Subculture(s) #007: Να 'ταν τα νιάτα δυό φορές/back to the 90's

Όλα ξεκίνησαν σε μια κουβέντα που είχα για το πως περνάνε τώρα τα αγόρια την εφηβεία σε σχέση με την εποχή μας. Με βάση τη μουσική φυσικά. Καλά η κουβέντα ξεκίνησε από τελείως διαφορετική βάση αλλά έφτασε γρήγορα εκεί. Ντροπές, μαγκιές, μουσικό μπουλινγκ και άλλα ωραία. Θυμήθηκα 2 κασέτες (όταν είχα τα walkman μου) που ποτέ δεν τις εμφάνισα στο σχολείο. Εντάξει, μετά το '92 στο σχολείο έπαιζαν πολύ grunge, πολύ (αμερικάνικο) punk-rock, metall μέχρι θανάτου, indie (το πρώτο που θυμάμαι είναι το gish που είχε κάνει πολύ χαμό τότες), ναι και trance, techno αλλά είχα πρόβλημα με τα φούξια και τα παρακολουθούσα από μακρυά και φυσικά αρκετό ελληνικό ροκ και έντεχνο. Για να θέσουμε ίσια το δίσκο, που λένε και στο χωριό μου, εγώ άρχισα να ακούω μουσική και να καταλαβαίνω τι, πως, που και γιατί εκεί γύρω στο 93...στα 12 με 13 λοιπόν. Με αρκετό MTv να παίζει όλη μέρα αλλά και τσακωμους για να μπορέσω να παρακολουθήσω και τα 120 λεπτά (που αργότερα έγιναν alternative nation). Δεν τα κατάφερνα εύκολα. Τότε και χωρίς internet έκανες να βρεις την άκρη σε κάτι που σου άρεσε με πολύ, πολύ κόπο. Περιοδικά, κανας φίλος, ραδιόφωνο. Κάπως έτσι είχε πέσει στα χέρια μου, μια κασέτα των A-HA...

...αχα θα πει κάποιος. Να τη η πρώτη από τις κρυφές κασέτες. Πράγματι. Ντροπή να πω στους φίλους ότι όχι μόνο άκουγα aha αλλά και ότι μου άρεσαν κι όλας. Σε ποιούς; Στους μεταλλάδες, στους γκραντσάδες ή στους ιντάδες με το τουπέ του κουλτουριάρη (από τοοοοτε..); Η δεύτερη κασέτα ήταν ο πρώτος των puressence, στη δευτέρα λυκείου. Ήταν κι αυτή η φωνή του μοντρίσκι που μου χάλαγε τη μαγιά. Εντάξει, άντε να το παίξει κάποιος ιστορία με puressence. Εγώ όχι. Σχολείο λοιπόν άκουγα, πέρα από nirvana, pearl jam και oasis, αντίδραση, τρύπες, αρνάκια, χαοτικό τέλος και αλλά εξαιρετικά ελληνικά πράγματα. Κόμπλεξ αμέτρητο. ΑΑΑΑ και άσιμο...πολύ άσιμο.

Θα μου πει κάποιος και δικαίως, επειδή εσύ είσαι κομπλεξικός τι ζόρι πρέπει να τραβάμε εμείς;...και επειδή τα δίκια του καθενός βουνό, θα προσπαθήσω να καταλήξω εκεί που θέλω. Μέσα στο 90, βγήκαν πέντε έξι πράγματάκια, που ούτε πειραματικά ήταν ούτε περίεργα αλλά τουλάχιστον στους δικούς μου φίλους και γνωστούς ήταν και είναι άγνωστα. Για αυτούς λοιπόν αυτό το subculure. Ποπ πραγματάκια που τότε, αν τα ήξερα, μπορεί και να ντρεπόμουν να τα παίξω στο σχολείο. Ξέρω, θα παίξει πολύ αγγλία, ίσως και μόνο αγγλία αλλά τα λαντ -όπαιδα έβγαζαν τότες πολύ καλά πράγματα.

Marion This World and Body (1996)

Οι marion είναι αγγλικό συγκρότημα από τον Βορρά της. Έβγαλαν 2 δίσκους και ο this world and the body είναι ένας κλασσικός Brit pop δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος του. Με κομματάρες μέσα όπως το Sleep (αν δεν κάνω λάθος έφτασε το top20 σαν single), το Let's all go together με το ρεφραινάκι του να είναι απίστευτα κολλητικό: They don't understand/ your life's and exam/and you need something/ it's hard for you. Θα μπορούσαν να γίνουν σα τους muse. Είχαν τα riffs, είχαν τις μελωδίες (your body lies). Οι Marion δεν έγιναν ποτέ αυτό που λέμε γνωστοί - γνωστοί παρ΄όλο που κι ο δεύτερος δίσκος τους ήταν κι αυτός  αρκετά καλός, έχοντας στην παραγωγή το μεγάλο όνομα του μαρρ (εξαιρετικό το  what are we waiting for?).

Swervedriver Juggernaut Rides '89-'98 (2005)

Άντε τώρα να τους κατατάξεις. Ναι, σίγουρα οι swervedriver ανήκουν στη μεγάλη οικογένεια της creation και θεωρούνται shoegaze μπάντα. Σίγουρα επωφελήθηκαν του ταλέντου των Ride που όπως και να το κάνουμε ήρθαν και έκατσαν στον alan mcgee σα δωράκι. Δεν θα μιλήσω για τον πρώτο δίσκο των swerverdriver που είναι δυναμίτης (raised) αλλά ούτε και για τον δεύτερο (mezcal head), φυσικά ούτε και για το best που προτείνω. Και τι θα πω; Τα παληκάρια είναι από την οξφόρδη και γράφουν μουσική με μεγάλη ένταση. Το son of mustang, το rave down ή ακόμα και το sandblasted δείχνουν ότι πήραν στοιχεία από το shoegaze, έβαλαν αρκετά "αμερικάνικα" γκάζια και ουσιαστικά βρίσκονται να παίζουν στο όριο του shoegaze με το alternative που μας έμαθε η αμερική. Βάλτε μέσα και το Last train ή το Blowin cool από τον δεύτερο και είμαστε κομπλε.

The Field Mice Where'd you Learn to Kiss that Way? (1998)

Ας κάνουμε λίγο τα στραβά μάτια για ένα συγκρότημα που βγήκε το στα τελειώματα της δεκαετίας του ογδόντα. Ας του θεωρήσουμε μπάντα των 90΄s (αν και το 1991 διαλύθηκαν) και ας προχωρήσουμε. Συγκρότημα που κανονικά μόλις πω την εταιρια τους θα πρέπει και να σταματήσω τη κουβέντα. Sarah Records λοιπόν και το where'd you learn to kiss that way είναι ένας σούπερ compilation δίσκος με κάθε καλό κομμάτι της μπάντας αυτής. Το περίεργο της υπόθεσης, ότι αυτός ο δίσκος δεν είναι στη sarah...Το for keeps είναι όμως, και αξίζει κάποιος να το ακούσει. Ο τρίτος ουσιαστικά δίσκος τους και ο πιο ολοκληρομένος. DreamPop, λίγο από 80'ς, πρωτόλειο shoegaze και μελωδίες που θα ήθελαν να τις είχαν κλέψει από τους smiths συνθέτουν ένα κολάζ από μουσικές που κάνει τους field mice (αν φυσικά μπορεί κάποιος να αντέξει τη μουσική της sarah) ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που τελικά κατάφερε.

Pale Saints Fine Friend EP (1994)

Φεύγουμε από την Sarah και την Creation και πάμε στην 4AD. Dream pop manual για ένα συγκρότημα με δύο πολύ καλούς δίσκους και πολλά Ep, ένα εκ των οποίων (fine friend) είναι από τα αγαπημένα μου. Με μέλη  των lush και των heart throbs στα τελειώματα οι pale saints κατάφεραν να φτιάξουν κομμάτια με όμορφα φωνητικά και μελωδιές. Το συγκρότημα ουσιαστικά άντεξε από το 1990 εώς και το 1994 βγάζοντας και δυνατά κομμάτια όπως πχ στο the comforts of madness (με παραγωγό τον john fryer) όπου ο ήχος τους είναι αρκετά πιο σκληρός και το αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τα dreamy φωνητικά είναι εξαιρετικό. Μαζί με το fine friend για μένα ότι καλύτερο έβγαλαν στο σύνολο τους.

Curve Doppelganger (1992)

Για τους Curve τα πράγματα είναι απλά. Βάζεις το Doppelganger και μια φωτογραφία από τα 90'ς της Tori Halliday και την αράζεις στη καρέκλα σου. Κλασσική ομορφιά των 90's που εμείς που μεγαλώσαμε με τέτοια πρώτυπα ακόμα χτυπά η καρδούλα μας όταν βλέπουμε είτε την tori είτε ακόμα ακόμα -και δεν θα ντραπώ καθόλου για αυτό- την αλισια την σιλβερστοουν (το κορίτσι των εροσμιθ ντε). Ξεφυγα όμως, γιατί έχω ανοιχτή μια φωτογραφία της τορι αλλά επανέρχομαι για τους curve. Δύο δίσκους έχω από αυτούς. Το Doppelganger και το αμέσως επόμενο cuckoo. Αν υπάρχει ηλεκτρονικό shoegaze μαζί με λίγο απο industrial και ακόμα λιγότερο dream pop, τότε ναι, αυτό παίζουν οι δύο τους. Βάλτε το fait accompli ή το horror head

Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό...

Εισαγωγή:
Πόσο πλάκα έχει. Σήμερα πρώτη φορά μετά απο χρόνια έβαλα rock fm στο αμάξι. Δύο απανωτά τραγούδια των REM κι όχι ότι με χάλασε. Μια χαρά μου ακούστηκαν. Αλλά όπως και να το κάνεις, το ένα πίσω από το άλλο, είναι κάπως.

"όχι ρε φίλε στη σειρά. Έχω το best στο ipod αν είναι να το βάλω" είπα δυνατά και με κοίταζε περίεργα η κυρία στο διπλανό αμάξι, χαμογέλασα αλλά κάπου εκεί κόπηκε και το χαμόγελο...καπάκι, temple of the king και εκεί απλά έκλεισα το ραδιόφωνο και έβαλα το κομμάτι για το οποίο γράφεται και το παρών κειμενάκι.

Έχω ξαναμιλήσει μάλλον για αυτό, αλλά μαζί με το blue supreme, το raised by wolves και 2-3 κομμάτια των keep shelly in athens (2-3 όμως, στάλα παραπάνω) παίζει συνέχεια στις λίστες μου. Α και το ancient ways πάλι από interpol. Από τα καινούργια αυτά. Γιατί αν βάλουμε περσινα, προπέρσινα και πάμε προς τα πίσω τα repeat είναι περισσότερα και τα χαμόγελα μεγαλύτερα.


Βασικό κομμάτι:
το κομμάτι είναι το mountain από τους slowness. 7 λεπτά και κάτι καλού, εθιστικού, αιθέριου shoegaze. Όσο περισσότερο το ακούω, τόσο περισσότερο συμφωνώ με τη γνώμη μου (χοχο). Ο δίσκος φετινός, λέγεται How To Keep From Falling Off A Mountain και στο σύνολο του είναι μέτριος. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτούς είναι ότι έχουν ακούσει ride πάνω από 400 εκατομύρια φορές. Δεν το κρύβουν. Μπορεί να μην το κάνουν και τόσο καλά στην τελική. Το κομμάτι όμως είναι όμορφο. Και καταφέρνει να σε κερδίσει χωρίς εντάσεις. Ειδικότερα μέχρι το περίπου δίλεπτο outro.



Να' χαμε να λέγαμε:
στα άλλα νέα ερχεται και ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού και των χιλιανών γυναικών (όποιος δεν έχει δει στο youtube το live από τη Χιλη, χάνει....hd ποιότητα ακόμα και στα πλάνα στο κοινο) και δικός μου αγαπημένος (για να μην βγάζω το κώλο μου έξω και το παίζω ιστορία) morrissey. Το αν θέλω να πάω...άλλη ιστορία. Μην τα ξαναλέμε για τον φετινό του δίσκο, και μην τα ξαναλέμε για την γραφικότητα. Κρίμα αλλά πάμε παρακάτω.

Κάπου πήρε το μάτι μου ότι έρχονται οι KVB βέβαια. Το δισκάκι τους που βγήκε τον Ιούνιο είναι αρκετά καλό και μπορεί να γίνει ένα καλό live...

Το τριήμερο είχε 3 καλά live. Μπέρδεψα λίγο ημερομηνίες, βαρέθηκα αλλά και τσιγκουνεύτηκα και τελικά δεν πήγα σε κανένα. αυτό που μου στοίχισε ήταν το σαββατιάτικο στη καισαριανή. Αλλά οκ...


τι άλλα νεα;
ψάχνω δουλειά και σπίτι και έχω πήξει στις ταινίες. Αυτάαααα.

Robert Plant - Lullaby & …The Ceaseless Roar

Robert Plant "Lullaby & … The Ceaseless Roar" (Nonesuch, 2014)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκα πρόσφατα να (ξανα)ακούω το Physical Graffiti. Πέρα από το ότι επαλήθευσα ότι είναι πράγματι η καλύτερη δουλειά τους, ανακάλυψα και πολλά πράγματα που για κάποιο λόγο δεν τα είχα παρατηρήσει παλιότερα. Κάποιες πιο ήπιες και υπόγειες ποιότητες που φαντάζομαι ότι είναι λογικό να σου ξεφύγουν όταν ακούς αρχικά Led Zeppelin, ειδικά όταν το κάνεις σε μικρές ηλικίες. Οπότε, σε αυτό το πλαίσιο, το timing για την καινούργια δουλειά του Plant ήταν ιδανικό για εμένα. Θέλω να πω, δεν νομίζω ότι σε διαφορετικές συνθήκες θα τον άκουγα τον δίσκο. Αυτό που συνειδητοποίησα λοιπόν, είναι ότι όσο και αν η μουσική που φτιάχνει τώρα μοιάζει πολύ διαφορετική από τα κλασσικά τους κομμάτια, αυτές οι πιο διακριτικές ποιότητες παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτες. Και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ίσως εκεί να βρίσκεται η ουσία (στην πραγματικότητα βέβαια η ουσία βρίσκεται πάντα εκεί που την τοποθετείς κάθε φορά). Και εντάξει, προφανώς είναι όλες οι αναφορές, blues κτλ, πάνω στα οποία πάτησαν οι Zeppelin και οι οποίες αναφορές συνεχίζουν να υπάρχουν και σε αυτόν τον δίσκο. Αλλά νομίζω ότι αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι κάτι διαφορετικό αν και δυσκολεύομαι να το εκφράσω. Ίσως να είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζονται αυτές οι αναφορές και μετουσιώνονται σε κάτι καινούργιο, ίσως και όχι. Όπως και έχει πάντως, στην πολύ πιο κατασταλαγμένη, ώριμη, προσέγγιση αυτού εδώ του δίσκου είναι όλα πολύ πιο καθαρά και εύκολα να τα παρατηρήσεις. Και τελικά λειτουργούν. Δηλαδή ο δίσκος είναι καλός. Ακούγεται τέλος πάντων σαν κάτι που έχει νόημα ύπαρξης και έχει κάτι να πει. Και μάλιστα ακούγεται σύγχρονος. Οκ, θα μπορούσες να μαντέψεις στο περίπου την ηλικία αυτών που το φτιάχνουν αν δεν ήξερες, αλλά ο Plant και η παρέα του, όσο και αν αναφέρονται στις ρίζες τους, δεν έχουν κλείσει τα αυτιά τους σε όσα συμβαίνουν γύρω τους μουσικά. Κάποια από αυτά φιλτράρονται και φτάνουν στο τελικό αποτέλεσμα, περισσότερο σαν ηχώ παρά σαν κάτι πιο άμεσο, αλλά είναι εκεί. Μαζί με όλες τις γνωστές εμμονές και αναφορές. Και τη φωνή βέβαια. Πιο ευγενική και μεστή, αλλά δύσκολα να την μπερδεύσεις. Δεν νομίζω ότι πλέον κανείς περιμένει να βρει το Kashmir εδώ μέσα, αλλά το Rainbow για παράδειγμα είναι πολύ όμορφο. Ή το Turn it up, όπου εμφανίζονται λίγο και οι κιθάρες. Και που υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι και σε κάποιο δίσκο των Grinderman. Παράδοξο; Εμένα δεν μου φαίνεται και τόσο. Αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να το αναλύσω.

_

7.8

Those will burn: Rainbow, Turn it Up, House of Love

16 μέρες απο το τελευταίο post...

Έχει πλάκα τελικά πως τα πράγματα αλλάζουν όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος. Δηλάδη τι σημαίνει αλλάζει; και ποιός μεγαλώνει; Και στην τελική εδώ η patti η smith έκανε ένα πέρασμα από τη τελευταία σεζόν του killing, εγώ τι γκρινιάζω; Μέχρι ώρας δεν έχω πέσει τόσο χαμηλα. Εντάξει...δεν έχω γράψει και το Dancing Barefoot από την άλλη...

O...pro Bono χθες βγήκε με τη μπάντα του και έπαιξε live στην apple. Έδωσε και ένα free δίσκο, τον τελευταίο των U2, δωρεάν. 

Ξέρω, ξέρω...who the fuck cares...οκ...μπορεί.

αλλά...

Τον κατέβασα.

Και τον άκουσα. 

και δεν ακούγεται....

εκτός από ένα κομμάτι το οποίο μπορεί να συγκριθεί με τα καλύτερα των U2 (θα τολμήσω να πω ας πουμε ένα καινούργιο I will follow...). 

To Raised by the wolves λοιπόν. 

Ένα refrain που θα ζήλευε η siouxsie και ένα ρυθμικό κουπλέ αλά springsteen φάση με μια μαγευτική γέφυρα. Τώρα το ότι λέω καλά λόγια για τον γυαλάκια είναι κάτι που θα το βρω με τον εαυτό μου αργότερα.

Στα σοβαρότερα τώρα...

Το 5. Στο repeat από τους Interpol. Μέχρι να μην μπορεί να ξεκολλήσει η μελωδία. My blue supreme και για μένα τα 2 καλύτερα κομμάτια του '14.

Και το ancient ways είναι κομμάτι που αξίζει δεν λέω, αλλά όταν υπάρχει το 5 όλα τα άλλα σβήνουν. 

btw καλός δίσκος. 

για τον καινούργιο του tricky τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχουν βράδια που μπορεί να σου κάνει απίστευτη παρέα. Αλλά θέλει να είσαι ήδη στο mood. Αν είσαι, σε ρουφάει, αν όχι πφφφφ θυμίζει το περσινό και προπέρσινο βαρετό δίσκο. 

slowness kai lowtide ακολουθούν, αλλά το shoegaze θέλει κόπο και λιγότερο τρόπο. Μέχρι ώρας το πρώτο κομμάτι από slowness είναι εθιστικό: Mountain.