David Byrne & St. Vincent - Love this Giant

David Byrne & St. Vincent Love this Giant (4AD, 2012)

Αυτό είναι το κείμενο που είχα γράψει αρχικά για το δίσκο αφού τον είχα ακούσει 3-4 φορές:

"Μετά τον John Cale, και δεύτερος 'παππούς' κυκλοφορεί καινούργιο δίσκο. Μόνο που ο David Byrne φροντίζει, όπως στον προηγούμενο δίσκο του να μην είναι μόνος του. Και αν στο Here Lies Love ήταν ο Fatboy Slim και μία ατελείωτη σειρά από γυναικείες φωνές, στο Love this Giant διαλέγει έναν αρκετά πιο νέο συνεργάτη, έτσι μάλλον καταφέρνει να αποφύγει όλες αυτές τις σκέψεις που έκανα για τον Cale και τα γέρικα άλογα. Η St Vincent λοιπόν είναι νέα, όμορφη και υποτίθεται πολύ ταλαντούχα. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζουν οι δουλειές της, αλλά κάτι παραπάνω θα ξέρει ο David. Αλλά πάλι όσες φορές και αν άκουσα τον δίσκο, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο μου φαίνεται ότι είναι τα σημεία που τραγουδάει ο ίδιος. Εντάξει, εγώ έχω ένα κολληματάκι με τον κύριο Byrne, τη φωνή του και τους Talking Heads, αλλά και η St Vincent δεν κάνει και πολλά πράγματα για να με ξεκολλήσει. Όπως και ο δίσκος σαν σύνολο δεν κάνει πάρα πολλά πράγματα είναι αλήθεια. Συνήθως κινείται σε μία αδιάφορη μετριότητα, που δεν ενοχλεί ούτε συγκινεί. Πολλές ωραίες ιδέες εδώ και εκεί που όμως δεν καταφέρνουν να συγκροτήσουν κάτι μεγαλύτερο. Τρία μόνο κομμάτια καταφέρνουν να ξεχωρίσουν λίγο. Το πρώτο και καλύτερο είναι το Who που ανοίγει το δίσκο, δυνατό και πιασάρικο με τις κραυγές της St Vincent να θυμίζω τη Yoshimi που παλεύει με το ροζ ρομπότ (αλλά τι κακό και αυτό να ξεκινάει ένας δίσκος με το καλύτερο τραγούδι του, πως να πας παρακάτω από την δεύτερη ακρόαση και μετά;). Το δεύτερο είναι το Lazarus, λόγω Byrne και της μελωδίας που τραγουδάει βέβαια. Το τρίτο είναι το The one who broke your heart, για τον ίδιο λόγο με το δεύτερο (+ λίγη Yoshimi ακόμα), αλλά και για την καταπληκτική χρήση των χάλκινων (brass that is), που παρεμπιπτόντως είναι το καλύτερο στοιχείο στο δίσκο γενικότερα, μετά την φωνή του David βέβαια. Ίσως να είμαι λίγο αυστηρός, αν το δεις λίγο πιο αντικειμενικά ο δίσκος δεν είναι κακός, αλλά φταίει το ότι κάθε φορά που βλέπω το όνομα του David Byrne περιμένω κάτι αντίστοιχο του παρελθόντος και κάθε φορά απογοητεύομαι..."

Αλλά μετά για κάποιο λόγο δεν το ανέβασα αμέσως και συνέχισα να ακούω το δίσκο. Και σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ τα χάλκινα που με εντυπωσίασαν στο The one who broke your heart και στα υπόλοιπα κομμάτια. Και άρχισα να σκέφτομαι, γαμώτο, τι απίστευτη ιδέα να ηχογραφήσουν όλα το δίσκο με brass band! Ενώ εγώ σαν byrne-junky που είμαι είχα επικεντρώσει όλη μου την προσοχή στις φωνές, από πίσω γινόταν ολόκληρο χάλκινο πανηγύρι που ούτε που το είχα αντιληφτεί. Χάλκινο αλλά περισσότερο funky/afro παρά jazz. Και ξαφνικά αυτές οι ασύνδετες, όπως νόμιζα στην αρχή, στιγμές άρχισαν να συνδέονται και να αποκτούν νόημα. Και στα τρία αρχικά κομμάτια προστέθηκαν το I am an Ape, το I Should Watch TV, το Ice Age. Και ως δια μαγείας ο δίσκος από αδιάφορος μετατράπηκε σε ένα δίσκο ιδανικής τραγουδοποιίας. Και σκέφτομαι τώρα εγώ, πόσους δίσκους άραγε έχω χάσει λόγω επιπόλαιων ακροάσεων. Αλλά από την άλλη και πόσους χάλια δίσκους έχω κάτσει να ακούω με τις ώρες χωρίς να γίνεται τίποτα... Fuck, long live οι παππούδες!
_

8.5

Those will burn: Who, The one who broke your heart, I am an Ape