 | The Boy Koustoumaki (Inner ear, 2010) |
Θυμάμαι ακριβώς τα συναισθήματα που μου είχε προκαλέσει το "please make me dance" πέρσι. Ενοχικές σκέψεις και μελαγχολία από το συνεχή ξύσιμο του σοβά της καθημερινότητας που αποκάλυπτε εικόνες και μνήμες που είχα αποθέσει από καιρό. Ανακατασκευή και αναπαλαίωση. Με το κουστουμάκι καταφέρνει να με "τρομάξει", να με αγχώσει, πετώντας μου στα μούτρα -καθαρισμένες πια- όλες μου τις μνήμες. Ζεστές, κολλώδεις, αυτούσιες.
Είναι μάταιο να τον περιγράψεις μουσικά. Κι αυτό γιατί η αστικότητα του καταφέρνει να σε κάνει να αγκαλιάζεις το μπετόν, να τραβιέσαι από φανάρι σε φανάρι. Κι η αξία του τραμπαλίζετια ανάμεσα στο τώρα, στο χτες, στην τοσοδούλικη ηλικία που άκουγες Άσιμο, Σαββόπουλο, Χατζιδάκι, Αρλέτα, Φατμέ και Στέρεο Νόβα. Κι όλα αυτά ξεφλουδισμένα, βρώμικα, αληθινά.
Αρχινάς με το Αγρίμι.
Στίχος ελληνικός, όργανα φυσικά, ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά. Μερικές φορές νοιώθω πως ο boy μας κάνει πλάκα. Χιλιάδες πρόσωπα περνούν αλυσιδωτά από τα κομμάτια του δίσκου και παραμένουν ένα ενιαίο, αδιαίρετο...
"και δεν θα υπάρξει έλεος
φιλήστε τους νεκρούς"
έτσι επαναλαμβάνει στο Ελλάδα (ίσως το πιο Σαββοπουλικό κομμάτι) και ουσιαστικά σου περιγράφει τι καταφέρνει στο "κουστουμακι": να φιλά, μια "νεκρή" μουσική και της δίνει μια νέα πνοή. Διαφορετική και σύγχρονη.
Είναι ίσως μάταιο να τον περιγράψεις μουσικά. Κι αυτό γιατί πατάει πάντα στις διαχωριστικές γραμμές. Αυτές που κάνουν τις Άσπρες φορεσιές να λάμπουν, μέσα από βρωμιάρικες ηλεκτρικές κιθάρες και πλήκτρα.
Είναι ένας δίσκος που καταπίνεται...όχι γουλιά γουλιά αλλά μονορούφι γδέρνοντας σου το λαιμό. Σαν το Νήμα και το Μάτια Κλειστά. Αργά.Μελωδικά.
Είναι μάταιο να τον περιγράψεις μουσικά, κι αυτό γιατί το τσεκούρι χτυπάει ακόμα μέσα μας. Δυνατά.Εξαφανίζοντας τους εφιάλτες, τους τρομοκράτες.
Το κουστουμάκι γίνεται έπος. Καταφέρνει στα 10 λεπτά του να βγάλει "τα τραπεζάκια έξω" στρώνοντας τραπεζομάντιλα με λουλούδια και νεκροκεφαλές. Ίσως το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου.
Όλος ο δίσκος είναι μια διαδρομή που αν την ακολουθήσεις θα φτάσεις στον στόχο που θέλεις εσύ από την αρχή...ίσως κάθε φορά διαφορετικός. Μόνος σου, με το πιο προσωπικό σου εσύ.
10
Those will burn: Είμαι αυτός, κουστουμάκι, Νήμα, αγρίμι
Posts
Αυτός ο κινέζος νομίζω μας λατρεύει :-)
ReplyDeleteΛοιπόν, εδώ και τρεις μέρες το ακούω ασταμάτητα το κουστουμάκι… τι να πω, όσο το ακούω τόσο περισσότερο μου αρέσει και δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Εντωμεταξύ, με ανάγκασε να βάλω να (ξανα)ακούσω τον μεγάλο ερωτικό (ίσως και να με επηρέασε η κριτική που διάβασα στο mic βέβαια). Με το please make me dance είχα ‘αναγκαστεί’ να βάλω να ακούσω το άξιον εστί. Βέβαια ο χατζιδάκις είναι αρκετά κρυμμένος και εδώ, αλλά αρχίζει να βγαίνει προς τα πάνω… και το ομώνυμο μου θυμίζει το μακρύ ζειμπεκικο για το νίκο… αλλά μπορεί να είναι και οι κοινές αναφορές στον Dylan… φιλήστε τους νεκρούς και γυρίστε από την άλλη…
Σαν κάθε κομμάτι να το τραγουδάει ένα διαφορετικό πρόσωπο της πόλης… σαν να είναι ρόλοι, αλλά ταυτόχρονα και τελείως προσωπικά… στην ελλάδα πχ νομίζω ότι δεν γίνεται γραφικός, απλά ενσαρκώνει τον μέσο έλληνα που ολοκληρώνεται μέσω του λαζόπουλου… με τον ίδιο τρόπο που στο είμαι αυτός ενσαρκώνει κάποιον τυχαίο επιβάτη του μετρό… αλλά την ίδια στιγμή είναι και ο εαυτός του… (δεν νομίζω ο τυχαίος επιβάτης του μετρό να σκέφτεται την sasha grey…)
Τις τελευταίες δύο ώρες έχω κολλήσει με το Μάτια Κλειστά, αλλά κάθε τόσο αλλάζω…
ναι η αλήθεια είναι πως και εγώ το μακρύ ζεμπέκικο είχα στο μυαλό μου όταν τελείωσε το κουστουμάκι....δεν ξέρω πως τα καταφέρνει αλλά φτιάχνει ένα "πράγμα" κολλητικό...εμένα χατζιδάκι μου θύμισε σε κάποιες φράσεις του πιάνου αλλά και στην γενικότερη αισθητική κάποιον κομμάτιων...δεν θυμίζει τις παρομοιώσεις που σου έκανα???
ReplyDelete