Memory Tapes - Seek magic

Memory Tapes Seek Magic (Sincerely Yours,Acephale Records, 2009)

Μέχρι και το No.2 των JJ, οι κυκλοφορίες της Sincerely Yours ήταν καθαρά Σκανδιναβική υπόθεση. Το 2007 οι δημιουργοί της πολύ ξεχωριστής αυτής εταιρίας, το ντουέτο δηλαδή των Tough Alliance και οι Honeydrips, υπήρξαν τα δυνατά (και μοναδικά) χαρτιά του label για εκείνη τη χρονιά. Το 2008 είχαμε τους Air France και φέτος ο (ψιλό)ντόρος για τους JJ. Όλοι τους προερχόμενοι από την παγωμένη Σουηδία. Για όλους τους μια μικρή τζούρα hype (κυρίως από το Pitchfork), ένα καταλογιζόμενο νέο μουσικό στυλ, αυτό του balearic (μλκίες, ουσιαστικά πρόκειται για μια πτυχή της ηλεκτρονικής ποπ) και πέντε πολύ προσεκτικά πλασαρισμένες κυκλοφορίες (οι παραπάνω). Τι συμβαίνει όμως όταν στην όλη υπόθεση ανακατεύεται κάποιος απο το New Jersey? (Ούτε καν από το New York!Απαπαπαπά!), ο κύριος Dayve Hawk.

Πριν συνεχίσω, να πω ότι στη προώθηση του Seek Magic συμβάλουν επιπλέον οι Acephale Records και η πασίγνωστη Rough Trade αλλά το ύφος και η διάθεση του δίσκου είναι ξεκάθαρα στο πνεύμα της Sincerely Yours.

O Hawk λοιπόν μπασταρδεύει τα δύο ξεχωριστά του μουσικά πρότζεκτς (Weird tapes και Memory Cassette) και δημιουργεί το υβρίδιό τους που ηχεί πιο ολοκληρωμένο σε σχέση με αυτά, αναπόφευκτα, μιας και συνδυάζει την electro dance των πρώτων με την ηλεκτρονική ambient των δεύτερων. Κάπου διάβασα μια πολύ επιτυχημένη παρομοίωση για τη μουσική του Seek Magic. “Knife meets Outhud meets Deerhunter “, αλλά δεν γίνεται να αρκεστείς σ΄ αυτό. Είναι κάτι περισσότερο.

Όταν τους άκουσα για πρώτη φορά μου ξύπνησαν μια νοσταλγία για τα 80’s. Θα μου πείς, δε χρειάζεται να πάρει κανείς ερευνητική επιχορήγηση για να εξακριβώσει ότι…το 99% των αντίστοιχων γκρουπ βασίζονται στον ήχο εκείνης της δεκαετίας. Σωστό. Το θέμα είναι πως εγώ τα απεχθάνομαι τα (χορευτικά) 80’s! Αλλά αυτή η καταραμένη εισαγωγή του Swimming field με κάνει να αναπολώ. Και έπειτα είναι εκείνα τα πειραγμένα φωνητικά που προσθέτουν μια μικρή δόση παράνοιας στη κατά τα άλλα chill διάθεση του κομματιού. Δε συνηθίζω να πέφτω θύμα του πρώτου track, αλλά με αυτό το εναρκτήριο κατάλαβα ότι εγώ και η μπάντα θα τα πάμε καλά. Η επιβεβαίωση ήρθε με το Bicycle. Σκέφτηκα, έτσι θα ακουγόντουσαν οι γείτονες τους οι Yeasayer υπό την επήρεια xtc. Και το Green knight, με τις παλιομοδίτικες κιθάρες, τα samples από μια μπάλα μπάσκετ που κτυπά στο παρκέ και τον ήχο της σόλας που γλιστράει σ’ αυτό. Ιδιοφυές! Και τι ανατρεπτικό φινάλε με το πιανάκι! Ο Hawk σε εκπλήσσει διαρκώς με τις ιδέες του. Εμπλουτίζει τις συνθέσεις του με αρκετά στοιχεία τα οποία ξέρει που και πότε πρέπει να τα χρησιμοποιήσει χωρίς να σε μπερδέψει η να σε κουράσει. Και πόσους διαφορετικούς τρόπους διαθέτει στο ηχητικό του οπλοστάσιο για να παραθέτει τις μελωδίες του. Ένα synth, ένα κιθαριστικό ριφάκι, ένα ξυλόφωνο, ένα απλό beat, οτιδήποτε. Επίσης, σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους του που το κουράζουν με καμιά 15ρια tracks, αυτός περιορίζεται στα 8 tracks που με το ζόρι ξεπερνούν τα 40 λεπτά αλλά έχουν το προνόμιο της ισάξιας αντιμετώπισης από τον δημιουργό τους.

Αυτός ο δίσκος, πέρα από το αντίδοτο για εκείνους που πάσχουν από το σύνδρομο Hercules and love affair (ποτέ δε κατάλαβα), αποτελεί μια πρόταση για το πώς θα πρέπει να ακούγεται ο σύγχρονος “σκεπτόμενος” χορευτικός ήχος με την έννοια που θέλουν να του δώσουν σχήματα όπως οι Royksopp η οι Knife.

Άντε να «ανεβαίνει» το Νέο Υέρσεϊ!

8.4

Those will burn: Bicycle, Green knight, Stop talking, Plain material