 | Deafheaven Sunbather (Deathwish, 2013) |
Έχω ένα θέμα με τα φωνητικά στους δίσκους. Μετά το Slaughterhouse του Ty Segall όμως, νιώθω κάπως πιο διαλλακτικός απέναντι στα πρώτα ακούσματα, μέχρι να φτάσω στις συνθέσεις του δίσκου. Αυτό με κράτησε και εδώ, στον δίσκο των Deafheaven. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιου είδους φωνητικά τα απεύφευγα ανέκαθεν, ακόμα και όταν άκουγα Sentenced και Nevermore. Στην περίπτωση των DH όμως, εύκολα φτάνει κανείς στις συνθέσεις, οι οποίες είναι ομολογουμένως πολύ δυνατές. Μάλιστα από ό,τι είδα αργότερα, θεωρείται ένας από τους καλύτερους φετινούς δίσκους και όχι μόνο στο είδος του. Η αλήθεια είναι ότι τον δίσκο (εξώφυλλο) τον είχα συναντήσει σε δίαφορα site, αλλά δεν έδωσα προσοχή λόγω του ροζ εξώφυλλου.-και γραφιστικά, αυτά τα σβησμένα γράμματα είναι πολύ του συρμού τελευταία- Βέβαια λόγω αυτού, το εντόπισα και άκουσα στη συνέχεια... part 1.Όπως και να έχει, οι τύποι παίζουν κάτι ανάμεσα σε post rock και post metal. Post rock μελωδίες με “black” φωνητικά. Αυτό το μίγμα μας δίνει τον ιδιαίτερο δίσκο των Deafheaven. Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον.
Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για την ουσία του δίσκου... Εκεί στα μισά του please remember, κάθε φορά τσεκάρω το laptop, μην τυχόν κλείσει από θερμοκρασία. Σκέτος θόρυβος, ακριβώς σαν το ανεμιστηράκι του υπολογιστή. Στα καπάκια, ο θόρυβος σβήνει και δίνει τη θέση του σε κάτι ακουστικές κιθάρες που σταδιακά εξελίσσονται σε ένα διονυσιακό όργιο. Είναι νομίζω αυτές οι αντιθέσεις που κάνουν αυτόν τον δίσκο τόσο σημαντικό. Έχει αυτές τις εκπλήξεις και τις ανατροπές που συχνά βρίσκω να μου λείπουν από το post rock, και σε αναγκάζει να του δώσεις την πρέπουσα προσοχή. Δεν είναι μουσική που παίζει σε δεύτερο πλάνο, εδώ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο... Κάθε σύνθεση δεν είναι απλώς μια εξελισσόμενη αφήγηση, ή μια κλιμακούμενη σύνθεση. Έχει μέσα της πολλά διάσπαρτα και διαφορετικά στοιχεία που ενώνονται κάτω από τα εφέ των pedals. Το γεγονός αυτό, επιτρέπει ακόμα και σε δεκαπεντάλεπτες συνθέσεις όπως το Vertigo, να μην πλήτουν τον ακροατή. Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος... Τόσο μεγάλα κομμάτια (σε διάρκεια), και με τέτοιες διακυμάνσεις, φανερώνουν μια χαλαρή δομή δίσκου. Όταν το συγκρότημα χρειάζεται τόσο πολύ χρόνο για να πει κάτι, ίσως δεν έχει βρει τον ήχο του. -Αυτό πηγαίνει σε αυτό το συγκρότημα, μόλις ο δεύτερός τους δίσκος΄ αφού για τις εικοσάλεπτες συνθέσεις των GYBE δεν παραπονέθηκα ποτέ-. Υπάρχει στον δίσκο πάντως η προσπάθεια να οργανωθεί κάπως αυτό, εναλλάσσοντας τα μικρά με τα μεγάλα κομμάτια. Μετά από κάποιες ακροάσεις, όταν φτάνεις στο Dream House οι κραυγές του George Clarke σου μοιάζουν τόσο φυσιολογικές και γνώριμες που νομίζεις ότι θα μπορούσες να του άνοιγες κουβέντα... Τι να πω, ίσως τελικά αυτά τα φωνητικά να είναι η (μία) απάντηση σε αυτό το είδος μουσικής....Δεν μπορώ να μιλήσω για δισκάρα, αφού δεν έχει φτάσει ακόμα στον απαραίτητο αριθμό ακροάσεων -ίσως να περιμένω ένα φουριόζικο σπρώξιμο από τον bo(m)bbieR για να το αποθεώσω σαν δισκάρα-. Προς το παρόν μένει στους πολύ καλούς και δουλεμένους δίσκους, και σίγουρα αξίζει τον χρόνο σας.
_
8.5Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για την ουσία του δίσκου... Εκεί στα μισά του please remember, κάθε φορά τσεκάρω το laptop, μην τυχόν κλείσει από θερμοκρασία. Σκέτος θόρυβος, ακριβώς σαν το ανεμιστηράκι του υπολογιστή. Στα καπάκια, ο θόρυβος σβήνει και δίνει τη θέση του σε κάτι ακουστικές κιθάρες που σταδιακά εξελίσσονται σε ένα διονυσιακό όργιο. Είναι νομίζω αυτές οι αντιθέσεις που κάνουν αυτόν τον δίσκο τόσο σημαντικό. Έχει αυτές τις εκπλήξεις και τις ανατροπές που συχνά βρίσκω να μου λείπουν από το post rock, και σε αναγκάζει να του δώσεις την πρέπουσα προσοχή. Δεν είναι μουσική που παίζει σε δεύτερο πλάνο, εδώ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο... Κάθε σύνθεση δεν είναι απλώς μια εξελισσόμενη αφήγηση, ή μια κλιμακούμενη σύνθεση. Έχει μέσα της πολλά διάσπαρτα και διαφορετικά στοιχεία που ενώνονται κάτω από τα εφέ των pedals. Το γεγονός αυτό, επιτρέπει ακόμα και σε δεκαπεντάλεπτες συνθέσεις όπως το Vertigo, να μην πλήτουν τον ακροατή. Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος... Τόσο μεγάλα κομμάτια (σε διάρκεια), και με τέτοιες διακυμάνσεις, φανερώνουν μια χαλαρή δομή δίσκου. Όταν το συγκρότημα χρειάζεται τόσο πολύ χρόνο για να πει κάτι, ίσως δεν έχει βρει τον ήχο του. -Αυτό πηγαίνει σε αυτό το συγκρότημα, μόλις ο δεύτερός τους δίσκος΄ αφού για τις εικοσάλεπτες συνθέσεις των GYBE δεν παραπονέθηκα ποτέ-. Υπάρχει στον δίσκο πάντως η προσπάθεια να οργανωθεί κάπως αυτό, εναλλάσσοντας τα μικρά με τα μεγάλα κομμάτια. Μετά από κάποιες ακροάσεις, όταν φτάνεις στο Dream House οι κραυγές του George Clarke σου μοιάζουν τόσο φυσιολογικές και γνώριμες που νομίζεις ότι θα μπορούσες να του άνοιγες κουβέντα... Τι να πω, ίσως τελικά αυτά τα φωνητικά να είναι η (μία) απάντηση σε αυτό το είδος μουσικής....Δεν μπορώ να μιλήσω για δισκάρα, αφού δεν έχει φτάσει ακόμα στον απαραίτητο αριθμό ακροάσεων -ίσως να περιμένω ένα φουριόζικο σπρώξιμο από τον bo(m)bbieR για να το αποθεώσω σαν δισκάρα-. Προς το παρόν μένει στους πολύ καλούς και δουλεμένους δίσκους, και σίγουρα αξίζει τον χρόνο σας.
_
Those will burn: Please Remember, The pecan tree, Dream House
Posts
No comments:
Post a Comment