Barry Adamson - I will set you free

Barry Adamson I will set you free (Central Control, 2012)

Μιας και δεν έχω ακούσει τίποτα καινούργιο που να με ενθουσιάζει τον τελευταίο καιρό, έρχονται συνεχώς παλιοί φίλοι για να μου κάνουν παρέα. Οι Lambchop, οι Magnetic Fields, και φυσικά ο Barry Adamson. Αν και για πολλούς είναι απλά ex-Magazine, ex-Bad Seeds και ex-Visage, η προσωπική του πορεία που ξεκίνησε κάπου στα 1988 είναι νομίζω μακράν πιο ενδιαφέρουσα από όλα τα προηγούμενα. Το βασικό χαρακτηριστικό της μουσικής του λοιπόν, είναι ότι δουλεύει σαν soundtrack για υποθετικές ταινίες (+ 2 πραγματικά soundtrack στην πορεία). Για την ακρίβεια υποθετικά soundtrack για film noir ταινίες· μέρη και εικόνες όπου είναι πάντα νύχτα και κυριαρχεί το έγκλημα. Περιμένοντας κάτι αντίστοιχο, τρόμαξα λίγο με το Get your mind right που ανοίγει το δίσκο: bluesy garage με πολύ περισσότερο φως από ότι συνήθως. Το Black Holes in my Brain που ακολουθεί κινείται σε πιο γνώριμα μονοπάτια: jazzy και ρυθμικό, αλλά και αυτό να ακούγεται αρκετά ανέμελο. Όχι ότι μας ενοχλεί ιδιαίτερα όμως. Από εκεί περνάμε στο Turnaround, όπου ξαναλλάζουν οι διαθέσεις: ανάλαφρη μπαλάντα? Το πρώτο κομμάτι που με απογοητεύει λίγο· ευτυχώς υπάρχει το τελευταίο λεπτό που το διασώζει. Συνεχίζουμε στο The power of suggestion: αρχίζω να αποδέχομαι ότι στον κόσμο του Barry μάλλον ξημέρωσε μετά από 20 χρόνια νύχτας. Δεκτό, συμβαίνουν και αυτά, εξάλλου η μουσική είναι όμορφη. Και πάνω που νομίζω ότι έπιασα το νόημα το δίσκου μπαίνει το Destination: κιθαριστικό, noisy και new-wavy μοιάζει να ήρθε από άλλο κόσμο. Μέχρι που η φασαρία μετατρέπεται σε ένα απίστευτα catchy refrain και ένα πιάνο αρχίζει να ακούγεται στο background. Και αυτή η κιθάρα δεν ακούγεται λίγο… country; Δεν πειράζει, έχω αρχίσει να κουνάω το κεφάλι ρυθμικά και να το απολαμβάνω. Και ενώ δεν ξέρω πλέον τι να περιμένω ξεκινάει το The trigger city blues που μου δίνει απλόχερα αυτό που περίμενα στην αρχή: σκοτεινό soundtrack, πλήρες με τα έγχορδά του, τη βροχή να πέφτει, τους απαραίτητους πυροβολισμούς (I have a gun and I’m gonna use it) και το τηλέφωνο που καλεί αλλά κανείς δεν απαντάει. Και όλα αυτά κλείνουν με ένα υπέροχο organ solo. Θα έπρεπε να το περιμένω με τέτοιο τίτλο βέβαια, αλλά με παραπλάνησαν το προηγούμενα κομμάτια. Έχοντας πάρει λοιπόν την απαραίτητη noir δόση μου συνεχίζω έτοιμος να δεχτώ ο,τιδήποτε από τα υπόλοιπα κομμάτια. Το looking to love somebody αναδύεται στην επιφάνεια ξανά, με τη μουσική να είναι απολαυστική αλλά τη φωνή του Barry να ακούγεται λίγο επίπεδη. Ποτέ δεν ήταν το δυνατό του στοιχείο βέβαια, αλλά σε αυτόν τον δίσκο μοιάζει να ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στο ανεκτό και το ενοχλητικό, πράγμα που αδικεί πολύ τις ενορχηστρώσεις που είναι πάντα σε υψηλά επίπεδα. The sun and the sea στη συνέχεια και πλέον δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Barry αποφάσισε να ακολουθήσει μία πιο pop κατεύθυνση σε αυτό τον δίσκο. Αλλά όσο αυτό το organ βρίσκεται στο προσκήνιο, συνοδευόμενο μάλιστα από ‘dessert’ κιθάρες δεν πρόκειται να παραπονεθώ. If you love her λίγο πριν το τέλος: άλλη μία μπαλάντα, πολύ καλύτερη αυτή τη φορά, στο μέσο αλλάζει ύφος κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Και έρχεται το κλείσιμο με το Stand in, το μοναδικό κομμάτι που ξεπερνάει (για λίγο) τα 5 λεπτά, άλλη μία απόδειξη του ότι ο στόχος ήταν να γίνει μία πιο προσιτή δουλειά, αλλά τελικά, το σύνολο αποζημιώνει. Τέτοιες μουσικές λίγοι μπορούν να γράφουν, οπότε παραμελείς τα ενοχλητικά στοιχεία. Το Back to the Cat του 2008 νομίζω ήταν πολύ καλύτερος δίσκος, αλλά κι αυτός εδώ μια χαρά είναι. Το winamp μου δείχνει εξάλλου ότι τον έχω ακούσει ήδη 15 φορές, χωρίς να ξέρει βέβαια ότι εγώ τον ακούω και στις διαδρομές από το σπίτι στο γραφείο και πίσω. Οπότε ναι, πρέπει να παραδεχτώ ότι μάλλον μου άρεσε ο δίσκος. Αλλά στα κρυφά έβαλα να παίζουν και όλα τα προηγούμενα για να φρεσκάρω τη μνήμη μου. Και η μνήμη είναι λίγο πιο αυστηρή από τις τωρινές μου διαθέσεις...

7.9

Those will burn: The Trigger City Blues, Destination.