ρε κοιτα να δεις που θα ξεπαραδιαστούμε στα gigs το καλοκαίρι....

Με τον πρωτότυπο αυτό τίτλο θέλω να δηλώσω την αμέτρητη χαρά μου για τις συναυλίες που έρχονται. Θα μου πει κανείς, και με το δίκιο του, ρε αδερφέ τα ξέρουμε, τα είδαμε, τα διαβάσαμε...

Χωρίς να διαφωνήσω, παραθέτω κάποιες που θεωρώ πως έχουν ένα ενδιαφέρον παραπάνω...

παρασκευή 9 Μαΐου οι CLOSER

παρασκευή 24 Μαΐου οι LEBANON HANOVER 

παρασκευή 31 Μαΐου οι CHRISTIAN DEATH




πέμπτη 05 Ιουνίου TUXEDOMOON

σάββατο 07 Ιουνίου BLACK LIPS, CROCODILES, SOFT MOON, WOODEN SHJIPS κα




παρασκευή 20 Ιουνίου SIMPLE MINDS ΡΕ!




σάββατο 21 BOY GEORGE, AEROPLANE

τετάρτη 25 Ιουνίου DARKSIDE, WHITE LIES, EDITORS και kasabian

δευτέρα 14 Ιουλίου BRIAN JONESTONE MASSACRE

Future, NO Future

FUTURE Honest (Epic Records, 2014)

Ω μισογυνισμέ, εσύ σουπερστάρ. 

Με αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο και συμβολικό στιχάκι, χαιρετίζω την είσοδο του αϊτιανοαμερικανού ράππερ Φιουτσερ, δηλαδίς του Μέλλοντος στο φτωχό αυτό ιστολόγιο. Ο Future έχει πετύχει πολλά στη ζωή του, όπως να βγάλει κάτι mixtapes στα τριάντα του, έχοντας φροντίσει όμως πρώτα να αφήσει από μικρός ένα σωρό κουτσούβελα από εδώ και εκεί, χτίζοντας έτσι από παλαιόθεν το Μελλοντικό κοινό του. His Future audience κατάλαβες. Κάπου στα πέντε μύρια οπαδούς στο fb βλέπω, άρα και ιδιαίτερα καρπερός. Όντας ωραίο παιδί με πολλά δαχτυλίδια, πέτυχε και το μεγαλύτερο του κατόρθωμα. Την Ciara. Άκου τώρα. Πέτυχε μια γκόμενα. Τρόπαιο. Trophy. Αγγλιστί. Έλα όμως που το έβγαλε τραγούδι. Και δεν σου λέω, και εγώ στην θέση του θα πανηγύριζα. Την έχεις δει την Ciara; Τέτοιες χαρές δεν κρύβονται...

 Κανονικά αυτό το κείμενο θα έπρεπε να ήταν μια κατακραυγή. Μια έκκληση προς τα ευαίσθητα και πολιτισμένα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας. Μια δήλωση ενάντια στην χρησιμοποίηση της γυναίκας ως αντικειμένου. Μια φεμινιστική οπτική ρε αδερφέ. Αλλάς ας είμαστε ειλικρινείς δεν είμαι εγώ για αυτά. Θέλεις λίγο που θεωρώ δεδομένη την ισότητα των φύλων, μπορεί να έχω και υποσυνείδητα χαραγμένα μέσα μου τα στερεότυπα για την γυναίκα ενάντια στα οποία γράφαμε εκθέσεις στο λύκειο, έχω πολλές φορές παραμερίσει αυτά τα στοιχεία για να ακούσω τη “μουσική”. Δυστυχώς όταν ακούς ένα σωρό ραπ δίσκους το συνηθίζεις και το ξεπερνάς, ελπίζω όχι γιατί σου φαίνεται πλέον φυσιολογικό, αλλά γιατί μαθαίνεις να δίνεις στα πράγματα την αξία που τους αρμόζει. Το θέμα είναι ότι αυτός ο δίσκος είναι τόσο χάλια που δεν άντεξα. Οπότε μου φάνηκε πιο λογικό να κράξω λίγο γενικότερα για αυτά τα θέματα.

 Συνοπτικά η “μουσική” του δίσκου είναι ένα πολιτισμικό σοκ, και όχι με την καλή έννοια. Rapper σκληροί που πουλάνε ναρκωτικά και μισογύνηδες, σιγά το νέο θα μου πεις, αλλά το θέμα είναι το context. Αρχικά να πω ότι μπήκα στον κόπο να ασχοληθώ με τον δίσκο γιατί έβρισκα ενδιαφέρουσα τη χροιά και το στυλάκι του σάπιου. Μπορώ να πω πλέον με βεβαιότητα ότι μπροστά στον Future ακόμα και ο 2Chainz μου μοιάζει πλέον άξιος MC. Θέλει ταλέντο για να προξενήσεις μεγαλύτερη αντιπάθεια από τον 2Chainz. Οπότε φαντάζομαι ότι είναι ένα ταλέντο και αυτό. Αλλά ας μην χάνουμε άλλο χρόνο με αυτό. Ξέχασα να πω για τη μουσική. Σκέψου ό,τι πιο κλεμμένο και ηλίθιο μπορεί να φτιάξει ένας παραγωγός. Και ούτε κλέβει καλά, ούτε από τα καλά τα σπίτια. Δηλαδή ρε φίλε, και ο Drake είναι ανούσιος, αλλά έχει ένα επίπεδο η παραγωγή, βλέπεις μια αρτιότητα τεχνικά. Αυτό που υπάρχει εδώ είναι μια πρωτόγνωρη κακοφωνία. Τόσα πολλά στοιχεία που περιμένουν τη σειρά τους, που ειλικρινά δεν ξεχωρίζει τίποτα. Ίσως μόνο το autotune που καταστρέφει και το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο που πιθανόν να έβρισκες σε αυτόν τον δίσκο. Την ιδιαίτερη χροιά του Future που του επέτρεπε να κινείται σε ένα πολύ slow tempo, αλλά όχι με την έννοια της ποιητικής απαγγελίας όπως είχαμε δει στον Sweatshirt, αλλά με ένα RnB/reggae vibe. Γενικότερα έχουμε όλα τα στοιχεία για τα οποία μιλάμε που και που για τον ηλεκτρονικό ήχο που εγκαινίασε ο Kanye και έπειτα ο Kid Cudi, όσο χάλια κατάφερε να τα φτάσει ο Future. Ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι η πλειοψηφία του μουσικού κοινού είναι δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια που βγάζουν selfies και γράφουν στιχάκια όπως “tα CpaS KΟkLα M8u” η μία στην άλλη. Και εδώ φτάνουμε σε αυτό που ήθελα να πω εξαρχής. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν ωραία στοιχεία που θα μπορούσε να δώσει ένας τέτοιος δίσκος, αλλά ότι υπάρχει παντελής έλλειψη αισθητικής ως προς το τελικό αποτέλεσμα. Ή χωρίς κανένα κοινό σημείο με τη δική μου για να είμαι και politically correct. Ούτε για ανούσιος δίσκος που παίζει ευχάριστα στο background δεν μου κάνει. Κρίμας το ταλέντο που πέφτει σε λάθος χέρια.
_

3

Those will burn: Ούτε Καν


Bonus και το clip από το τρόπαιο, όπου παρέα με τον Kanye στα χειρότερα του κραυγάζουν για τις γυναίκες τους, για να κράξουμε άφοβα παρέα.

Damon Albarn - Everyday Robots

Damon Albarn Everyday Robots (Parlophone, 2014)

Δεν είναι λίγο να προσπαθώ να γράψω τα δυο τρια πράγματα που ένοιωσα όταν άκουσα το everyday robots. Κι αυτό γιατί δυσκολεύομαι να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Ακόμα και τώρα που έχω ξεκινήσει το κείμενο, δεν έχω καταλήξει αν ο δίσκος μου αρέσει.
Τον έχω ακούσει αρκετά, αλλά αν μου αρέσει, στο σύνολο του, δεν έχω καταφέρει να κατάλαβω. Με τρελαίνει το Hostiles. Ναι, αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνω. Είναι η μελώδία, αυτό το μαγευτικό ρυθμικό σχεδόν νανούρισμα και τα κλασικα γυρίσματα του Albarn. Είναι το lonely press play, που ενώ θυμίζει λίγο gorillaz είναι συναισθηματικό και ατμοσφαιρικό.
Τρία στα τρία για τα εισαγωγικά κομμάτια του δίσκου. Το Mr Tembo ή μάλλον από το mr Tembo έως και το you & me ακούμε 4 κομμάτια (μαζί με το ιντερλούδιο parakeet) τα οποία υπολείπονται στη δυναμική. Ειδικότερα όταν τα συγκρίνεις με τα τρία προηγούμενα αλλά και με το Hollow Pοnds που ακολουθεί. Κάτι μεταξύ trip hop και doo woop μας δίνει μια γρήγορη ματιά της βιογραφίας του..."modern life was spayed on to a wall in 1993" λέει μέσα και σχεδον ανατριχιάζεις όταν θυμάσαι ποιος ήσουν και που όταν έσκασε ο δίσκος...
Θυμάμαι όταν έγραφα τις σκέψεις μου για τον δίσκο του παυλίδη, είχα έντονη την αίσθηση μουσικής μέσα στη παύση κυρίως ενός αστικού ρυθμού. Κάπως έτσι είναι και εδώ ο Albarn. Η έλειψη βιασύνης του μέσα στο χαμό. Δίσκος που δεν ταιριάζει στην εποχή; Ταχύτητα κατεβάσματος, χιλιάδες rar που περιμένουν υπομονετικά την σειρά τους. Εδώ θέλει υπομονή. Όχι για να καταλάβεις κανα κρυφό νόημα, αλλά υπομονή για ακούσεις το κομμάτι που σου κάνει. Αυτό που θα σε ταξιδέψει. Διότι κάποιο θα τα καταφέρει, το πόσο μακρυά θα σε πάει εξαρτάται από τον καθένα.
Πολύ προσωπικός δίσκος. Υπόκωφος. Σα τα μπιτ στο photographs.
Το history of a cheating heart είναι αρκετά βαρετό και κάνει το heavy seas of love να φαίνεται χειρότερο από ότι είναι στην πραγματικότητα.

 _

Δεν μπορώ να βάλω βαθμό. Δεν ξέρω...ανάλογα το κομμάτι...κάπου μεταξύ 5.0 με 7.0 φαντάζομαι. 

Those will burn: Hollow Ponds, Hostiles, Lonely Press Play

update: ενδιαφέρουσα συνέντευξη για διάφορα στη guardian..

Subculture(s) #006: Cover me in Darkness

Η ερώτηση της ημέρας: ποια είναι είναι η καλύτερη διασκευή που έχεις ακούσει; Το ξέρω, κλισέ ερώτηση, αλλά μου ταιριάζει σε αυτή τη φάση, έτσι για να νιώσω πάλι λίγο μουσικόφιλος. Αλλά έτσι κι αλλιώς, οι διασκευές δεν είναι αστεία υπόθεση. Μπορεί να είναι και πιο δύσκολο να κάνεις μία ουσιαστική διασκευή από το να γράψεις ένα καινούργιο κομμάτι. Όπου 'ουσιαστική' διάβαζε 'μία διασκευή που προσπαθεί να βρει κάτι κρυμμένο στο αρχικό κομμάτι, να το φέρει στην επιφάνεια και να το κάνει κυρίαρχο'. Διαφορετικά είναι απλά επανεκτέλεση. Για μένα, οι πιο αναπάντεχες διασκευές, αυτές που εκτίνασσαν το μυαλό (blew my mind, χεχε) για κάποιο περίεργο λόγο έρχονταν σχεδόν πάντα από την σκοτεινή πλευρά της μουσικής. Έτσι απλά νομίζω, αυτοί οι μαυροφορεμένοι τύποι, όποτε αποφάσιζαν να ασχοληθούν σοβαρά με τη δουλειά κάποιου άλλου, το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο. Οπότε ορίστε οι τέσσερις πιο αντιπροσωπευτικές που μπορώ να σκεφτώ:

The Sisters of Mercy Gimme Shelter (Temple of Love 12") 1983

Και φυσικά, τίποτα δεν θα μπορούσε να σταθεί πάνω από αυτό εδώ. Καταρχήν το αυθεντικό κομμάτι από μόνο του: ίσως και η πιο συγκλονιστική στιγμή των Stones. Σε όλα τα επίπεδα. Από τον ρυθμό και το riff μέχρι τον τρόπο που αναπτύσσεται, από το σπάσιμο στην μέση και την ερμηνεία του Mick μέχρι τους στίχους. Δηλαδή φαντάζομαι ότι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να γράψει στίχους όπως “war, children, it's just a shot away / rape, murder, it's just a shot away”. Αλλά “a kiss away”; “Just a kiss away”? Pure genius*. Και κάπου εκεί μπαίνει στην εικόνα ο κ. Eldritch και η παρέα του. Το πρώτο αξιοπερίεργο είναι ότι μιλάμε για το 1983. Η διασκευή κυκλοφορεί ως b-side στο Temple of Love (το original ε; μην μπερδευόμαστε). Με άλλα λόγια πριν καν ο Wayne Hussey αναλάβει τις κιθάρες, και επομένως πριν καν βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο. (by the way, όλη η πρώτη πλευρά του First and last and always είναι ουσιαστικά του Hussey, black planet, walk away, marian κτλ). Οπότε δύσκολα θα περίμενες ωριμότητα, η οποία μάλλον είναι απαραίτητη για να πιάσεις ένα τέτοιο κομμάτι, εκτός και αν βασιστείς απλά στο θράσος ελπίζοντας να σου κάτσει. Όπως και να 'χει, έκατσε πάντως, και δεν σηκώνεται με τίποτα. Οι Sisters βρίσκουν αυτή την υποβόσκουσα σκοτεινιά που υπάρχει κρυμμένη στο αυθεντικό και την φέρνουν σε πρώτο πλάνο, ανεβάζουν το μπάσο έτσι ώστε να τονίσουν ακόμα περισσότερο το ρυθμικό μέρος, μειώνουν λίγο, τόσο όσο χρειάζεται, την ταχύτητα και ο Eldrich φτύνει τις λέξεις μία μία έτσι ώστε η ανάγκη για καταφύγιο να γίνεται ακόμα πιο επιτακτική: Δεν έχουμε να κάνουμε πλέον με μία στιγμή αδυναμίας, όπου σε παίρνει λίγο από κάτω και βλέπεις τα πράγματα λίγο απαισιόδοξα. Εδώ πλέον βρίσκεσαι από κάτω, το σκοτάδι είναι πυκνό που δεν αφήνει καθόλου χώρο για τον ήλιο που αχνοφαίνεται που και που στην εκτέλεση των Stones. Και χρειάζεσαι αυτό το καταφύγιο απεγνωσμένα. Προφανώς δεν θα το βρεις εδώ βέβαια. *update: μόλις συνειδητοποίησα τι γράφω και είπα να το μαζέψω λίγο: στο original λοιπόν, οι στίχοι είναι 'war,children, are just a shot away / rape, murder, are just a shot away' το 'just a kiss away' έρχεται μόνο στην τελευταία στροφή, αλλά σαν λύση: "I tell you love, sister, it's just a kiss away". Οπότε το 'war,children, are just a kiss away / rape, murder, are just a kiss away' είναι αντιστροφή που ανήκει στους Sisters. Άρα και το genius μάλλον εκεί πάει. Απ' ό,τι φαίνεται έχω ακούσει την εκτέλεση των Sisters πολύ περισσότερες φορές, ώστε πλεόν αυτή έχει περάσει στο υποσυνείδητό μου...

Type O Negative Paranoid (The Origin of the Feces) 1992

Εκεί που οι Sisters έκαναν τα 4 λεπτά του αυθεντικού Gimme Shelter 6, οι Type O Negative πήραν τα 2 και κάτι λεπτά του Paranoid και τα έκαναν 8. Και καταφέρνουν να συμπυκνώσουν μέσα σε αυτά ένα μεγάλο μέρος της ουσίας των πρωίμων Black Sabbath, και πιο συγκεκριμένα του πρώτου τους δίσκου (στον οποίο φυσικά δεν βρίσκεται το Paranoid). Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι για το Paranoid; Φαντάζομαι το riff του, τις τσιρίδες του Ozzy, το 'πάει να γίνει solo' του Tommy. Για τον Pete όμως, αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία μάλλον ήταν οι στίχοι και η παράνοια που προσπαθούν να περιγράψουν. Από εκεί και πέρα, κατεβάζει τους ρυθμούς στο ελάχιστο, διπλασιάζει το βάρος στις κιθάρες και τραγουδάει με το γνωστό του τρόπο. Πλήκτρα εμφανίζονται σε σημεία δημιουργώντας ατμόσφαιρα, το riff από το Iron Man ξεπετάγεται κάπου (και το οποίο είναι τουλάχιστον αναγνωρίσιμο, διότι, αυτό του Paranoid ψάξε να το βρεις). Και μετά υπάρχουν και αυτές οι παύσεις με τις φωνές και τα γέλια που δημιουργούν μία ψευδο-αισθησιακή κατάσταση σε στυλ Vampiros Lesbos που καταφέρνουν να δέσουν με τη σούπα. Το βασικό βέβαια είναι ότι στους Type O Negative υπάρχει κάτι που λείπει από όλα σχεδόν τα υπόλοιπα συγκροτήματα αντίστοιχης κατεύθυνσης: χιούμορ (ή τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω εγώ). Πάρε για παράδειγμα το My girlfriends girlfriend: Θεωρητικά έχει παρόμοιο θέμα με το Lesbian Show των 'δικών μας' Nightfall. Και με τα δύο γελάς, μόνο που για το πρώτο αυτός είναι ένας από τους στόχους του, για το δεύτερο προκύπτει κατά λάθος από... την πολύ προσπάθεια. Όπως και να το κάνεις, διαφορετικά είναι να ακούς την ψευδοαισθησιακή φωνή του Pete να ψιθυρίζει “They keep me warm on cold nights / We must be quite a sight, / In our meat triangle / All tangled. / Wow.” και άλλο τους Nightfall να γκαρίζουν “Along with fate of mine / They both have left me, asinine / In love they fell, together shine / No place for me in this world of mine.” Θέλω να πω ότι, πέρα από το ότι ο τύπος που γράφει τους στίχους στους Nightfall πρέπει να την ψάξει για δυσλεξία, o Pete καταφέρνει να κάνει ομοιοκαταληξία το triangle με το tangled ενώ ακούγεται cool. Άσε που πέρασε και καλύτερα απ' ό,τι φαίνεται. Αλλά μάλλον έφυγα λίγο από το θέμα μας: κομματάρα (το paranoid από τους Type ντε!). Και να μην το ξεχάσω, στον ίδιο δίσκο υπάρχει και μία εξίσου τρομερή διασκευή του Hey Joe του Jimi και της εμπειρίας του, που έχει αλλάξει μέχρι και στίχους και έχει γίνει Hey Pete.

Nevermore Silent Hedges/Double Dare (In Memory Ep) 1996

Οι Nevermore (μέταλλα εξ' αμερικής για τους αμύητους) είναι αλήθεια ότι έχουν φτιάξει παράδοση στις άπαικτες διασκευές: Έχουν στο ενεργητικό τους μία σχεδόν death metal εκδοχή του Sound of Silence των Simon and Garfunkel, μία τρομερή εκδοχή του Love Bites των Priest (οκ, σε αυτό ήταν πιο κοντά στα νερά τους), και στην προηγούμενη ενσάρκωσή τους ως Sanctuary μία πειραγμένη εκτέλεση του White Rabbit των Jefferson Airplane. Αλλά εδώ ξεπερνάνε τον εαυτό τους. Καταρχήν η επιλογή των δύο κομματιών. Έψαξα να βρω αν οι ίδιοι οι Bauhaus τα συνέδεαν με κάποιο τρόπο, στα live πχ, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Άρα η ιδέα ήταν μάλλον των Nevermore. Από τη μία λοιπόν το Double Dare, από τον πρώτο δίσκο των Bauhaus, ωμό, ακατέργαστο, σχεδόν σε πονάει η φωνή του Peter Murphy. Το Silent Hedges έρχεται δύο χρόνια αργότερα, στο The Sky's Gone Out, με βασικό υπόβαθρο την ακουστική κιθάρα και έναν ήχο πολύ πιο κατεργασμένο πλέον. Έτσι η πρώτη έκπληξη είναι το πόσο καλά δένουν τα δύο κομμάτια μαζί, λες και ήταν φτιαγμένα για να παίζονται σαν ένα. Και μετά είναι βέβαια η εκτέλεση των Nevermore που είναι υποδειγματική, μαζί με τα φωνητικά, σε σημείο που φτάνεις να σκέφτεσαι αν το 'I dare you to be real' του Warrel Dane ακούγεται πιο ανατριχιαστικό και ενοχλητικό από αυτό του Peter Murphy. Όχι είναι η απάντηση, αλλά άξιζε η προσπάθεια. Παρεμπιπτόντως, όλο το ep αξίζει τον κόπο, έχει μία λίγο πιο gothic προσέγγιση από τις άλλες δουλειές του (εξ ου και η διασκευή φαντάζομαι).

The Shroud Alice (Long Ago and Far Away) 1996

Payback time για τους Sisters of Mercy. Ως δώρο για την διασκευή που έκαναν στο Gimme Shelter παίρνουν αυτή την εκτέλεση του Alice. Τώρα το πως είχε κάτσει να ακούσω αυτόν το δίσκο το 1996 που είχε βγει, ούτε που θυμάμαι. Τους Shroud ούτε που τους ξαναπέτυχα πουθενά (αν και απ' ό,τι είδα, μάλλον υπάρχουν ακόμα). Οι Shroud λοιπόν είναι ένα ακόμα μελαγχολικό gothic συγκρότημα, με μία τύπισσα που δεν έχει και καμία ιδιαίτερη φωνή να τραγουδάει, και που δεν μπορώ να βρω κανέναν λόγο για να ασχοληθεί κανείς μαζί τους, εκτός, από αυτή τη διασκευή. Παίρνουν λοιπόν ένα από τα πιο κλασσικά κομμάτια των Sisters, και αποφασίζουν να το αποδώσουν με ακουστικά όργανα (με το βιολί να κυριαρχεί). Η βιομηχανική, post punk ατμόσφαιρα των Sisters μετατρέπεται σχεδόν σε μεσαιωνική μουσική, που νομίζεις ότι έρχεται από κάποιο παρελθόν. Σχεδόν μάλλον. Γιατί τους προδίδει η φωνή της κοπελιάς, που δεν το έχει και ιδιαίτερα. Αλλά ακριβώς αυτό, το ότι δηλαδή το όλο αιθέριο του πράγματος δεν τους βγαίνει στα φωνητικά, είναι αυτό που κάνει το κομμάτι να ξεχωρίζει, γιατί δημιουργεί, άθελά του, μία σύνδεση με το τώρα (ή τέλος πάντων με το πολύ πιο κοντινό τότε) Δίνει την αίσθηση ότι μία κοπέλα που βγήκε μόλις από μία συναυλία των Sisters προσπαθεί να τραγουδήσει το Alice που μόλις πριν λίγο άκουσε, περπατώντας σε σκοτεινά industrial δρομάκια, αλλά στο κεφάλι της παίζει μία μουσική που έρχεται από αλλού, ως μέσω απόδρασης.

Thee Oh Sees - Drop

Thee Oh Sees Drop (Castle Face Records, 2014)

Ένας δίσκος κάθε χρόνο (μερικές φορές και δύο) είναι αν μη τι άλλο μια ένδειξη ότι υπάρχει υλικό. Καλό, κακό, τουλάχιστον υπάρχει υλικο.
Οι Thee Oh Sees μετά τον καλό περσινό τους δίσκο βγάζουν το Drop με εννέα κομμάτια. Έχουν καιρό τώρα μαλακώσει τον ήχο τους και στρέφονται σε μια πιο ποπ αφήγηση. Έτσι κι αυτός ο δίσκος είναι αρκετά ποπ στο σύνολο του. Μόνο που καταφέρνει να μαζέψει όλα τα διαφορετικά είδη και να τα εναρμονίσει.
Σου αρέσουν οι garag-άδες oh sees, check
Σου αρέσουν οι krautrock-αδες oh sees, check
Σου αρέσουν οι phychpop-άδες oh sees, check
Δεν σου αρέσουν οι oh sees, check, βάλε να (ξανα)παίξει ο δίσκος.


όποιος φαν και να ήσουν τα τελευταία χρόνια σε καλύπτουν άνετα.
Ριφάκια στακάτα, μελωδίες έξυπνες και μια χαρουμενιά που σε αφήνουν με το χαμόγελο του ηλίθιου σε όλη τη διαδρομη του δίσκου.

Γενικά μπήκα όχι με την καλύτερη διάθεση να ακούσω το δίσκο αλλά όταν σκάει το penetrating eye με  ένα εξαιρετικό ριφάκι-μελωδία και το encrypted bounce, που εμένα το σόλο του μου θύμισε λίγο CCR..εντάξει, μετά όλα τα υπόλοιπα μπήκαν στη θέση τους και κατάπινα το ένα κομμάτι μετά το άλλο.

κοίτα ρε πούστη μου ταλέντο...και ξαναβάζεις το δίσκο στο repeat.
_

7.7

Those will burn: Encrypted Bounce (A Queer Song), Penetrating Eye, Put Some Reverb On My Brother

Ceres - I Don’t Want To Be Anywhere But Here

Ceres I Don’t Want To Be Anywhere But Here (Hobbledehoy, 2014)

Άντε τώρα να ξεκινήσεις με καλά λόγια για μια μπάντα από την αυστραλία, η οποία παίζει κάτι σαν φλωρό emo και indie rock.
Και η αλήθεια είναι ότι πρέπει. Γιατί ο δίσκος ακούγεται ακούραστα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Wait όμως. Να τα πάρουμε λίγο από την αρχη αρχή.
Τι βγάζεις αμα ενώσεις μια emo μπάντα με τους killers? ναι ναι ναι, τους ceres. Κολεγιακού τύπου μουσική (για νιάτα δηλαδής) η οποία έχει ρυθμό, εξυπνάδα και όλα τα κλισέ μιας καλής αμερικάνικης μπαντας που μπορεί και να γίνει το επομενο big thing..μπορεί? μπορεί κι ας μην είναι αμερικάνικη, κι ας είναι αυστραλέζικη. Εδώ έκανε καριέρα η fosters (η μπύρα έτσι;) την οποία και για να πλύνεις το αμάξι το σκέφτεσαι.
Εδώ δεν είναι έτσι. Η μουσική είναι καλή, και μακάρι να ήμουν στα 14 να πήγαινα σχολείο και να άκουγα στο repeat αυτή τη μπάντα. Το middle names, το i feel fine, i feel sick, το three times. Δυνατά φωνητικά, και μια (ναι ναι θα το πω) rock διάθεση από τα τέσσερα παληκάρια για να φτιάξουν κάτι δυνατό, χαρούμενο και indie..
Πόσα κλισέ χώρεσα στο κείμενο; Άλλα τόσα έχει ο δίσκος κι όμως αντίθετα από το γραπτό, πετάει νεράκι και ακούγεται μια χαρά τώρα που υποτίθεται ότι ανοίγει ο καιρός και τα κάμπριο βγαίνουν στους δρόμους.
Διότι τι χρειάζεται ένα καλό κάμπριο σήμερα αγαπητοί μου? Μια καλή γκόμενα με τα δερμάτινα της στο κάθισμα του συνοδηγού και 5 ακόρντα με μια γκαρίδα στα ηχεία..
όχι;
όχι αλλά ποιος δίνει σημασία;


_

7.5

Those will burn: Middle names, I feel fine I feel sick, Three times.

Beyoncé - Beyoncé

Beyoncé Beyoncé (Columbia, 2013)

Ξεκινάω νοιώθοντας ότι πρέπει να απολογηθώ. Σε ποιον? Όχι προφανώς στους χιλιάδες αναγνώστες του blog. Στον εαυτό μου κυρίως. Και σε όσους έχουν αφιερώσει μέρος του χρόνου τους στο blog. Και νοιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί για τέσσερις μήνες δεν έγραψα σχεδόν τίποτα. Οκ, ήταν ειδικές συνθήκες: βρέθηκα ξαφνικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με πολλές αλλαγές και υποχρεώσεις. Αλλά όχι περισσότερες από αυτές που έχω κανονικά. Και το μέρος εδώ βρωμάει μουσική. Και εγώ όχι μόνο δεν έγραψα τίποτα για αυτήν, όχι μόνο δεν πήγα σε καμία συναυλία, αλλά δεν ασχολήθηκα καν μαζί της. Για ένα διάστημα σαν να ένοιωσα ότι η μουσική σταμάτησε να έχει αξία για μένα. Fuck. Αυτό θα ήταν σημείο καμπής στην ζωή μου. Μάλλον δεν είναι αλήθεια. Δεν ξέρω ακόμα. Ο δεύτερος λόγος είναι ο δίσκος που επέλεξα για την ‘επιστροφή’ μου. “Μας κοροϊδεύεις ρε? Beyonce? What the fuck?” Η μόνη δικαιολογία που έχω είναι ότι είναι κυριολεκτικά ο μόνος καινούργιος δίσκος που άκουσα εδώ και τέσσερις μήνες. Τέτοια κατάντια. Μέχρι και ο Madlib δεν κατάφερε να με συγκινήσει (εντάξει, αυτόν τον άκουσα λίγο, αλλά όχι σοβαρά). Άσε που ο δεύτερος λόγος συνηγορεί για τον πρώτο: τέτοια δεν ακούνε αυτοί που δεν ασχολούνται με την μουσική? Ξέρω και 'γω, ποτέ δεν ήμουν τέτοιος . Δεν μπορώ να κατανοήσω την έννοια ‘υπάρχω χωρίς να έχει σημασία το τι μουσική ακούω, οπότε ακούω ό,τι κάτσει’. Aλλά αν προσπαθήσω να το φανταστώ, μάλλον κάτι σαν την Beyonce θα κάτσει.
Αλλά και όχι ακριβώς. Αν έγραφα για αυτόν τον δίσκο υπό άλλες συνθήκες – χωρίς τις υπαρξιακές αμφιβολίες δηλαδή – μάλλον θα έγραφα κάτι για το πως πλέον έχουν χαθεί τα όρια μεταξύ πειραματικής και εμπορικής μουσικής και άλλες τέτοιες βλακείες που έγραφα λίγο πριν πέσω στο τέλμα. Και το πως είναι δυνατόν η Beyonce να βγάλει ένα δίσκο με την πιο ουσιαστική και έξυπνη electronica των τελευταίων χρόνων. Και πως τελικά αυτό χάνει την αξία του λόγο της τελειότητάς του, όπου όλα είναι τόσο καλοσχεδιασμένα και καλοφτιαγμένα που καταφέρνουν να λειτουργούν στο τέλος σαν μειονέκτημα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά τουλάχιστον έτσι μπορεί να ένοιωθα λίγο καλύτερα που δεν αναγκάστηκα να αποθεώσω τον δίσκο της Beyonce.
Enter ‘υπαρξιακή αμφιβολία’, και το Haunted γίνεται το πιο γαμημένα όμορφο τραγούδι που έχω ακούσει για καιρό. Από το αρχικό μέρος του που λίγο θολώνει τα νερά και αποκαλύπτει μία σκοτεινή, σκουρόχρωμη ομορφιά που σε τραβάει και σε απωθεί ταυτόχρονα για να μπει το δεύτερο μέρος με ολική αλλαγή ατμόσφαιρας και ρυθμού, όπου το μόνο που μένει το ίδιο είναι η σκοτεινή ομορφιά: “It's what you do, it's what you see, I know if I'm haunting you, you must be haunting me. It's where we go, it's where we'll be. I know if I'm onto you, I'm onto you, Onto you, you must be on to me. My haunted lungs, ghost in the sheets, I know if I'm onto you, you must be haunting me. My wicked tongue, where will it be? I know if I'm onto you, I'm on to you, Onto you, I'm onto you Onto you, you must be on to me.” Και η μουσική γίνεται ξαφνικά κάτι που μοιάζει να βγήκε από την αισθησιακή, lounge electronica των ‘90ς, έτσι, κατευθείαν μέσα από το Heaven των Golden Palominos (το ξέρω, οι εξεζητημένες αναφορές δεν μπορούν να με σώσουν πλέον), σε σημείο που έχει μέχρι και στυλιζαρισμένη αισθησιακή απαγγελία που μπορείς να πεις και ότι δεν ακούγεται γελοία. Και ένα synth να έρχεται να υπογραμμίσει με απίστευτο τρόπο τη βασική φράση.
Και φτάνω στο σημείο να πιστεύω ότι ένα τραγούδι με 140 εκατομμύρια views στο youtube είναι το καλύτερο single που έχει βγει εδώ και πολλά χρόνια. Την ίδια ακριβώς στιγμή που διαπιστώνω με τα ίδια μου τα μάτια καθημερινά ότι η ευφορία του και η υπερβολή του το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των μαύρων που βρίσκονται εδώ σε κατάσταση μπορεί και χειρότερη από αυτή στην οποία βρίσκονταν πριν 100 χρόνια σαν σκλάβοι. “Πάρτε χλιδή να ‘χετε, μπορείτε να φτάσετε και εσείς εδώ αν θέλετε”. Συν το ότι έχει μία από τις πιο ελεεινές στιγμές του Jay Z. Κι όμως, καταφέρνει να στάζει τόση επιθυμία που στο τέλος δεν με νοιάζει αν είναι ψεύτικη. Και εκεί στο 1:40 καταφέρνει να γίνει χορευτικό απλά και μόνο με την εισαγωγή ενός επιπλέον beat και χωρίς να υπάρχει απολύτως τίποτα στη μουσική που να μπορείς να το χορέψεις. Απλά και μόνο με μία ανεπαίσθητη αλλαγή. Εντάξει, μετά μπαίνει ο Jay Z και καταστρέφει τα πάντα, αλλά πλέον είναι αργά. Το κακό έχει γίνει.
Και μετά αυτό το partition πως μπορεί να είναι τόσο groovie με τόσο ελάχιστα πράγματα. Κάποιος από αυτούς που το έφτιαξαν πρέπει να κάνει ένα – δύο ιδιαίτερα μαθήματα στοv Kanye για το τι σημαίνει μινιμαλισμός.
Και το Flawless έχει μέσα στο ίδιο τραγούδι απαγγελία για τον φεμινισμό από την Chimamanda Ngozi Adiche, και μετά στο ρεφρέν: “You wake up, flawless, Post up, Flawless … My diamond, flawless, This rock, flawless, My Roc, flawless” με την εκφορά να μετατρέπεται έτσι ώστε να μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από το sinnerman (I said rock, what’s a matter with you rock). Δηλαδή, ας καταπιώ τις φεμινιστικές ιαχές που καταφέρνει να ακυρώσει μέσα σε δύο στίχους, αλλά να αναφέρεται στο γαμημένο το δαχτυλίδι της και να μπορεί να σε κάνει να νιώθεις ότι μπορεί να σταθεί δίπλα στην Nina, αυτό δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει. Τόσο που το Blood on the leaves μοιάζει να ωχριά σαν αναφορά στην ομορφότερη φωνή που έχω ακούσει.
Μέχρι και μπαλάντα έχει, μπαλάντα ρε, μπαλάντα, σαν αυτές που γράφαμε σε κασέτες στο γυμνάσιο για να δώσουμε σε άσχετες τύπισσες που δεν γύριζαν να μας κοιτάξουν (πριν την κασέτα, μετά άλλαζαν και δρόμο). Αλλά τουλάχιστον τότε ήταν metal ballads. Τώρα? Και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτές οι τύπισσες τώρα μάλλον Beyonce ακούνε (τελευταία μου ελπίδα είναι το ότι απλά ακούνε Πλούταρχο, ή ό,τι τέλος πάντων είναι το αντίστοιχο του 'Πλούταρχος' σήμερα, ευτυχώς, ευτυχώς, αυτό δεν το ξέρω).
Και κλείνει ο δίσκος με το Blue που τραγουδάει “Make it last forever, Come on baby won't you hold on to me, hold on to me” έτσι που το πιστεύεις, το πιστεύεις και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι το πιστεύεις. Πόσο μάλλον που το τραγούδι έχει στον τίτλο και την παρένθεση feat. Blue Ivy, η οποία είναι, έλεος, η τρίχρονη κόρη της.
Θα μπορούσα να γράψω για όλα τα τραγούδια, αλλά έχω και κάποια απομεινάρια υπερηφάνειας ακόμα.
Εδώ που φτάσαμε θα το πω, έβαλα να ακούσω και τους προηγούμενους δίσκους της. Μοναδική μου ελπίδα πλέον το ότι δεν άντεξα να ακούσω περισσότερα από δύο τραγούδια. Οπότε μπορεί να υπάρχει ελπίδα ακόμα και για μένα. Ότι δηλαδή μπορεί απλά κάτι να άλλαξε σε αυτόν τον δίσκο. Θέλω 'βοήθεια από το κοινό', γιατί μάλλον κάτι δεν πάει καλά...

_

9.5

Those will burn: Hunting, ***Flawless, Drunk in Love, Partition

The War on Drugs - Lost in the Dream

	The War on Drugs Lost in the Dream (Secretly Canadian, 2014)

Δεν ξέρω πόσοι θα μπορέσουν να βρουν σημεία αναφοράς στο μικρό κειμενάκι που θα ακολουθήσει, αλλά όσοι βρουν αξίζει να δώσουν μια ευκαιρία στον πιο soft δίσκο της χρονιάς (και μέχρι ώρας τον ιδανικότερο για να σε κάνει να βάλεις repeat και repeat). Να πω την αλήθεια, έκανα ένα διάλειμα για τον δίσκο των La Dispute. Ευτυχώς που υπήρξε κι αυτό γιατί είχα καιρό να ακούσω κάτι καινούργιο καινούργιο. Φέρνει κι ο ενλευκώ τους simple minds (και τον boy george) και οι οργασμοί δεν έχουν τελειωμό.

Σκάει λοιπόν ο δίσκος των war on drugs που να πω την αλήθεια, δεν τους είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Ο δίσκος του ΄11 αν δεν κάνω λάθος δεν μου είχε κάνει καμία αίσθηση. Ναι, λοιπόν, σκάει ο δίσκος και μπαίνει πρώτο τραγούδι το under the pressure. Ρε genesis, πολύ boss, και U2 και simple minds και απ'  όλα...και λες όπα. Easy listening αλλά όμορφο. Ολοκληρος ο δίσκος είναι ένας ήχος από τα παλιά. Οι συνθέσεις είναι όλες έξυπνες, αν και μερικές φορές ο χρόνος είναι λίγο μεγαλύτερος από ότι ήθελα, και μελαγχολικές. Σκέψου An Ocean In Between the Waves ξανά και ξανά.
Δεν υπάρχουν πολλά να πεις για αυτόν το δίσκο. Τον βάζεις να παίξει. Αν είσαι στη φάση, ξαναμπαίνει στο repeat. Αν όχι...τότε δεν προλαβαίνει ούτε το πρώτο κομμάτι να τελειώσει.
Όμορφος δίσκος, που αν και φαντάζομαι θα ξεχαστεί εύκολα, εμένα με συντροφεύει κανα μήνα τώρα.

7.5

Those will burn: under the pressure, suffering, An Ocean In Between the Waves