιερωθεί και μέσα από τις δικές της καλλιτεχνικές αναζητήσεις· κυρίως ως ηθοποιός (βλέπε antichrist, melancholia κτλ) αλλά και ως τραγουδίστρια. Έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους μέχρι τώρα: το 5:55 σε συνεργασία με τον Jarvis Cocker και σε παραγωγή των Air, το οποίο ήταν συμπαθητικό, και το IRM σε συνεργασία με τον Beck, που ήταν πολύ δυνατό. Το Stage Whisper δεν είναι ακριβώς καινούργιος δίσκος. Είναι κομμάτια που περίσσεψαν από το IRM στο πρώτο cd, και μία ζωντανή ηχογράφηση στο δεύτερο. Όσο αφορά στα 'νέα' κομμάτια, μόνο για περισσεύματα δεν μοιάζουν. Κάπου ανάμεσα στην electro pop και μερικές πιο 'κλασσικές' αναφορές, περιέχει ορισμένα πιο upbeat κομμάτια, όπως το All the rain (ε, το 'upbeat' ίσως είναι λίγο τραβηγμένο...) και το Paradisco που τα πάνε μία χαρά, με την φωνή της να κάνει όμορφη αντίθεση με το background, αλλά και πολύ όμορφες 'μπαλάντες' (όχι κατά το 'χρυσές μπαλάντες' περισσότερο κατά το 'οι μπαλάντες του Dylan') όπως το Memoir που φέρνει στο μυαλό Suzanne Vega με λίγο πιο πειραγμένους στίχους: "... I remember you undressing as I set myself on fire...", για κάποιο λόγο αυτός ο στίχος μου καρφώθηκε στο μυαλό από την πρώτη φορά που τον άκουσα. Όπως και να 'χει, και τα 8 κομμάτια δεν πρόκειται να τα βαρεθείς εύκολα.
Αλλά η αληθινή αποκάλυψη είναι το live, και κυρίως τα κομμάτια από τον πρώτο δίσκο. Ο λίγο soft/ξενέρωτος χαρακτήρας που έχουν στις studio εκτελέσεις (ελέω air φαντάζομαι...) έχει υποστεί εδώ ένα - κυρίως ηλεκτρικό - ρετουσάρισμα, που απελευθερώνει από μέσα τους μία δυναμική που δεν μπορούσες να την φανταστείς. Για παράδειγμα το Set yourself on Fire (so take these matches off of me and set yourself on fire - ο Jarvis αφιερώνει) με το αλά phantom of the opera ριφ, και το Τhe operation με το μπάσο ανεβασμένο και τον κιθαριστικό ρυθμό (που παρεμπιπτόντως μου θυμίζει λίγο Γιοκαρίνη!) είναι και τα δύο από τα highlights. Αντίστοιχα όμορφες και ενεργητικές και οι εκτελέσεις των Af607105 και The Song That We Sing (που θα μπορούσε να είχε γίνει χιτάκι). Εξίσου καλά και τα κομμάτια από το IRM, αλλά αυτά ήταν καλά και στο δίσκο, οπότε η έκπληξη είναι μικρότερη. Το Heaven Can Wait πάντως μάλλον ξεχωρίζει λίγο από τα υπόλοιπα του IRM. Α, έχει και μία διασκευή στο Just like a woman. Αυτά. Άντε και περιμένουμε ένα καινούργιο δίσκο.

8.5

Those will burn: Paradisco, Set Yourself on Fire, The Operation