Robert Plant - Lullaby & …The Ceaseless Roar

Robert Plant "Lullaby & … The Ceaseless Roar" (Nonesuch, 2014)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκα πρόσφατα να (ξανα)ακούω το Physical Graffiti. Πέρα από το ότι επαλήθευσα ότι είναι πράγματι η καλύτερη δουλειά τους, ανακάλυψα και πολλά πράγματα που για κάποιο λόγο δεν τα είχα παρατηρήσει παλιότερα. Κάποιες πιο ήπιες και υπόγειες ποιότητες που φαντάζομαι ότι είναι λογικό να σου ξεφύγουν όταν ακούς αρχικά Led Zeppelin, ειδικά όταν το κάνεις σε μικρές ηλικίες. Οπότε, σε αυτό το πλαίσιο, το timing για την καινούργια δουλειά του Plant ήταν ιδανικό για εμένα. Θέλω να πω, δεν νομίζω ότι σε διαφορετικές συνθήκες θα τον άκουγα τον δίσκο. Αυτό που συνειδητοποίησα λοιπόν, είναι ότι όσο και αν η μουσική που φτιάχνει τώρα μοιάζει πολύ διαφορετική από τα κλασσικά τους κομμάτια, αυτές οι πιο διακριτικές ποιότητες παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτες. Και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ίσως εκεί να βρίσκεται η ουσία (στην πραγματικότητα βέβαια η ουσία βρίσκεται πάντα εκεί που την τοποθετείς κάθε φορά). Και εντάξει, προφανώς είναι όλες οι αναφορές, blues κτλ, πάνω στα οποία πάτησαν οι Zeppelin και οι οποίες αναφορές συνεχίζουν να υπάρχουν και σε αυτόν τον δίσκο. Αλλά νομίζω ότι αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι κάτι διαφορετικό αν και δυσκολεύομαι να το εκφράσω. Ίσως να είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζονται αυτές οι αναφορές και μετουσιώνονται σε κάτι καινούργιο, ίσως και όχι. Όπως και έχει πάντως, στην πολύ πιο κατασταλαγμένη, ώριμη, προσέγγιση αυτού εδώ του δίσκου είναι όλα πολύ πιο καθαρά και εύκολα να τα παρατηρήσεις. Και τελικά λειτουργούν. Δηλαδή ο δίσκος είναι καλός. Ακούγεται τέλος πάντων σαν κάτι που έχει νόημα ύπαρξης και έχει κάτι να πει. Και μάλιστα ακούγεται σύγχρονος. Οκ, θα μπορούσες να μαντέψεις στο περίπου την ηλικία αυτών που το φτιάχνουν αν δεν ήξερες, αλλά ο Plant και η παρέα του, όσο και αν αναφέρονται στις ρίζες τους, δεν έχουν κλείσει τα αυτιά τους σε όσα συμβαίνουν γύρω τους μουσικά. Κάποια από αυτά φιλτράρονται και φτάνουν στο τελικό αποτέλεσμα, περισσότερο σαν ηχώ παρά σαν κάτι πιο άμεσο, αλλά είναι εκεί. Μαζί με όλες τις γνωστές εμμονές και αναφορές. Και τη φωνή βέβαια. Πιο ευγενική και μεστή, αλλά δύσκολα να την μπερδεύσεις. Δεν νομίζω ότι πλέον κανείς περιμένει να βρει το Kashmir εδώ μέσα, αλλά το Rainbow για παράδειγμα είναι πολύ όμορφο. Ή το Turn it up, όπου εμφανίζονται λίγο και οι κιθάρες. Και που υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι και σε κάποιο δίσκο των Grinderman. Παράδοξο; Εμένα δεν μου φαίνεται και τόσο. Αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να το αναλύσω.

_

7.8

Those will burn: Rainbow, Turn it Up, House of Love