 | Palms Palms (Ipecac, 2013) |
Τριπλό “post rock” review έχει το μενού σήμερα. Ας εξηγήσω όμως λίγο πως προέκυψε αυτό, για να δικαιολογηθώ και για τυχόν ασέβεια στην ομαδοποίηση. Το έχω πει και αλλού, περνάω φάση ραπ. Που σημαίνει ότι έχω ακούσει πάρα πολλούς φετινούς δίσκους -τους οποίους σε κάποια φάση πρέπει να βάλλω σε μια τάξη-, αλλά και ό,τι πιο παλιό ψάχνω ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, λες και βάλθηκα να μάθω όλη την ιστορία του hip-hop. Τώρα θα πει κανείς, χειρότερη εισαγωγή για ποστ ροκ δεν μπορείς να κάνεις, αλλά σόρρυ έτσι έχουν τα πράγματα. Η γενικότερη φάση που διανύω περιλαμβάνει πολύ ελεύθερο χρόνο, που σημαίνει πολύ μουσική. Αλλά το πολύ το hip-hop το βαριέται και ο Jay Z, οπότε σε ένα από αυτά τα διαλείμματα που κάνω για να στρώσει ο οργανισμός από τα πολλά μπιτ και ρίμες, πήγα στο γνωστό μουσικό παράδεισο και έψαξα κάτω από την ταμπέλα του ποστ ροκ. Από εκεί τσίμπησα 3 δίσκους για διαφορετικούς λόγους. Ένας δίσκος ήταν από ένα γνωστό όνομα που δεν είχα δώσει σημασία στο παρελθόν. Ένα άλλο εξώφυλλο μου φάνηκε γνώριμο από πολλά site δισκοκριτικής, αλλά ποτέ δεν του είχα δώσει σημασία λόγω χρώματος. Και ο τρίτος είχε απλά ωραία φωτογραφία για εξώφυλλο. Και κάπως έτσι έφτασα εδώ... Λόγω έκτασης, αλλά και για να δημιουργήσουμε μια post rock κλιμάκωση, θα σπάσω το ποστ σε 3 μέρη. Ένα για κάθε δίσκο.
Θα ξεκινήσω από τον τρίτο. Palms. Ντεμπούτο άλμπουμ. Δεν θα πω πολλά για πράγματα που δεν ήξερα, μόνο ότι πρόκειται για τον Chino Moreno των Deftones μαζί με 3 μέλη από τους Isis. Ο δίσκος αποδείχτηκε ο πιο κοντινός από τους τρεις σε αυτό που περίμενα να ακούσω. Ακόμα και τώρα όμως, που γράφω για αυτόν δεν έχει κατασταλάξει η άποψή μου για αυτόν. Οι σημειώσεις μου είναι κάπως μπερδεμένες. Ας μπω λοιπόν κατευθείαν στην ασέβεια. Η πρώτη εντύπωση που μου έδωσε, αφορά την ερμηνεία του Moreno. Έχω σημειώσει λοιπόν εδώ “μείγμα από Glasvegas και Tool.” Ιεροσυλίες το ξέρω. Ας εξηγηθώ. Αφορά το εύρος της ερμηνείας. Συγκεκριμένα από μια σαχαροκαλαμωτή Glasvegas ερμηνεία που μας μεταφέρει μια νωχελικότητα και μια εσωστρέφεια, φθάνει σε μια πιο δυναμική ερμηνεία μαχόμενος με την μουσική υπόκρουση. Στα θετικά I guess. - Τα καλύτερα σημεία του δίσκου είναι εκεί όπου δεν διακρίνεις τις λέξεις που προφέρει ο τραγουδιστής και η ερμηνεία γίνεται ένα με την μουσική.- Εντάξει στο shortwave radio, θα την πω την αμαρτία μου, υπάρχουν στιγμές που φαίνεται κάπως παράφωνος. Ναι οκ είναι το ύφος που θέλει να δώσει, αλλά του φεύγουν κάτι νότες. Ο δίσκος είναι γενικά προσεγμένος, και εναλλάσσονται μικρές και μεγάλες συνθέσεις (σε διάρκεια). Εκεί που νομίζω ότι μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα αυτά που έχουμε να μας πουν, είναι στο Mission Sunset, που αποτελεί και την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση. Στα δέκα λεπτά που διαρκεί, αφήνουν την μουσική τους να αναπτυχθεί όπως πρέπει. Υπάρχει η κλασσική κλιμάκωση, που όμως δεν γίνεται βιαστικά, καθώς αφήνουν το χρόνο που πρέπει σε κάθε τονικότητα και συναίσθημα. Καλό και ουσιαστικό ποστ ροκ εδώ.
_
7.0Θα ξεκινήσω από τον τρίτο. Palms. Ντεμπούτο άλμπουμ. Δεν θα πω πολλά για πράγματα που δεν ήξερα, μόνο ότι πρόκειται για τον Chino Moreno των Deftones μαζί με 3 μέλη από τους Isis. Ο δίσκος αποδείχτηκε ο πιο κοντινός από τους τρεις σε αυτό που περίμενα να ακούσω. Ακόμα και τώρα όμως, που γράφω για αυτόν δεν έχει κατασταλάξει η άποψή μου για αυτόν. Οι σημειώσεις μου είναι κάπως μπερδεμένες. Ας μπω λοιπόν κατευθείαν στην ασέβεια. Η πρώτη εντύπωση που μου έδωσε, αφορά την ερμηνεία του Moreno. Έχω σημειώσει λοιπόν εδώ “μείγμα από Glasvegas και Tool.” Ιεροσυλίες το ξέρω. Ας εξηγηθώ. Αφορά το εύρος της ερμηνείας. Συγκεκριμένα από μια σαχαροκαλαμωτή Glasvegas ερμηνεία που μας μεταφέρει μια νωχελικότητα και μια εσωστρέφεια, φθάνει σε μια πιο δυναμική ερμηνεία μαχόμενος με την μουσική υπόκρουση. Στα θετικά I guess. - Τα καλύτερα σημεία του δίσκου είναι εκεί όπου δεν διακρίνεις τις λέξεις που προφέρει ο τραγουδιστής και η ερμηνεία γίνεται ένα με την μουσική.- Εντάξει στο shortwave radio, θα την πω την αμαρτία μου, υπάρχουν στιγμές που φαίνεται κάπως παράφωνος. Ναι οκ είναι το ύφος που θέλει να δώσει, αλλά του φεύγουν κάτι νότες. Ο δίσκος είναι γενικά προσεγμένος, και εναλλάσσονται μικρές και μεγάλες συνθέσεις (σε διάρκεια). Εκεί που νομίζω ότι μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα αυτά που έχουμε να μας πουν, είναι στο Mission Sunset, που αποτελεί και την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση. Στα δέκα λεπτά που διαρκεί, αφήνουν την μουσική τους να αναπτυχθεί όπως πρέπει. Υπάρχει η κλασσική κλιμάκωση, που όμως δεν γίνεται βιαστικά, καθώς αφήνουν το χρόνο που πρέπει σε κάθε τονικότητα και συναίσθημα. Καλό και ουσιαστικό ποστ ροκ εδώ.
_
Those will burn: Patagonia, Mission Sunset, Antartic Handshake
Posts
No comments:
Post a Comment