NOT YOUR ORDINARY REVIEW

The Black Keys El Camino (Nonesuch; 2011)

NOT YOUR ORDINARY REVIEW
Τα φράγκα, τα κλισέ και ο πόλεμος των genres..

Σκέφτηκα να βάλλω έναν υπέρτιτλο για να φανεί λίγο πιο ενδιαφέρον το ποστ, αλλά στην πραγματικότητα θα μπορούσε να έχει έναν μόνο τίτλο: ‘Ε και;
Διάβασα σήμερα το review για το el camino των the black keys στο pitchfork, -από αυτά που αναλύουν τους στίχους του δίσκου και βγάζουν συμπεράσματα για την εξέλιξη του γκρουπ και την γενικότερη θεώρηση της μουσικής- που γενικά μου αρέσουν… Αλλά εδώ έχουμε άλλη μια κλασσική περίπτωση, όπου ένα γκρουπ που αποθεώθηκε ως indie διαμαντάκι, αντιμετωπίζεται πλέον ως mainstream και υποταγμένο στην μουσική βιομηχανία και το κέρδος… Είχα στο μυαλό μου να γράψω και εγώ ένα φτωχό review γιαυτό, γιατί παίζει συνέχεια τελευταία στο winamp μου, και έτσι σκέφτηκα ότι τελικά τα reviews δεν έχουν ιδιαίτερη αξία πέρα από αυτόν που τα συντάσσει… Στην τελική αυτό είναι και το γαμάτο με την κριτική, καθένας κάνει την δική του… Προσωπικά λοιπόν, ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα, συμπληρώνοντας ευχάριστα τις άλλες ασχολίες μου, όπως να γράφω αυτό το κείμενο. Δεν ξέρω αν θα τον ακούω σε ένα ή σε δέκα χρόνια από τώρα, αν θα πάει την ιστορία της μουσικής ένα βήμα πιο πέρα ή αν όσοι εμπλέκονται με αυτόν θα βγάλουν ένα κάρο λεφτά. Και δεν με απασχολεί να το μάθω άμεσα, για τώρα μου αρκεί που ακούω λίγη μουσικούλα που μου αρέσει. Παράλληλα σκεφτόμουν την όλη ιστορία με τα genres, τα tags στην μουσική και την δημιουργία γενικότερα. Ίσως αυτό που έχει σημασία είναι αν κάτι σε εκφράζει ή σου προσφέρει κάτι την στιγμή που το κάνεις,-ίσως και όχι…
Και επειδή αυτό το ποστ έγινε πολύ προσωπικό, θα πω και κάτι άλλο. Στο πνεύμα της ηλιθιότητας και της νωχελικότητας που με διακρίνει, έχω «συντάξει» πλήθος «θεωριών» και μανιφέστο για διάφορα θέματα που με αποσχολούν, κυρίως για να γελάμε με τους φίλους μου. –κάποια στιγμή πρέπει να τα εκδώσω, για να βγάλω και εγώ κανένα φράγκο- Anyway, αυτό με την μεγαλύτερη απήχηση, θα μπορούσε να έχει σαν τίτλο: το μπιτσόμπαρο. Λέει λοιπόν χοντρικά, αυτή η μεγάλη θεωρία, ότι όταν (χρονικό) αποτύχω ως αρχιτέκτονας θα πάω σε μια παραλία να ανοίξω ένα μπιτσόμπαρο, (παλιά έλεγα αγρότης, -πίσω στην χειρονακτική εργασία, πρωτογενής τομέας κ.α. αλλά μετά από προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα, η εμπορία αλκοόλ θεωρήθηκε πιο ρεαλιστική). Θα έχουμε φθηνή μπύρα, ωραία μουσική και γενικά απλώς θα περνάμε την ώρα μας… Μάλλον η αποφυγή της πραγματικότητας ελκύει πολλούς...

PS1: Περιμένοντας τη νέα φαινομενολογία… αυτός ο heidigger μας έχει καταστρέψει…
PS2: Όπως έχει πει και ένας μεγάλος: «η ζωή είναι μικρή και ενδεχομένως μία»
Keep it real, yo

8.5

Those will burn: Little Black Submarines, Lonely Boy, Run Right Back