Rockwave festival 2009: 27/6: Placebo, Moby 28/6: Killers, Duffy
Πλάκα μας κάνουν μάλλον. Υπάρχει κάποιος νόμος στην ελλάδα που να λέει ότι για να κάνεις καλοκαιρινό φεστιβάλ πρέπει να φέρεις μόνο συγκροτήματα που ο κόσμος τα έχει ξαναδεί 20 φορές (στην ίδια διοργάνωση!!!). Η μήπως πιστεύουν οι διοργανωτές ότι ο κόσμος στην ελλάδα ακούει μόνο ό,τι του πλασάρουν οι μεγάλες εταιρίες και τα μουσικά κανάλια και οι ραδιοσταθμοί; Για να καταλάβετε πόσο άθλιο είναι το line up, ρίξτε μια ματιά στο τι παίζει στην υπόλοιπη ευρώπη:
και αυτά είναι μόνο μερικά τυχαία παραδείγματα... Δεν ζητάω και κάτι τέτοιο, αλλά τουλάχιστον λίγο σεβασμό στον κόσμο! Εγώ πάντως προτείνω, να μην πατήσει κανένας στις 2 πρώτες μέρες (για τις metal μέρες δεν έχω άποψη, αλλά κάτι μου λέει ότι οι Motley Crew δεν είναι πλέον ό,τι πιο hot...). Ορίστε δύο εναλλακτικές: Το Synch, μπορεί να δίνει βάση στον ηλεκτρονικό ήχο, αλλά σέβετε και τον εαυτό του και εμάς, και το Spirit of Bourgas στην Βουλγαρία, δεν έχει ανακοινώσει ακόμα line-up, αλλά θα είναι σίγουρα (10 φορές) καλύτερο από το rockwave. Αλλά και όλα τα παραπάνω δεν είναι και τόσο μακριά...
update (3/6/09) ... υπάρχει επίσης και το ejekt, με πολύ καλό line-up!
Απ’ ό,τι φαίνεται διανύουμε μία περίοδο αντεπίθεσης του αμερικάνικου indie rock! Δεν έφτανε ο υπέροχος νέος δίσκος των Wilco, έρχεται και το Veckatimest των Grizzly Bear να μας αποτελειώσει. Άντε να βγάλουν και οι Modest Mouse καλό δίσκο να τριτώσει! (χλωμό…) Στο θέμα μας λοιπόν: τι εστί Veckatimest; Πριν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε ας πάμε κάτι λιγότερο από τρία χρόνια πίσω, όταν οι Grizzly Bear κυκλοφόρησαν το Yellow House. Ήταν από εκείνους τους δίσκους για τους οποίους νοιώθεις ότι το συγκρότημα καταβάλει τεράστια προσπάθεια, έχει σκοτωθεί στη δουλειά, και τελικά υπερβαίνει τον εαυτό του. Συνήθως τέτοιοι δίσκοι δεν επαναλαμβάνονται. Πόσο μάλλον με τον αμέσως επόμενο δίσκο. Έλα όμως που για τους Grizzly Bear το μόνο που φαίνεται να έχει σημασία είναι το να υπερβαίνουν τον εαυτό τους! Είναι σχεδόν τρομακτική η φιλοδοξία που επιδεικνύουν με αυτή τους τη δουλειά. Σαν να θέλουν να κάνουν τα πάντα: πολύπλοκες ενορχηστρώσεις, chamber pop, αλλεπάλληλα layers φωνητικών, jazz περάσματα, αναλογικά όργανα, ηλεκτρονικοί ήχοι, πολυεπίπεδη παραγωγή… και ό,τι άλλο σκεφτείτε! Προσθέστε τώρα ότι όλα τα κομμάτια του δίσκου κινούνται σε χαμηλές έως πολύ χαμηλές ταχύτητες και πείτε μου τι πιθανότητες έχουμε να ακούσουμε μία παταγώδη αποτυχία; Σωστά, τεράστιες. Φευ! Οι τέσσερις κύριοι από το Brooklyn τα κάνουν όλα στην εντέλεια, και μάλιστα τα συνταιριάζουν μεταξύ τους κάνοντάς τα να φαίνονται ό,τι πιο φυσιολογικό και απλό στον κόσμο. Με άλλα λόγια, το Veckatimest είναι υπέροχο! Από εκείνους του δίσκους που θα συνεχίσουμε να ακούμε για πολλά, πάρα πολλά χρόνια, χωρίς κανένα ίχνος κορεσμού. Και η αιτία; Ξεχάστε έννοιες όπως ταλέντο, έμπνευση και διάφορα άλλα τέτοιου τύπου δικαιολογητικά. Πίσω από το Veckatimest κρύβεται απλώς απίστευτη δουλειά. Δεν τολμώ να σκεφτώ πόσες ώρες έχουν αφιερώσει οι Grizzly Bear σε αυτή τους την προσπάθεια. Όσες χρειάζονται για να μπορέσουν να επεξεργαστούν την κάθε λεπτομέρεια, να μελετήσουν την κάθε νότα και τον κάθε ήχο και όλες τις πιθανές εκδοχές τους, και μετά άλλες τόσες ώρες ώστε να ξεπεράσουν τη φάση όπου ασχολούνται επι μέρους με το κάθε στοιχείο για να μπορέσουν να δουν την συνολική εικόνα και δώσουν κάτι που δεν θα ακούγεται αποστειρωμένο ή εξεζητημένο, αλλά θα μοιάζει σαν το πιο απλό και φυσιολογικό πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν. Δεν είναι βέβαια.
9.0
Those will burn: Two weeks, All we ask, While you wait for the others
Η συγκυρία της κυκλοφορίας του νέου δίσκου των Wilco είναι δυστυχώς λίγο τραγική. Μόλις μερικές εβδομάδες πριν την κυκλοφορία του ομότιτλου δίσκου τους ο πρώην συνοδοιπόρος τους Jay Bennett έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 45 ετών. Ο Bennett ήταν μέλος των Wilco μέχρι και τις ηχογραφήσεις του Yankee Hotel Foxtrot οπότε και αποχώρησε λόγο διαφωνιών με την υπόλοιπη μπάντα. Αφήνοντας πίσω τον θάνατο του Bennett είναι αλήθεια ότι το Wilco έρχεται και σε μία περίεργη (μουσικά) περίοδο για το γκρουπ. Οι ημέρες της πιο πειραματικής προσέγγισης των Yankee Hotel Foxtrot και A Ghost is Born, με τον Jim O'Rourke στην παραγωγή φαινόταν να έχουν περάσει για την μπάντα. Το ίδιο ισχύει προφανώς και με την προ- O'Rourke εποχή και την πιο alt. country προσέγγιση. Το Sky Blue Sky του 2007 έκανε σαφές το ότι οι Wilco μπήκαν σε μία νέα περίοδο, έκανε όμως σαφές και το ότι ήταν αρκετά αποπροσανατολισμένοι, χωρίς συγκεκριμένη πρόταση και άποψη. Ευτυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και με το νέο δίσκο. Ο Tweedy και η παρέα του ανασυγκρότησαν τις δυνάμεις τους και μας παραδίδουν έναν πολύ όμορφο δίσκο. Μουσικά βρίσκεται αρκετά πιο κοντά στις δουλείες της περιόδου 2002 – 2005 (πχ το απίστευτο Bull Black Nova), χωρίς όμως να ξαναγυρίζει ολοκληρωτικά σε αυτόν τον ήχο. Καταφέρνει να κρατήσει την ισορροπία ανάμεσα στις πιο ηλεκτρικές στιγμές και τα πιο παραδοσιακά περάσματα ενώ το βάρος πέφτει στην δημιουργία άρτιων, ολοκληρωμένων συνθέσεων. Με άλλα λόγια, παίρνουν τα καλύτερα στοιχεία από το παρελθόν τους και χρησιμοποιούν την εμπειρία τους για να τα συνταιριάξουν με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι το αποτέλεσμα ακούγεται πολύ οικείο και γνώριμο, κλασσικοί Wilco, αλλά οι συνθέσεις είναι από τις καλύτερες που έχουν γράψει. This is a sonic shoulder for you to cry τραγουδάνε στο ομότιτλο κομμάτι, και όπως αυτοί οι στίχοι εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο την πορεία των Wilco μέχρι τώρα, το ίδιο ακριβώς κάνει ο δίσκος στο σύνολό του.
8.8
Those will burn: Wilco, One Wing, Bull Black Nova.
O μασονικός και διεφθαρμένος κόσμος στον οποίο επιζεί μόνο η αληθινή αγάπη (don’t take me to space). Η μετενσάρκωση και η ιδέα της ανακύκλωσης τη ψυχής (eternal return). Τα μυστήρια που κανείς δε γνωρίζει αλλά όλοι θέλουν να μάθουν (ancient mysteries). Η πρo τετελεσμένη-επικείμενη καταστροφή (hey hey). Η συντροφική αγάπη που κρατάει για πάντα (oh forever). Ιδού μερικά από τα θέματα που καταπιάνονται οι Brakes (υπάρχουν και οι αμερικάνοι The Brakes, προσοχή μη τους μπερδέψετε ok?) στο τρίτο και καλύτερο τους δίσκο. Δεν έχουν όμως σκοπό να σε προβληματίσουν και αυτό φαίνεται από το τρόπο που παρουσιάζουν τις σκέψεις τους και τα συμπεράσματα τους για τη ζωή. Συμπεράσματα που άλλοτε αποδεικνύονται δυσβάσταχτα, άλλοτε αποκαρδιωτικά αλλά στημένα δίχως μιζέρια και κατάθλιψη, αντιθέτως το Touchdown είναι από τους δίσκους που θα χαρακτήριζες «χαρούμενο» και παρόλο που το έμψυχο δυναμικό του είναι αποκλειστικά βρετανικό, ο ήχος και η διάθεση του είναι 100% αμερικανικός. Η τετράδα από Brighton ανήκει στη σπάνια κατηγόρια αγγλικών συγκροτημάτων που προσπαθούν να μοιάσουν στα αμερικάνικα. Κάποια country περάσματα και κάτι σαν οι weezer να προσπαθούν να σμίξουν αρμονικά με τους Decemberists υπό το βλέμμα του Black Francis των Pixies (και με μια ιδέα απο Smiths να πλανάται στον αέρα). Για όσους βρίσκουν αυτούς τους υποτίθεται κατατοπιστικούς ως προς τον ήχο παραλληλισμούς, χαζούς και ανούσιους μπορούν να αρκεστούν στο χαρακτηρισμό της wikipedia που τους προσδίδει τον ορο indie, folk punk. To Touchdown στηρίζεται αρκετά στην ερμηνευτική δεινότητα του frontman των Brakes, Eamon Hamilton (πρώην μέλος των British sea power στα keyboards) ο οποίος εξελίσσεται σε καταπληκτικό storyteller. Δεν έχουμε βέβαια να κάνουμε και με το νέο Morrissey η με τη νέα υπερ-μπαντα, αλλά αν αναλογιστούμε ότι οι Brakes θίγουν κάποιες πρώτο-μετά-εφηβικές ανησυχίες (“all I grew was disillusioned and a little bit older”(two shocks)) τότε έχουμε να κάνουμε με το γκρουπ που θα ήθελα να ακούει μανιωδώς το δεκαοκτάχρονο αδερφάκι μου και ενίοτε και εγώ. Ένας μοντέρνος ροκ δίσκος με λόγο ύπαρξης.
7.0
Those will burn: two shocks, worry about it later, ancient mysteries
Έχει ήδη περάσει μισός χρόνος από την κυκλοφορία του τέταρτου δίσκου του KanYe West, αλλά μιας και τον τελευταίο καιρό έχει γίνει το βασικό soundtrack μίας συγκεκριμένης στρατιωτικής μονάδας κάπου στη κεντρική Ελλάδα είπα να τον παρουσιάσω και εδώ... Η αλήθεια είναι ότι ο κύριος West μας είχε αποδείξει μέχρι τώρα ότι είναι ιδιοφυής ως παραγωγός τόσο με τις δουλείες του για άλλους καλλιτέχνες όσο και με τους προσωπικούς του δίσκους (πχ το Late Registration του ’05 είναι σεμιναριακό). Τώρα ως MC μπορεί να μην είναι και ο καλλίτερος αλλά φρόντιζε στους δίσκους του να έχει τους καλλίτερους δίπλα του (Jay-Z, Common, Cam’ron, Lil’ Wayne κτλ). Αφού λοιπόν κατάφερε από παραγωγός να γίνει star, αποφάσισε ότι το (mainstream) hip-hop πλέον δεν του είναι αρκετό και έβαλε πλώρη για να κατακτήσει και την (mainstream) pop! Έτσι το 808s and Heartbreaks περιέχει ελάχιστο MCing, αφού ο West πλέον τραγουδάει κανονικά. Για την ακρίβεια, ο τίτλος του δίσκου νομίζω ότι είναι παραπλανητικός. Θα έπρεπε να λέγεται Autotune and Heartbreaks μιας και ο West χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο software πολύ περισσότερο από τα drum machines του! Τόσο πολύ που καταντάει εκνευριστικό (αν και πρέπει να δηλώσω ότι ο πρώτος που κατάλαβε τις απεριόριστες δυνατότητες του autotune ήταν ο Χρήστος Δάντης ο οποίος και το ανέδειξε πραγματικά. Μήπως θα έπρεπε ο έλληνας αοιδός να κινηθεί νομικά εναντίων του KanYe;). Πάντως ακόμα και έτσι ο West παραμένει κορυφαίος παραγωγός και αποδεικνύει ότι μπορεί να φτιάχνει απίστευτα κολλητικά τραγούδια (με voice correction, έστω!) τα οποία είναι καταδικασμένα να καρφωθούν στις πρώτες θέσεις των charts (το οποίο και κάνουν). Αρκεί να ακούσετε μία φορά το Heartless, το Amazing ή το Love Lockdown για να τα τραγουδάτε όλη μέρα. Εξυπακούεται βέβαια ότι τέτοια κομμάτια καίγονται πολύ γρήγορα· όσο εύκολα τα μαθαίνεις, τόσο εύκολα τα βαριέσαι. Αλλά για αυτό το λίγο που θα ‘κρατήσει’ ο δίσκος έχει πλάκα.
Ρυθμικά τύμπανα, απλοικές μπασογραμμές αλά electelane φωνητικά από ένα θορυβώδες ποπ κοριτσίστικο συγκρότημα. Ολίγη από Sonic Youth, 60's girls group, basement αισθητική. Punk, shogaze, surf όπως παρουσιάζονται στο myspace τους αλλά χωρίς την ωριμότητα που θα μπορούσε να τις βαρύνει αλλά με την ελαφρότητα που κάνει το όλο project όλο και πιο διασκεδαστικό όλο και πιο όμορφο. Τα κορίτσια από το Μπρούκλυν παραδίδουν δύο μικρά σε διάρκεια τραγουδάκια τα οποία σου κολλάν στο μυαλό, όπως και στο ομότιτλο άλμπουμ τους που κατά την άποψη μου σκίζει.... Καλοκαίρι, μπύρες, vivian girls....
το βιντεάκι από το πρώτο κομμάτι...Moped Girls....
Για το νέο cd των Fever Ray ξαναέγραψα πριν από λίγο καιρό. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι όσο το ακούω, τόσο περισσότερο μου αρέσει! Αυτό εδώ λοιπόν είναι ένα 7” που κυκλοφόρησε από την Mute με το If I had a Heart, σαν προπομπός του δίσκου (εμείς τα παρουσιάζουμε ανάποδα, αλλά τι να κάνουμε!). Το If I had a Heart δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε το ιδανικό κομμάτι για single. Σκοτεινό και σχεδόν υποτονικό, ουσιαστικά με έναν βόμβο να συνοδεύει τη φωνή της Karin Dreijer Andersson. Λανθασμένη επιλογή λοιπόν θα ήταν για οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα και οποιοδήποτε άλλο δίσκο. Αλλά για τους Fever Ray είναι ό,τι πρέπει! Σε βάζει στο κλίμα και κάνει ξεκάθαρο ότι το παιχνίδι είναι δικό τους. Δεν υπάρχουν συμβάσεις και δεδομένες κατευθύνσεις για να ακολουθήσουν. Αυτό είναι που έχουν να πουν και θα το πουν ακριβώς έτσι όπως θέλουν. Και σε όσους αρέσει (απ’ ό,τι φαίνεται, άρεσε σε πολλούς). Στη δεύτερη πλευρά τώρα, βρίσκουμε το If I had a Heart σε remix από τους Fuck Buttons. Και αυτή η επιλογή λίγο παράξενη, αλλά πλέον έχουμε συνηθίσει! Και οι δύο βρετανοί δεν απογοητεύουν. Στέκονται μία χαρά στο επίπεδο του κομματιού, κρατούν το ρυθμό του, προσθέτουν λίγη ελεγχόμενη φασαρία (η μετάφραση του noise στα ελληνικά) και καταφέρνουν να του δώσουν μία νέα διάσταση, εξίσου σκοτεινή, αλλά διαφορετική (πιο post rock - ωχ, δεν πέθανε αυτό?). Και αυτό είναι το πολύ όμορφο video του τραγουδιού.
Emo punk πολυτελείας από ένα συγκρότημα που περνά πλέον περισσότερο χρόνο στο κομμωτήριο απ’ ότι στο στούντιο. Μπράβο στους Green Day, έβγαλαν κονσεπτικό δίσκο με 18 τραγούδια. Και τι έμπνευση! Να θυμίζουν άλλοτε “wake me up before September ends”, άλλοτε “American idiot” και ενίοτε το “holiday” και το “boulevard of broken dreams”. Μα καλά, τους πηρέ 5 χρόνια να βγάλουν ένα δίσκο καρμπόν του American idiot? Αμερικανοί ηλίθιοι παραμένουν λοιπόν και σ’ αυτό το δίσκο, μόνο που αυτή τη φορά φεύγει η ειρωνική και έρχεται η κυριολεκτική έννοια του όρου.
oxi pia 0.0 alla 3.0
Those will burn: Στη πυρά όπως είναι ή ψάξτε και ακουστέ το “misery” από το Warning του 2000, καλοκαιρινό θεματάκι, φέρνει στο μυαλό Calexico(!)
ΥΓ: Το εξωφρενικό το διάβασα σε γνωστό εγχώριο έντυπο. Το πώς ο συντάκτης ανακάλυψε το πόσο σημαντικό συγκρότημα είναι οι Green Day στο μουσικό γίγνεσθαι,μετά από ένα παιχνίδι… παντομίμας. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει καλοκαιριάτικο!
Έπεσαν στα χέρια μου το καινούργιο των Isis και το καινούργιο των Last drive - Heavy Liquid. Αξίζουν και τα 2 ιδιαίτερης προσοχής. Ειδικότερα των δεύτερων είναι αρκετά καλό garage+americana σε δυνατό μείγμα...
Στην Γαλλία εκθέτει τον εαυτό του σε μια γκαλερί, φοράει κουστούμια δασκάλου, άφησε μούσια, φίλη που τον είδε από κοντά θέλει ακόμα να τον παντρευτεί,είναι μια διασταύρωση nerd - post-φιλόσοφου και ακόμα γράφει πολύ καλούς δίσκους. Έρχεται και στο Eject...Έχοντας βαρεθεί, για να πω την πικρή αλήθεια όλη αυτή τη μανία για animalcollectiv-ιακά τραγούδια, χωρίς αρχή και τέλος, με μελωδίες που χρειάζεται να τις ακούσεις για πάνω από 500 φορές για να τις κατανοήσεις, βρήκα στον δίσκο αυτό ακριβώς αυτό που ήθελα. Έντεκα τραγούδια με αρχή-μέση-τέλος που μιλούν κατευθείαν μέσα μου, τόσο σύγχρονα και λιτά και απέριττα. Ο Jarvis καταφέρνει να αποδείξει πως μπορεί να κάνει ένα πολύ καλό δίσκο με ροκ/γκλαμ κιθάρες, pub riffs (δεν ξέρω αν υφίσταται σαν όρος), μεταμορφωμένος άλλοτε σε μπάουι άλλοτε σε velvet underground και Λου Ριντ. Μεταφέρεται στα '70 και κλείνει τα μάτια σχεδόν σε ότι κι αν έκανε την δεκαετία του '90. Οι στίχοι παραμένουν πικροί και επικριτικοί χωρίς κόμπλεξ, έχουν ξεγυμνωθεί από ανούσιους εντυπωσιασμούς και φανερώνουν αυτό που ήδη ξέραμε για τον Jarvis, ότι είναι ένας ξερόλας!!!!Τα I never said i was deep και Leftovers σε αφήνουν σε μια γλυκεία παραζάλη, προσπαθείς να σκεφτείς πως και γιατί δεν τα έγραψες εσύ, ενώ υποκλίνεσαι στον πρώτο στίχο του Fuckingsong..."I will never get to touch you so I wrote this song instead/Thinking about you lying in bed, it's gonna get inside your head".
Ο δίσκος κλείνει με ένα τραγούδι που θα μπορούσε να το είχε γράψει κάποιος (Κατσαρός?) για μια σκηνή από ελληνική ταινία: 1982, κρουαζιέρα, κι ενώ τα φώτα έχουν χαμηλώσει κι η ντισκομπάλα φωτίζει το σαλόνι του πλοίου...Cause I don't want to lose you again, oh no.
ΥΓ: πολύ έξυπνο και όμορφο εξώφυλλο...
7.5
Those will burn: Further Complication, Fuckingsong, Leftovers, You're in my eyes
Δεν είμαι καλός στις ημερομηνίες αλλά νομίζω ότι 14 Φλεβάρη έγινε η πρώτη συναυλία στο An που διακόπηκε λόγω προβλήματος με το ρεύμα. Ήμουν Χίο (λόγω στρατού) και δεν είχα μπορέσει να παω οπότε με βόλεψε αυτή η διακοπή. Τους Deus ex Machina τους ήξερα και είχαν κυρίως το σεβασμό μου σαν συγκρότημα με @δια την 10ετία του '90 που δεν έριχνε τα στανταρ του. Έτσι, και με τις προτροπές της αδερφή μου,που είχε παέι το Φεβρουάριο και ήταν ενθουσιασμενη, κατέβηκα στα Εξάρχεια και τα σκαλιά του An. Άκουγα πως ο τραγουδιστής, Σταύρος, είχε χτυπήσει και για αυτό δεν είχε γίνει γρηγορότερα η συναυλία και ήμουν περίεργος να δω με τι κέφι θα βγει κάποιος στην σκηνή που που πριν λίγο καιρό ήταν τραυματισμένος...Ανέβαίνουν στην σκηνή με την παράκληση να δωθεί ιδιαίτερη προσοχή στον τραυματία(!!!) και αρχίζουν, αν δεν κάνω λάθος με το Inspiration - δεν τα γνωρίζω τα κομμάτια ονομαστικά οπότε θα σας πω περίπου όσα ξεχώρισα, ρώτησα ή θυμόμουν από τους δύο δίσκους που έχω - με τρομερή διάθεση, ένταση και τον κόσμο να μπαίνει αμέσως στο παιχνίδι. Ένας Σταυρός να τα χώνει με απίστευτο ρυθμό, να θέλει να πετάξει στο κόσμο και να μην τον αφήνει ο νάρθηκας και το συγκρότημα προσπαθώντας να τον συνετίσουν ώστε καποια στιγμή να γιάνει... Πού όμως; Οι hard core κιθάρες που άλλοτε πηδούσαν από το punk στο metal και απο εκεί στα tom-morell-ιακα riffs, ο κόσμος που τραγουδούσε κάθε λεπτό τον ανέβαζαν κομμάτι με το κομμάτι...Ακολούθησαν το lovesong, το streets of fire, το καταπληκτικό Greedy με το κόσμο να τραγουδά δυνατά somebody tell me why, you're living in a lie...Τα παιδιά στη σκηνή να μας παρουσιάζουν ένα πολύ δεμένο σύνολο, με σούπερ ενέργεια και απίστευτη διάθεση για μουσική. Κάποια στιγμή ανέβηκε στην σκηνή ο Σωτήρης (των Αδιέξοδο) και τραγούδησε το 38'' τραγούδι του '85 αλλά μάλλον του 2008....stage diving και πανικός... Η μπασταρδοκρατία από Γενιά του Χάους έκλεισε τη συναυλία, εμείς φύγαμε μέσα στην ενέργεια και σίγουρα πρέπει να αναφώνησα πολλές φορές πως οι Deus ex Machina γ@μ@νε...Ευχαριστούμε ρε.
Όταν πρώτο-διάβασα πως οι Preachers θα χρησιμοποιήσουν στίχους που είχε αφήσει ο Richey Edwards στο νέο τους δίσκο, ξεσηκώθηκα. Τους σιχτίρισα, διαπράττουν ύβρης οι μαλάκες. Αφήστε ήσυχο τον Richey ρε! Δεκαπέντε σχεδόν χρόνια μετά πάτε να κουνηθείτε με αλλουνού αρχίδια? Σαράντα χρονών μεσόκοποι θα τραγουδήσουν τις ανησυχίες ενός 25χρονου προβληματικού?
Είναι αλήθεια πως έχω χάσει τη πίστη μου στους Ουαλλούς κυρίους και μα το Θεό υπήρξα τεράστιος φαν. Η αγάπη μου γι' αυτούς έσβησε ειδικά μετά τις επιλογές που έκαναν την δεκαετία των μηδενικών. Οι Preachers στις τελευταίες τους δισκογραφικές απόπειρες έχουν χάσει την κοφτερή τους πλευρά, ακούγονται μπερδεμένοι, επιτηδευμένοι, σα να προσπαθούν να γίνουν κάτι που πια δεν είναι, αποπροσανατολισμένοι ηχητικά, θύματα της εποχής, σκλάβοι της επιτυχίας. Όπως έδειξε η πτωτική τους πορεία μέσα από charts, πωλήσεις αλλά και συναυλίες, η δεύτερη γενεά των οπαδών τους τους εγκαταλείπει και αυτή (στο terra vibe πριν δυο χρόνια τους παρακολούθησαν τρεις και ο κούκος). Γιατί δε το λήγουν το θέμα λοιπόν και γιατί δεν αφήνουν στην ησυχία του τον (ανακηρυγμένο επίσημα πια) μακαρίτη? Έτσι ξεκίνησα την ακρόαση του νέου τους άλμπουμ....Εντελώς προκατειλημμένος.
Tα συμπεράσματα όμως δεν ήταν τα αναμενόμενα.
Πρώτο: Μ' αρέσει ο ήχος που τους βγάζει ο Steve Albini (Nirvana, Sonic Youth), ήχος λιτός, απαλλαγμένος από τις περιττές δεινοσαυρικές φανφάρες του Lifeblood και του Tigers, ηχογραφημένο ζωντανά σε αναλογική κασέτα μαθαίνω.
Δεύτερο: Νομίζω πως η ιδέα ότι τραγουδάνε τους στίχους του Richey τους επηρεάζει και τους κάνει καλύτερους συνθετικά. Η αγάπη τους για τον post punk ηχο επανέρχεται. Έχει περάσει πάρα πολύς καιρός όπου οι Manics είχανε τόσο σκληρές κιθάρες και τη φωνή του Bradfield τόσο αυθόρμητα τσαντισμένη. Μου κάνει εντύπωση η δήλωση του Nicky Wire: “Η ιδέα ήταν να φτιάξουμε μουσική εμπνευσμένοι από τους Rush και μετά να τη παίξουμε προσποιούμενοι τους Magazine”.
Τρίτο: Οι Manics ακούγονται ποιο συνειδητοποιημένοι από ποτέ, γνωρίζουν τις δυνατότητες τους και δεν παράγουν κάτι που δεν αντιστοιχεί στις ικανότητες τους. Κάνουν αυτό που κάποτε ήξεραν να κάνουν καλύτερα από τον καθένα.
Τέταρτο: Μου γίνεται ξεκάθαρο πως μ' αυτόν το δίσκο γεφυρώνουν τον ήχο απο τα δυο καλύτερα τους άλμπουμ, το Holly Bible και το Everything Must Go. Τον ακατέργαστο αυθορμητισμό του πρώτου με τoν άπειρου κάλλους λυρισμό του δεύτερου.
Πέμπτο: Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ψελλίζει τους στίχους του “this joke sport severed” και το “william's last words”, πόσο καιρό είχαν να βγάλουν μελωδικά ακουστικά τραγούδια σαν κι αυτά? Θα σας πω, από το 1996. Και τα ξαναβάζω πάλι.
Έκτο: Πέρα από τους στίχους του Richey, η μπάντα επανακτά και κάποιες άλλες χαμένες αξίες με σημαντικότερη αυτή της αντιεμπορικής τακτικής-πολίτικης. Έχουμε ένα “σκληρό” εξώφυλλο για αρχή, από την Jenny Saville η οποία είχε σχεδιάσει και το Holly Bible, έναν κατεξοχήν στρυφνό παραγωγό και τέλος την επιλογή να μη κυκλοφορήσουν καθόλου singles.
Έβδομο: Αν είχα ένα πρόβλημα με τα τελευταία άλμπουμ τους αυτό ήταν ότι δε μπορούσα να τα ακούσω ολοκληρωτικά. Στο Journal δεν χρειάζεται να προσπεράσεις κανένα κομμάτι.
Όγδοο: Οι στίχοι, περί των οποίων ο τόσος ντόρος, μ' αρέσουν. Δόσεις σουρεαλισμού (“me and stephen hawking”), δόσεις χιούμορ ( “jackie collins existential question time”), ναρκισσισμού (“all is vanity”), μαζοχισμού (she bathed herself in a bath of bleach”), αβάσταχτης θλίψης (“williams last words”) άλλα και θυμός, αποξένωση, νιχιλισμός και όλα αυτά τα θέματα που απασχολούσαν το κάποτε κουαρτέτο.
Ένατο: Σα να αρχίζει να αποκτά ένα νόημα αυτός ο δίσκος. Νομίζω πως στέκεται άνετα δίπλα στις καλύτερες κυκλοφορίες των Preachers.
Δέκατο: Να μην ξεκινάω πότε να ακούω ένα δίσκο προκατειλημμένος.
Το έχω ακούσει ανθυγιεινά πολλές φορές στο repeat. Τι άλλαξε? Πως με έκαναν πάλι δικό τους? Εδώ προμηνυόταν μια καταστροφή και ξαφνικά έχουμε να κάνουμε με μια αναγέννηση?
Όχι ακριβώς, οι Manic Street Preachers δεν ξαναγεννήθηκαν, είναι πολύ αργά για αυτούς να ξανά-σημαίνουν όλα αυτά που κάποτε αντιπροσώπευαν. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία όμως να μας τα υπενθυμίσουν. Να μας υπενθυμίσουν τους λόγους για τους οποίους τους αγαπήσαμε. Ο δίσκος αυτός παρουσιάζει μια μπάντα που είχε χάσει τη ταυτότητα της και την ξαναβρήκε επιστρέφοντας στις ρίζες της. Επιστρέφοντας στα ιδανικά που την πρώτο-χαρακτήρισαν. Όσοι πίστεψαν κάποτε αυτό το συγκρότημα θα πιστέψουν και στην απάντηση που αναζητώ η οποία συνοψίζεται στη δήλωση του Nicky Wire που αιτιολογεί την χρήση των στίχων του Richey: “Υπάρχει μια αίσθηση ευθύνης να κάνουμε τα λόγια του δικαιοσύνη”.
Ενδέκατο: 'I know i believe in nothing, but it's my nothing' (words by Richey James Edwards)
8.0
Those will burn: jackie collins existential question time, this joke sport severed, marlon jd, williams last words
Το εισαγωγικό “mirror's image” ξεκινάει ακριβώς όπως το “a new career in a new town” του Bowie. Έτσι και οι Horrors θα λέγαμε ότι ξεκινούν a new career in a new era. Αφήνουν πίσω το zombie garage του εξαιρετικού τους ντεμπούτου strange house, κλείνουν στο σεντούκι τις δρακουλιάρικες ενδυμασίες και επιστρέφουν με πιο “νέο κυματιστές” διαθέσεις. προσθήκη αιθέριων πλήκτρων, θορυβώδη τείχη ήχου, kraut rock ασκήσεις (αφού μπορούν οι Fujiyia,γιατί όχι αυτοί;) , λιγότερη οργή, μπόλικο α-λα Loveless reverb, αλλά πάντα πιστοί στον gothic rock ήχο.
Στο Primary colours οι Horrors προσθέτουν στο μαύρο χρώμα του προκατόχου του αποχρώσεις του γκρι. Η “love me or hate me” ευέξαπτη κακοφωνία του Faris Badwan καταλαγιάζει, οι οργισμένες ερμηνείες του “sheena is a parasite” και του “count in fives” αποτελούν παρελθόν και δίνουν τη θέση τους στη μελαγχολία του “who can say”, στις αχτίδες αισιοδοξίας που ξεπροβάλλουν στο “three decades” και στο νοσταλγικό “do you remember”,στην απόγνωση του “new ice age” που πλησιάζει περισσότερο το feeling του strange house και με το “sea within a sea” να κλείνει το άλμπουμ με τον ηλεκτρονικό τρόπο που το άνοιξε το “mirror's image”. Τα δαιμόνια εξαγνίζονται από το αγγελικό άγγιγμα του Geoff Barrow, των Portishead, στη κονσόλα, ενώ στη παραγωγή συμπράττει για πρώτη φορά στη καριέρα του ο θρυλικός σκηνοθέτης Chris Cunningham.
Όσο εύκολα κι αν μπορέσει κάποιος να εντοπίσει τις επιρροές από τις dark wave μπάντες των 80's, τους Joy division και φυσικά τους My bloody valentine, τόσο δύσκολα θα χαρακτηρίσει το αποτέλεσμα του primary colours προϊόν αντιγραφής. Πρώτον γιατί είναι ένας μεταβατικός δίσκος για τη μπάντα. Η μεταμόρφωση των Horrors δεν έχει συντελεστεί εξ ολοκλήρου. Δεύτερον και σημαντικότερον γιατί περιεχέι τραγούδια με καταραμένη γοητεία ικανά να σε φορτίσουν συναισθηματικά και κάποιες φορές να σε καθηλώσουν. Η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα των μαυροφορεμένων πιτσιρικάδων σε συνεπαίρνει. Μια απλή αντιγραφή δεν θα καταφέρει να σε συνεπάρει, καταλαβαίνεις ότι κάτι δε πάει καλά.
Από την άλλη η καχύποπτη πλευρά μου, μου λέει πως τα κίνητρα της δημιουργίας του άλμπουμ αυτού, δεν είναι και τόσο αγνά. Τι εννοώ: Τρία χρονιά πριν, οι Horrors, παρέδωσαν σαφώς ένα πολύ καλό ντεμπούτο, φτιάχνοντας παράλληλα ένα καρικατουρίστικο ίματζ για τους ιδίους. Όταν κατάλαβαν ότι δε πιάνει αυτό το στυλάκι (χαμηλές θέσεις στα charts, ελάχιστα εξωφυλλα κλπ) αποφασίζουν να το αλλάξουν και επωφελούμενοι από την επιστροφή των bloody valentine και από τη νέα shoegaze τάση, υπό τις οδηγίες του παραγωγού τους, κατευθύνονται προς τα εκεί. Στο τέλος όμως οφείλεις και πάλι να τους παραδεχτείς, γιατί αν και περιδιαβαίνουν άγνωστα σε εκείνους ηχητικά χωράφια, το κάνουν καλά και δείχνουν να το κατέχουν το άθλημα και έπειτα ...είναι αυτές οι διαολεμένες συνθέσεις που σε πείθουν.
8.2
Those will burn:three decades, who can say, primary colours, sea within a sea
.jpg)
Posts
