The Twilight Sad - No One Can Ever Know

The Twilight Sad No One Can Ever Know (Fat Cat, 2012)

Όσοι είχαν ακούσει τον πρώτο δίσκο (Fourteen Autumns and Fifteen Winters) πέρα από τα ακαταλαβίστικα σκοτσέζικα ένοιωσαν μια αρκετά δυνατή μπάντα. Συναισθηματική, που πατούσε στο shoegaze που όμως έριχνε κλεφτές ματιές δεξιά κι αριστερά ώστε να ταιριάζει και στον σκοτσέζικο ροκ ήχο. Ναι, ο πρώτος τους δίσκος ήταν πολύ όμορφος και μπορούσε να σε συνεπάρει ακόμα κι αν έπρεπε να διαβάσεις τα lyrics, ώστε να μπεις ακόμα πιο μέσα.

Ο τρίτος δίσκος έρχεται το 2012 για να μας επαναφέρει λίγο την χαρά που είχαμε πάρει ακούγοντας τον πρώτο δίσκο. Και έρχεται σε μια εποχή (τουλάχιστον για μένα) όπου συνδυάζεται με lanegan και tindersticks.

"Πολύ συναίσθημα ρε Αρτέμη", που θα έλεγε κι ο χαρυκλυν...
κι όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Ναι, χρειαζόμαστε πάλι τα λόγια γραμμένα, για να μπούμε καλύτερα στο παιχνίδι που στήνει η τριάδα από το kilsyht αλλά ο δίσκος ξεκινά ζόρικα. Το alphabet (από το καλύτερα κομμάτια του δίσκου) οριοθετεί και την αλλαγή. Ο ήχος γέμισε και το shoegaze έγινε λίγο πιο gothic και λίγο περισσότερο ηλεκτρονικό με την βοήθεια των synths. Η φωνή του Graham και οι στίχοι, καταραμένα ερωτόλογα, παραμένουν να συνδέουν το παρελθον.

Νομίζω πως με αυτόν τον δίσκο καταφέρνουν να αποσχιστούν από την όλη φάση του σκωτσέζικου ήχουν και να δώσουν στον εαυτό τους ένα καινούργιο,για αυτούς, τόπο. Εκεί μέσα αναπτύσουν τις εμμονές τους, τους φόβους και μουσικά μεταφέρονται σε κάτι που μοιάζει με ένα τύπο new wave, post punk(θα με κάψει ο θεός).

Ο δίσκος έχει αρχή, μέση και τέλος και σχεδόν κανένα κομμάτι δεν υστερεί.Τόσο η μουσική όσο και οι ιστορίες βρίσκονται σε αρμονία, αφήνοντας τον κατάλληλο χρόνο για την μελωδική και πολλές φορές σπαρακτική φωνή του graham να γεμίσει τα κενά και τις ατέλειες.
Κάποιες φορές νοιώθω πως βρίσκομαι ανάμεσα σ'ενα ζευγάρι κι άλλοτε πως παρακολουθώ μια σαπουνόπερα. Αυτός ο δίσκος είναι ο κατάλληλος για να δεις την πρώτη σεζόν του whitechapel. Ταιριάζει απόλυτα σε μια σκοτεινή πρωτεύουσα.

Αξίζει ο δίσκος μια στροφή, ακόμα κι αν η φωνή δεν γίνει σε κάποιον αγαπητή, σίγουρα το ταξίδι μέσα στις ιστοριές αφήνει μια γλυκειά αίσθηση...

και στην τελική σίγουρα κάποιος, κάπου, κάποτε είχε πει: " So sick to death of the sight of you now/ Safe to say I've never wanted you more."
για αυτόν λοιπόν είναι γραμμένος αυτός ο δίσκος.

8.3

Those will burn: Alphabet, Dead City, Don't Look At Me