 | Κτίρια τη νύχτα ωεμ και η λαίμαργη αγάπη, οι υποθέσεις του πέμπτου κόσμου (Self-released, 2010) |
Αφού είχα κατέβει κέντρο 3-4 φορές για να περάσω από το βαϊνύλ και να ρωτήσω για το "ωεμ και η λαίμαργη αγάπη, οι υποθέσεις του πέμπτου κόσμου" κατάφερα τη μέρα που πήρα "το κουστουμάκι" να βρω και το τελευταίο αντίτυπο. Όσες φορές βέβαια αγοράζω κάτι που έχω διαβάσει για αυτό τα καλύτερα, βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση πάντα να σιχτιρίζω τα λεφτά μου και την "άμοιρη" τύχη μου...
Αυτή τη φορά και χωρίς πολλές περιστροφές το cd άρχισε να με ιντιργκάρει από νωρίς και με συνεπήρε πάραυτα...Αρχικά ο ελληνικός στίχος κουβαλούσε μαζί του κάποιες αγωνίες και παραστάσεις που έφταναν πολύ κοντά στο να τις προφέρω μα ίσως από φόβο μην χαλάσω την στιγμή σφράγισα τα χείλη μου.
Πολλές φορές μιλάμε για DIY αισθητική και περίεργες ηχογραφήσεις κτλπ, εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικά ένα DIY δίσκο, με ένα booklet lo-fi! τόσο punk (ενώ η αισθητική του θυμίζει πχ άσιμο), τόσο όμορφο και ζεστό.
Μερικές φορές η μουσική σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκατά είσαι, πως οι ήχοι συνδυάζονται στο κεφάλι σου άλλοτε για να φτιάξουν ένα μελωδικό και όμορφο θόρυβο κι άλλοτε μια καταιγίδα κακού ήχου. Διότι η μπλεγμένη μουσική εδώ μέσα δημιουργεί τον πιο γλυκό θόρυβο, καμωμένο από ηχοτοπία, ηλεκτρικά ηλεκτρονικά όργανα κι από μια φωνή που ενώ δεν θυμίζει τομ γουέτς, είναι τομ γουέητς. Δεν κατάφερα ποτέ να κοιμηθώ με το ωεμ και η λαίμαργη αγάπη, οι υποθέσεις του πέμπτου κόσμου, κι αυτό γιατί κάθε φορά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ή μάλλον να προσπαθεί να δει, τι γίνεται πίσω από τους υπέροχους σουρεαλιστικούς στίχους.
Προσωπικά εμένα μου θύμισε σα να πήρε κάποιος τον φάμελλο (από τους ποδηλάτες) και να του έχωσε το χέρι στη μπρίζα. Κάποιες άλλες σα να έδωσαν το ταλέντο πίσω στο δεληβοριά και μερικές άλλες ακούγεται σα να φέραν τους μουσικούς του γουέητς και του σαββόπουλου από το μπάλλο για να δείξουν ποιός είναι καλύτερος (καπνοί). Αλήθεια ακούγεται αποσπασματικό μα δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι τόσο καλά δεμένο το άλμπουμ που το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο χωρίς να καταλαβαίνεις πότε έφτασες στο τέλος...χωρίς να μπορείς να ταυτοποιήσεις τι σκατά σε έχει χτυπήσει τόσο δυνατά....
Θεωρώ πως αυτός ο δίσκος είναι τόσο καλός γιατί κινείται μέσα σου σα χαμαιλέοντας, αλλάζει, θυμίζει, φτάνει κοντά σου χωρίς να πάρεις πρέφα, κάθε φορά και άλλα πράγματα φέρνει στο μυαλό μου...τώρα καθώς γράφω μου θυμίζει κελαηδόνη όταν θα συνεργαζόταν με τον Κβήτα κάπου στο 2025....
Έχει πλάκα να ακούς αυτό το δίσκο (μέχρι και τώρα δεν είμαι σίγουρος ότι έχω μεταφέρει σωστά τους τίτλους από τα κομμάτια όταν πέρναγα το cd στο αη τιούνς) αλλάζει διαθέσεις και καταφέρνει να γίνει η αστική συνέχεια των Κόρε Ύδρο.
Ναι είναι όπως πρέπει να είναι η ελληνική μουσική το 2010, χωρίς οποιαδήποτε έκπτωση, χωρίς καμία φοβία...ανοίξτε τα κτίρια, τη νύχτα φαίνονται καλύτερα....
9,7Αυτή τη φορά και χωρίς πολλές περιστροφές το cd άρχισε να με ιντιργκάρει από νωρίς και με συνεπήρε πάραυτα...Αρχικά ο ελληνικός στίχος κουβαλούσε μαζί του κάποιες αγωνίες και παραστάσεις που έφταναν πολύ κοντά στο να τις προφέρω μα ίσως από φόβο μην χαλάσω την στιγμή σφράγισα τα χείλη μου.
Πολλές φορές μιλάμε για DIY αισθητική και περίεργες ηχογραφήσεις κτλπ, εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικά ένα DIY δίσκο, με ένα booklet lo-fi! τόσο punk (ενώ η αισθητική του θυμίζει πχ άσιμο), τόσο όμορφο και ζεστό.
Μερικές φορές η μουσική σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκατά είσαι, πως οι ήχοι συνδυάζονται στο κεφάλι σου άλλοτε για να φτιάξουν ένα μελωδικό και όμορφο θόρυβο κι άλλοτε μια καταιγίδα κακού ήχου. Διότι η μπλεγμένη μουσική εδώ μέσα δημιουργεί τον πιο γλυκό θόρυβο, καμωμένο από ηχοτοπία, ηλεκτρικά ηλεκτρονικά όργανα κι από μια φωνή που ενώ δεν θυμίζει τομ γουέτς, είναι τομ γουέητς. Δεν κατάφερα ποτέ να κοιμηθώ με το ωεμ και η λαίμαργη αγάπη, οι υποθέσεις του πέμπτου κόσμου, κι αυτό γιατί κάθε φορά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ή μάλλον να προσπαθεί να δει, τι γίνεται πίσω από τους υπέροχους σουρεαλιστικούς στίχους.
Προσωπικά εμένα μου θύμισε σα να πήρε κάποιος τον φάμελλο (από τους ποδηλάτες) και να του έχωσε το χέρι στη μπρίζα. Κάποιες άλλες σα να έδωσαν το ταλέντο πίσω στο δεληβοριά και μερικές άλλες ακούγεται σα να φέραν τους μουσικούς του γουέητς και του σαββόπουλου από το μπάλλο για να δείξουν ποιός είναι καλύτερος (καπνοί). Αλήθεια ακούγεται αποσπασματικό μα δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι τόσο καλά δεμένο το άλμπουμ που το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο χωρίς να καταλαβαίνεις πότε έφτασες στο τέλος...χωρίς να μπορείς να ταυτοποιήσεις τι σκατά σε έχει χτυπήσει τόσο δυνατά....
Θεωρώ πως αυτός ο δίσκος είναι τόσο καλός γιατί κινείται μέσα σου σα χαμαιλέοντας, αλλάζει, θυμίζει, φτάνει κοντά σου χωρίς να πάρεις πρέφα, κάθε φορά και άλλα πράγματα φέρνει στο μυαλό μου...τώρα καθώς γράφω μου θυμίζει κελαηδόνη όταν θα συνεργαζόταν με τον Κβήτα κάπου στο 2025....
Έχει πλάκα να ακούς αυτό το δίσκο (μέχρι και τώρα δεν είμαι σίγουρος ότι έχω μεταφέρει σωστά τους τίτλους από τα κομμάτια όταν πέρναγα το cd στο αη τιούνς) αλλάζει διαθέσεις και καταφέρνει να γίνει η αστική συνέχεια των Κόρε Ύδρο.
Ναι είναι όπως πρέπει να είναι η ελληνική μουσική το 2010, χωρίς οποιαδήποτε έκπτωση, χωρίς καμία φοβία...ανοίξτε τα κτίρια, τη νύχτα φαίνονται καλύτερα....
Those will burn: Νυχτερινή αναμονή, Καπνοί, Οι μέρες του '94, Η λαίμαργη αγάπη
Posts
Μ' έπεισες...
ReplyDelete