 | Sigur Rós Kveikur (XL, 2013) |
Πήγε κάπως αργά σήμερα, για να γράψω το ποστ, το τρίτο μέρος από το τριπλό ποστ ροκ που ξεκίνησα δύο μέρες πριν. Δεν είχα και πολλά σημειωμένα, οπότε είπα να το αφήσω για αύριο. Αλλά, έβαλα να ακούσω πάλι τον δίσκο... 'ε δεν άντεξα, έπρεπε να το γράψω... Τι δισκάρα είναι αυτή γαμώ;
Έτσι απλά και αντικειμενικά. Ότι θα έγραφα review για τους Sigur Ros δεν θα το περίμενα με τίποτα λίγους μήνες πριν. Για μένα οι Sigur Ros ήταν μια θολή ανάμνηση. Ένα ακαταλαβίστικο συνονθύλευμα που μου έφερνε στο μυαλό κάτι σε φάση Fever Ray και the Knife, σε μικρότερη μάλιστα καλλιτεχνική αξία. Αδαής και βέβηλος μέχρι το κόκκαλο το ομολογώ. Αλλά δεν έτυχε να ασχοληθώ ποτέ στα σοβαρά μαζί τους. Και εκεί που όλα κυλούσαν όμορφα, και άκουγα τα ραπς μου, σκοντάφτω πάνω σε αυτόν τον δίσκο. Καθαρά επειδή τον πέτυχα κάτω από το tag post rock, και μου φάνηκε περίεργο, σύμφωνα με την βλακώδη εικόνα που είχα στο μυαλό μου για αυτούς. Και τότε έσκισα τα πτυχία μου... Ρε φίλε αναγνώστη, τι ΜΟΥΣΙΚΑΡΑ γράφουν οι τύποι; Περιττό να πω ότι έχω αρχίσει την δουλειά πάνω στην δισκογραφία τους. Περιττό να πω ότι το άκουσα μαζί με άλλους δύο πολύ καλούς δίσκους (part 1 και part 2) και στεκόταν πολύ πιο πάνω σε κάθε ακρόαση. Θα προσπαθήσω όμως να περιγράψω τον καινούργιο τους δίσκο με μια πρωτόλεια ανάγνωση της μουσικής τους. Κάτι που συνήθως σημαίνει γενικότητες, αφορισμούς και μονοδιάστατη ανάγνωση, αλλά μια στο τόσο είναι όμορφο να γίνεται και αυτό. Είναι κάπως (αυτό) ψυχαναλυτικό για τον γράφοντα.
Ξεκινώντας λοιπόν με τους αφορισμούς, θα πω ότι ανέκαθεν πίστευα ότι οι καλύτερες δουλειές είναι οι μπάσταρδες. Όχι αυτές που δεν έχουνε πατέρα, αλλά αυτές που χωρούν μέσα τους ένα σωρό επιρροές και δεν φοβούνται να περάσουν τα στεγανά μέσα στα οποία έχουν καθιερωθεί οι δημιουργοί τους. -οι δημιουργοί των στεγανών, όχι των δημιουργιών- Βγάζει νόημα αυτό; Klein. Θα το ζορίσω κι άλλο λοιπόν. Οι προσμίξεις είναι καλύτερες από την καθαρότητα και οι ασωτίες από τα μανιφέστα. Στην προκειμένη περίπτωση, για να τα κάνω ακόμα χειρότερα, το μπαστάρδεμα αναφέρεται μάλλον περισσότερο στον ακροατή και λιγότερο στους δημιουργούς, αφού όπως είπα ούτε τη δισκογραφία των Sigur Ros ξέρω καλά, ούτε και το τι παίζει με τα στεγανά στο είδος.
Νομίζω ότι μετά από αυτά, εγκατέλειψε και ο τελευταίος λογικός αναγνώστης, έτσι μπορώ να μοιραστώ άφοβα με σας τους εναπομείναντες και την ερμηνεία μου για τον δίσκο. Εκεί στην Ισλανδία παίρνουν πολλά, πολλαααά ναρκωτικά. Παραισθησιογόνα κατεξοχήν. Κάνει κρύο. Έχουν μια παράδοση στην μυθοπλασία και τους θρύλους, καθώς και πολύ καλή σχέση με την άρπα. Σε κάποια φάση έβαλαν και ίντερνετ και άκουσαν και μουσικές από αλλού. Έ, κάπου εκεί χάθηκε το τόπι. Ώπα ξέχασα να πω ότι μιλούν και ισλανδικά. Αυτά άμα τα βάλεις σε ένα melting pot, σε μια χύτρα του δρουίδη για να μείνω στο πνεύμα, έχεις τους Sigur Ros. Ξέρω το γάμησα τελείως, αλλά τι να γράψεις μωρέ για αυτόν τον δίσκο. Είπα ότι είναι γαμάτος ποστ ροκ και μπάσταρδος. Λέω επίσης ότι είναι ονειρικός, ατμοσφαιρικός, εσωστρεφής, συναρπαστικός, με γαμάτες κιθάρες, με γαμάτα ισλανδικά φωνητικά, με γαμάτα πιάνα, με γαμάτα ντραμς, δυνατός, μελαγχολικός, ρυθμικός, πιο συναυλιακός απ' ό,τι θα περίμενε κανείς and the list goes on... Μη λέω άλλα, ακούστε τον και εσείς και πείτε καμιά γνώμη... Το μόνο που θα προσθέσω ακόμα, είναι η υπέρβαση του post rock για εμένα. Συζητούσα προχθές και ήμουν της άποψης ότι ενώ το post rock είναι υπέροχη μουσική, ήχος και συναισθήματα, δεν μπορώ να ακούσω πολύ. Μετά από κάποια φάση το βαριέμαι. Ή θα το αλλάξεις ή θα αρχίσεις τα αντικαταθλιπτικά. Λεφτά για αντικαταθλιπτικά δεν έχουμε, οπότε εγώ το αλλάζω. Αυτός ο δίσκος όμως, μου βγάζει μια όμορφη διάθεση, μια εσωτερική γαλήνη και σίγουρα δεν τον βαριέμαι. Φλωριές τελείως, αλλά τι να κάνεις τέχνη είναι αυτή...
Δεν είπα όσα ήθελα, οπότε ίσως επιστρέψω σε κάποια φάση... Προς το παρόν το κλείσιμο για το τριπλό. Ένα συνολικό σχόλιο για τους δίσκους. Είναι φανερή μια κοινή προσέγγιση της δομής του δίσκου. Ειδικά στους DH και τους Palms. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, αυτοτελείς θα έλεγε κανείς, αλλά ταυτόχρονα δεμένες σαν σύνολο. -ύφος, τεχνοτροπία, κτλ- Ο δίσκος των Sigur Ros από την άλλη, φαίνεται να ξεφεύγει από αυτό το μοτίβο, προσεγγίζοντας μια πιο αυστηρή δομή. -3,5– 7 ,5 λεπτά- κάτι που λειτουργεί νομίζω ευεργετικά για τον δίσκο, προσφέροντας περισσότερες αποχρώσεις και εικόνες. Είναι επίσης προφανές ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ με την θεματολογία και του στίχους των δίσκων. Όσοι πιστοί θα το αναζητήσουν μόνοι τους, εγώ δεν θυμάμαι ούτε λέξη. Άλλωστε δεν είναι κομμάτια που περιμένεις να τα τραγουδήσεις ή έστω να τα σιγοψιθυρίσεις παρέα με τον ερμηνευτή σε κανένα live που θα πας για να τους δεις. Καλά για τους Sigur Ros, το παίρνω πίσω γιατί κοντεύω να μάθω ισλανδικά...
_
9Ξεκινώντας λοιπόν με τους αφορισμούς, θα πω ότι ανέκαθεν πίστευα ότι οι καλύτερες δουλειές είναι οι μπάσταρδες. Όχι αυτές που δεν έχουνε πατέρα, αλλά αυτές που χωρούν μέσα τους ένα σωρό επιρροές και δεν φοβούνται να περάσουν τα στεγανά μέσα στα οποία έχουν καθιερωθεί οι δημιουργοί τους. -οι δημιουργοί των στεγανών, όχι των δημιουργιών- Βγάζει νόημα αυτό; Klein. Θα το ζορίσω κι άλλο λοιπόν. Οι προσμίξεις είναι καλύτερες από την καθαρότητα και οι ασωτίες από τα μανιφέστα. Στην προκειμένη περίπτωση, για να τα κάνω ακόμα χειρότερα, το μπαστάρδεμα αναφέρεται μάλλον περισσότερο στον ακροατή και λιγότερο στους δημιουργούς, αφού όπως είπα ούτε τη δισκογραφία των Sigur Ros ξέρω καλά, ούτε και το τι παίζει με τα στεγανά στο είδος.
Νομίζω ότι μετά από αυτά, εγκατέλειψε και ο τελευταίος λογικός αναγνώστης, έτσι μπορώ να μοιραστώ άφοβα με σας τους εναπομείναντες και την ερμηνεία μου για τον δίσκο. Εκεί στην Ισλανδία παίρνουν πολλά, πολλαααά ναρκωτικά. Παραισθησιογόνα κατεξοχήν. Κάνει κρύο. Έχουν μια παράδοση στην μυθοπλασία και τους θρύλους, καθώς και πολύ καλή σχέση με την άρπα. Σε κάποια φάση έβαλαν και ίντερνετ και άκουσαν και μουσικές από αλλού. Έ, κάπου εκεί χάθηκε το τόπι. Ώπα ξέχασα να πω ότι μιλούν και ισλανδικά. Αυτά άμα τα βάλεις σε ένα melting pot, σε μια χύτρα του δρουίδη για να μείνω στο πνεύμα, έχεις τους Sigur Ros. Ξέρω το γάμησα τελείως, αλλά τι να γράψεις μωρέ για αυτόν τον δίσκο. Είπα ότι είναι γαμάτος ποστ ροκ και μπάσταρδος. Λέω επίσης ότι είναι ονειρικός, ατμοσφαιρικός, εσωστρεφής, συναρπαστικός, με γαμάτες κιθάρες, με γαμάτα ισλανδικά φωνητικά, με γαμάτα πιάνα, με γαμάτα ντραμς, δυνατός, μελαγχολικός, ρυθμικός, πιο συναυλιακός απ' ό,τι θα περίμενε κανείς and the list goes on... Μη λέω άλλα, ακούστε τον και εσείς και πείτε καμιά γνώμη... Το μόνο που θα προσθέσω ακόμα, είναι η υπέρβαση του post rock για εμένα. Συζητούσα προχθές και ήμουν της άποψης ότι ενώ το post rock είναι υπέροχη μουσική, ήχος και συναισθήματα, δεν μπορώ να ακούσω πολύ. Μετά από κάποια φάση το βαριέμαι. Ή θα το αλλάξεις ή θα αρχίσεις τα αντικαταθλιπτικά. Λεφτά για αντικαταθλιπτικά δεν έχουμε, οπότε εγώ το αλλάζω. Αυτός ο δίσκος όμως, μου βγάζει μια όμορφη διάθεση, μια εσωτερική γαλήνη και σίγουρα δεν τον βαριέμαι. Φλωριές τελείως, αλλά τι να κάνεις τέχνη είναι αυτή...
Δεν είπα όσα ήθελα, οπότε ίσως επιστρέψω σε κάποια φάση... Προς το παρόν το κλείσιμο για το τριπλό. Ένα συνολικό σχόλιο για τους δίσκους. Είναι φανερή μια κοινή προσέγγιση της δομής του δίσκου. Ειδικά στους DH και τους Palms. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, αυτοτελείς θα έλεγε κανείς, αλλά ταυτόχρονα δεμένες σαν σύνολο. -ύφος, τεχνοτροπία, κτλ- Ο δίσκος των Sigur Ros από την άλλη, φαίνεται να ξεφεύγει από αυτό το μοτίβο, προσεγγίζοντας μια πιο αυστηρή δομή. -3,5– 7 ,5 λεπτά- κάτι που λειτουργεί νομίζω ευεργετικά για τον δίσκο, προσφέροντας περισσότερες αποχρώσεις και εικόνες. Είναι επίσης προφανές ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ με την θεματολογία και του στίχους των δίσκων. Όσοι πιστοί θα το αναζητήσουν μόνοι τους, εγώ δεν θυμάμαι ούτε λέξη. Άλλωστε δεν είναι κομμάτια που περιμένεις να τα τραγουδήσεις ή έστω να τα σιγοψιθυρίσεις παρέα με τον ερμηνευτή σε κανένα live που θα πας για να τους δεις. Καλά για τους Sigur Ros, το παίρνω πίσω γιατί κοντεύω να μάθω ισλανδικά...
_
Those will burn: Kveikur, Brennisteinn, Isjaki
Posts
No comments:
Post a Comment