 | FUTURE Honest (Epic Records, 2014) |
Ω μισογυνισμέ, εσύ σουπερστάρ.
Με αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο και συμβολικό στιχάκι, χαιρετίζω την είσοδο του αϊτιανοαμερικανού ράππερ Φιουτσερ, δηλαδίς του Μέλλοντος στο φτωχό αυτό ιστολόγιο. Ο Future έχει πετύχει πολλά στη ζωή του, όπως να βγάλει κάτι mixtapes στα τριάντα του, έχοντας φροντίσει όμως πρώτα να αφήσει από μικρός ένα σωρό κουτσούβελα από εδώ και εκεί, χτίζοντας έτσι από παλαιόθεν το Μελλοντικό κοινό του. His Future audience κατάλαβες. Κάπου στα πέντε μύρια οπαδούς στο fb βλέπω, άρα και ιδιαίτερα καρπερός. Όντας ωραίο παιδί με πολλά δαχτυλίδια, πέτυχε και το μεγαλύτερο του κατόρθωμα. Την Ciara. Άκου τώρα. Πέτυχε μια γκόμενα. Τρόπαιο. Trophy. Αγγλιστί. Έλα όμως που το έβγαλε τραγούδι. Και δεν σου λέω, και εγώ στην θέση του θα πανηγύριζα. Την έχεις δει την Ciara; Τέτοιες χαρές δεν κρύβονται...
Κανονικά αυτό το κείμενο θα έπρεπε να ήταν μια κατακραυγή. Μια έκκληση προς τα ευαίσθητα και πολιτισμένα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας. Μια δήλωση ενάντια στην χρησιμοποίηση της γυναίκας ως αντικειμένου. Μια φεμινιστική οπτική ρε αδερφέ. Αλλάς ας είμαστε ειλικρινείς δεν είμαι εγώ για αυτά. Θέλεις λίγο που θεωρώ δεδομένη την ισότητα των φύλων, μπορεί να έχω και υποσυνείδητα χαραγμένα μέσα μου τα στερεότυπα για την γυναίκα ενάντια στα οποία γράφαμε εκθέσεις στο λύκειο, έχω πολλές φορές παραμερίσει αυτά τα στοιχεία για να ακούσω τη “μουσική”. Δυστυχώς όταν ακούς ένα σωρό ραπ δίσκους το συνηθίζεις και το ξεπερνάς, ελπίζω όχι γιατί σου φαίνεται πλέον φυσιολογικό, αλλά γιατί μαθαίνεις να δίνεις στα πράγματα την αξία που τους αρμόζει. Το θέμα είναι ότι αυτός ο δίσκος είναι τόσο χάλια που δεν άντεξα. Οπότε μου φάνηκε πιο λογικό να κράξω λίγο γενικότερα για αυτά τα θέματα.
Συνοπτικά η “μουσική” του δίσκου είναι ένα πολιτισμικό σοκ, και όχι με την καλή έννοια. Rapper σκληροί που πουλάνε ναρκωτικά και μισογύνηδες, σιγά το νέο θα μου πεις, αλλά το θέμα είναι το context. Αρχικά να πω ότι μπήκα στον κόπο να ασχοληθώ με τον δίσκο γιατί έβρισκα ενδιαφέρουσα τη χροιά και το στυλάκι του σάπιου. Μπορώ να πω πλέον με βεβαιότητα ότι μπροστά στον Future ακόμα και ο 2Chainz μου μοιάζει πλέον άξιος MC. Θέλει ταλέντο για να προξενήσεις μεγαλύτερη αντιπάθεια από τον 2Chainz. Οπότε φαντάζομαι ότι είναι ένα ταλέντο και αυτό. Αλλά ας μην χάνουμε άλλο χρόνο με αυτό. Ξέχασα να πω για τη μουσική. Σκέψου ό,τι πιο κλεμμένο και ηλίθιο μπορεί να φτιάξει ένας παραγωγός. Και ούτε κλέβει καλά, ούτε από τα καλά τα σπίτια. Δηλαδή ρε φίλε, και ο Drake είναι ανούσιος, αλλά έχει ένα επίπεδο η παραγωγή, βλέπεις μια αρτιότητα τεχνικά. Αυτό που υπάρχει εδώ είναι μια πρωτόγνωρη κακοφωνία. Τόσα πολλά στοιχεία που περιμένουν τη σειρά τους, που ειλικρινά δεν ξεχωρίζει τίποτα. Ίσως μόνο το autotune που καταστρέφει και το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο που πιθανόν να έβρισκες σε αυτόν τον δίσκο. Την ιδιαίτερη χροιά του Future που του επέτρεπε να κινείται σε ένα πολύ slow tempo, αλλά όχι με την έννοια της ποιητικής απαγγελίας όπως είχαμε δει στον Sweatshirt, αλλά με ένα RnB/reggae vibe. Γενικότερα έχουμε όλα τα στοιχεία για τα οποία μιλάμε που και που για τον ηλεκτρονικό ήχο που εγκαινίασε ο Kanye και έπειτα ο Kid Cudi, όσο χάλια κατάφερε να τα φτάσει ο Future. Ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι η πλειοψηφία του μουσικού κοινού είναι δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια που βγάζουν selfies και γράφουν στιχάκια όπως “tα CpaS KΟkLα M8u” η μία στην άλλη. Και εδώ φτάνουμε σε αυτό που ήθελα να πω εξαρχής. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν ωραία στοιχεία που θα μπορούσε να δώσει ένας τέτοιος δίσκος, αλλά ότι υπάρχει παντελής έλλειψη αισθητικής ως προς το τελικό αποτέλεσμα. Ή χωρίς κανένα κοινό σημείο με τη δική μου για να είμαι και politically correct. Ούτε για ανούσιος δίσκος που παίζει ευχάριστα στο background δεν μου κάνει. Κρίμας το ταλέντο που πέφτει σε λάθος χέρια.
_
3Με αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο και συμβολικό στιχάκι, χαιρετίζω την είσοδο του αϊτιανοαμερικανού ράππερ Φιουτσερ, δηλαδίς του Μέλλοντος στο φτωχό αυτό ιστολόγιο. Ο Future έχει πετύχει πολλά στη ζωή του, όπως να βγάλει κάτι mixtapes στα τριάντα του, έχοντας φροντίσει όμως πρώτα να αφήσει από μικρός ένα σωρό κουτσούβελα από εδώ και εκεί, χτίζοντας έτσι από παλαιόθεν το Μελλοντικό κοινό του. His Future audience κατάλαβες. Κάπου στα πέντε μύρια οπαδούς στο fb βλέπω, άρα και ιδιαίτερα καρπερός. Όντας ωραίο παιδί με πολλά δαχτυλίδια, πέτυχε και το μεγαλύτερο του κατόρθωμα. Την Ciara. Άκου τώρα. Πέτυχε μια γκόμενα. Τρόπαιο. Trophy. Αγγλιστί. Έλα όμως που το έβγαλε τραγούδι. Και δεν σου λέω, και εγώ στην θέση του θα πανηγύριζα. Την έχεις δει την Ciara; Τέτοιες χαρές δεν κρύβονται...
Κανονικά αυτό το κείμενο θα έπρεπε να ήταν μια κατακραυγή. Μια έκκληση προς τα ευαίσθητα και πολιτισμένα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας. Μια δήλωση ενάντια στην χρησιμοποίηση της γυναίκας ως αντικειμένου. Μια φεμινιστική οπτική ρε αδερφέ. Αλλάς ας είμαστε ειλικρινείς δεν είμαι εγώ για αυτά. Θέλεις λίγο που θεωρώ δεδομένη την ισότητα των φύλων, μπορεί να έχω και υποσυνείδητα χαραγμένα μέσα μου τα στερεότυπα για την γυναίκα ενάντια στα οποία γράφαμε εκθέσεις στο λύκειο, έχω πολλές φορές παραμερίσει αυτά τα στοιχεία για να ακούσω τη “μουσική”. Δυστυχώς όταν ακούς ένα σωρό ραπ δίσκους το συνηθίζεις και το ξεπερνάς, ελπίζω όχι γιατί σου φαίνεται πλέον φυσιολογικό, αλλά γιατί μαθαίνεις να δίνεις στα πράγματα την αξία που τους αρμόζει. Το θέμα είναι ότι αυτός ο δίσκος είναι τόσο χάλια που δεν άντεξα. Οπότε μου φάνηκε πιο λογικό να κράξω λίγο γενικότερα για αυτά τα θέματα.
Συνοπτικά η “μουσική” του δίσκου είναι ένα πολιτισμικό σοκ, και όχι με την καλή έννοια. Rapper σκληροί που πουλάνε ναρκωτικά και μισογύνηδες, σιγά το νέο θα μου πεις, αλλά το θέμα είναι το context. Αρχικά να πω ότι μπήκα στον κόπο να ασχοληθώ με τον δίσκο γιατί έβρισκα ενδιαφέρουσα τη χροιά και το στυλάκι του σάπιου. Μπορώ να πω πλέον με βεβαιότητα ότι μπροστά στον Future ακόμα και ο 2Chainz μου μοιάζει πλέον άξιος MC. Θέλει ταλέντο για να προξενήσεις μεγαλύτερη αντιπάθεια από τον 2Chainz. Οπότε φαντάζομαι ότι είναι ένα ταλέντο και αυτό. Αλλά ας μην χάνουμε άλλο χρόνο με αυτό. Ξέχασα να πω για τη μουσική. Σκέψου ό,τι πιο κλεμμένο και ηλίθιο μπορεί να φτιάξει ένας παραγωγός. Και ούτε κλέβει καλά, ούτε από τα καλά τα σπίτια. Δηλαδή ρε φίλε, και ο Drake είναι ανούσιος, αλλά έχει ένα επίπεδο η παραγωγή, βλέπεις μια αρτιότητα τεχνικά. Αυτό που υπάρχει εδώ είναι μια πρωτόγνωρη κακοφωνία. Τόσα πολλά στοιχεία που περιμένουν τη σειρά τους, που ειλικρινά δεν ξεχωρίζει τίποτα. Ίσως μόνο το autotune που καταστρέφει και το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο που πιθανόν να έβρισκες σε αυτόν τον δίσκο. Την ιδιαίτερη χροιά του Future που του επέτρεπε να κινείται σε ένα πολύ slow tempo, αλλά όχι με την έννοια της ποιητικής απαγγελίας όπως είχαμε δει στον Sweatshirt, αλλά με ένα RnB/reggae vibe. Γενικότερα έχουμε όλα τα στοιχεία για τα οποία μιλάμε που και που για τον ηλεκτρονικό ήχο που εγκαινίασε ο Kanye και έπειτα ο Kid Cudi, όσο χάλια κατάφερε να τα φτάσει ο Future. Ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι η πλειοψηφία του μουσικού κοινού είναι δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια που βγάζουν selfies και γράφουν στιχάκια όπως “tα CpaS KΟkLα M8u” η μία στην άλλη. Και εδώ φτάνουμε σε αυτό που ήθελα να πω εξαρχής. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν ωραία στοιχεία που θα μπορούσε να δώσει ένας τέτοιος δίσκος, αλλά ότι υπάρχει παντελής έλλειψη αισθητικής ως προς το τελικό αποτέλεσμα. Ή χωρίς κανένα κοινό σημείο με τη δική μου για να είμαι και politically correct. Ούτε για ανούσιος δίσκος που παίζει ευχάριστα στο background δεν μου κάνει. Κρίμας το ταλέντο που πέφτει σε λάθος χέρια.
_
Those will burn: Ούτε Καν
Bonus και το clip από το τρόπαιο, όπου παρέα με τον Kanye στα χειρότερα του κραυγάζουν για τις γυναίκες τους, για να κράξουμε άφοβα παρέα.
Posts
No comments:
Post a Comment