Soundgarden reunion, oh c'mon!

Ξέρω πως ίσως τσαντίσω κάποιους, ιδιαίτερα τους φίλους των Soundgarden (όσους έχουν απομείνει), αλλά να ξεκαθαρίσω πως τους αγάπησα στο παρελθόν, αγόρασα κάποιους δίσκους τους και χοροπήδησα σα κατσίκι με αρκετά τραγούδια τους. Τη φάση της grunge τη πρόλαβα στα τελειώματα της, δηλαδή 1994, Cobain=νεκρός. Θυμάμαι τον «υπέρηχο» κάθε κυριακη απόγευμα στην ετ1…να μη πηγαίνω για μπάσκετ με τους φίλους για να κάτσω να παρακολουθήσω το countdown της εκπομπής. Cranberries – Zombie, Prodigy – Voodoo people και δεν συμμαζεύετε… Και φυσικά το Blackhole sun! Ανατριχιαστικό ναι, για έναν δωδεκάχρονο που τη ψάχνει στο ξεκίνημα. Όσο μεγαλώνεις όμως συνειδητοποιείς κάποια πράγματα και απομυθοποιείς άλλα τόσα.
Να εξηγηθώ… Εν έτη 1996 αγοράζω το Blackmotorfinger. Αυτά είναι! Βαρύς, ογκώδης ήχος, ριφς και κιθαριστικά σόλο καπάκι στο καπάκι. 1997 και προσπαθώ να πείσω το εαυτό μου πως γουστάρω το καινούριο τους Down on the Upside. Έλα μου όμως που την ίδια χρονιά έχω ξεκινήσει την εντρύφηση μου στους Black Sabbath και στα πνευματικά τους τέκνα τους Kyuss… σιγά σιγά γκρεμίζεται μια ιδέα και τόσο απλά ένας δεκαπεντάχρονος (ο οποιοσδήποτε, όχι εγώ) αρχίζει και μπανίζει κάποια πράγματα. Την ίδια χρονιά ανακοινώνεται και η διάλυση των Soundgarden. 1998, το nu metal κυριαρχεί, κυριαρχεί και μια μπάντα που κι αυτή είναι αρκετά επηρεασμένη από το μέγιστο γκρουπ του Ozzy και του Iommi, οι Tool. Ειδικά μετά τους Tool πως γίνεται να πάρεις σοβαρά τον Cornell που σου τραγουδάει στίχους για γρήγορες Harley (ντάξει, γενικώς μια ξεπερασμένη και τελείως mid 80’s χαρντ ροκ φιλοσοφία) και από την άλλη έχεις τον Maynard. Φονταμενταλισμός, απαξίωση των δήθεν σκληροπυρηνικών φαν, κάτι υπάρχει και δε το βλέπουμε, μια ανησυχία ρε παιδί μου για το τι μας συμβαίνει, ένα ξεδίπλωμα προβληματισμών πιο βαθύτερων, όχι γιατί δεν άλλαξα κυλινδροπίστονα στην XR. Τέλοσπάντων το θέμα δεν είναι οι Tool.
Ένα χρόνο πρίν τα 00’s ο Χρηστάκης ο Κορνέλ (είναι παντρεμένος με ελληνίδα μη ξεχνάς) κυκλοφορεί το Euphoria morning το οποίο πιάνει πάτο και μεταφερόμαστε στο 2002 όπου εμφανίζεται ένα από τα χειρότερα supergroups όλων των εποχών, οι Audioslave με τη σφραγίδα του Chris Cornell (και δυστηχώς και των εναπομεινάντων Rage against the machine, μια πολύ κακή παρένθεση στη καριέρα του Morello). Από αυτά που έχω διαβάσει και καταλάβει για το κεφάλαιο Audioslave με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ήταν κυρίως μια προτροπή του παραγωγού Rick Rubin του τύπου: “Βγάζουμε ένα δίσκο και αν πάει καλά βλέπουμε”. Το ομώνυμο ντεμπούτο πήγε περίφημα στις πωλήσεις χάρης στα πολύ δυναμικά αλλά και too-radio friendly singles που παρήγαγε (“Show me how to live” κλπ) οπότε ακολούθησε δεύτερο και τρίτο. Η ζωή της υπέρ-μπάντας κράτησε τέσσερα χρόνια και δύο δίσκους ακόμα. Ποιος ο λόγος ύπαρξης σε μια περίοδο που ανέδειξε τους White Stripes, τους Interpol, σε μια περίοδο που το mainstream rock είχε ήχο Coldplay?? Τα λεφτά υποθέτω και οι ξεχασμένοι από τον Θεό φανς της grunge. Κάτι θα είχε σώσει παρολαυτά εάν είχε εγκαταλείψει το καράβι μετά το μπαρκάρισμα στους Audioslave αλλά αν το έχεις στο αίμα σου μπορείς να γίνεις και πολύ μαλάκας. Το δέυτερο σόλο άλμπουμ του Cornell με τίτλο Carry on του 2007 δε το θυμάται κανείς σαφώς. Στο τρίτο σόλο του, το περσινό Scream θα το θυμούνται κάποιοι επειδή τους έκανε εντύπωση η επιλογή του Timbaland στη θέση του παραγωγού (ο Φοίβος της Αμερικής) για κανένα άλλο λόγο.


Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες αρκετών reunions και όλα τα αντιμετωπίσαμε καλοπροαίρετα γιατί ακόμα και αν καταλαβαίνουμε τους πραγματικούς λόγους όλοι μας, δηλαδή τα $$$, αντιλαμβανόμαστε παράλληλα πως συγκροτήματα όπως οι Pixies για παράδειγμα στα ενεργά τους χρόνια σα μπάντα, πριν τη διάλυση, δεν έζησαν ούτε μεγάλες φεστιβαλικές στιγμές, τα live τους τα παρακολουθούσαν με το ζόρι χίλια άτομα, δεν έζησαν στιγμές λατρείας (καλως η κακώς τις χρειάζεται μια μπάντα), πορεύτηκαν στην ανασφάλεια και σε άλλες περιπτώσεις στη κακομοιριά (My bloody Valentine). Επίσης με τα χρόνια και με το «μετά-θανάτου» hype πολλαπλασίασαν τους οπαδούς τους με συνέπεια αρκετοί να μείνουν με το μαράζι πως δεν τους πρόλαβαν live. Άλλες μπάντες διαλύθηκαν και μετά αναγνωρίστηκαν ως επιδραστικές (Pavement) και άδραξαν την ευκαιρία για επανεμφάνιση. Αυτό το σκεπτικό το δέχομαι.
Το reunion των Soundgarden είναι πολύ απλά ένα κακόγουστο αστείο ενός επιχειρηματία (guess who) που θέλει να αυξήσει τη μπάνκα του, είναι κάτι που δεν χρειαζόμαστε, βρομάει από χιλιόμετρα.