Lambchop - Mr M

Lambchop Mr. M (Merge, 2012)

Οι lambchop είναι ένα από τα συγκροτήματα που έχω ακούσει όσο λίγα άλλα. Ειδικότερα τα what another man spills, nixon και is a woman. Από εκεί και πέρα σαν να έχασα λίγο την επαφή με τις επόμενες δουλειές τους, ξεκινώντας με τα Aw Cmon / No you Cmon. Δεν ήταν άσκημοι δίσκοι, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσαν να μου κινήσουν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Το ίδιο έγινε και με τα damaged και OH. Οπότε περίμενα κάτι αντίστοιχο να συμβεί και με τον νέο τους δίσκο. Αλλά για κάποιο λόγο με αυτόν κόλλησα. Και όχι μόνο τον άκουγα συνέχεια, αλλά με 'ανάγκασε' να μπω σε μία διαδικασία αναδρομής στη δουλειά τους που κράτησε σχεδόν ένα μήνα. Όλα τους τα cd ξαναβρήκαν το δρόμο τους προς το στερεοφωνικό μου ένα ένα. Από το How I Quit Smoking στο Tools in the Dryer και από το Hank στο The Queens Royal Trimma. Και ανάμεσα σε όλα αυτά πάντα το Mr. M. Βέβαια, δεν νομίζω ότι οι Lambchop άλλαξαν κάτι ιδιαίτερο σε αυτό το δίσκο. Το αντίθετο μάλλον: συνεχίζουν την πορεία που έχουν χαράξει. Οπότε όλα τα παραπάνω οφείλονται περισσότερο στις δικές μου διαθέσεις προφανώς. Αλλά αυτό που είναι επίσης προφανές είναι ότι ο Kurt και η παρέα του δείχνουν ότι πλέον έχουν κατακτήσει σχεδόν απόλυτα την τέχνη του να γράφουν όμορφα, διακριτικά και νοσταλγικά τραγούδια. Χωρίς εντάσεις, χωρίς πιασάρικα refrains και hooks, κατά μία έννοια χωρίς καμία επαφή με το που βρίσκετε η μουσική σήμερα. Αλλά ταυτόχρονα με 11 μικρούς κόσμους στο γνωστό τους στυλ, με καταπληκτικά έγχορδα να οδηγούν τις συνθέσεις, τη φωνή του Kurt να γυροφέρνει ανάμεσα στο αυθεντικό 'crooning' και την ειρωνεία και τους στίχους να σου χαρίζουν συνεχώς αυτά τα χαμόγελα που μόνο οι Lambchop ξέρουν να δίνουν, είτε γιατί είναι πολύ έξυπνοι (οι στίχοι) είτε γιατί (τις περισσότερες φορές) δεν έχεις ιδέα για το τι μιλάνε με αποτέλεσμα να ακούγονται σχεδόν σουρεαλιστικοί. Προσθέστε και ένα διακριτικό tribute στον Vic Chesnutt καθώς και το γεγονός ότι ο Kurt χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τη λέξη 'love' σε στίχους τραγουδιού. Αν κάποτε οι Lambchop είχαν συνδέσει το όνομά τους με την alternative country, η σύνδεση αυτή πλέον δεν έχει καμία υπόσταση. Προσεγγίζουν την pop μουσική στην καρδιά της· μόνο που είναι η καρδιά που έχει οριστεί, ας πούμε από τον Burt Bacharach, 50 χρόνια πριν. Οπότε φαντάζομαι ότι λίγους θα αγγίξει ο δίσκος. Για όσους ενδιαφέρονται η απόλαυση είναι σίγουρη!

8.6

Those will burn: Kind of, Betty's Overture, Gone Tomorrow