Wednesday, April 16, 2014

Beyoncé - Beyoncé

Beyoncé
Beyoncé
(Columbia, 2013)

Ξεκινάω νοιώθοντας ότι πρέπει να απολογηθώ. Σε ποιον? Όχι προφανώς στους χιλιάδες αναγνώστες του blog. Στον εαυτό μου κυρίως. Και σε όσους έχουν αφιερώσει μέρος του χρόνου τους στο blog. Και νοιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί για τέσσερις μήνες δεν έγραψα σχεδόν τίποτα. Οκ, ήταν ειδικές συνθήκες: βρέθηκα ξαφνικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με πολλές αλλαγές και υποχρεώσεις. Αλλά όχι περισσότερες από αυτές που έχω κανονικά. Και το μέρος εδώ βρωμάει μουσική. Και εγώ όχι μόνο δεν έγραψα τίποτα για αυτήν, όχι μόνο δεν πήγα σε καμία συναυλία, αλλά δεν ασχολήθηκα καν μαζί της. Για ένα διάστημα σαν να ένοιωσα ότι η μουσική σταμάτησε να έχει αξία για μένα. Fuck. Αυτό θα ήταν σημείο καμπής στην ζωή μου. Μάλλον δεν είναι αλήθεια. Δεν ξέρω ακόμα. Ο δεύτερος λόγος είναι ο δίσκος που επέλεξα για την ‘επιστροφή’ μου. “Μας κοροϊδεύεις ρε? Beyonce? What the fuck?” Η μόνη δικαιολογία που έχω είναι ότι είναι κυριολεκτικά ο μόνος καινούργιος δίσκος που άκουσα εδώ και τέσσερις μήνες. Τέτοια κατάντια. Μέχρι και ο Madlib δεν κατάφερε να με συγκινήσει (εντάξει, αυτόν τον άκουσα λίγο, αλλά όχι σοβαρά). Άσε που ο δεύτερος λόγος συνηγορεί για τον πρώτο: τέτοια δεν ακούνε αυτοί που δεν ασχολούνται με την μουσική? Ξέρω και 'γω, ποτέ δεν ήμουν τέτοιος . Δεν μπορώ να κατανοήσω την έννοια ‘υπάρχω χωρίς να έχει σημασία το τι μουσική ακούω, οπότε ακούω ό,τι κάτσει’. Aλλά αν προσπαθήσω να το φανταστώ, μάλλον κάτι σαν την Beyonce θα κάτσει.
Αλλά και όχι ακριβώς. Αν έγραφα για αυτόν τον δίσκο υπό άλλες συνθήκες – χωρίς τις υπαρξιακές αμφιβολίες δηλαδή – μάλλον θα έγραφα κάτι για το πως πλέον έχουν χαθεί τα όρια μεταξύ πειραματικής και εμπορικής μουσικής και άλλες τέτοιες βλακείες που έγραφα λίγο πριν πέσω στο τέλμα. Και το πως είναι δυνατόν η Beyonce να βγάλει ένα δίσκο με την πιο ουσιαστική και έξυπνη electronica των τελευταίων χρόνων. Και πως τελικά αυτό χάνει την αξία του λόγο της τελειότητάς του, όπου όλα είναι τόσο καλοσχεδιασμένα και καλοφτιαγμένα που καταφέρνουν να λειτουργούν στο τέλος σαν μειονέκτημα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά τουλάχιστον έτσι μπορεί να ένοιωθα λίγο καλύτερα που δεν αναγκάστηκα να αποθεώσω τον δίσκο της Beyonce.
Enter ‘υπαρξιακή αμφιβολία’, και το Haunted γίνεται το πιο γαμημένα όμορφο τραγούδι που έχω ακούσει για καιρό. Από το αρχικό μέρος του που λίγο θολώνει τα νερά και αποκαλύπτει μία σκοτεινή, σκουρόχρωμη ομορφιά που σε τραβάει και σε απωθεί ταυτόχρονα για να μπει το δεύτερο μέρος με ολική αλλαγή ατμόσφαιρας και ρυθμού, όπου το μόνο που μένει το ίδιο είναι η σκοτεινή ομορφιά: “It's what you do, it's what you see, I know if I'm haunting you, you must be haunting me. It's where we go, it's where we'll be. I know if I'm onto you, I'm onto you, Onto you, you must be on to me. My haunted lungs, ghost in the sheets, I know if I'm onto you, you must be haunting me. My wicked tongue, where will it be? I know if I'm onto you, I'm on to you, Onto you, I'm onto you Onto you, you must be on to me.” Και η μουσική γίνεται ξαφνικά κάτι που μοιάζει να βγήκε από την αισθησιακή, lounge electronica των ‘90ς, έτσι, κατευθείαν μέσα από το Heaven των Golden Palominos (το ξέρω, οι εξεζητημένες αναφορές δεν μπορούν να με σώσουν πλέον), σε σημείο που έχει μέχρι και στυλιζαρισμένη αισθησιακή απαγγελία που μπορείς να πεις και ότι δεν ακούγεται γελοία. Και ένα synth να έρχεται να υπογραμμίσει με απίστευτο τρόπο τη βασική φράση.
Και φτάνω στο σημείο να πιστεύω ότι ένα τραγούδι με 140 εκατομμύρια views στο youtube είναι το καλύτερο single που έχει βγει εδώ και πολλά χρόνια. Την ίδια ακριβώς στιγμή που διαπιστώνω με τα ίδια μου τα μάτια καθημερινά ότι η ευφορία του και η υπερβολή του το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των μαύρων που βρίσκονται εδώ σε κατάσταση μπορεί και χειρότερη από αυτή στην οποία βρίσκονταν πριν 100 χρόνια σαν σκλάβοι. “Πάρτε χλιδή να ‘χετε, μπορείτε να φτάσετε και εσείς εδώ αν θέλετε”. Συν το ότι έχει μία από τις πιο ελεεινές στιγμές του Jay Z. Κι όμως, καταφέρνει να στάζει τόση επιθυμία που στο τέλος δεν με νοιάζει αν είναι ψεύτικη. Και εκεί στο 1:40 καταφέρνει να γίνει χορευτικό απλά και μόνο με την εισαγωγή ενός επιπλέον beat και χωρίς να υπάρχει απολύτως τίποτα στη μουσική που να μπορείς να το χορέψεις. Απλά και μόνο με μία ανεπαίσθητη αλλαγή. Εντάξει, μετά μπαίνει ο Jay Z και καταστρέφει τα πάντα, αλλά πλέον είναι αργά. Το κακό έχει γίνει.
Και μετά αυτό το partition πως μπορεί να είναι τόσο groovie με τόσο ελάχιστα πράγματα. Κάποιος από αυτούς που το έφτιαξαν πρέπει να κάνει ένα – δύο ιδιαίτερα μαθήματα στοv Kanye για το τι σημαίνει μινιμαλισμός.
Και το Flawless έχει μέσα στο ίδιο τραγούδι απαγγελία για τον φεμινισμό από την Chimamanda Ngozi Adiche, και μετά στο ρεφρέν: “You wake up, flawless, Post up, Flawless … My diamond, flawless, This rock, flawless, My Roc, flawless” με την εκφορά να μετατρέπεται έτσι ώστε να μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από το sinnerman (I said rock, what’s a matter with you rock). Δηλαδή, ας καταπιώ τις φεμινιστικές ιαχές που καταφέρνει να ακυρώσει μέσα σε δύο στίχους, αλλά να αναφέρεται στο γαμημένο το δαχτυλίδι της και να μπορεί να σε κάνει να νιώθεις ότι μπορεί να σταθεί δίπλα στην Nina, αυτό δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει. Τόσο που το Blood on the leaves μοιάζει να ωχριά σαν αναφορά στην ομορφότερη φωνή που έχω ακούσει.
Μέχρι και μπαλάντα έχει, μπαλάντα ρε, μπαλάντα, σαν αυτές που γράφαμε σε κασέτες στο γυμνάσιο για να δώσουμε σε άσχετες τύπισσες που δεν γύριζαν να μας κοιτάξουν (πριν την κασέτα, μετά άλλαζαν και δρόμο). Αλλά τουλάχιστον τότε ήταν metal ballads. Τώρα? Και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτές οι τύπισσες τώρα μάλλον Beyonce ακούνε (τελευταία μου ελπίδα είναι το ότι απλά ακούνε Πλούταρχο, ή ό,τι τέλος πάντων είναι το αντίστοιχο του 'Πλούταρχος' σήμερα, ευτυχώς, ευτυχώς, αυτό δεν το ξέρω).
Και κλείνει ο δίσκος με το Blue που τραγουδάει “Make it last forever, Come on baby won't you hold on to me, hold on to me” έτσι που το πιστεύεις, το πιστεύεις και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι το πιστεύεις. Πόσο μάλλον που το τραγούδι έχει στον τίτλο και την παρένθεση feat. Blue Ivy, η οποία είναι, έλεος, η τρίχρονη κόρη της.
Θα μπορούσα να γράψω για όλα τα τραγούδια, αλλά έχω και κάποια απομεινάρια υπερηφάνειας ακόμα.
Εδώ που φτάσαμε θα το πω, έβαλα να ακούσω και τους προηγούμενους δίσκους της. Μοναδική μου ελπίδα πλέον το ότι δεν άντεξα να ακούσω περισσότερα από δύο τραγούδια. Οπότε μπορεί να υπάρχει ελπίδα ακόμα και για μένα. Ότι δηλαδή μπορεί απλά κάτι να άλλαξε σε αυτόν τον δίσκο. Θέλω 'βοήθεια από το κοινό', γιατί μάλλον κάτι δεν πάει καλά...

_
9.5

Those will burn: Hunting, ***Flawless, Drunk in Love, Partition


7 comments:

  1. Δάκρυα συγκίνησης. μπιγιονσέ ρε..μπιγιονσε..??αντε καλώς όρισες πισω στα κειμενα bro..κι ας είναι με την πισωκούνα...

    ReplyDelete
  2. δεν βοηθάς bro, δεν βοηθάς! τουλάχιστον πες μου ποιο είναι το αντίστοιχο του 'πλουταρχος' σήμερα, ξέρεις εσύ ;-)

    ReplyDelete
  3. φοβαμαι να σου πω γιατί είσαι ικανός να το(ν) κάνεις review σε κανα μήνα...άσε...

    ReplyDelete
  4. χαχα, όχι ρε, θα μου περάσει, μην ανυσηχείς. αλλά για καλό και για κακό, άστο προς το παρόν, μπορεί να έχεις και δίκιο :-)

    ReplyDelete
  5. έχω κάτι απαντήσεις εγώ, αλλά κάτσε να ακούσω μία και τον δίσκο για να είναι ολοκληρωμένες. πάντως μια που έπιασες το είδος, έβγαλε και η shakira με την rihanna ενα σινγκλακι, παίζει να σε ενδιαφέρει. είναι λίγο progressive βέβαια, αλλά αξίζει ένα ρεβιου.

    ReplyDelete
  6. και που 'σαι, το είδα το shakira / rihanna. Progressive indeed. παίζει και όλα τα όργανα στο τέλος. ψηφίζω rihanna πάντως.

    ReplyDelete