Bad Lieutenant – Never Cry Another Tear

Bad Lieutenant Never Cry Another Tear ( Triple Echo Records, 2009)

Υπάρχουν λίγοι μουσικοί που με το έργο τους άλλαξαν την πορεία της μουσικής. Υπάρχουν ελάχιστοι μουσικοί που κατάφεραν να το κάνουν δύο φορές. Ο Bernard Sumner λοιπόν είναι ένας από αυτούς.
Προς τι η κοινότυπα βαρύγδουπη εισαγωγή; Φαντάζομαι ότι είναι μία ύστατη προσπάθεια αποστασιοποίησης· εξαρχής καταδικασμένη να αποτύχει. Εξάλλου, είμαι σίγουρος ότι το 90% των κειμένων που θα γραφτούν για τον δίσκο θα ξεκινάνε κάπως έτσι οπότε είπα να ‘blend in’ λιγάκι. Η φυσιολογική συνέχεια της παραπάνω εισαγωγής θα πρέπει να περιέχει οπωσδήποτε ορισμένες εκδηλώσεις σεβασμού, έπειτα πρέπει να δείξει διακριτικά οίκτο στον κακόμοιρο τον καλλιτέχνη που γέρασε και τέλος να δηλώσει ότι δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι, τόσα μας πρόσφερε, ας μη ζητάμε άλλα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η παραπάνω προσέγγιση δεν δουλεύει με εμένα. Ποτέ δεν άκουσα τους New Order, και κατ’ επέκταση τους Joy Division, ως την μπάντα που άλλαξε τον τρόπο που ακούμε μουσική. Μπορεί το Blue Monday να έφερε τα πάνω κάτω στο μουσικό κατεστημένο για παράδειγμα, αλλά εγώ το Blue Monday το πρωτοάκουσα το 1998· ό,τι ήταν να αναποδογυρίσει το είχε ήδη κάνει. Έλα όμως που ταυτίστηκα με αυτή τη μουσική όσο δεν έχω μπορέσει να ταυτιστώ με καμία άλλη. Ταυτίστηκα με αυτό που ήταν τη στιγμή που το άκουσα, όχι με το ειδικό βάρος της ή την επιδραστικότητά της. Έτσι την ίδια ανατριχίλα νοιώθω όταν ακούω τον Bernard να τραγουδάει ‘I, like talking in my sleep’ στο Subculture, ή ‘you ‘ve got to pull yourself together man’ στο Close Range ή ‘come with me, in this foreign land’ στο For You των Electronic. Είναι αυτό το συναίσθημα ανάτασης, ανεξήγητης ευφορίας και ταυτόχρονα μελαγχολίας που εκπέμπει η φωνή του, σε συνδυασμό με τις συνθέσεις που οδηγούν την pop μουσική στο υψηλότερο σημείο που έχει φτάσει ποτέ. Εντάξει, τα cd των New Order ήταν πάντα καλύτερα. Στους Monaco μου έλειπε λίγο η φωνή του Bernard, στους Electronic μου έλειπε το μπάσο του Hooky (όπως μου λείπει και από τους Bad Lieutenant), αλλά τα έλιωνα και αυτά έτσι και αλλιώς. Οπότε, η ακρόαση του Never Cry Another Tear ήταν για μένα ηδονική. Ναι, τα έχουν ξαναπαίξει, ναι 1000 φορές, ναι μάλλον πολύ καλύτερα, ναι πολύ πιο επίκαιρα, αλλά πραγματικά δεν μου κάνει ιδιαίτερη διαφορά. Μεταξύ μας, πιστεύω ότι οι New Order, κάπου στα μέσα των ‘80s ανακάλυψαν την συνταγή για το απόλυτο pop τραγούδι. Δεν ξέρω τι συμφωνίες με ποιον Βελζεβούλ έκαναν, αλλά την ανακάλυψαν, και από τότε τη χρησιμοποιούν όποτε γράφουν κομμάτια. Όταν είναι όλοι μαζί δουλεύει καλύτερα γιατί ο πονηρός Βελζεβούλ αποκάλυψε ένα μέρος της στον καθένα, αλλά και μόνοι τους όταν είναι το κομμάτι που ξέρουν είναι αρκετό. Έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το μοναδικό πρόβλημα που έχει ο δίσκος, είναι ότι σε μερικά κομμάτια άφησαν έναν άλλο τύπο να τραγουδήσει. Είναι δυνατόν; Πετάχτηκα όρθιος όταν τα πρωτοάκουσα.
Συνοψίζοντας: αυτός ο δίσκος είναι για τον περισσότερο κόσμο μέτριος και αδιάφορος. Στην πραγματικότητα νομίζω ότι αφορά πολύ λίγους ανθρώπους. Αυτούς τους ανθρώπους όμως θα ήθελα να τους γνωρίσω!

Από 6.5 έως 9.5. Τα δεκάρια μόνο στους New Order, λυπάμαι.

Those will burn: Twist Of Fate