Raspi Festival 2010

An Orange End - 6.58

Κυκλοφόρησε πέρυσι με το δίσκο "Lego" και έχω την εντύπωση πως δεν του δώθηκε το airplay που του άξιζε.
Περισσότερες πληροφορίες για τη μπάντα απ τη Τρίπολη (με θητεία και απο τη Πάτρα) θα βρείτε φυσικά εδώ: http://www.myspace.com/anorangeend

Κτίρια τη νύχτα - Ωεμ και η λαίμαργη αγάπη, οι υποθέσεις του πέμπτου κόσμου

Κτίρια τη νύχτα ωεμ και η λαίμαργη αγάπη, οι υποθέσεις του πέμπτου κόσμου (Self-released, 2010)

Αφού είχα κατέβει κέντρο 3-4 φορές για να περάσω από το βαϊνύλ και να ρωτήσω για το "ωεμ και η λαίμαργη αγάπη, οι υποθέσεις του πέμπτου κόσμου" κατάφερα τη μέρα που πήρα "το κουστουμάκι" να βρω και το τελευταίο αντίτυπο. Όσες φορές βέβαια αγοράζω κάτι που έχω διαβάσει για αυτό τα καλύτερα, βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση πάντα να σιχτιρίζω τα λεφτά μου και την "άμοιρη" τύχη μου...
Αυτή τη φορά και χωρίς πολλές περιστροφές το cd άρχισε να με ιντιργκάρει από νωρίς και με συνεπήρε πάραυτα...Αρχικά ο ελληνικός στίχος κουβαλούσε μαζί του κάποιες αγωνίες και παραστάσεις που έφταναν πολύ κοντά στο να τις προφέρω μα ίσως από φόβο μην χαλάσω την στιγμή σφράγισα τα χείλη μου.
Πολλές φορές μιλάμε για DIY αισθητική και περίεργες ηχογραφήσεις κτλπ, εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικά ένα DIY δίσκο, με ένα booklet lo-fi! τόσο punk (ενώ η αισθητική του θυμίζει πχ άσιμο), τόσο όμορφο και ζεστό.
Μερικές φορές η μουσική σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκατά είσαι, πως οι ήχοι συνδυάζονται στο κεφάλι σου άλλοτε για να φτιάξουν ένα μελωδικό και όμορφο θόρυβο κι άλλοτε μια καταιγίδα κακού ήχου. Διότι η μπλεγμένη μουσική εδώ μέσα δημιουργεί τον πιο γλυκό θόρυβο, καμωμένο από ηχοτοπία, ηλεκτρικά ηλεκτρονικά όργανα κι από μια φωνή που ενώ δεν θυμίζει τομ γουέτς, είναι τομ γουέητς. Δεν κατάφερα ποτέ να κοιμηθώ με το ωεμ και η λαίμαργη αγάπη, οι υποθέσεις του πέμπτου κόσμου, κι αυτό γιατί κάθε φορά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ή μάλλον να προσπαθεί να δει, τι γίνεται πίσω από τους υπέροχους σουρεαλιστικούς στίχους.
Προσωπικά εμένα μου θύμισε σα να πήρε κάποιος τον φάμελλο (από τους ποδηλάτες) και να του έχωσε το χέρι στη μπρίζα. Κάποιες άλλες σα να έδωσαν το ταλέντο πίσω στο δεληβοριά και μερικές άλλες ακούγεται σα να φέραν τους μουσικούς του γουέητς και του σαββόπουλου από το μπάλλο για να δείξουν ποιός είναι καλύτερος (καπνοί). Αλήθεια ακούγεται αποσπασματικό μα δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι τόσο καλά δεμένο το άλμπουμ που το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο χωρίς να καταλαβαίνεις πότε έφτασες στο τέλος...χωρίς να μπορείς να ταυτοποιήσεις τι σκατά σε έχει χτυπήσει τόσο δυνατά....
Θεωρώ πως αυτός ο δίσκος είναι τόσο καλός γιατί κινείται μέσα σου σα χαμαιλέοντας, αλλάζει, θυμίζει, φτάνει κοντά σου χωρίς να πάρεις πρέφα, κάθε φορά και άλλα πράγματα φέρνει στο μυαλό μου...τώρα καθώς γράφω μου θυμίζει κελαηδόνη όταν θα συνεργαζόταν με τον Κβήτα κάπου στο 2025....
Έχει πλάκα να ακούς αυτό το δίσκο (μέχρι και τώρα δεν είμαι σίγουρος ότι έχω μεταφέρει σωστά τους τίτλους από τα κομμάτια όταν πέρναγα το cd στο αη τιούνς) αλλάζει διαθέσεις και καταφέρνει να γίνει η αστική συνέχεια των Κόρε Ύδρο.
Ναι είναι όπως πρέπει να είναι η ελληνική μουσική το 2010, χωρίς οποιαδήποτε έκπτωση, χωρίς καμία φοβία...ανοίξτε τα κτίρια, τη νύχτα φαίνονται καλύτερα....

9,7
Those will burn: Νυχτερινή αναμονή, Καπνοί, Οι μέρες του '94, Η λαίμαργη αγάπη

Ronnie James Dio RIP

Sing me a song , you 're a singer...

Κόρε Ύδρο/Electric Litany - Gagarin 205 - 14.05.2010

Οι electric Litany δεν μου αρέσουν, ο δίσκος τους μου φάνηκε βαρετός και τρομερά προβλέψιμος(την πρώτη φορά κοιμήθηκα!!!). Στο live να πω την αλήθεια βαρέθηκα περισσότερο από ότι στο δίσκο-μου φάνηκε και κακός ο ήχος αλλά μπορεί να ήταν περισσότερο προσωπική παρατήρηση παρά αντικειμενική και το μόνο κομμάτι που άξιζε ήταν αυτό που αρχίζει με τη σονάτα...Οφείλω να ομολογήσω όμως πως αρκετός κόσμος είχε έρθει για αυτούς και φάνηκε να γουστάρει...

Αφού τελειώσαν, ανέβηκαν στη σκηνή οι κόρε ύδρο, δεν τους είχα δει ποτέ και είχα ακούσει για τα live τους τα καλύτερα. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι ήταν τρομερή αποκάλυψη για μένα (ειδικότερα το "φθηνή ποπ").ετοίμαζαν τα όργανα έχοντας για backround το hidden track (αχ τζένη) από τα "παιδιά του '78" Το πρώτο κόμματι δεν το θυμάμαι, αλλά ο κόσμος άρχισε να ζεσταίνεται ήδη από το 2ο το "Π+Μ = Κ-Μ" ακολούθησε το "Τελευταίο (μας) καλοκαίρι" με τον Παντελή να ανοίγει -σαν άλλος Σάκης - το πουκάμισο (αφού είχε βγάλει την καπαρτίνα του πριν από λίγα λεπτά), "πικρή γεύση" και "εδώ μιλάνε για λατρεία" συμπλήρωσε μια συνεχόμενη τετράδα από τον τελευταίο δίσκο τους ο οποίος έτυχε μεγάλης αποδοχής από το κόσμο.

Από εκεί και πέρα έχασα και σειρά τραγουδιών και το πάτωμα κάτω από τα πόδια μου...Μέσα σε λίγα τραγούδια κατάφεραν να με ρουφήξουν σε μια δίνη -την ίδια που είχα νοιώσει όταν άκουσα τον φθηνή ποπ...ο παντελής ξυπόλητος και χωρίς πουκάμισο κάνοντας το πρώτο του stage diving κατάφερε να με κάνει να δω την πιο σουρεαλιστική σκηνή σε συναυλία...Στο "χωρίς επίκληση" είδα το "γκαγκαρο-αφεντικό" να χορεύει ζεϊμπέκικο, να σηκώνει ποτήρι μπύρας με το στόμα από το πάτωμα και να το χαίρεται όσο τίποτα.. Δεν μπορείς παρά να χαμογελάς από χαρά.

Ακούστηκε νομίζω όλος ο τελευταίος δίσκος - δεν θυμάμαι να άκουσα το "Μόνο Έγκλημα" και έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάω σχεδόν όλα τα τραγούδια με ένα χαζοχαμόγελο ευτυχισμένου ανθρώπου. Το συγκρότημα αρκετά δεμένο με αποτελούμενο από 9-10 άτομα φάνηκαν να το γουστάρουν και να παίζουν δίνοντας πολύ ενέργεια. Για τον Παντελή δεν έχω να πω πολλά. Είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ παίζει με τα (στα) όρια του cult. Σημείο κλειδί η διασκευή του "χαμένο νησί" (έτσι νομίζω το λένε) του Αντρέα Μικρούτσικου και η ένωση του με το "άλλη μια νύχτα σύγχυσης και πάθους"...ΤΕΛΕΙΟ.

Συνολικά μετά από 3 stage divings, ancore σπάσιμο μιας κιθάρας, 2 ωρών και πολλών τραγουδιών φύγαμε. Προσπαθούσα να σκεφτώ ποιό ελληνικό συγκρότημα μπορεί να κάνει τέτοιου είδους συναυλίας. Οι επισκέπτες με τον Αγγελάκα και τέρμα.

Οι στίχοι των Κόρε Ύδρο είναι εν αντίθεσή πχ με των Νοβα ή του The boy είναι έντονα "όχι αστικοί" έχοντας έντονη την μυρωδιά από ρομαντισμό και σουρεαλισμό (κυριολεκτικά). Αυτό τους δίνει την δυνατότητα να αναμοχλεύουν μνήμες από την παιδική ηλικία και να στις σερβίρουν ζεστές ζεστές, ειδικότερα σε κάτι νύχτες σαν τις χτεσινές....

The Black Keys - Next Girl

Ο δεινοσαυράκος των Black Keys ξαναχτυπά στο βιντεο κλιπ του δεύτερου single απο το
α-πισ-τευ-το "Brothers" lp! Φοβερή και πολύ αστεία ιδέα επίσης...

The Boy - Koustoumaki

The Boy Koustoumaki (Inner ear, 2010)

Θυμάμαι ακριβώς τα συναισθήματα που μου είχε προκαλέσει το "please make me dance" πέρσι. Ενοχικές σκέψεις και μελαγχολία από το συνεχή ξύσιμο του σοβά της καθημερινότητας που αποκάλυπτε εικόνες και μνήμες που είχα αποθέσει από καιρό. Ανακατασκευή και αναπαλαίωση. Με το κουστουμάκι καταφέρνει να με "τρομάξει", να με αγχώσει, πετώντας μου στα μούτρα -καθαρισμένες πια- όλες μου τις μνήμες. Ζεστές, κολλώδεις, αυτούσιες.

Είναι μάταιο να τον περιγράψεις μουσικά. Κι αυτό γιατί η αστικότητα του καταφέρνει να σε κάνει να αγκαλιάζεις το μπετόν, να τραβιέσαι από φανάρι σε φανάρι. Κι η αξία του τραμπαλίζετια ανάμεσα στο τώρα, στο χτες, στην τοσοδούλικη ηλικία που άκουγες Άσιμο, Σαββόπουλο, Χατζιδάκι, Αρλέτα, Φατμέ και Στέρεο Νόβα. Κι όλα αυτά ξεφλουδισμένα, βρώμικα, αληθινά.

Αρχινάς με το Αγρίμι.

Στίχος ελληνικός, όργανα φυσικά, ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά. Μερικές φορές νοιώθω πως ο boy μας κάνει πλάκα. Χιλιάδες πρόσωπα περνούν αλυσιδωτά από τα κομμάτια του δίσκου και παραμένουν ένα ενιαίο, αδιαίρετο...

"και δεν θα υπάρξει έλεος
φιλήστε τους νεκρούς"

έτσι επαναλαμβάνει στο Ελλάδα (ίσως το πιο Σαββοπουλικό κομμάτι) και ουσιαστικά σου περιγράφει τι καταφέρνει στο "κουστουμακι": να φιλά, μια "νεκρή" μουσική και της δίνει μια νέα πνοή. Διαφορετική και σύγχρονη.

Είναι ίσως μάταιο να τον περιγράψεις μουσικά. Κι αυτό γιατί πατάει πάντα στις διαχωριστικές γραμμές. Αυτές που κάνουν τις Άσπρες φορεσιές να λάμπουν, μέσα από βρωμιάρικες ηλεκτρικές κιθάρες και πλήκτρα.

Είναι ένας δίσκος που καταπίνεται...όχι γουλιά γουλιά αλλά μονορούφι γδέρνοντας σου το λαιμό. Σαν το Νήμα και το Μάτια Κλειστά. Αργά.Μελωδικά.

Είναι μάταιο να τον περιγράψεις μουσικά, κι αυτό γιατί το τσεκούρι χτυπάει ακόμα μέσα μας. Δυνατά.Εξαφανίζοντας τους εφιάλτες, τους τρομοκράτες.

Το κουστουμάκι γίνεται έπος. Καταφέρνει στα 10 λεπτά του να βγάλει "τα τραπεζάκια έξω" στρώνοντας τραπεζομάντιλα με λουλούδια και νεκροκεφαλές. Ίσως το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου.

Όλος ο δίσκος είναι μια διαδρομή που αν την ακολουθήσεις θα φτάσεις στον στόχο που θέλεις εσύ από την αρχή...ίσως κάθε φορά διαφορετικός. Μόνος σου, με το πιο προσωπικό σου εσύ.

10

Those will burn: Είμαι αυτός, κουστουμάκι, Νήμα, αγρίμι

...And The World Laughs With You VS Idioteque

Θυμάστε μία σκηνή από το Amadeus (το έργο για τη ζωή του Mozart) όπου ο Mozart πηγαίνει για ακρόαση με τον αυτοκράτορα? Ο αυτοκράτορας κάθετε στο πιάνο και παίζει μία σύνθεση που έχει γράψει ο Salieri (ο αντίζηλος του Mozart και παρών στη συνάντηση) με σκοπό να εντυπωσιάσει τον Mozart. Ο Mozart λοιπόν ακούει μία φορά το κομμάτι, κάθετε στο πιάνο και αφού το ξαναπαίζει εξ΄ακοής, αρχίζει να το διανθίζει μεταμορφώνοντάς το σε κάτι σαφώς πιο ‘εκλεπτυσμένο’ και δουλεμένο. Αυτή η σκηνή ήταν το πρώτο πράγμα μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα το ...And the World Laughs with You από το cosmogramma, στο οποίο συμμετέχει ο Thom York. Φαντάζομαι τον Θωμά στο studio να ‘παίζει’ το idioteque ενώ περιμένει τον FlyLo, με σκοπό να δήξει στο αγαπημένο παιδί της Warp ότι κάτι ξέρει και αυτός από IDM. O FlyLo έρχεται, ακούει, και κάθεται αυτός στο… laptop και αρχίζει να παίζει το Idioteque το οποίο βέβαια σταδιακά το μεταμορφώνει στο ...And the World Laughs with You, με την τελείως περιττή φωνή του Thom κάπου εκεί στο τέλος. Αυτοκράτορα μάλλον δεν έχει αυτή η παραλλαγή. Και στην πραγματικότητα ο Thom και ο FlyLo είναι ‘φιλαράκια’, δεν είναι αντίζηλοι. Απλά η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, και κάνει το κατά τ’ άλλα αγαπημένο idioteque να φαίνεται τόσο λίγο. Προφανώς βέβαια, τα δύο κομμάτια έχουν τελείως διαφορετικό σκοπό και στόχο. Το ένα ήταν η μαζικοποίηση και εκλαΐκευση μίας μουσικής κατεύθυνσης που έβγαινε σιγά σιγά από το underground. Το άλλο είναι ένα ταξίδι σε καινούργια μέρη, που όμως παίζει με το παρελθόν. Και η χρήση φωνητικών σε δύο συνθέσεις είναι το μόνο πράγμα που θα μπορούσε ίσως να λείπει από το Cosmogramma.

Cosmogramma Landed!

I can't believe the day has come.'Cosmogramma' has officially landed.PLEASE support however you see fit.U make it magic http://bit.ly/cRXys5

Πρίν μερικά λεπτά από το twitter του FlyLo. Προσγειώθηκε και θα μείνει... για πολυυυύ καιρό! Περισσότερα σύντομα...