Hot Chip - One Life Stand

Hot Chip One Life Stand (EMI, 2010)

Κάθε καινούργια χρονιά, ο καθένας μας έχει τις δικές του (μουσικές) προσδοκίες. Σε αυτές, σχεδόν πάντα περιλαμβάνονται και 1-2 αναμενόμενοι δίσκοι, από τους οποίους για τον Α ή Β λόγο έχουμε ιδιαίτερες προσδοκίες. Για μένα λοιπόν αυτός ο δίσκος είναι το One Life Stand των Hot Chip. Και καλώς ή κακώς, η αναμονή έμελλε να πάρει τέλος πολύ γρήγορα. 6 Φεβρουαρίου είναι η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας και, όπως καταλαβαίνετε, ο δίσκος έχει ήδη διαρρεύσει… Ωραία ως εδώ. Τώρα, γιατί τόσες προσδοκίες από τους Hot Chip? Πολύ απλά γιατί και οι τρεις προηγούμενοι δίσκοι τους είναι υπέροχοι. Μπορεί να μην είναι τόσο ‘εντυπωσιακοί’ όσο άλλοι, αλλά νομίζω ότι είναι ουσιαστικότεροι από τους περισσότερους.
Στο προκείμενο λοιπόν: ικανοποιήθηκα; Περισσότερο από όσο θα μπορούσα να φανταστώ. Οι Hot Chip φαίνεται ότι μάζεψαν όλες τους τις δυνάμεις, τις συγκρότησαν ώστε να αποφύγουν την σχετική ανομοιογένεια του Made in the Dark και τις διοχέτευσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στα 10 τραγούδια του δίσκου. Οι αναφορές τους πολλές και σίγουρα ετερόκλητες: Η κλασσική disco και η eurodisco, η πρώιμη house, ο Robert Wyatt, η soul… μέχρι και αλά kanye autotuned vocals θα βρείτε, αλλά τα πάντα είναι ‘στρατευμένα’ σε μία απλή ιδέα: την τραγουδοποιία. Αν υπάρχει μία μπάντα με την οποία θα μπορούσα να παραλληλίσω τους Hot Chip, αυτή θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη οι New Order. Όχι ότι έχουν τόσες πολλές ηχητικές συγγένειες, (υπάρχουν βέβαια και αυτές, πχ το Thieves in the Night μου δίνει την αίσθηση ότι είναι ένα mini-tribute, τόσο μουσικά όσο και ως προς τον τίτλο), αλλά κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουν τη μουσική: η τεχνολογία αποτελεί απλά ένα μέσο για να πετύχουν το σκοπό τους, που είναι η δημιουργία όμορφων τραγουδιών, οι στίχοι είναι απλοί, προσωπικοί και σε σημεία αγγίζουν την αφέλεια (πχ ο τίτλος του δίσκου), ο Alex Taylor, όπως και ο Bernard Sumner, δεν έχει καμία ιδιαίτερα καλή φωνή αλλά διοχετεύει όλα του τα συναισθήματα στον τρόπο του τραγουδάει με υπέροχα αποτελέσματα και η μουσική καταφέρνει τελικά να είναι τόσο dance όσο και pop.
Όσο αφορά τα singles, δεν θα βρείτε εδώ κάτι τόσο catchy όσο το Ready for the Floor, αλλά θα βρείτε το υπέροχο I Feel Better, που μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα στο Boy From School. Αλλά ταυτόχρονα και κομμάτια με καθαρά down-tempo κατεύθυνση όπως τα Slush και Alley Cats που δένουν απόλυτα με το συνολικό αποτέλεσμα. Οι Hot Chip είναι σε αυτόν το δίσκο right to the point. Μελωδικοί, συναισθηματικοί, ηλεκτρονικοί και άκρως βρετανικοί. Και υπέροχοι.

8.9

Those will burn: Thieves in the night, I Feel Better, One Life Stand, We Have Love