ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ - ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΑΚΡΥΒΡΕΧΤO POST και άλλα από το μακρινό blogging

Ναι, φυσικά και πήγα.
Αν και όλο το καιρό που είχα δει τη συναυλία είχα πει ότι σε κηδείες δεν παω.

Και την παρασκευή όλο και με έτρωγε.

Ρε πουστη λεω, τους έχεις δει 7-8 φορές, τράβα κλείσε όλα τα κεφάλαια που έχεις κολλημένα με τα κρίνα και τέλειωνε.
Και πήγα.
Ναι, φυσικά και πήγα.

Πέρα από τη αστοχία του αλκίνοου -δεν-εχω-δουλεψει-ποτέ-είμαι-καλλιτέχνης-εγώ ιωαννίδη το live ήταν εξαιρετικό.

Κοίτα να δεις που επιτέλους βρήκαν ένα χώρο με ήχο, που δούλεψαν τα κομμάτια τους και άκουσαμε όπως έπρεπε να ακούσουμε ότι έπρεπε να ακούσουμε. η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση, τα χρόνια μου ναυάγησα, μπλε χειμώνας, μουχλουλούδα, γιορτή. Και μόνο εκεί να είχαμε μείνει εγώ θα ήμουν ευχαριστημένος.
Ναι φυσικά έπαιξαν και το μέρες αργίας.
Ναι και το βάλτε να πιούμε (ζωή;; αλήθεια ρε..) και όταν ηταν που όλα ήρθαν αργά, νομίζω και τα 3 από το singlaκι...

Τα κρίνα, μου είχε πει κάποιος...μαζί με τους πυξ λαξ, ακούγονται καλύτερα αν βγάλεις τους στίχους...οκ μπορεί αλλά εγώ εκείνη την παρασκευή, πακέταρα ένα κομμάτι ζωής με στίχους...όλα στη θέση τους.

ρκετά δακρύβρεχτό? μπα, αλλά αυτό υπάρχει.

 φαντάζομαι μετά από 10 μέρες όποιος ενδιαφέρεται έχει δει-ακούσει και διαβάσει τα πάντα.

Ο θάνος έχει ακόμα φωνάρα. Ο παντελής παραμένει εκεί και τα πλήκτρα το ίδιο. Όποιος είδε για πρώτη φορα τα κρίνα, τους είδε στην καλυτερη συναυλία που έχουν κάνει. τέρμα και τέλειωσε.









Στα δικά μας τώρα.

Chromatics - Shadow κι ο νέος των κυψέλη (όχι όλος) είναι κάτι για να βάλεις το ρημάδι να παίζει νέα μουσική.
Α, και το marching orders των editors.Ω ναι...
Στα πλην η αγαπημένη chelsea (όχι ρε η ομάδαρα από το δυτικό λονδίνο) αλλά η wolfe όπου δεν κατάλαβα καθόλου τι ήθελε να ρημαδοκάνει και φυσικά ο νέος αλλά βαρετά προβλέψιμος PIL.

αυτάαααα

The You And What Army Faction - Glum

The You And What Army Faction Glum (Smash Records, 2015)

Είχα καιρό να ασχοληθώ με τα εγχώρια. Λίγο ο χρόνος που δεν υπάρχει, οι δουλειές που τρέχουν, τα οικονομικά που δεν με αφήνουν να κυνηγάω τις ντόπιες προσπάθειες.
Η αλήθεια είναι πως στη προσπάθεια μου να ακούσω κατι οικείο, ο καινούργιος δίσκος των The You And What Army Faction με τρόμαζε.
Δύσκολες μελωδίες, πολλά layers που πρέπει να αποκωδικοποιείς κάθε φορά, αντε να ακούσεις και τους στίχους....

Something totally new?
Αν και η πρώτη 3άδα κομματιών είναι πολύ δυνατή, θα πάω κατευθεία στο αγαπημένο Dancing Bruised Women. Η εξαιρετική grunge μελωδία που σέρνεται στα φωνητικά, με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί τόσο η εμμονική μελωδία της κιθάρας φτιάχνει ένα εξαιρετικό μίγμα. Πόσο μάλλον μετά το 3λεπτο που σκάνε τα διάφορα layers, πιο ξεκάθαρα αυτή τη φορά και ποιό απλοποιημένα. Ναι, μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.

Back from/to the start:
Ο δίσκος ξεκινέι με το dress και νοιώθεις ότι μια συγγενική μελωδία με του Drag what's Left of my body in the mud δένεται καλύτερα και αναπτύσεται σε ένα περιβάλλον πιο καθαρό από εκείνο του silk. Τίποτα δεν μοιάζει στη τύχη και τα καθαρά φωνητικά, μπορείς να τα παρακολουθήσεις από την άνεση του καναπέ σου, δεν είναι πια ένα μουσικό όργανο στο σύνολο του κομματιού αλλά βασικό συστατικό πλέον με πυγμή.

Στο σύνολο του μιλάμε για ένα καθαρότερο δίσκο από τα προηγούμενα. Με τα πολλά layers να είναι πλέον δομημένα σχεδόν στο πόντο και οι ξεχωριστές μελωδίες να είναι πραγματικά αναγνωρίσημες. Το oblivion skater είναι τέτοιο παράδειγμα.

Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν καθώς τελείωνε το He Can't Keep You Sane και έμπαιναν οι "stoner" κιθάρες του Υou don't get paid to be safe. Ταχύτατο και βρωμιάρικό. ολίγον underground.
Το we rode this dream remember σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος. Έχεις βάλει την 4η ή 5η βότκα. Τα φωνητικά έγιναν λίγο πιο δύσκολα τώρα αδερφέ...όμως η μελωδία τους, άλλο πράγμα..είναι κομμάτι που δεν ξέρεις από που να κρατηθείς.

Σηκώνεσαι. Οι τελευταίες νότες του λίγο αδιάφορου Miss Exene Dentprone τελειώνουν, ξεκινά το another broken home, και κάπου εκεί στο 2μισάλεπτο που μπουμπουνάει ήχους το κομμάτι γίνεται τόσο οικείο που νοιώθεις ότι το ακούς χρόνια.

ο δίσκος κλείνει με το dogman. Από νιρβάνα ξέρεις? βάλε καλύτερο μπάσο, γέμισε με βρώμα τον cobain και δώστου και λίγη δόση (τσ τσ τσ που πήγε το μυαλό σου) από Mark E Smith και της μελωδίες του. Μπορεί και να έχω πέσει χιλιόμετρα εξω, αλλά καταλαβες φαντάζομαι.

In general (που λένε και στο χωριό μου)
Αν ήμουν στο πιτσφορκ θα έλεγα ότι είναι ο πιο pop δίσκος τους. Δεν είμαι όμως. Οι δυστοπικές εικονογραφήσεις των παλαιότερων δίσκων έχουν πάει στην άκρη. Όχι δεν έχουν φτάσει στο άλλο άκρο να είναι όλα καλογυαλισμένα φυσικά, αλλά σου μοιράζουν τις ιδέες τους πιο εύκολα τώρα. Παλιότερα έπρεπε να κάνεις 2-3 βήματα και να βρεθείς στο κόσμο τους. Τώρα θες ένα και εκεί που είσαι μοιάζει κοινός τόπος.

Ωραίος δίσκος.

8.0

Those will burn: Dancing Bruised Women, Dress, Υou Don't Get Paid to be Safe, Oblivion Skater, We Rode this Dream Remember

Blur - The Magic Whip

Blur The Magic Whip (Parlophone, 2015)

Σίγουρα έχει να πει πολλά, το ότι περιμένεις να ακούσεις καλή μουσική ή μάλλον να το διορθώσω, και να επανέλθω μετά, να ακούσεις δύο, τρεις...τέσσερις ρημάδες μελωδίες, από συγκροτήματα που έρχονται από το μακρυνό μέλλον...
Κάπως έτσι ήταν κι οι Blur.
Και ενώ κοροιδεύεις τα γκρουπ που μυρίζονται αίμα και ξανακάνουν την εμφάνιση τους, πιο ρυτιδιασμένα, καραφλά, φαντάζεσαι πως έχουν κάτι να σου δώσουν γιατί μεγάλωσαν στην εποχή των singles, που πάλευαν με άλλουν 10-15 για το ποιός θα γράψει την καλύτερη μελωδία και όχι ποιός θα γράψει καλύτερα στο φακό.
Ω, ναι...πάλι μελαγ-χολίες για τα σύγχρονα.
Ω, όχι.

Το magic whip λοιπόν.
Έχει 4 Κ Ο Μ Μ Α Τ Ι Α...που μυρίζουν αγγλουριά, που βρωμάνε παμπίλα (έλα ξέρεις ακριβως τη μυρωδιά, μετά την απαγόρευση του τσιγάρου), που στάζουν λαδίλα απο το φις εν τσιπ ψηλά στο πορτομπέλο. Και έχουν μελωδίες. ΜΕΛΩΔΙΕΣ.  Μελωδίες, που μπορεί τη πρωτη φορά να περάσουν λίγο ανάλαφρα, αλλά θα κλικάρεις το repeat πιο γρήγορα τη δεύτερη φορά που θα ακουστούν.
Ο κόξον είναι μάγος στο να δίνει μια 90ίλα μελωδικότητας στα κομμάτια και η φωνή του αλμπαρν, σημάδι ότι οι μπλερ είναι εδώ σε ταξιδεύουν για 4 με 4μιση λεπτά κάθε φορά.

 Έχει και αστοχίες (My Terracotta Heart, New World Towers), έχει και επιροές από τα προσωπικά του damon (όδηγησε βραδάκι, τώρα που έχει ζέστα, προς τα προάστια με το Thought I Was A Spaceman και θα με θυμηθείς).
Έχει blur ιες όπως το broadcast, ναι αν φοράς ακόμα το μακρυμάνικο κάτω από το ριγέ σου κοντομάνικο ξέρεις τι λέω, και χαζογελάς έχει και κάπουνα  σκάει το there are too many of us, το this is a low, του αλμπουμ και να κλείνεις το στόμα με προσπάθεια... Πανέμορφο.

Και εκεί που λες ότι ο δίσκος έχει τελειώσει, σκάει ένα εξαιρετικό bside κατα την άποψη μου...αλλά δεν το βάζω καν στα καλύτερα, θα πρέπει κάποιος να το βρει έτσι ξαφνικά...i wanna be with you και μαζί με το ice cream man κλείσαμε για bsides.

Singles check, bsides check. Ναι, δισκός για να σε κάνει να χαμογελάσεις από τους blur, το 2015, γιατί ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους καλά...δλδ? να γράφουν γαμημένες μελωδίες.
ουφ...

ΥΓ: και πριν λίγο καιρό είχα πει στο γιώργη ότι μου φαίνεται λίγο αδιάφορο...μιλάμε για πετυχισά...


8.5

Those will burn: Go out, Ice Cream Man, There are too many of us, Lonesome Street

ζάρια

Υπάρχουν 2 πράγματα που πρέπει να έχει ένα καλό μουσικό ντοκυμαντέρ. 

Πληροφορία και εικαστική αρτιότητα. έτσι όταν βάζεις κάτι να παίξει, είναι σα να παίζεις ζάρια...θες να σου κάτσουν και τα 2.

To beautiful noise, δεν έχει τίποτε.. Τσαπατσούλικο, γρήγορο, χωρίς καμία έξτρα πληροφορία σου τρώει άδικα το χρόνο σου. Tο shoegaze καλώς ή κακώς τα τελευταία 2 χρόνια έχει ξαναμπει αρκετά δυναμικά στην μουσική σκηνή. Φαντάζομαι λοιπόν πως κάποιος που ενδιαφέρεται έχει ψάξει λίγα πραγματάκια. Στο εν λόγω ντοκυμαντέρ τα πράγματάκια είναι ελάχιστα, το μοντάζ βαρετό, τα κομμάτια, οι αρχειακές εικόνες-τα live είναι τόσο mainstream που βαριέσαι τη ζωή σου. 

Μην διανοηθείς να χάσεις το βράδυ σου και ψάξε να βρεις το επόμενο καλό...: Kurt Cobain Montage of Heck λέγεται...και αν και φοβάται να μας δείξει πράγματα για τον θάνατο του cobain (φαντάζομαι βάση της λογικής ότι σχεδόν τα ξέρουμε όλα) μας δείχνει λίγο περισσότερο τον cobain. Εικαστικά είναι αρτιότατο, με διάφορα τρικάκια για να κρατήσουν το ενδιαφέρον. 

1. ρε η love κατάφερε στα 50(;) της να γίνει ωραία (ίσως οι πιο ωραίες πλαστικές που έχω δει)

2. ρε φου φάητερ...ούτε δυο λογάκια...εντάξει, τα τύμπανα βάραγες, μαλακίες έλεγες στις συνεντεύξεις αλλά...ούτε 2 λογάκια??

Είναι δύο ωρες και δέκα λεπτά, που περνάνε ταχύτατα. Ίσως καταφέρνεις να δεις λίγο πως λειτουργούσε το μυαλό του, ίσως πάλι λέω βλακείες. Το κυριότερο είναι πως νοιώθεις λίγο περισσότερο τα πράγματα που τα έβλεπες ξυστά από το MTV και τα 120 λεπτά του.

Ναι το unplugged τους είναι από τα καλύτερα που έχει βγάλει το MTV. Το ξαναθυμήθηκα εκεί προς το τέλος.

Κατα τα άλλα, η αθήνα ξαναγίνεται ωραία το βράδυ. 

Με έπιασε το φανάρι μπροστά από το άττικα και είδα ανθρωπους να στολίζουν τις βιτρίνες. Ήταν πολύ ερωτικο. Χάιδευαν τις κούκλες, έφτιαχναν τα ρούχα, τα μαλλιά...χορογραφία κανονική. Μετά θυμήθηκα πως είναι κυριακή βράδυ...

see ya

ίσα που θυμάμαι πως κάνω ποστ.

Κάποιος Τίτλος

Σήμερα είναι από αυτές τις μέρες που θέλω να γράψω. Βασικά σήμερα είναι η μέρα. Μετά από πολύ καιρό.  Δεν έχω να πω πολλά για μουσική, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει και τίποτα. Έχω χάσει λίγο την επαφή. Για λίγο είμαι σίγουρος. Βασικά έχω τόσα πολλά να πώ που δεν υπάρχει οργάνωση. Άσε που άργησα να ανοίξω το λάπτοπ και τα έχω πει όλα στο μυαλό μου και πουθενά. Αλλά θέλω να γράψω κάτι. Να μείνει να το βλέπω. Όπως έκανα παλιά.  Να χαίρομαι με τη δημιουργία. Ούτως ή άλλως αυτό είναι το νοήμα, γιαυτό γράφουμε σε αυτό το μπλογκ. Δεν πειράζει λοιπόν που δεν είναι μουσική. Κάπου ανάμεσα σε φιλοσοφία της καθημερινής ζωής και γραφικότητες θα κινηθούμε λοιπόν.

Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή όμως γιατί δεν θα βγει τίποτα πάλι. Ο λόγος λοιπόν που γράφω, ή μάλλον η αφορμή είναι ότι σήμερα είχα μια παρουσίαση,  άυπνος με άγχος και τα γνωστά. Γύρισα σπίτι και κοιμήθηκα ένα πεντάωρο περιποιημένο και δεν έκανα και τίποτα από τότε. Και νιώθω καλά γιατί δούλεψα αρκετά το προηγούμενο διάστημα και νιώθω ότι την αξίζω αυτή τη μικρή τεμπελιά. Γιατί γενικά είμαι τεμπέλης μάλλον, αλλά ενοχικός.  Αυτές οι στιγμές λοιπόν μετά από τα μεγάλη άγχη είναι πάρα πολύ όμορφες. Γιατί νιώθεις μια ηρεμία στο μυαλό, μια διάυγεια σκέψης. Το συναίσθημα φτάνει κοντά στο κενό και μπορείς να εξάγεις σκέψεις που έχεις κλεισμένες μέσα σου. Ακατανόητα λοιπόν θα παραθέσω μερικές.

Υγεία πάνω απόλα.  Ξέρω ότι το λέω και δεν το νιώθω παρά μόνο τέτοιες στιγμές. Που νιώθεις ότι το άγχος φτάνει σε τέτοιο βαθμό που νιώθεις το κακό που κάνει στον οργανισμό σου. Σε φάση πονάς. Καταλαβαίνεις το λάθος, αλλά αδυνατείς να εκφραστείς και να δράσεις αποστασιοποιημένος από τις καταστάσεις. Ίσως γιατί γνωρίζεις την παροδικότητα των πραγμάτων στο υποσυνείδητό σου και θέλεις απλώς να εκμεταλλευτείς την παραγωγικότητα  της έντασης της στιγμής. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν ελέγχεται ακριβώς και καταλήγεις να περνάς στο στάδιο της άρνησης και της ματαιότητας. Ξέρω ότι πολλοί εκεί έξω θα καταλάβουν το συναίσθημα που περιγράφω. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό. Να συνειδητοποιείς ότι είναι ένα ανθρώπινο ελλάτωμα(;), όχι μόνο δικό σου, αλλά πολλών άλλων ανθρώπων που μοιράζεσαι πολλά χαρακτηριστικά –πολιτιστικά, βιολογικά και δεν ξέρω εγώ τι άλλα. Είδα και το βιντεάκι που κυκλόφορεί με τους ισλαμιστές που σπάνε κάτι αρχαία και τέτοια. Δεν μπήκα σε λεπτομέρεις γιατί δεν είχα όρεξη για τέτοια και το θέαμα ήταν ήδη επώδυνο. Πραγματικά ανεξαρτήτως από πολιτισμικές διαφορές και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, δεν πάει πιο κάτω. Δεν με νοιάζει η αξία και οι συμβολισμοί, πίσω από τις πράξεις. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που κάπου μέσα του δεν θα νιώθει ότι αυτό είναι λάθος. Να έχεις ενα κομμάτι επεξεργασμένης πέτρας που άντεξε το πέρασμα των αιώνων και εσύ να το κάνεις κομμάτια. Κάποια στιγμή της ζωής τους πιστεύω ότι θα το καταλάβουν.

Στις φιλοσοφίες τώρα, καταλαβαίνω ακόμη μια φορά πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι της εκούσιας απώλειας του ελέγχου. Δύο πτυχές θα δώσω εδώ. Η πρώτη γραφικότητα είναι το : όταν αφήνεις κάτι να φύγει και γυρνάει πίσω... η  συνέχεια δεν ξέρω ακριβώς πως πάει. Σε κάνει πιο δυνατό, η σχέση σας  είναι πιο δυνατή και κάτι τετοια. Που σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι κάπου μέσα σου νιώθεις καλύτερα. Πάρα πολύ σημαντική αυτή η έννοια του νιώθω καλύτερα, χωρίς να μπορείς να το προσδιορίσεις παραπάνω. Βασικά νομίζω αυτό είναι και που με απασχολεί γενικότερα. Αυτή η αίσθηση γενικά είναι που αποζητάμε. Μια απροσδιόριστη ευτυχία. Το άλλο έχει να κάνει με την έννοια της σχέσης ως μια αμφίδρομη κατάσταση. Ιδιαίτερα δε όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις και την έννοια της επικοινωνίας και ένα σωρό άλλα τέτοια. Περνάω πολύ χρόνο με ρομπότ, γιαυτό και το διευκρινίζω σε αυτό το σημείο, το ανθρώπινο κομμάτι. Γενικότερα η αποστασιοποίηση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, κυρίως γιατί μπορεί να πετάξει έστω και για λίγο τις παρωπίδες που φοράς, Αλλά και γιατί μπορεί να βοηθήσει να καταπολεμίσεις το άγχος. Το πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση είναι ότι απο το πουθενά καταλήγεις να βρίσκεις τα πάντα μάταια. Αναζητείς να βρείς το νόημα πίσω από όλα και τελικά αυτό απουσιάζει επιδεικτικά. Οπότε οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια στις υπαρξιακές αναζητήσεις. Γιατί ζούμε, ποιος ο σκοπός της ζωής και άλλα τέτοια.  Αναγκαστικά δίαλλειμα για τσιτάτα. Είναι πιο σημαντικό να κάνεις ερωτήσεις από το να ξέρεις τις απαντήσεις. (αν δεν το έχει πει κανένας άλλος, δικό μου). Ωραία πάσα για να μιλήσω και τα copyrights εδώ.  Το πιο σημαντικό είναι να απεγκλωβιστούμε από αυτή την ιστορία με τα πάττερνς. Επειδή ρε φίλε σκέφτηκε κάποιος κάτι, θα βάλλουμε υποθήκη μια ανθρωπινη κληρονομιά και εξέλιξη; Τι κομπλεξικά πράματα είναι αυτά. Γενικότερα η έννοια της ιδιοκτησίας. Τι σκατά που έχει απλώσει πάνω από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Και συνεχίζω ακάθεκτος. Τι είναι σημαντικό; Σε δίαφορους συνδυασμόυς από τα παραπάνω. Η αίσθηση της ελευθερίας. Τα λίγα δευτερόλεπτα της ελευθερίας του γίλιαμ γουάλας του σκωτσέζουν βαμμένου με μπλε μπογία μελ γκίπσον. Ταυτόχρονα, όμως ο μη συμβιβασμός σε έννοιες βαλμένες στο μυαλό σου από πάνω. Δύσκολη έννοια ο πατριωτισμός εδώ. Για να μην πιάσω και τα πολιτικά τώρα εδώ με συμβιβασμούς, πολιτικές κολοτούμπες και γραφικά που βαριέμαι.  Ελευθερία είναι οι λίγες στιγμές που ξεπερνάω φόβους και αναστολές και αδείαζω το μυαλό μου σε ένα κομμάτι χαρτί, έστω και ηλεκτρονικό. Και με κάνει να νιώθω καλύτερα ή πιο σωστά καλύτερος άνθρωπος, απροσδιόριστα. Πολλά ... εδώ γιατί ανοίγονται πολλά μονοπάτια από εδώ και χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις και θέλω να πω άλλα ακόμα.

Πίσω στα σημαντικά. Σημαντικές είναι οι στιγμές που κοιτάς τον άλλο στα μάτια και βλέπεις τα αληθινά συναισθήματα. Και νιώθεις αυτά, και καταλαβαίνεις ότι είσαι ζωντανός, και ότι κάπου εκεί σε αυτές τις στιγμές κρύβεται το νόημα. Η συμπόνοια στο βλέμμα του φίλου σου, η ευχαρίστηση από το γέλιο μιας φιλικής κουβέντας, η χαρά μιας δημιουργικής στιγμής που μοιράζεσαι με κάποιον. Και εκεί είναι και το μεγαλείο. Καλές οι στιγμές εσωτερικής αγαλίασης και έτσι. Αλλά οι στιγμές που μοιράζεσαι με άλλους είναι ακόμη πιο σημαντικές, γιατί δεν έχεις τον πλήρη έλεγχο και γιατί δεν μπορεί να το περιγράψω ακριβώς. Καλό; Θα βγάλω και κανόνα με αυτά που δεν προσδιορίζονται. Γενικότερα η κουβέντα πάει προς την έννοια της πίστης από εδώ και πέρα. Και νομίζω εγώ πιστεύω στους ανθρώπους. Πολλά έχω να πω ακόμα, αλλά δεν θα χωράνε και πουθενά και είναι κρίμα να μην το δημοσιεύσω και αυτό. Οπότε συνοψίζοντας,  να αγαπάτε αληθινά, να κάνετε το καλό και να το ρίχνετε στο γιαλό, να είμαστε ανιδιοτελείς δηλαδίς και μακάρι να κάνουμε όλοι αυτά που μας εκφράζουν.

Peace yo

συμπαθάτε με για έλλειψη μορφοποίησης και τέτοια. κάποια άλλη φορά υπόσχομαι.

fuck-eat-and fight....

Έχω φάει σκάλωμα με 3 κομμάτια. 

Ξανά και ξανά. σταμάτημα ξεκίνημα. 

Αυτιστικά όμορφο τραμπάλισμα μεταξύ των κομματιών. 

Ένα φλωρικο post punk, 

ένα suediκό ποπάκι,

κι ένα πραγματάκι που το έχει περιγράψει καλύτερα ο raggedy εδώ...

βασικά εκεί 

Late night Radio από τους Ιρλανδούς Moscow Metro...

(ευτυχώς το κομμάτι είναι χίλιες φορές καλύτερο απο τον κάγκουρόμαγκα ιρλανδο)

She Makes Me want to Die από τους Fearground Accidents

World Peace από τους Peace

(από αυτούς αξίζει πολύ και το I'm a girl...12 λεπτά brit brit brit pop....)

δεν ξέρω τι έχει πιάσει το κόσμο με την αναβίωση...είδα πως και οι swervedriver βγάζουν δίσκο...

shoegaze και britpop γίνονται χιτάκια

εγώ νομίζω ότι πάω ακόμα σχολείο

και αμά παίξει κάτι άλλο βαριέμαι.

πρέπει να πάω να πάρω φλαητ..κονκάρδες έχω..

αη στα διάλα...συγκινήθηκα.!!!

Panda Bear - Panda Bear Meets The Grim Reaper

Panda Bear Panda Bear Meets The Grim Reaper (Domino, 2015)

Αυτός ο δίσκος του Panda Bear είναι ο πιο απροσδόκητος που έχει κυκλοφορήσει από ολόκληρη την παρέα των Animal Collective, είτε ο καθένας μόνος του είτε όλοι μαζί. Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί εφευρίσκει κάποιον καινούργιο ήχο, δείχνει κάποια καινούργια κατεύθυνση ή κινείται σε αχαρτογράφητα νερά. Ακριβώς το αντίθετο. Όλα τα παραπάνω θα ήταν μάλλον αναμενόμενα. Μπορεί στο ειδικό μέρος να προξενούσαν κάποια έκπληξη, αλλά ως προς την γενικότερη κατεύθυνση και φιλοσοφία, όλα αυτά είναι που περιμένουμε. Αυτό που δεν περιμέναμε, εγώ τουλάχιστον, είναι ευανάγνωστα τραγούδια, απλούς ρυθμούς, και ‘80ς synths. Με άλλα λόγια το απροσδόκητο βρίσκεται στην αναγνωσιμότητα της μουσικής, όχι με όρους Animal Collective / Panda Bear, αλλά με όρους μουσικής ιστορίας.
Ο Panda Bear λοιπόν μεγαλώνει. Και μεγαλώνοντας, λίγο ‘χαλαρώνει’. Όχι πως δεν καταλαβαίνεις με την μία ότι πρόκειται για τον Panda Bear. Κάθε άλλο, αυτό είναι προφανές από τις πρώτες νότες του Sequential Circuits. Αλλά από την άλλη κομμάτι τόσο catchy όπως το Mr Noah που ακολουθεί εγώ τουλάχιστον δεν μπορούσα να το φανταστώ. Ναι, και το My Girls ήταν catchy με μία έννοια, αλλά με μία έννοια που ανήκε απόλυτα στους Animal Collective (άντε και λίγο στους Beach Boys). Το Mr Noah αντίθετα πετυχαίνει το να εντυπώνεται στο μυαλό σου με όρους πιο ευρέως αποδεκτούς. Ή το Selfish Genes για παράδειγμα. Δεν θυμάμαι ξανά τέτοιο άρωμα από ‘80ς. Και αυτό σε μία ξεκάθαρα και απλά ποπ εκδοχή. Ή την υπέροχη μπαλάντα (oh yes, νομίζω ότι μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι) Tropic of Cancer.
Όλος ο δίσκος όμως μοιάζει να διακατέχεται από τέτοια χαρακτηριστικά. Και νομίζω ότι μπορεί να περιγραφεί τελικά και στην ουσία του ως εξής: Δεν είναι απαραίτητα κάτι διαφορετικό. Είναι όλα αυτά στα οποία μας έχουν συνηθίσει, αλλά πολύ λιγότερα. Δεν υπάρχουν χίλια πράγματα σε κάθε κομμάτι. Ούτε τα άπειρα layers και οι επιμέρους λεπτομέρειες που τραβούν συνήθως την προσοχή στις δουλειές τους. Μερικές φορές, φτάνει ένα ή δύο πράγματα για να χτιστεί ένα ολόκληρο κομμάτι. Ε, στο περίπου, πάντα αναλογικά με το παρελθόν μιλώντας. Πάντως νομίζω ότι αυτό εδώ είναι το πιο αφαιρετικό στο οποίο θα μπορούσε να φτάσει ο Panda Bear.
Α, αν μου άρεσε? Πάρα πολύ νομίζω. Ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου δώσει σε αυτή τη φάση. Φοβάμαι ότι τρέχουν τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό μου αυτή την περίοδο που δεν θα μπορούσα να διεισδύσω σε κάτι πιο πυκνό. Και αυτή η χαλαρότητα είναι πολλές φορές ευεργετική.

8.6

Those will burn: Mr Noah, Come to your Senses, Tropic of Cancer, Selfish Gene

Motorama - Poverty

Motorama Poverty (Talitres Records, 2015)

Τους Motorama τους είχα πρωτοπετύχει το 2012 με το calendar, ρώσοι κι αυτοί σας τους αγαπημένους Human Tetris.
Έλεγα σε κάτι φίλους τις προάλλες ότι είχα πιάσει μια σειρά δίσκων και δεν μου άρεσε τίποτα...Viet Cong, Nite Fields, Soft Moon. Είχα προσθέσει και τους motorama. Ρε γαμώτο στην αρχή μου είχε φανεί σα να είχαν κλέψει τα φωνητικά του Ariel Pink (πόσο κακό έχει κάνει στα αυτιά μου...).
Όμως διάφορες μελωδίες με έκαναν να το ξαναβάλω. Μελωδίες όπως εκείνες του Red Drop ή του Lottery ή ερεθιστική εισαγωγή του Write to me. Είχα καιρό να αφοσιωθώ σε δίσκο τόσο πολύ. Δηλαδή νομίζω ότι τόσο repeat σε τραγούδια τελευταία φορά έκανα με το blue supreme των interpol και το sugar των editors.
Επειδή όμως βλέπω ότι πάλι θα γράφω, θα γράφω χωρίς να βγαίνει κανένα νόημα, ας απλοποιήσω λίγο τις άναρχες σκέψεις μου.
Πρώτον και για να τελειώνουμε στα γρήγορα με αυτο: Ναι, τα παιδιά είναι επηρεασμένα από joy division, από cure, έχουν ακούσει αρκετά sound, wire και chameleons...να τους σκοτώσουμε;
Δευτερον: Τα ρωσάκια έχουν καταλάβει το βασικό ερώτημα: Τι είναι το post punk χωρίς μελωδίες; Μια βαρετή εσωστρεφής μουσική για κλαψομούνιδες (που θα έλεγε και μια ψυχή). Έτσι έβαλαν το παγωμένο (φαντάζομαι) κώλο τους κάτω και έγραψαν μελωδίες. Ούτε πειράματα, ούτε δηθενιές. Ακούς μπασογραμμές που σε κολλάνε, κιθάρες και Krautrock ρυθμούς από πλήκτρα. Disperced energy πχ ή write to me.
Τρίτον που ουσιαστικά πατάει στο δεύτερο: Ρε είναι όσο ποπ χρειάζεται για να μπει σε ένα μαγαζί και να κουνήσεις και εσύ το παγωμένο (φαντάζομαι) κώλο σου. Red drop ας πούμε.

8.0

Those will burn: Red Drop, Lottery, Disperced Energy, Write to me.

Bjork - Vulnicura

Bjork Vulnicura (One Little Indian, 2015)

Δεν μένει τίποτε άλλο να γίνει. Το να κάτσω να ακούσω την αντιπαθέστατη bjork και να βρω ενδιαφέρον στο δίσκο της, είναι το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσα να φανταστώ. Δεν λέω μου αρέσει, αλλά λέω βρίσκω ενδιαφέρον.
Σιγά ρε φίλε θα μου πει κάποιος...ποιός είσαι?
Δικαίως.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Ένας μελομπλιάχ δίσκος για σχέσεις και το πως κάποιος χωρίζει, τα συναισθήματα που νοιώθει μέχρι σιγά σιγά να το ξεπερνάει.
Γλυκανάλατο ναι. Αλλά παρ' όλη την ηλίθια θεματική, έχει μελωδίες που σε κάνουν να νοιώθεις κάπως...
Θα μπορούσα να πω ότι αυτός ο δίσκος θα ήταν το καλύτερο σάουντρακ για το eternal sunshine? Ναι. Και ίσως θα ήταν και η καλύτερη περιγραφή του.
Κομμάτια που σε κάνουν να νοιώθεις οικεία, ανοίκεια, σκοτεινά, φωτεινά. Άσχημα, όμορφα...ένα συνονθύλευμα από πράγματα.

Βραδινό άκουσμα, ίσως λίγο περισσότερο χαλί, από ότι του αξίζει, ίσως να φταίει βέβαια ότι δεν κάθομαι να ακούσω τα λόγια. Είναι κι αυτή η σπάστικιά φωνή της που το κάνει όλο ένα πράγμα. Όσο κι ξαναδιαβάζω το κείμενο...δεν βγάζει κανένα νόημα. Όκ...κάπως έτσι κι ο δίσκος. Αλλά με χειρότερη φωνή από τη δικιά μου.
Ω, ναι...

7.1

Those will burn: Stonemilker, History of touches, Atom Dance, Quicksand.