Piano Magic - Ovations

Piano Magic Ovations (Darla,2009)

Κάποιοι τους αποκαλούν πρωτοπόρους της «νοσταλγικής σκηνής», η οποία αν εφίστατο, ναι αυτούς θα είχε πρωτοπόρους, σημαιοφόρους η όπως αλλιώς θέλετε.
Γενικώς όποιος χαρακτηρισμός τους έχει αποδοθεί κατά καιρούς (indietronika, dark wave, ambient pop, post rock ) ισχύει έως ένα σημείο, με τη διαφορά ότι πάντα διέθεταν αρκετά στοιχεία που πολύ απλοϊκά θα τα χαρακτήριζα με τον όρο world. Η ομάδα αυτών των ταλαντούχων μουσικών «τσιμπάει» διαφορετικά μουσικά υφάκια και τα πλέκει με ιδιαίτερη χάρη, προσαρμόζοντας τα στην άλλοτε σκοτεινή και ψυχρή, άλλοτε φιλοσοφικά προβληματισμένη, άλλοτε απλά θλιμμένη θεματολογία των τραγουδιών τους. Μου δίνεται η εντύπωση μπάντας που σε πρώτη φάση της έρχονται τα λόγια και μετά η μουσική, εξού και η παραπάνω θεωρία.

Οι Piano Magic είναι ουσιαστικά μια μουσική κολεκτίβα με κινητήριους μοχλούς τους Franck Alba, Alasdair Steer, Jerome Tcherneyan και Glen Johnson (ο μοναδικός εναπομείναντας του αρχικού σχήματος και ιθύνων νους) και είναι ένα από τα πρώτα ονόματα που μου έρχεται στο μυαλό όταν θα σκεφτώ σταθερές αξίες του εναλλακτικού χώρου. Οι λιγοστοί δυστυχώς οπαδοί αυτού του τόσο υποτιμημένου συγκροτήματος δεν θα απογοητευτούν πραγματικά ποτέ. Από τη μεριά τους το γκρουπ φροντίζει πάντα για το καλύτερο. Είμαι σίγουρος πως ματώνουν για κάθε τους άλμπουμ, που όμως ακούγεται να έχει δημιουργηθεί αβίαστα.

Στο Artists Rifles του 2000 το οποίο σηματοδότησε μια σχετική στροφή προς τον καθαριστικό ήχο (κάπου εκεί τους έμαθα) συνεργάστηκαν με τον παραγωγό των Dead Can Dance (John Rivers) και άρχισαν τα πάρε δώσε και με τα μέλη της εμβληματικής μπάντας των 80’s, τον Peter Ulrich και φυσικά τον Brendan Perry (φωνή και βασικός συνθέτης των D.C.D). Κάπως έτσι εξηγείτε η συμμετοχή των δυο παραπάνω μουσικών στο νέο δίσκο των Piano Magic, στο οποίο αφήνουν πολύ έντονα το στίγμα τους (και ας έβγαζαν δισκάρα ούτος η άλλως). Το respect βέβαια είναι αμοιβαίο μιας και ο Perry δήλωσε ότι οι P.M κατά τη γνώμη του γράφουν την πιο όμορφη μουσική που έχει ακούσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Και ναι, τα "You Never Loved This City” και "The Nightmare Goes On" που ερμηνεύει είναι πανέμορφα, στοιχειωμένα με σφραγίδα D.C.D αλλά με συνυπογραφή Magic.
Εννοείτε πως ο Johnson όμως δεν έχει ανάγκη να «κουνιέται με αλλουνού τ’ αρχίδια» και απόδειξη είναι τα υπόλοιπα οκτώ τραγούδια του Ovations. Θα αποφύγω για μια ακόμη φορά να αναφερθώ στα tracks και να προσδιορίσω τα του ήχου. Από τη δύσκολη θέση με έβγαλε αυτή τη φορά το δελτίο τύπου της ίδιας της μπάντας, εδώ: it's a restless beast; a record that swings wildly between Marrakesh, Eastern Europe, Sevilla and early 80s Manchester without breaking a sweat. Piano Magic have always worn their influences on their sleeves. The Chameleons, Joy Division and The Cure rub shoulders with Turkish darabuka, hammered dulcimer, viola, cello, flamenco claps. Elsewhere there are cold analogue synths, chiming guitars, mournful piano and industrial percussion.
Απλά θα συμπλήρωνα πως έχουν βελτιώσει απίστευτα τα ηλεκτρονικά τους σημεία με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αυτό του ‘on edge” (το δικό τους idioteque / ο τομ θα ζηλέψει «κομματάκι»). Και φυσικά αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά η μαεστρία του Johnson να παντρεύει ήχους από διαφορετικές μουσικές κουλτούρες και να τις κάνει να συνυπάρχουν τόσο μα τόσο αρμονικά. Σα να ήταν μαζί από πάντα.

Έτσι είναι οι Piano Magic, μια περίπτωση ανθρώπων που αγαπούν τη μουσική στο όλο της, δεν της βάζουν όρια και περιορισμούς. Δεν είναι πολίτες της Αγγλίας η κάποιας χώρας. Με τη μουσική τους αποδεικνύονται πολίτες του κόσμου.
Και εννοείτε ότι η χειμερινή περίοδος που κυκλοφορεί το Ovations είναι η πλέον κατάλληλη. Απόλυτα χειμερινός δίσκος και τόσο υπεράνω που δεν έχει ανάγκη από επευφημίες.

8.3

Those will burn: On edge, A fond farewell, The blue hour, Exit