Κόρε Ύδρο/Electric Litany - Gagarin 205 - 14.05.2010

Οι electric Litany δεν μου αρέσουν, ο δίσκος τους μου φάνηκε βαρετός και τρομερά προβλέψιμος(την πρώτη φορά κοιμήθηκα!!!). Στο live να πω την αλήθεια βαρέθηκα περισσότερο από ότι στο δίσκο-μου φάνηκε και κακός ο ήχος αλλά μπορεί να ήταν περισσότερο προσωπική παρατήρηση παρά αντικειμενική και το μόνο κομμάτι που άξιζε ήταν αυτό που αρχίζει με τη σονάτα...Οφείλω να ομολογήσω όμως πως αρκετός κόσμος είχε έρθει για αυτούς και φάνηκε να γουστάρει...

Αφού τελειώσαν, ανέβηκαν στη σκηνή οι κόρε ύδρο, δεν τους είχα δει ποτέ και είχα ακούσει για τα live τους τα καλύτερα. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι ήταν τρομερή αποκάλυψη για μένα (ειδικότερα το "φθηνή ποπ").ετοίμαζαν τα όργανα έχοντας για backround το hidden track (αχ τζένη) από τα "παιδιά του '78" Το πρώτο κόμματι δεν το θυμάμαι, αλλά ο κόσμος άρχισε να ζεσταίνεται ήδη από το 2ο το "Π+Μ = Κ-Μ" ακολούθησε το "Τελευταίο (μας) καλοκαίρι" με τον Παντελή να ανοίγει -σαν άλλος Σάκης - το πουκάμισο (αφού είχε βγάλει την καπαρτίνα του πριν από λίγα λεπτά), "πικρή γεύση" και "εδώ μιλάνε για λατρεία" συμπλήρωσε μια συνεχόμενη τετράδα από τον τελευταίο δίσκο τους ο οποίος έτυχε μεγάλης αποδοχής από το κόσμο.

Από εκεί και πέρα έχασα και σειρά τραγουδιών και το πάτωμα κάτω από τα πόδια μου...Μέσα σε λίγα τραγούδια κατάφεραν να με ρουφήξουν σε μια δίνη -την ίδια που είχα νοιώσει όταν άκουσα τον φθηνή ποπ...ο παντελής ξυπόλητος και χωρίς πουκάμισο κάνοντας το πρώτο του stage diving κατάφερε να με κάνει να δω την πιο σουρεαλιστική σκηνή σε συναυλία...Στο "χωρίς επίκληση" είδα το "γκαγκαρο-αφεντικό" να χορεύει ζεϊμπέκικο, να σηκώνει ποτήρι μπύρας με το στόμα από το πάτωμα και να το χαίρεται όσο τίποτα.. Δεν μπορείς παρά να χαμογελάς από χαρά.

Ακούστηκε νομίζω όλος ο τελευταίος δίσκος - δεν θυμάμαι να άκουσα το "Μόνο Έγκλημα" και έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάω σχεδόν όλα τα τραγούδια με ένα χαζοχαμόγελο ευτυχισμένου ανθρώπου. Το συγκρότημα αρκετά δεμένο με αποτελούμενο από 9-10 άτομα φάνηκαν να το γουστάρουν και να παίζουν δίνοντας πολύ ενέργεια. Για τον Παντελή δεν έχω να πω πολλά. Είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ παίζει με τα (στα) όρια του cult. Σημείο κλειδί η διασκευή του "χαμένο νησί" (έτσι νομίζω το λένε) του Αντρέα Μικρούτσικου και η ένωση του με το "άλλη μια νύχτα σύγχυσης και πάθους"...ΤΕΛΕΙΟ.

Συνολικά μετά από 3 stage divings, ancore σπάσιμο μιας κιθάρας, 2 ωρών και πολλών τραγουδιών φύγαμε. Προσπαθούσα να σκεφτώ ποιό ελληνικό συγκρότημα μπορεί να κάνει τέτοιου είδους συναυλίας. Οι επισκέπτες με τον Αγγελάκα και τέρμα.

Οι στίχοι των Κόρε Ύδρο είναι εν αντίθεσή πχ με των Νοβα ή του The boy είναι έντονα "όχι αστικοί" έχοντας έντονη την μυρωδιά από ρομαντισμό και σουρεαλισμό (κυριολεκτικά). Αυτό τους δίνει την δυνατότητα να αναμοχλεύουν μνήμες από την παιδική ηλικία και να στις σερβίρουν ζεστές ζεστές, ειδικότερα σε κάτι νύχτες σαν τις χτεσινές....