Stereo MC's - Emperor’s Nightingale

Stereo MC’s Emperor’s Nightingale ( !K7,2011)

Εν έτει 2011, σχεδόν 20 χρόνια μετά το connected, η παλιά πετυχημένη συνταγή του χρειάζεται μια αναπροσαρμογή στα σημερινά δεδομένα. Έτσι το παρεάκι από το Clapham (μόνο ο Rob Birch και ο Nick Hallam πλέον) ανακατεύει την τράπουλα και μοιράζει κάτι καινούργιο στο κοινό του. Έχοντας μια μέτρια κυκλοφορία δίσκων, αλλά με την εμπειρία δύο δεκαετιών συστηματικής ενασχόλησης με την μουσική μέσω παραγωγών, remixes και live εμφανίσεων μας παρουσιάζουν το Emperor’s Nightingale. Πάμε λοιπόν στο καινούργιο…
Ο νέος δίσκος με μια πρώτη ακρόαση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα συνονθύλευμα rock, dub step και pop επιρροών υπό το πρίσμα του γνώριμου ήχου των stereo mc’s. Αυτό όμως δεν αρκεί για να περιγράψει το ποιόν του δίσκου, ή τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν οι stereo mc’s. Αν δούμε λοιπόν τον δίσκο πιο αναλυτικά, παρατηρούμε ότι υπάρχει μια σημαντική αλλαγή στην παραγωγή. Για πρώτη φορά γράφουν μαζί με άλλους καλλιτέχνες (Bruce Woolley, Nathan Drake,Greg Fleming), κάτι που ίσως τους επιτρέπει να πειραματιστούν εκ νέου. Επίσης γράφουν την δικιά τους μουσική, χωρίς να χρησιμοποιούν samples. Έτσι έχουμε συνθέσεις που ξεκινούν από μια μοναδική μελωδία στο πιάνο (wtf;), ναι στο πιάνο και με τον Rob να τραγουδάει αντί να ραπάρει και σταδιακά μεταλλάσσονται με τα γνώριμα τους εργαλεία : synths, beats, και ηλεκτρονικούς ήχους. Αναφέρομαι στο Boy, που είναι και ό,τι πιο ανανεωτικό έχει να μας χαρίσει ο δίσκος, έχοντας παράλληλα και αλληγορική σημασία. Η ωρίμανση του αγοριού στο τραγούδι, αναφέρεται στην εξέλιξη του ίδιου του συγκροτήματος. Από εκεί και πέρα, δεν λείπουν από τον δίσκο ούτε τα ραπαρίσματα, ούτε τα electro-dance κομμάτια (Bring it On). Γρήγορο τέμπο, και όμορφες μελωδίες, όπως μας έχουν συνηθίσει. Κορυφαία στιγμή και πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου το Sunny Day, που δείχνει να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος δίσκος τους.
Γενικά θα έλεγα ότι πρόκειται για μια μεστή δουλεία, εξέλιξη της μουσικής που δημιουργούν οι ίδιοι. Σε μια εντελώς διαφορετική μουσική σκηνή όμως, όπως η σημερινή, σε σχέση με αυτή που υπήρχε όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν, δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι αρκετό. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ακούσματα που θα είναι αρεστά σε μεγάλο φάσμα ακροατών. Το αποτέλεσμα είναι κάτι που ακούγεται εύκολα από πολλούς, αλλά δεν θα ταράξει τα νερά…

7.2

Those will burn: Boy, Sunny Day, Levitation