 | Damon Albarn Everyday Robots (Parlophone, 2014) |
Δεν είναι λίγο να προσπαθώ να γράψω τα δυο τρια πράγματα που ένοιωσα όταν άκουσα το everyday robots. Κι αυτό γιατί δυσκολεύομαι να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Ακόμα και τώρα που έχω ξεκινήσει το κείμενο, δεν έχω καταλήξει αν ο δίσκος μου αρέσει.
Τον έχω ακούσει αρκετά, αλλά αν μου αρέσει, στο σύνολο του, δεν έχω καταφέρει να κατάλαβω. Με τρελαίνει το Hostiles. Ναι, αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνω. Είναι η μελώδία, αυτό το μαγευτικό ρυθμικό σχεδόν νανούρισμα και τα κλασικα γυρίσματα του Albarn. Είναι το lonely press play, που ενώ θυμίζει λίγο gorillaz είναι συναισθηματικό και ατμοσφαιρικό.
Τρία στα τρία για τα εισαγωγικά κομμάτια του δίσκου. Το Mr Tembo ή μάλλον από το mr Tembo έως και το you & me ακούμε 4 κομμάτια (μαζί με το ιντερλούδιο parakeet) τα οποία υπολείπονται στη δυναμική. Ειδικότερα όταν τα συγκρίνεις με τα τρία προηγούμενα αλλά και με το Hollow Pοnds που ακολουθεί. Κάτι μεταξύ trip hop και doo woop μας δίνει μια γρήγορη ματιά της βιογραφίας του..."modern life was spayed on to a wall in 1993" λέει μέσα και σχεδον ανατριχιάζεις όταν θυμάσαι ποιος ήσουν και που όταν έσκασε ο δίσκος...
Θυμάμαι όταν έγραφα τις σκέψεις μου για τον δίσκο του παυλίδη, είχα έντονη την αίσθηση μουσικής μέσα στη παύση κυρίως ενός αστικού ρυθμού. Κάπως έτσι είναι και εδώ ο Albarn. Η έλειψη βιασύνης του μέσα στο χαμό. Δίσκος που δεν ταιριάζει στην εποχή; Ταχύτητα κατεβάσματος, χιλιάδες rar που περιμένουν υπομονετικά την σειρά τους. Εδώ θέλει υπομονή. Όχι για να καταλάβεις κανα κρυφό νόημα, αλλά υπομονή για ακούσεις το κομμάτι που σου κάνει. Αυτό που θα σε ταξιδέψει. Διότι κάποιο θα τα καταφέρει, το πόσο μακρυά θα σε πάει εξαρτάται από τον καθένα.
Πολύ προσωπικός δίσκος. Υπόκωφος. Σα τα μπιτ στο photographs.
Το history of a cheating heart είναι αρκετά βαρετό και κάνει το heavy seas of love να φαίνεται χειρότερο από ότι είναι στην πραγματικότητα.
_
Δεν μπορώ να βάλω βαθμό. Δεν ξέρω...ανάλογα το κομμάτι...κάπου μεταξύ 5.0 με 7.0 φαντάζομαι. Τον έχω ακούσει αρκετά, αλλά αν μου αρέσει, στο σύνολο του, δεν έχω καταφέρει να κατάλαβω. Με τρελαίνει το Hostiles. Ναι, αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνω. Είναι η μελώδία, αυτό το μαγευτικό ρυθμικό σχεδόν νανούρισμα και τα κλασικα γυρίσματα του Albarn. Είναι το lonely press play, που ενώ θυμίζει λίγο gorillaz είναι συναισθηματικό και ατμοσφαιρικό.
Τρία στα τρία για τα εισαγωγικά κομμάτια του δίσκου. Το Mr Tembo ή μάλλον από το mr Tembo έως και το you & me ακούμε 4 κομμάτια (μαζί με το ιντερλούδιο parakeet) τα οποία υπολείπονται στη δυναμική. Ειδικότερα όταν τα συγκρίνεις με τα τρία προηγούμενα αλλά και με το Hollow Pοnds που ακολουθεί. Κάτι μεταξύ trip hop και doo woop μας δίνει μια γρήγορη ματιά της βιογραφίας του..."modern life was spayed on to a wall in 1993" λέει μέσα και σχεδον ανατριχιάζεις όταν θυμάσαι ποιος ήσουν και που όταν έσκασε ο δίσκος...
Θυμάμαι όταν έγραφα τις σκέψεις μου για τον δίσκο του παυλίδη, είχα έντονη την αίσθηση μουσικής μέσα στη παύση κυρίως ενός αστικού ρυθμού. Κάπως έτσι είναι και εδώ ο Albarn. Η έλειψη βιασύνης του μέσα στο χαμό. Δίσκος που δεν ταιριάζει στην εποχή; Ταχύτητα κατεβάσματος, χιλιάδες rar που περιμένουν υπομονετικά την σειρά τους. Εδώ θέλει υπομονή. Όχι για να καταλάβεις κανα κρυφό νόημα, αλλά υπομονή για ακούσεις το κομμάτι που σου κάνει. Αυτό που θα σε ταξιδέψει. Διότι κάποιο θα τα καταφέρει, το πόσο μακρυά θα σε πάει εξαρτάται από τον καθένα.
Πολύ προσωπικός δίσκος. Υπόκωφος. Σα τα μπιτ στο photographs.
Το history of a cheating heart είναι αρκετά βαρετό και κάνει το heavy seas of love να φαίνεται χειρότερο από ότι είναι στην πραγματικότητα.
_
Those will burn: Hollow Ponds, Hostiles, Lonely Press Play
update: ενδιαφέρουσα συνέντευξη για διάφορα στη guardian..
Posts
No comments:
Post a Comment