έπεσε στα χέρια μου το καταπληκτικό fanzine MOUNTZA, για την ακρίβεια τα 3 από τα 4 issues. Ξέρω, ίσως είναι λίγο βαρύ για τα γούστα αυτού του blog και τα δικά μου (hard core, punk, garage μπάντες) αλλά δεν μπορώ να μην κάνω μια αναφορά γιατί πέρα από το πολύ καλό στήσιμο του περιοδικού τα παιδιά έχουν ρίξει τρελή δουλειά και σε συνεντεύξεις και σε συναυλίες και γενικά για το πανκ ροκ που περιγράφουν το fanzine αυτό είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε. Ειδικότερα στο τελευταίο τέυχος (φώτο)έφαγα κόλλημα και με τους Kidcrash αλλά και με τους έλληνες Les Skartoi( χωράει λίγο καλό ska παντού) αλλά και με τους Black Time που τα ΣΠΑΝΕΕΕΕΕΕ....
Πέρα από την διαστροφή μου να κοιτάω εκτυπώσεις και layouts -γμενη σχολή πότε θα σε αποβάλλω- δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το σφιχτοδεμένο layout, τις καταπληκτικές φωτογραφίες, τα εμπνευσμένα σκίτσα τα οποία συνθέτουν ένα κικ ασ περιοδικό.
cheers g. για τις 3 μούντζες...
About mountza από το blog τους:
Mountza is an independent punk tangible publication written, designed, printed and binded in Athens, Greece. Mountza reports on all things punk, independent, genuine, hi-octane, low-fidelity, outspoken, underground, raw, dauntless, sick, twisted, blasphemous, instrumental, mental, sunny, uncanny & fun! Mountza is published at irregular time intervals by a company of three moustache-wearing men in tights and their comrades. Mountza is doin it itself for the (rich) kids (on LSD). Mountza is bad, is bad, you know it (really, really bad). Get your copy and feel the love brother!
The team of the fanzine is open minded, slim and clever. It features George Sk., Panos Asthma and Kostas K. All of us were participating in another fanzine called Immigrant until we felt that it was time to start something new. We also like free food and free beer.
All issues of "Mountza" have already reached several rocking countries such as Germany, Serbia, Japan, Sweden, Denmark, Norway, Denmark, Czech, USA, Brazil and more. We are willing to distribute the fanzine wherever there are people who are willing to read it!
Αυτός εδώ ο δίσκος μου ξέφυγε όταν βγήκε πριν από μερικούς μήνες. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, ο κύριος Luke Haines ήταν από τους πρώτους που είχα στο ραντάρ μου. Ποιος είναι ο Luke Haines? Ήταν η κινητήρια δύναμη των Auteurs· αυτό που συνέβαινε στην βρετανία όταν ο κόσμος έχανε τον καιρό του με τους Blur και τους Oasis. Ήταν ένας από τους τρεις Black Box Recorder· μία από τις πιο όμορφες dark-pop μπάντες που ακούσαμε ποτέ. Ήταν ο εγκέφαλος των Baader Meinhof· το alias κάτω από το οποίο κυκλοφόρησε ένας από τους πιο πειραγμένους electro-funk δίσκους. Και κάπου εκεί στα μέσα των ‘00s αποφάσισε να κρατήσει απλά το όνομά του για να μας παρουσιάζει τη δουλειά του. Στην προηγούμενή του προσπάθεια είναι αλήθεια ότι – για πρώτη φορά - με απογοήτευσε λίγο. Ευτυχώς εδώ ανακάμπτει. Και μας δίνει όχι έναν, αλλά δύο τυπικούς Luke Haines δίσκους. Ο πρώτος (21st Century Man) είναι, ας πούμε, ο πιο συμβατικός. Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα βέβαια είναι ο ίδιος ο Haines: Ποζάρει σαν άλλος Hugo Ball στο εξώφυλλο και τραγουδάει στο ομώνυμο κομμάτι: “I tried to give us a collective memory / now everything’s turned to dust / I was a star in waiting all through the ‘80s / Suzy Lamplugh disappeared/David Bowie lost if for years / Died a death in the slap-bass phase / Everybody else died of Aids” και συνεχίζει λίγο πιο κάτω “what can you do when you made your masterpiece / that’s what I did in the ‘90s / yeah I was all over the ‘90s…” Ψάχνει να βρει την ταυτότητά του λοιπόν θα έλεγε κανείς… αλλά νομίζω ότι θα έκανε λάθος. Η ειρωνεία και ο σαρκασμός είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά του και στην πραγματικότητα μάλλον μας ψιλο-κοροϊδεύει… Γιατί η μουσική του είναι αυτό ακριβώς που ξέρει να κάνει: μπόλικη ποπ από τα ‘60ς, λίγο glam, κολλητικά hooks παντού και φυσικά οι στίχοι του – κοφτεροί σαν ξυράφι, γεμάτοι αναφορές και βρετανικό φλέγμα. Ξέρει προφανώς ότι δεν έχει πλέον και πολλές πιθανότητες να φτάσει σε πολύ κόσμο, αλλά δείχνει να το διασκεδάζει· όσο μπορεί τουλάχιστον. Το ίδιο και εμείς – εγώ τουλάχιστον. Ο δεύτερος δίσκος από την άλλη (Achtung Mutha, bonus disk υποτίθεται) είναι λίγο πιο αφηγηματικός, με πολλές απαγγελίες και μία σχετική γραμμική αφήγηση. Και αυτό βέβαια το έχει ξανακάνει στο soundtrack του Christie Malry's Own Double Entry. Η ουσία όμως είναι, ότι μπορεί να μην είναι πρωτότυπος, αλλά καταφέρνει, τόσα χρόνια μετά το ξεκίνημα, να βγάλει έναν από τους πιο συνεκτικούς και ολοκληρωμένους δίσκους του (και από τους πιο απολαυστικούς στιχουργικά). Οπότε, μάλλον μπήκε πραγματικά στον 21ο αιώνα!
8.4 / 8.0
Those will burn: Suburban Mourning, Peter Hammill, Russian Futurists Black Out The Sun
Κάθε καινούργια χρονιά, ο καθένας μας έχει τις δικές του (μουσικές) προσδοκίες. Σε αυτές, σχεδόν πάντα περιλαμβάνονται και 1-2 αναμενόμενοι δίσκοι, από τους οποίους για τον Α ή Β λόγο έχουμε ιδιαίτερες προσδοκίες. Για μένα λοιπόν αυτός ο δίσκος είναι το One Life Stand των Hot Chip. Και καλώς ή κακώς, η αναμονή έμελλε να πάρει τέλος πολύ γρήγορα. 6 Φεβρουαρίου είναι η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας και, όπως καταλαβαίνετε, ο δίσκος έχει ήδη διαρρεύσει… Ωραία ως εδώ. Τώρα, γιατί τόσες προσδοκίες από τους Hot Chip? Πολύ απλά γιατί και οι τρεις προηγούμενοι δίσκοι τους είναι υπέροχοι. Μπορεί να μην είναι τόσο ‘εντυπωσιακοί’ όσο άλλοι, αλλά νομίζω ότι είναι ουσιαστικότεροι από τους περισσότερους. Στο προκείμενο λοιπόν: ικανοποιήθηκα; Περισσότερο από όσο θα μπορούσα να φανταστώ. Οι Hot Chip φαίνεται ότι μάζεψαν όλες τους τις δυνάμεις, τις συγκρότησαν ώστε να αποφύγουν την σχετική ανομοιογένεια του Made in the Dark και τις διοχέτευσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στα 10 τραγούδια του δίσκου. Οι αναφορές τους πολλές και σίγουρα ετερόκλητες: Η κλασσική disco και η eurodisco, η πρώιμη house, ο Robert Wyatt, η soul… μέχρι και αλά kanye autotuned vocals θα βρείτε, αλλά τα πάντα είναι ‘στρατευμένα’ σε μία απλή ιδέα: την τραγουδοποιία. Αν υπάρχει μία μπάντα με την οποία θα μπορούσα να παραλληλίσω τους Hot Chip, αυτή θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη οι New Order. Όχι ότι έχουν τόσες πολλές ηχητικές συγγένειες, (υπάρχουν βέβαια και αυτές, πχ το Thieves in the Night μου δίνει την αίσθηση ότι είναι ένα mini-tribute, τόσο μουσικά όσο και ως προς τον τίτλο), αλλά κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουν τη μουσική: η τεχνολογία αποτελεί απλά ένα μέσο για να πετύχουν το σκοπό τους, που είναι η δημιουργία όμορφων τραγουδιών, οι στίχοι είναι απλοί, προσωπικοί και σε σημεία αγγίζουν την αφέλεια (πχ ο τίτλος του δίσκου), ο Alex Taylor, όπως και ο Bernard Sumner, δεν έχει καμία ιδιαίτερα καλή φωνή αλλά διοχετεύει όλα του τα συναισθήματα στον τρόπο του τραγουδάει με υπέροχα αποτελέσματα και η μουσική καταφέρνει τελικά να είναι τόσο dance όσο και pop. Όσο αφορά τα singles, δεν θα βρείτε εδώ κάτι τόσο catchy όσο το Ready for the Floor, αλλά θα βρείτε το υπέροχο I Feel Better, που μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα στο Boy From School. Αλλά ταυτόχρονα και κομμάτια με καθαρά down-tempo κατεύθυνση όπως τα Slush και Alley Cats που δένουν απόλυτα με το συνολικό αποτέλεσμα. Οι Hot Chip είναι σε αυτόν το δίσκο right to the point. Μελωδικοί, συναισθηματικοί, ηλεκτρονικοί και άκρως βρετανικοί. Και υπέροχοι.
8.9
Those will burn: Thieves in the night, I Feel Better, One Life Stand, We Have Love
Ναι, πάει καιρός από τότε που σταμάτησα να βλέπω τσάντα - ρόδα και κοπάνα, όπου ο μπίλιας στροβιλιζόταν κάτω από μια μπάλα με ποδοσφαιρικές κάλτσες μέχρι το γόνατο. Άλλοτε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου με μια χρωματιστή μπάλα παραλίας στην Λούτσα τρώγοντας κεφτεδάκια ενώ τριγύρω μου συζητάνε για την καινούργια ταινία του Στάθη Ψάλτη...
Βιντεοκασέτες, παγοδρόμια, κόντρες με εντούρο, γυρισμένα μανίκια στα σακάκια και "με λένε αλέξη σε λένε σοφία, κρατώ μια κιθάρα κρατάς μια καρδιά". Το 2009 ο κύριος κύριος washed out (Ernest Greene) έβγαλε μια κασσέτα στην mirror universe tapes - η οποία και έγινε sold out- και την οποία δεν μπόρεσα/πρόλαβα να αγοράσω (μου είχε φάνει ενδιαφέρουσα από myspace). Έτσι αφού το κατέβασα και το άκουσα ΜΙΑ φορά αποφάσισα πως τυχερός είμαι που δεν έδωσα τα 6 ευρουδάκια...ω, τι λάθος....Μετά από καιρό ξεκαθαρίζοντας τον σκληρό μου δίσκο, έβαλα να παίξει και κόλλησε, κόλλησε για βδομάδες. Πέρασαν από μπροστά μου σχέδια, τοπογραφικά, κατόψεις άλλες βαρετές άλλες ενδιαφέρουσες και όλες έπαιρναν μια πορτοκαλοκίτρινη απόχρωση old skool polaroid. Να μικρός πάνω σε ένα πόνυ, να πάλι στην Λούτσα με κεφτεδάκια και αστικά λεωφορεία με τέρμα στο Θησείο, Χαριτοδιπλωμένος, αλλά και γκάλης, γιαννάκης φασούλας, χριστοδούλου και καμπούρης...ίσως ότι καλύτερο για το 2010 έρχεται από το 1980 και επανασυνδέθηκε το '09. Synth pop με πολύ μα πάρα πολύ lo-fi αισθητική που κουβαλά τόσες μνήμες που γίνεται μαγικό...Το φοβερό με το δισκάκι αυτό είναι ότι στην απόλυτη του τιμή όλα τα τραγούδια είναι πάρα πολύ καλά. Πλέον έχουν γίνει κόλλημα και λιώνει κάθε αντίσταση μου. Μήπως το olivia σας θυμίζει κάτι???θεικοοοοο
Κύριε washed out σορρυ....σας αξίζει κάτι πολύ καλύτερο...
Λίγες οι φορές που μπορείς να βρείς τόσους στίχους μαζεμένους να σε χτυπάν αλύπητα. Έτσι και το Gray Death σε "βαράει" κατ'επανάληψη. Αν ζητάς παρηγοριά θα τα πάρω κρανίο και το πρώτο κομμάτι ωμό, άλλοτε θυμίζει cocney rebels και καθώς στριφογυρίζουν τα βιολιά γίνεσαι ένα με τον jimmy...To chocolate makes you happy είναι ίσως το μοναδικό κομμάτι που μπορεί να σε κοιτάξει και να σου χαμογελάσει. Ηλεκτρονικα μπλιμπλικομπιτάκια (νομίζω nintendo ds)και στίχοι για μια κρυφή αλήθεια...Το τρίτο κομμάτι δεν έχω καταλάβει για ποιό κόμικ(?) αναφέρεται αλλά είναι τόσο γλυκό και η μουσική του σαν τρυπάνι υπόκοφη και σουβλερη καταφέρνει να σε έχει σε εγρήγορση...μαρτύριο του παιδιού η όψη, σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι. Το House of sparrow σε μεταφέρει εκεί που δεν θές να είσαι. Με καταπληκτικά γυρίσματα στην μουσική και ένα ρεφραίν που εναλλάσσεται καταφέρνει να σε στείλει μακρύα να βρεις την ησυχία σου από ότι κυνηγά εσένα....(προσοχή στα ονόματα και στις περιοχές...). Το Hyunhye's Theme μπλέκει τα κιθαριστικά αρπίσματα με μια goth ηχητική αισθητική και ήχους με synths και βιολιά που χτυπάν ανελέητα και μια καταπληκτική ιστορία. Μαγευτικό μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο....Το ομώνυμο κομμάτι μεταφέρει τόση αλήθεια μέσα του που αρχικά το πέρασα 3-4 φορές μέχρι να ακούσω την μουσική του αλήθεια...Οι στίχοι με είχαν συνεπάρει...Από τα μισά και μετά το κομμάτι δέχεται καταιγισμό από ηλεκτρονικούς ήχους που "καταστρέφουν" την ομαλότητα του και δημιουργούν τελικά δύο και τρία επίπεδα για να εξελιχθεί το στόρυ. Τo secret motel ανεμίζει την σημαία της διαφάνειας πίσω από το κρυφό. Καταφέρνει να μεταφέρει ηλεκτρονικούς παλμούς σε όλα μου τα κύτταρα κάθε φορά που το ακούω. Μπλιμπλίκια που συνθέτουν ένα διαφορετικό χάρτη.Μοναδικό. Το Falkland Rd. κουβαλά όλες τις επιρροές από την post-punk σκηνή μεταφέρεσαι κάπου στην αγγλία για λίγο. Σκοτάδι. Στο The Fabrizio Palumbo Retaliation καταφέρνουν να πάρουν ένα nintendo και μια χορωδία και να κάνουν ένα κομμάτι που μοιάζει με τα καλύτερα τον arcade fire. Τόσο σε ρυθμό όσο και σε δυναμική. Στο επόμενο κομμάτι (cumberland Gap) συμπυκνώνεται και όλη η λογική των xiu xiu. Ένα μπάντζο και μια κάντρυ μελωδία χάνονται και έχουν την κατάλληλη καθοδήγηση και γίνονται τόσο ποπ όσο και γκοθ, ροκ ηλεκτρο..αλλά και τίποτα απ' όλα αυτά. Το This too shall pass away ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου χωρίς να είναι καθόλου κακό και τέλος το Impossible Feeling κλείνει το δίσκο με τον καλύτερο τρόπο. Είναι τόσο κλειστό κομμάτι με μια αίσθηση θορύβου που άλλοτε γίνεται μελωδικός με κάτι σαν τσέλο μέχρι να μπουν μέσα ήχοι και "εικόνες". Ο δίσκος δεν είναι εύκολος. Και φαντάζομαι ότι είναι πολύ εύκολο να τον πετάξει κάποιος στα σκουπίδια γρήγορα γρήγορα. αν δεν είχα κολλήσει με τους στίχους τόσο πολύ ισως να μην είχα την υπομονή να ακούσω και την μουσική. Η οποία θέλει την δικιά της υπομονή. Πλέκεις γύρω της και αυτή γύρω από σένα... Όμως είναι σαν αυτά που περιγράφει μέσα. Όσο επιμένεις τόσο πράγματα σου αποκαλύπτονται και γλυτώνεις ή στοιχειώνεσαι....
9.0
Those will burn: Gray Death, House Sparrow, Dear God, I hate myself, Hyunhye's Theme
Edit: Ίσως ένα από τα πιο ενοχλητικά βίντεο που έχω δει... καλύτερα να μην το δείτε αν τρώτε....
Για να ξεφύγουμε λίγο από το θανατικό που έχει πλακώσει τελευταία, κάτι λίγο πιο ανάλαφρο: Ένα κινεζάκι, ονόματι Peter Chao, δείχνει να διαφωνεί με τις δηλώσεις του KanYe για τον O.J. Simpson, στο πρόσφατο DVD του... αν μη τι άλλο ο KanYe σπέρνει δαιμόνια και στους κινέζους...
Να ζητήσω συγνώμη για τις εικόνες, είναι από κινητό (ξέχασα την μηχανή στο αμάξι και βαριόμουνα να πάω να την πάρω..).
Μερικές φορές είναι πάρα πολύ άσχημο να βλέπεις τι μεγάλη διαφορά κάνει σε κάποιον αν έχει ταλέντο...και τα παιδιά που ανέβηκαν στη σκηνή (και οι τρείς) είχαν όλα ταλέντο. Όσο και αν δεν είναι τόσο πολύ του γούστου μου τέτοιου είδους μουσική, ο chronik όμως κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον και να ανοίξει με τον καλύτερο τρόπο το δρόμο για τους άλλους δύο κυρίους. Μου θύμισε τόσο κβήτα όσο και memory tapes ας πούμε....
Όταν ανέβηκαν πάνω ο boy και ο felizol αμέσως μπήκαμε σε ένα κόσμο φτιαγμένο ιδανικά από τους δύο. Κομμάτια από το περσινό δίσκο, από παλιότερους αλλά και κάποιες διασκευές (αρλέτα, d. mode κα). Τα πράγματα είναι απλά, ταλέντο με τα καντάρια και καθώς ήταν και η πρώτη φορά που έβλεπα τον boy χάθηκα μέσα σε αυτό που έβλεπα. Ξαφνικά κατανοείς πως με ένα synth, μια μπότα και ένα βαθύ φτιάχνει τον ήχο του please make me dance τόσο πιστά που απλά υποκλίνεσαι. Ο felizol από πίσω, άρχοντας τον μπλιμπλικιών, έδενε τόσο με την παρουσία του όσο και με την καταπληκτική ηλεκτρονική καταιγίδα του την ιδιοφυΐα τόσο του ίδιου όσο και του the boy. Ο "πυροβολισμός" όσο και το "σ'αγαπάω να της λες" για μένα ήταν τα κομμάτια που με αποτελείωσαν. Μερικές φορές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται όλα εκείνα που αφήσαμε πίσω. Πως τελικά η δημιουργία είναι η ρήξη στην ιστορία και στη προκειμένη περίπτωση το δήθεν κουλτουριάρικο έντεχνο ξεριζώνεται και συναντά το παρόν του στην μουσική ιδιοφυία του boy. Από την techno και τις housies στο μπλούζ και στο νεοκυμματισμο.. Αυτό άκουσα εχτές. και με βάρεσε μέχρις εσχάτων.
ΥΓ1: Ο σταυρός του νότου ισώς δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή για το συγκεκριμένο live. Φαντάζομαι πως ένα συγκεκριμένο κοινό αυτοαποκλείστηκε από το συγκεκριμένο χώρο....οκ mainstream χώρος αλλά......??????
ΥΓ2: Μου την σπάει πολύ όταν ένα συγκεκριμένο "κοινό" -που προφανώς έχει κάτσει κανα 3ωρο μπροστά στο καθρέφτη για να το παίξει faschionista, alternative ή δεν ξέρω γω τι..-παρουσιάζεται σε συναυλίες (και ειδικότερα στην αθήνα τους βλέπεις-μαθαίνεις εύκολα...οι ίδιοι και οι ίδιοι είναι..για να μην πω οι ίδιες και οι ίδιες και παρεξηγηθώ...) για να δώσει το παρόν, να δείξει τα άθλιας αισθητικής ρούχα (αφού δεν μπορείτε να γίνεται σαν τις αγγλίδες που αντιγράφεται τι το προσπαθείτε αλήθεια....???) και συνέχεια φωνάζουν και μιλάνε και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να κοιτάμε αυτούς παρά την σκηνη...ναι είχε και χτες από δαυτους...είναι σαν τις γκόμενες στα σκυλάδικα ....τίγκα στην ΠΟΖΕΡΙΑ...οκ...διαβάζετε face hunter και κλέβετε το loolbook οι υπόλοιποι τι φταίμε????
Ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς την έκανε νωρίς, πολύ νωρίς.... Το 2009 μας είχε δώσει το watch me fall με τραγούδια που άλλοτε γκαζώνουν και άλλοτε τρυπάνε τα μυαλά μας.
Γυρνώντας από δω και από κει στο internet, έπεσα πάνω σε αυτή την είδηση... λίγο παλιά... Στις 8 Ιουλίου 2009, ο Midnight, έφυγε για αλλού. Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η φωνή του είχε στοιχειώσει την εφηβεία μου, αλλά ως γνωστό, οι εφηβικές αγάπες μένουν πάντα ζωντανές. Για αυτό λοιπόν, χρωστάω τουλάχιστον ένα 'αντίο' σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές που έχω ακούσει...
Δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ σε αυτόν τον δίσκο....περιμένω πως και πως να έρθει το lp...τον ακούω στο repeat και περιμένω την ώρα να γράψω για αυτόν...(και γιατί δεν το κάνω τώρα???σκατά...αφήνω να περάσει το σοκ....)
Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή. Το Contraδεν είναι καλύτερο από το ντεμπούτο της μπάντας. Λίγο-πολύ ότι ξέραμε για το πρώτο τους ισχύει και για αυτό εδώ, με την διαφορά ότι ακούγονται πιο σίγουροι για τις συνθέσεις τους, μιας και έχουν βρει τον δικό τους πλέον χαρακτηριστικό VampireWeekendήχο και την ευρεία αποδοχή του συγκροτήματος να τους γεμίζει αυτοπεποίθηση. Ο ανήσυχος φαν που θα αναζητήσει κάποιες εκπλήξεις, σε πρώτο πλάνο θα απογοητευτεί αλλά μετά από δυο-τρεις ακροάσεις θα καταλάβει ότι πρόκειται για μια πιο εγκεφαλική πλευρά του κουαρτέτου με κάποια στοιχεία να έχουν διακριτικά μειωθεί και κάποια άλλα να έχουν διακριτικά τονιστεί. Η έλλειψη έντονων κιθαριστικών ριφ, το synthesizerτου Rostamνα περνά σε πρώτο πλάνο, τον Ezraνα δουλεύει το κομμάτι των φωνητικών λιγάκι παραπάνω και τα λιγοστά βιολιά του ντεμπούτου να κατέχουν περίοπτη θέση στο σύνολο των συνθέσεων σ’αυτό. Ο τελευταίος ίσως να είναι και ο λόγος που ακούγεται πιο γεμάτος ο ήχος του συγκριτικά με το παρελθόν. Πάντα με διακριτικότητα. Κατά τ’άλλα παραμένει η αγαπη τους για την reaggae, την dancehall (στο Diplomat’ssonσαμπλάρουν το Husselτης M.i.a!) , την afro, τα ηλεκτρονικά beats, τη ska, την ποπ των Beatlesκαι όλη αυτή η τάση τους να μπασταρδεύουν ήχους από διαφορετικές κουλτούρες (ζουν στη Νεα Υόρκη μη ξεχνάτε). Ενώ επιμένουν σωστά να κάνουν οι ίδιοι την παραγωγή.
Επίσης σε τραγούδια όπως το Taxicabμπορώ να διακρίνω έναν Ezraο οποίος δεν ακούγεται σα το παιδάκι του 2008 αλλα σαν ένας ώριμος νέος. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις χωρίς να χάνεις κάποια στοιχεία από τα χρόνια της αθωότητας σου και αυτό πιστεύω πως είναι και το pointτων Νέο-Υορκέζων.
Αυτοί που θα τους αγαπήσουν είναι αυτοί που μπορούν να διακρίνουν το εύθυμο και το ανέμελο από το ελαφρύ και το ασήμαντο. Γι΄αυτό και τους αγαπώ. Genious!
8.2
Those will burn: White sky, Holiday, Taxi cab, Cousins
Ο φίλτατος KanYe έκανε μεγάλη πατάτα στο βραβεία του MTV τον περασμένο Σεπτέμβριο. Απ’ ό,τι φαίνεται του στοίχισε λιγάκι... Αυτό εδώ το live είναι η πρώτη του κυκλοφορία από το συμβάν, και δυστυχώς η δημοσιότητα είναι πολύ μεγάλη για να αφήσει ανεπιρέαστη τη μουσική. Έτσι στη 9-λεπτη εκτέλεση του Amazing ο KanYe φροντίζει να απολογηθεί για το συμβάν και να μας διαβεβαιώσει ό τι μαθαίνει από τα λάθη του. Αν αυτό σας απογοητεύει, και προτιμάτε τον KanYe αυθάδη παρά politically correct, μην ανησυχείτε, ακολουθεί η 10-λεπτη εκτέλεση του Touch the Sky, όπου μας παραδίδει την απίστευτη ατάκα ‘I am so disappointed that I can not see me performing (except for playback). My greatest pain in life is that I will never be able to see me perform. So you are welcomed to know a pleasure that I will never have.’ Και συνεχίζει προσδίδοντας θεία παρέμβαση στα λόγια του. Επίσης θα βρείτε στο δίσκο μία απολογία για το ότι σνόπαρε τους gay και πολλά πολλά άλλα φιλοσοφίματα... Το ωραίο είναι ότι όλα μοιάζουν αληθινά, δεν δίνει την εντύπωση ότι στο ένα υποκρίνεται ή ότι το άλλο του ξεφεύγει, και αυτό είναι η που κάνει την περίπτωση ενδιαφέρουσα. Bipolarity! Όσο αφορά το μουσικό μέρος, όπως είναι λογικό το playlist βασίζεται (αποκλειστικά) σε κομμάτια από τις τελευταίες του δουλειές, σε εκτελέσεις που αξίζουν τον κόπο. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί ο λόγος που ασχολούμαστε με τον κύριο West είναι η μουσική του ιδιοφυήα. Θα ήταν κρίμα να χαθεί τελείως πίσω από την εικόνα...
7.6
Those will burn: Flashing Lights, Touch the Sky, Stronger.
Οι "Les SkartOi!" μετά από πέντε χρόνια διαδρόμης στην ελληνική ανεξάρτητη μουσική σκηνή και μετα απο μια πορεία συναυλιών με μπάντες όπως The Aggrolites, Smoking Barrels, Toasters, Symarip, Tonino Carotone, Plus Dots, Ska Non Tropo, κ.α, παρουσιάζουν το ντεμπούτο album τους που λέγεται"Ska Radio", περιέχει 14 κομμάτια και κυκλοφορεί από την Blind Bastard Records. Η εννιαμελής ορχήστρα επιρεασμένη από τους ήχους των δρόμων της Jamaica μέχρι το κίνημα της 2-tone μουσικής στην Αγγλία, κινείται γύρω από τον ήχο της Ska, Rock steady, Reggae και μια μικρή δόση Soul θέλοντας μέσα απο τις συνθέσεις της να δημιουργήσει ένα κλίμα όπου η μουσική συνδιάζεται εύκολα με το χορό.
Ξέρω πως ίσως τσαντίσω κάποιους, ιδιαίτερα τους φίλους των Soundgarden (όσους έχουν απομείνει), αλλά να ξεκαθαρίσω πως τους αγάπησα στο παρελθόν, αγόρασα κάποιους δίσκους τους και χοροπήδησα σα κατσίκι με αρκετά τραγούδια τους. Τη φάση της grunge τη πρόλαβα στα τελειώματα της, δηλαδή 1994, Cobain=νεκρός. Θυμάμαι τον «υπέρηχο» κάθε κυριακη απόγευμα στην ετ1…να μη πηγαίνω για μπάσκετ με τους φίλους για να κάτσω να παρακολουθήσω το countdown της εκπομπής. Cranberries – Zombie, Prodigy – Voodoo people και δεν συμμαζεύετε… Και φυσικά το Blackhole sun! Ανατριχιαστικό ναι, για έναν δωδεκάχρονο που τη ψάχνει στο ξεκίνημα. Όσο μεγαλώνεις όμως συνειδητοποιείς κάποια πράγματα και απομυθοποιείς άλλα τόσα. Να εξηγηθώ… Εν έτη 1996 αγοράζω το Blackmotorfinger. Αυτά είναι! Βαρύς, ογκώδης ήχος, ριφς και κιθαριστικά σόλο καπάκι στο καπάκι. 1997 και προσπαθώ να πείσω το εαυτό μου πως γουστάρω το καινούριο τους Down on the Upside. Έλα μου όμως που την ίδια χρονιά έχω ξεκινήσει την εντρύφηση μου στους Black Sabbath και στα πνευματικά τους τέκνα τους Kyuss… σιγά σιγά γκρεμίζεται μια ιδέα και τόσο απλά ένας δεκαπεντάχρονος (ο οποιοσδήποτε, όχι εγώ) αρχίζει και μπανίζει κάποια πράγματα. Την ίδια χρονιά ανακοινώνεται και η διάλυση των Soundgarden. 1998, το nu metal κυριαρχεί, κυριαρχεί και μια μπάντα που κι αυτή είναι αρκετά επηρεασμένη από το μέγιστο γκρουπ του Ozzy και του Iommi, οι Tool. Ειδικά μετά τους Tool πως γίνεται να πάρεις σοβαρά τον Cornell που σου τραγουδάει στίχους για γρήγορες Harley (ντάξει, γενικώς μια ξεπερασμένη και τελείως mid 80’s χαρντ ροκ φιλοσοφία) και από την άλλη έχεις τον Maynard. Φονταμενταλισμός, απαξίωση των δήθεν σκληροπυρηνικών φαν, κάτι υπάρχει και δε το βλέπουμε, μια ανησυχία ρε παιδί μου για το τι μας συμβαίνει, ένα ξεδίπλωμα προβληματισμών πιο βαθύτερων, όχι γιατί δεν άλλαξα κυλινδροπίστονα στην XR. Τέλοσπάντων το θέμα δεν είναι οι Tool. Ένα χρόνο πρίν τα 00’s ο Χρηστάκης ο Κορνέλ (είναι παντρεμένος με ελληνίδα μη ξεχνάς) κυκλοφορεί το Euphoria morning το οποίο πιάνει πάτο και μεταφερόμαστε στο 2002 όπου εμφανίζεται ένα από τα χειρότερα supergroups όλων των εποχών, οι Audioslave με τη σφραγίδα του Chris Cornell (και δυστηχώς και των εναπομεινάντων Rage against the machine, μια πολύ κακή παρένθεση στη καριέρα του Morello). Από αυτά που έχω διαβάσει και καταλάβει για το κεφάλαιο Audioslave με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ήταν κυρίως μια προτροπή του παραγωγού Rick Rubin του τύπου: “Βγάζουμε ένα δίσκο και αν πάει καλά βλέπουμε”. Το ομώνυμο ντεμπούτο πήγε περίφημα στις πωλήσεις χάρης στα πολύ δυναμικά αλλά και too-radio friendly singles που παρήγαγε (“Show me how to live” κλπ) οπότε ακολούθησε δεύτερο και τρίτο. Η ζωή της υπέρ-μπάντας κράτησε τέσσερα χρόνια και δύο δίσκους ακόμα. Ποιος ο λόγος ύπαρξης σε μια περίοδο που ανέδειξε τους White Stripes, τους Interpol, σε μια περίοδο που το mainstream rock είχε ήχο Coldplay?? Τα λεφτά υποθέτω και οι ξεχασμένοι από τον Θεό φανς της grunge. Κάτι θα είχε σώσει παρολαυτά εάν είχε εγκαταλείψει το καράβι μετά το μπαρκάρισμα στους Audioslave αλλά αν το έχεις στο αίμα σου μπορείς να γίνεις και πολύ μαλάκας. Το δέυτερο σόλο άλμπουμ του Cornell με τίτλο Carry on του 2007 δε το θυμάται κανείς σαφώς. Στο τρίτο σόλο του, το περσινό Scream θα το θυμούνται κάποιοι επειδή τους έκανε εντύπωση η επιλογή του Timbaland στη θέση του παραγωγού (ο Φοίβος της Αμερικής) για κανένα άλλο λόγο.
Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες αρκετών reunions και όλα τα αντιμετωπίσαμε καλοπροαίρετα γιατί ακόμα και αν καταλαβαίνουμε τους πραγματικούς λόγους όλοι μας, δηλαδή τα $$$, αντιλαμβανόμαστε παράλληλα πως συγκροτήματα όπως οι Pixies για παράδειγμα στα ενεργά τους χρόνια σα μπάντα, πριν τη διάλυση, δεν έζησαν ούτε μεγάλες φεστιβαλικές στιγμές, τα live τους τα παρακολουθούσαν με το ζόρι χίλια άτομα, δεν έζησαν στιγμές λατρείας (καλως η κακώς τις χρειάζεται μια μπάντα), πορεύτηκαν στην ανασφάλεια και σε άλλες περιπτώσεις στη κακομοιριά (My bloody Valentine). Επίσης με τα χρόνια και με το «μετά-θανάτου» hype πολλαπλασίασαν τους οπαδούς τους με συνέπεια αρκετοί να μείνουν με το μαράζι πως δεν τους πρόλαβαν live. Άλλες μπάντες διαλύθηκαν και μετά αναγνωρίστηκαν ως επιδραστικές (Pavement) και άδραξαν την ευκαιρία για επανεμφάνιση. Αυτό το σκεπτικό το δέχομαι. Το reunion των Soundgarden είναι πολύ απλά ένα κακόγουστο αστείο ενός επιχειρηματία (guess who) που θέλει να αυξήσει τη μπάνκα του, είναι κάτι που δεν χρειαζόμαστε, βρομάει από χιλιόμετρα.
“We're interested in the alternate spaces people create in order to maintain identity in a city like L.A. Environments where outcasts and loners celebrate a skewered relationship to society.” “Sisterworld is Liars’ own space, completely devoid of influence, somewhere remote from the false promises and discarded dreams amassed in LA. In it Liars explore the underground support systems created to deal with loss of self to society.” Liars
Εννιά χρόνια από την χορευτική post punk του They Threw Us All in a Trench and Stuck a Monument on Top, έξι από το κυνήγι των μαγισσών του «θέλω-πολλά τσιγάρα-για να μπω στο νόημα» They Were Wrong, So We Drowned, μια Ολυμπιάδα από το παγανιστικό Drums not dead (πρόκειται περί ανάστασης των drums για την ακρίβεια), το back-to-basics Liars του 2007 και πέντε από την μετακόμιση τους στο Βερολίνο, οι άσωτοι υιοί επιστρέφουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, γράφουν και ηχογραφούν το soundtrack της απομόνωσης, της συνειδητής επιλογής, του διαφορετικού τρόπου σκέψης, της πόλης που θέλει να σε καταπιεί, στη πόλη που θέλει να τους καταπιεί. Έναν από αυτούς που θα νιώθουν περήφανοι οι Suicide και οι Velvet Underground, οι πρώτοι για το διαστρεβλωμένο punk, οι δεύτεροι για τα συναισθήματα, από αυτούς που δεν θα σου γράψει ο J. Murphy (με όλο το σεβασμό) με τους Lcd Soundsystem, από εκείνους τους λιγοστούς «δύσκολους δίσκους» που θα ακούσουμε στη ζωή μας, με αρκετές στιγμές πεσιμισμού, κάποια βίαια ξεσπάσματα (“Scarecrow”), στιγμές ελεγχόμενης παράνοιας (“Drop dead”), κάποια άλλα, πιο κινηματογραφικά, με προδιαγραφές «θεμάτων» ταινιών τρόμου (‘No barrier fun”) αλλά και σε εξελικτικές αντί-φουτουριστικές (“Proud Evolution”). Κατά τα’ άλλα το Sisterworld είναι σa μια σκουριασμένη κλειδαριά που θα σου «βγάλει τη παναγία» να ξεκλειδώσεις. Το θέμα είναι, τι θα (σου) συμβεί όταν την ανοίξεις.
8.0
Those will burn: No burrier fun, Scarecrow on a killer slant, Proud evolution
Και μπήκε το 2010 με τέτοια φόρα που χτυπώντας το κεφάλι σε ένα στύλο μέρα πρωτοχρονιάς είδα όραμα....ή για να πω την αλήθεια από τις 22 Δεκεμβρίου που είχε διαρρεύσει έβλεπα συνέχεια οράματα. Ήταν η κελυ φαμιλη με τους μπητλς και η νταϊντο μεταμορφωμένες σε ένα επικίνδυνο ποντίκι με την φωνή κάποιου κύριου Mercer.
Η αλήθεια είναι πως το πρώτο άλμπουμ του 2010 κατάφερε αμέσως να μου δώσει μια νέα δυναμική. Στην συνέντευξη που είχαν δώσει στο nme οι περιγραφές τους και τα τραγούδια δημιούργησαν προσδοκίες-πολλές είαι η αλήθεια. Και μπαμμμμ σκάει ο δίσκος. Δεν ξέρω αλλά το high road που τον ανοίγει ίσως να είναι μαζί με τo my friend joe των Irrepressibles το καλύτερο τραγούδι ανοίγματος χρονιάς εδώ και πολλά πολλά χρόνια...κι όμως δεν είναι μόνο αυτό. Από τα χαζομπλιμπλίκια της εισαγωγής νοιώθεις μια ζεστασιά ενός γνώριμου φίλου από τα παλιά και έρχεται ένα 90'ς ρυθμικό κύμα να σε πάρει και να σε σηκώσει. Άλλοτε μεταμορφώνεται σε beatles, κι άλλοτε γίνεται oasis(της καλής περιόδου)άλλοτε σου θυμίζει την γλυκιά θλιβερή γεύση του περσινού πονήματος. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω πως δύο αμερικανάκια παραδίδουν έναν τόσο καθαρά μπρίτις δίσκο. Κι αφού μετά το πρώτο σοκ έρχεται το ονειρεμένο vaporize, δεν μπορείς παρά να περιμένεις πολλά. Το your head is on fire καταφέρνει να σε χαλαρώσει πριν σκάσει το the ghost inside το οποίο μακάρι να το είχαν γράψει οι gossip ώστε να έχουν και ένα κομμάτι που να αξίζει στον τελευταίο δίσκο (κακία οκ...). sailing to nowhere και πολλά φαντάσματα μαζεύονται σε αυτά τα beats όσο και στο ονειρικό κιθάρισμα που γίνεται βιολί από την μέση έως το τέλος που σε μεταφέρει σε κάποιο καμπαρέ σε μια σέπια φωτογραφία. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο απλή είναι η μουσική και πόσο ωραία ακούγεται όταν κάποιος κατέχει αυτήν την απλότητα. To trap doors καταφέρνει να σε χώσει μέσα του βαθειά και να μην σε αφήσει να βγεις γιατί ακολουθεί το citizen. Είναι τόσο 90'ς όσο νομίζω ο δίσκος ή κάνω λάθος??? Στο Octomber καταφέρνουν να χωρέσουν όλη την ιστορία της μουσικής δεξιά και αριστερά του ωκεανού...σαν τα παιδιά των talking heads και των pink floyds να μεταμορφώθηκαν σε franz ferdinant ...ή κάπως έτσι..!!To Mongreal Heart όσο και το the mall and misery οδηγούν στην έξοδο η οποία πλέον φαίνεται να διαμορφώνεται από καινούργια στοιχεία. Δεν καταλαβαίνω πως έχει φτάσει το τελευταίο κομμάτι και στο μυαλό μου στριφογυρίζουν στίχοι και μουσικές από το πριν και το μετά (mongreal heart πχ).
Ονειρεμένα beats, λυρικά βιολιά, μια μαγευτική φωνή μπορεί να γίνει και στυλάτη-του στυλ 2010 (the mall and misery) αλλά και τόσο ρετρό (the high road) που σου ανατινάζει το κεφάλι. Δέκα υπέροχα κομμάτια τόσο καλά δουλεμένα από δυο ανθρώπους που έχουν φάει τόνους μουσικής και λειτουργούν σα μια καλοστημένη χρονομηχανή..The high road is hard to find...μας έδωσαν 10 στοιχεία...
9.2
Those will burn: The high road, Trap doors, The ghost inside, citizen
Posts
