gil scott heron - jamie xx

NY Is Killing Me" is the first song from "We're New Here", Jamie xx's reworking of 13 tracks from the Gil Scott-Heron "I'm New Here" sessions...

Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy

Kanye West My Beautiful Dark Twisted Fantasy (Roc-A-Fella, Def Jam, 2010)

Είναι λίγο εξωπραγματικό αυτό που συμβαίνει με το My Beautiful Dark Twisted Fantasy την τελευταία εβδομάδα. Παίρνει τον ένα διθύραμβο μετά τον άλλο, από πηγές πολύ διαφορετικές και ανομοιογενείς: Από το Pitchfork στο Rolling Stone και από το AbsolutePunk στη Village Voice, όλοι παραμιλούν. Οπότε ξύπνησε μέσα μου και εμένα ο μικρός αντιδραστικός. "Δεν μπορεί να αρέσει τόσο σε όλους!". Έτσι κι αλλιώς είχα αρχίσει να προδιατίθεμαι αρνητικά μετά την ψευτο-artistic ταινία που υποτίθεται ότι σκηνοθέτησε ο Kanye (Runaway). Οπότε του αντιστάθηκα, και μπορώ να πω ότι κατάφερα να μην ενθουσιαστώ με τα πρώτα ακούσματα. Αλλά σιγά-σιγά όλες οι άμυνες και οι αντιστάσεις άρχισαν να πέφτουν, και βρέθηκα να ακούω το δίσκο στο repeat, και όταν δεν τον άκουγα οι ρυθμοί και οι μελωδίες τριγύριζαν συνεχώς στο μυαλό μου. Το οριστικό κτύπημα ήρθε όταν αποφάσισα να τον ακούσω σε αντιπαράθεση με το Late Registration. Όχι μόνο άντεξε τη σύγκριση, αλλά μάλλον επικράτησε.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Το Dark Fantasy ανοίγει το δίσκο με μία κάπως too mellow εισαγωγή (κάπως έτσι περίμενα ότι θα είναι όλος ο δίσκος) και πάνω που πας να ξενερώσεις μπαίνει ένα κολασμένο wu-tang beat/sample, με την υπογραφή του RZA, που σε κολλάει στον τοίχο. 'I fantasized about this back in Chicago...' είναι οι πρώτοι στίχοι και απ' ό,τι φαίνεται η φαντασία του Kanye οργίαζε από τότε. Στη συνέχεια το Gorgeous, μαζί με τον Kid Cudi και τον Raekwon αντιστρέφει λίγο το κλίμα αντλώντας περισσότερο από τις τελευταίες δουλείες του, αλλά με πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Και σε πετάει κατευθείαν στο Power, το οποίο στην αρχή δεν με είχε ενθουσιάσει και ιδιαίτερα, αλλά πλέον αποκτάει άλλο χαρακτήρα μέσα στο δίσκο. Ο πολεμικός του ρυθμός υπερισχύει και ακόμα και το sample από τους King Crimson αποκτάει νόημα: ο δίσκος ολόκληρος είναι για τον σχιζοειδή άνθρωπο του σήμερα, με τον ίδιο τον Kanye να αποτελεί το λαμπερό παράδειγμα. Και τη σκυτάλη παίρνει ο Elton John με το πιανάτο ιντερλούδιο που οδηγεί στο All of the Lights: κατά μία έννοια η συνέχεια του Flashing Lights, είναι ίσως το πιο 'εμπορικό' κομμάτι του δίσκου, αλλά είναι τόσο καλό που δεν μπορείς να αντισταθείς. Και μετά έχουμε αυτό που είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου: ο Bon Iver τραγουδάει 'I shoot the lights out, hide til its bright out, just another lonely night, are you willing to sacrifice your life? και ξεκινάει το monster, ή αλλιώς το ποιο hardcore hip-hop που έχει ηχογραφήσει ο Kanye μέχρι τώρα: επί 6,5 λεπτά, ο Kanye, ο Jay-Z, o Rick Ross και η Nicki Minaj ανταγωνίζονται πάνω στο ίδιο επαναλαμβανόμενο beat . Και (παραδόξως?) ο νικητής είναι γένους θηλυκού. Mε μία απίστευτη ερμηνεία η Minaj ανατρέπει μέσα στο πιο τυπικό hip-hop κομμάτι του δίσκου ένα από τα βασικά στερεότυπα του είδους που το θέλει καθαρά αντρική υπόθεση (όπως λέει και η ίδια, για έναν τυπικό οπαδό του hip hop, το μόνο χειρότερο από έναν θηλυκό mc είναι ένας gay mc...). To So Appalled συνεχίζει σε παρόμοιο ύφος, άλλο ένα hip-hop anthem, χρησιμοποιεί κι αυτό 'παραδοσιακά' μέσα για τα μετατρέψει τελικά και να τα επεκτείνει σε νέες περιοχές. Το Devil in a new Dress που έρχεται μετά είναι σαν να έχει βγει μέσα από το College Dropout, με το vintage soul sample και τον Kanye να κλείνει το μάτι με νόημα στο παρελθόν του. Και έτσι φτάνουμε αισίως στο 9λεπτο Runaway, το οποίο έχει προφανώς κομβικό χαρακτήρα στο δίσκο και με τη σχεδόν επική μορφή που παίρνει συμπυκνώνει κατά μία έννοια το όραμα του δημιουργού του. Στη συνέχεια το Hell of a Life βασίζεται πάνω σε ένα ηλεκτρικό riff με τον Kanye να μας εξιστορεί το πως ερωτεύτηκε μία πορνοστάρ. Και όταν μπαίνει το ρεφρέν σου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι τραγουδάει πάνω στη βασική μελωδία του iron man, και αρκετά περισσότερα δευτερόλεπτα μέχρι να αποδεχτείς ότι τελικά δεν είναι και τόσο κακή ιδέα... Το Blame Game ακολουθεί, χωρίς να είναι άσκημο είναι ίσως το μόνο αδιάφορο κομμάτι. Εξάλλου ακολουθεί το Lost in the World όπου το Woods του Bon Iver από μοναχικό ύμνο μετατρέπεται σε dance δυναμίτη. Και για το τέλος, έτσι όπως η χρονιά άνοιξε μουσικά με τον Gil Scott Heron να σαμπλάρει το Flashing Lights, κλείνει με τον Kanye να ανταποδίδει με το Who will survive in America σαμπλάροντας το comment #1.
Όλα αυτά μπορείς να τα δεις σε τρία επίπεδα. Το πρώτο είναι το τοπικό: Το κομμάτια και η λεπτομέρειά τους, είναι τόσο δουλεμένα, που η κάθε νότα, το κάθε beat υπάρχει εκεί που βρίσκετε εξυπηρετώντας κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Όλη αυτή η λεπτομέρεια αποκαλύπτεται σιγά σιγά σε layers. Beats, samples, spoken words, έγχορδα, κιθάρες, ήχοι, οι φωνές των ερμηνευτών, πιάνο, και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει το μυαλό σου πλέκονται μεταξύ τους με τόση μαεστρία που υπερβαίνει κάθε προηγούμενο, σχεδόν δεν μπορεί να το συλλάβει το μυαλό σου πως όλα αυτά χώρεσαν και ενώθηκαν για να δώσουν ένα ενιαίο αποτέλεσμα.
Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με το πως το δίσκος τοποθετείτε σε σχέση με το που βρίσκεται τώρα το hip hop και την ιστορία του. Έτσι κι αλλιώς ο Kanye δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος mc. Η προσφορά του όμως ήταν ότι μπόρεσε μέχρι τώρα να επεκτείνει με κάθε δουλειά του τα όρια του hip hop, και ταυτόχρονα να τα κατοχυρώσει ως κεκτημένα μέσω της εμπορικής επιτυχίας του. Αυτό ακριβώς κάνει και τώρα, μόνο που η 'επέκταση' μοιάζει να γίνεται μαζικά, προς όλες τις κατευθύνσεις, εμφανίζοντας ορίζοντες και προοπτικές.
Και το τρίτο επίπεδο είναι να δεις το δίσκο συνολικά, στα πλαίσια της γενικότερης pop κουλτούρας του σήμερα. Και ακόμα και εκεί, ο δίσκος είναι ορόσημο. Για την ακρίβεια η σύλληψη και η εκτέλεσή του είχε αυτόν ακριβώς το στόχο: να γίνει ορόσημο, σχεδόν με το ζόρι. Ο δίσκος δεν προέκυψε έτσι, προφανώς σχεδιάστηκε. Και από αυτή την άποψη έχει αρκετά κοινά με το Suburbs των Arcade Fire. O Kanye, όπως και οι Καναδοί, προσπάθησαν να φτιάξουν ένα δίσκο που θα είναι 'larger than life'. Δεν κάθισαν στο studio, έγραψαν και ηχογράφησαν αυτό που τους έβγαινε εκείνη την περίοδο, και μετά ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι αυτό μπορούσε να αποκτήσει έναν τέτοιο 'οικουμενικό' χαρακτήρα. Και οι δύο προσπάθησαν συνειδητά να φτιάξουν ένα δίσκο που θα μπορούσε να αποκτήσει συμβολικό χαρακτήρα, στον οποίο ο κόσμος θα αναφέρετε από εκεί και πέρα ως ορόσημο. Η διαφορά είναι ότι ο Kanye διαθέτει τον εγωισμό και τη μεγαλομανία που χρειάζεται για να φέρει σε πέρας κάτι τέτοιο. Έτσι, το ίδιο ακριβώς στοιχείο που με εκνευρίζει στο Suburbs, είναι αυτό που εξυψώνει αυτήν την κυκλοφορία. Προσωπικά, θα συνεχίσω να προτιμώ δίσκους που προκύπτουν μέσα από πιο φυσικές διαδικασίες και δεν εξυπηρετούν τέτοιου είδους 'μεγάλες ιδέες'. Αλλά από την άλλη, αν έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο εντυπωσιακό, μάλλον θα υποκύπτω...

9.5

Those will burn: Dark Fantasy, Monster, So Appalled,

beautiful dark and twisted?

Ενώ όλοι φαίνεται να παραμιλάνε ήδη με τον καινούργιο δίσκο του Kanye (έχω να δω 10αρι σε καινούργια κυκλοφορία στο pitchfork πάαααρα πολύ καιρό) θαυμάστε την αισχρότητα (του itunes) σε όλο της το μεγαλείο! Αριστερά το κανονικό εξώφυλλο, δεξιά έτσι όπως το κατάντησε το itunes... Ό,τι και πω λίγο θα είναι.

Για το δίσκο ελπίζω να επανέλθω σύντομα...

Avey Tare - Down There

Avey Tare Down There (Paw Tracks, 2010)

Οι Animal Collective είναι σίγουρα ένα από τα φαινόμενα της εποχής μας. Σε διάφορα επίπεδα, αλλά σίγουρα ένα από αυτά είναι η παραγωγικότητά τους. Έτσι, ενώ αναμένεται ο καινούργιος προσωπικός δίσκος του Panda Bear (τα ως τώρα δείγματα δεν με ενθουσίασαν, αλλά επιφυλάσσομαι...) ο Avey Tare, κυκλοφορεί τη δική του προσωπική δουλειά. Η οποία νομίζω ότι είναι αρκετά διαφορετική από την κατεύθυνση που έχει πάρει το group τον τελευταίο καιρό, με την έννοια ότι είναι αρκετά πιο δύσκολη και δυσπρόσιτη. Το Merriweather... ήταν σίγουρα - και μεταξύ πολλών άλλων - και ένα άνοιγμα των Animal Collective σε ένα ευρύτερο κοινό ή τέλος πάντων ήταν ένας δίσκος που μπορούσες να τον ακούσεις πολύ πιο εύκολα από παλαιότερες δουλειές τους. Το Down There δεν είναι έτσι. Είναι αρκετά δύσκολο, αλλά από την άλλη δεν έχει και καμία σχέση με τις πρώτες και πιο δυσπρόσιτες δουλειές της 'κολεκτίβας'. Νομίζω ότι είναι δύσκολος γιατί είναι πολύ προσωπικός δίσκος. Ο Avey Tare βγάζει την ψυχούλα του στα 9 κομμάτια του δίσκου και ελάχιστα δείχνει να νοιάζεται για το τι θα εισπράξει ο ακροατής. Και το αποτέλεσμα δεν θα το έλεγες ούτε ευχάριστο, ούτε ιδιαίτερα φωτεινό. Το γενικότερο up-lifting συναίσθημα που είχε το Merriweather δεν υπάρχει πουθενά εδώ, με μοναδική εξαίρεση ίσως το 3 Umbrellas, που είναι και το πρώτο κομμάτι που ξεχωρίζει. Ο υπόλοιπος δίσκος μοιάζει να είναι 'σπασμένος', αγχωτικός και σε σημεία ασύνδετος. Πράγματα ξεκινάνε αλλά δεν ολοκληρώνονται. Για παράδειγμα στο Oliver Twist νοιώθεις ότι πάει να σχηματιστεί ένας ρυθμός, που όλο τον περιμένεις αλλά ποτέ δεν έρχεται. Στο Cemeteries καταλαβαίνεις μία μελωδία που πάει να βγει εκεί κάπου στο βάθος, αλλά τα κομμάτια της ποτέ δεν ενώνονται. Οπότε η αρχική επαφή με το δίσκο είναι δύσκολη. Εγώ τον άκουσα λίγο στην αρχή και τον άφησα. Ευτυχώς επανήλθα. Και τελικά μετά από αρκετά ακούσματα διαπίστωσα ότι αρχίζει να σχηματίζεται κάποιο νόημα, ότι υπάρχει κάποια κρυμμένη δομή που δίνει νόημα στις συνθέσεις, και ξεχωριστά και σαν σύνολο. Για παράδειγμα το Heather in the Hospital, που στην αρχή ούτε καν το παρατήρησα, τώρα μου φαίνεται όμορφο, πολύ όμορφο, παρά τους σχεδόν ανατριχιαστικούς στίχους τους. Κάπως σαν να παίρνει μία τόσο δύσκολη και προσωπική εμπειρία, η αδερφή του στο νοσοκομείο παλεύοντας με τον καρκίνο, και να τη μετατρέπει σε κάτι που είναι... όμορφο, δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. Τα πράγματα που μας συμβαίνουν στη ζωή είναι απλά. Θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία, αλλά είναι απλά γεγονότα, και τελικά μόνο αυτά έχουμε, οπότε κάτι πρέπει να τα κάνουμε για να τα μετατρέψουμε σε κάτι που με κάποιο τρόπο θα μας βοηθήσει να προχωρήσουμε. Έτσι μοιάζει να λέει. Και ακούγοντας τον δίσκο ξέρεις ότι δεν είναι έτσι για το δημιουργό του, αλλά ταυτόχρονα αυτό είναι το συναίσθημα που βγαίνει, τουλάχιστον σε μένα. Αυτά. Όπως και να 'χει είναι ένας δίσκος που τουλάχιστον δικαιολογεί απόλυτα την ύπαρξη του.

8.5

Those will burn: 3 Umbrellas, Heather in the Hospital, Lucky 1

Ariel Pink - Round and Round & Arcade Fire - Suburbs

Ariel Pink's Haunted Graffiti - Round & Round from Delo Creative on Vimeo.

τραβηγμένο από το iphone του Wayne Coyne...
Δεν πολυ κατάλαβα τι δουλειά είχε το μητρικό γάλα στο βιντεο, ίσως κάνει καλό φενγκ σούι - έτσι κι αλλιώς είναι τρομερά άνοστο...(χειρότερο κι από κανονικό γάλα...)

καταπληκτικό βίντεο κλιπ...

no joy - hawaii

No Joy - Hawaii from Mexican Summer on Vimeo.

ακούγονται πολύ φρέσκοι και λίγο διαφορετικοί από το κλασικό σουγκεηζ...

Girls - Broken Dreams Club

Girls Broken Dreams Club ( Fantasy Trashcan (Turnstile), 2010)

A friend of mine once told me that all great art is inspiration and then just a lot of hard work. He’s a famous artist and used to say this to people who would ask him for the secret to his success. As a band we’ve come to learn that this is true. We’ve been welcomed with open arms by so many of you over the last year or so that in turn we’ve spent all our time fulfilling invitations to play live everywhere around the world. Each time we thought we should give it a rest we would get another offer we just couldn’t refuse – who wouldn’t want to go to Japan and play with The Smashing Pumpkins, or Julian Casablancas in the south of France?.

It’s true that when you give love you will receive love and it was only because of the love that we’ve received from our fans that we have been able to drastically improve the quality of our work. This record is a letter of intent, it’s a snapshot of the horizon. We took the money we’ve made on tour and worked with the kind of equipment and musicians that would have been too expensive for us in the past. All of us have something to say and give and this is what happens when we show a little interest and support in others. We couldn’t have made this record without you. So this is our gift to you, our way of saying thank you for giving us the chance to work at the level we’ve always wanted to and a taste of things to come. We really couldn’t have done this record without each one of you. This isn’t Girls all grown up, but it’s certainly the next step up from Album. This is Broken Dreams Club – a record from our hearts to yours. This is your new record as much as ours. Thank you for this opportunity and as always, thank you for listening. – Christopher Owens.

Αυτά γράφει σε ένα γράμμα ο christopher για να παρουσιάσει το Broken Dream Club και κάλλιστα η δεύτερη παράγραφος μπορεί να είναι ένα τέλειο review. Αν και διαφωνώ λίγο στο κατά πόσο οι Girls δεν ωρίμασαν. Έκαναν το επόμενο βήμα ουσιαστικά εξωτερικεύοντας και αναμνήσεις που δεν γνώριζαν ότι υπήρχαν όταν έγραφαν το άλμπουμ. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κομμάτια εφηβικής τρέλας, ούτε καν ελπιδοφόρα...Εδώ έχουμε να κάνουμε με 6 ολοκληρωμένες συνθέσεις που σε κάνουν να αναγνωρίζεις την αξία τους αμέσως.
Λιγότερη ροκεντρολιά αλλά περισσότερο μυαλό και καρδια. Κι έτσι χωράνε μέσα τα πνευστά (που τουλάχιστον για μένα ανεβάζουν ένα επίπεδο πάνω τα τραγούδια), κιθάρες που πατάνε στην ψυχεδέλεια και τον μορικόνε, slide guitars, ακόρντα από όργανο και γενικά μια ElvisCostell-ική ερμηνεία της ζωής και της μουσικής τελικά.
Το πρώτο κομμάτι (Thee Oh So Protective One) ανήκει στους αμερικάνικους σχολικούς χορούς που βλέπουμε στις ταινίες, ειδικά τα '50ς...καντιλακ, ποτό και τα κορίτσια μέσα από ένα τραγούδι/βράδυ γίνονται κοπέλες...όσο για το τελευταίο κομμάτι(Carolina)? δεν είναι τίποτε άλλο παρά απομεινάρια του πρώτου δίσκου που βρίσκουν την θέση τους εδώ μέσα από ένα τζαμάρισμα και ένα εκπληκτικό τραγούδι..υπέροχος τρόπος για να κλείσει ένα γμηστερά αλλιώτικο Girls album αλλά και τόσο γμηστερά καθαρό στην υλοποίηση της ιδέας...για μένα ίσως ο δίσκος της χρονιάς.

9.7

Those will burn: Thee Oh So Protective One, Alright, The Broken Club, Carolina, Heartbreaker, Substance (με την σειρά που μου αρέσουν)

Cee Lo Green - The Lady Killer

Cee Lo Green The Lady Killer ( Roadrunner, 2010)

Φέτος είναι απ' ό,τι φαίνεται η χρονιά επιστροφής των southern legends. Μετά τον Big Boi είναι η σειρά του Cee-Lo και της απίστευτης φωνής του. Εγώ, να ομολογήσω κατ' αρχήν πως ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα, από τους δίσκους των Goodie Mob και τους Gnarls Barkley μέχρι το παρανοϊκό '...his imperfections' και το τρομερό '...soul machine', επανέρχεται συχνά πυκνά στο 'set-list' μου. Οπότε περίμενα εδώ και καιρό αυτόν το δίσκο. Από την άλλη, μάλλον δεν περίμενα ακριβώς αυτό το περιεχόμενο. Βέβαια, το video για το Fuck You που δημιούργησε ένα σχετικό χαμό πρόσφατα στο youtube, θα έπρεπε να με είχε προετοιμάσει λίγο. Να με προετοιμάσει για το ότι αυτός ο δίσκος είναι μακράν ο πιο προσιτός και 'συμβατικός' που έχει κάνει μέχρι τώρα. Η γνωστή 'παράνοια' που χαρακτήριζε τις μέχρι τώρα δουλειές του, έχει περιοριστεί. Λίγο σαν να λέμε Cee-Lo με ψυχοφάρμακα. Αυτό σε πρώτο επίπεδο μάλλον δεν είναι καλό. Επίσης, ο δίσκος δεν έχει καμία σχέση με το hip-hop. Ο mr. green αρνείται πεισματικά να ραπάρει καθόλα τα 45 λεπτά του δίσκου. Οπότε έχουμε μοιραία ένα soul / r'n'b αποτέλεσμα.
Όλα τα παραπάνω είναι η πρώτη ανάγνωση. Αφού τον άκουσα αρκετές φορές, άρχισα να αναθεωρώ. Όχι ότι δεν ισχύουν όσα έγραψα. Ισχύουν. Απλά σιγά σιγά, και όσο περισσότερο ακούω το δίσκο, αλλάζει και η οπτική υπό την οποία τον κοιτάω. Γιατί τα κομμάτια είναι καλοφτιαγμένα και πολύ δουλεμένα. Γιατί ο Cee-Lo υποδύεται σε αυτό τον δίσκο έναν Casanova (when it comes to ladies... I am licensed to kill...) που εξιστορεί τις περιπέτειες του, και το humor που διαπερνάει τους στίχους του (εννίοτε και τη μουσική) είναι πρώτης τάξεως (they said that chivalry is dead, then why is her body in my bed, At sunrise, the morning paper's read, They found a body in my bed...). Γιατί το Bodies είναι κομματάρα. Γιατί η φωνή του παραμένει υπέροχη. Γιατί το Old Fashioned είναι ταυτόχρονα νοσταλγικό και κωμικό. Γιατί η cinematic, αλλά 007 ατμόσφαιρα λειτουργεί, σε σημείο που φέρνει στο μυαλό Barry Adamson. Γιατί πατάει πάνω στη χρυσή εποχή της Motown. Μπορεί να μην το ακούω από δω και πέρα τόσο συχνά όσο το soul machine ή το st. elsewhere. Αλλά που και που θα επενέρχεται.
A, και όσο αφορά το Fuck You, πλησιάζει τα 19.000.000 views στο youtube, μπορεί να μην είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, αλλά είναι το πρώτο hit μετά το Hey Ya! που επαναφέρει το νότο στο προσκήνιο. Και αυτό δεν είναι και εύκολο πράγμα...

8.0

Those will burn: Bodies, Bright Lights Bigger City, Love Gun

το έπος...:


και το χιτάκι...

The Desert Kings

Οι Kyuss, τα γνησιότερα τέκνα της ερήμου και των Sabbath, όχι μόνο είναι ξανά μαζί (κατά τα 3/4, αλλά και αυτό αρκετό είναι) αλλά θα μας έρθουν και για ένα live στις 25 μαρτίου (δυστυχώς μόνο στην αθήνα...). Βλέπω ήδη τη σκόνη να αρχίζει να γεμίζει την ατμόσφαιρα...
ορίστε κι ένα green machine για να θυμηθούμε...

somewhere ή οι ταινίες της Coppola είναι ο ορισμός της pop

white hills - gnod σημειώσατε x

Δεν ξέρω αν είχα γράψει παλιότερα για τους white hills και το ομόνυμο γμστερο άλμπουμ τους αλλά έπεσε στα χέρια μου το Gnod Drop Out with White Hills II όπου οι white hills συνεργάζονται με τους gnod (από το μαντσεστερ) και φτιάχνουν μια δισκάρα που ας την κατατάξουμε στο spacerock...

Ουσιαστικά είναι ένα ατέλειωτο και πολύ όμορφο τζαμάρισμα από 11 μουσικούς με δυνατές μπασογραμμές, ψυχεδελικά ριφς προσαρμοσμένα σε ένα μεθυστικό lowtempo ήχο...

Salem - King Night

Salem King Night (IAMSOUND, 2010)

Ladies and gentlemen, we have a new genre. Please welcome to the stage... Witchouse. Or... drag. Or... whatever you like. Θα μου πείτε σιγά τα νέα. Η blog-ό-σφαιρα βράζει εδώ και κάμποσο καιρό. Τι να κάνουμε, τώρα μπήκα στον κόπο να ασχοληθώ, τώρα το γράφω. Και για να είμαι ειλικρινής, ψιλοκόλλησα. Κυρίως με αυτούς εδώ τους κυρίους αλλά και τον oOoOO. Αν δεν υπήρχε όλη αυτή η φιλολογία για το witchouse κτλ, και αυτό εδώ το δισκάκι μας ερχόταν μόνο του, εγώ θα τους χαρακτήριζα σαν νοσταλγικούς goths. Ο δίσκος μυρίζει από παντού Cocteau Twins και Dead Can Dance, από τους παλιούς, αλλά φέρνει στο μυαλό και πολλούς από τους '90 απογόνους τους (μου ήρθαν στο μυαλό οι Rosetta Stone, οι Fahrenheit 451 και γενικότερα ένα μεγάλο μέρος από το output της Cleopatra..). Οι goth αναφορές βέβαια είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι το hip hop. Αυτά τα δύο έρχονται το ένα δίπλα στο άλλο και τα όριά τους καλύπτονται από μία παχιά noise ομίχλη, σε σημείο που να μην μπορείς να πεις τελικά αν τα drum machines υπηρετούν hip hop πειραματισμούς ή gothic/industrial ατμόσφαιρες. Και αυτό είναι μάλλον από τα ποιο ελκυστικά χαρακτηριστικά τους, το ότι θολώνουν τα όρια. Και οι ατμόσφαιρες που δημιουργούν βέβαια: Σκοτεινές και απόκοσμες, από τη μία αιθέριες από την άλλη υπόγειες. Και πάντα σε αργούς, σχεδόν βασανιστικούς ρυθμούς. Όμορφα, θα έλεγα εγώ. Σε πρώτο επίπεδο για αυτόν εδώ τον δίσκο. Τώρα για το αν υπάρχει λόγος και κοινή συνισταμένη για να μπουν όλα αυτά τα συγκροτήματα κάτω από το ίδιο πλαίσιο, θα δείξει. Πρέπει πρώτα να εμβαθύνουμε.

8.2

Those will burn: King Night, Frost

Tron

Οι Daft Punk κυκλοφορούν το soundtrack του Tron.
Ok, αυτό το ξέραμε.
Πολλοί απο εμάς όμως δεν γνωρίζαμε το καταπληκτικό ρεμίξ του "δικου" μας Ντέιβιντ (Ελληνόπουλο και ανερχόμενο καμάρι της Warp records) στο κομμάτι αυτό.