Avey Tare - Down There

Avey Tare Down There (Paw Tracks, 2010)

Οι Animal Collective είναι σίγουρα ένα από τα φαινόμενα της εποχής μας. Σε διάφορα επίπεδα, αλλά σίγουρα ένα από αυτά είναι η παραγωγικότητά τους. Έτσι, ενώ αναμένεται ο καινούργιος προσωπικός δίσκος του Panda Bear (τα ως τώρα δείγματα δεν με ενθουσίασαν, αλλά επιφυλάσσομαι...) ο Avey Tare, κυκλοφορεί τη δική του προσωπική δουλειά. Η οποία νομίζω ότι είναι αρκετά διαφορετική από την κατεύθυνση που έχει πάρει το group τον τελευταίο καιρό, με την έννοια ότι είναι αρκετά πιο δύσκολη και δυσπρόσιτη. Το Merriweather... ήταν σίγουρα - και μεταξύ πολλών άλλων - και ένα άνοιγμα των Animal Collective σε ένα ευρύτερο κοινό ή τέλος πάντων ήταν ένας δίσκος που μπορούσες να τον ακούσεις πολύ πιο εύκολα από παλαιότερες δουλειές τους. Το Down There δεν είναι έτσι. Είναι αρκετά δύσκολο, αλλά από την άλλη δεν έχει και καμία σχέση με τις πρώτες και πιο δυσπρόσιτες δουλειές της 'κολεκτίβας'. Νομίζω ότι είναι δύσκολος γιατί είναι πολύ προσωπικός δίσκος. Ο Avey Tare βγάζει την ψυχούλα του στα 9 κομμάτια του δίσκου και ελάχιστα δείχνει να νοιάζεται για το τι θα εισπράξει ο ακροατής. Και το αποτέλεσμα δεν θα το έλεγες ούτε ευχάριστο, ούτε ιδιαίτερα φωτεινό. Το γενικότερο up-lifting συναίσθημα που είχε το Merriweather δεν υπάρχει πουθενά εδώ, με μοναδική εξαίρεση ίσως το 3 Umbrellas, που είναι και το πρώτο κομμάτι που ξεχωρίζει. Ο υπόλοιπος δίσκος μοιάζει να είναι 'σπασμένος', αγχωτικός και σε σημεία ασύνδετος. Πράγματα ξεκινάνε αλλά δεν ολοκληρώνονται. Για παράδειγμα στο Oliver Twist νοιώθεις ότι πάει να σχηματιστεί ένας ρυθμός, που όλο τον περιμένεις αλλά ποτέ δεν έρχεται. Στο Cemeteries καταλαβαίνεις μία μελωδία που πάει να βγει εκεί κάπου στο βάθος, αλλά τα κομμάτια της ποτέ δεν ενώνονται. Οπότε η αρχική επαφή με το δίσκο είναι δύσκολη. Εγώ τον άκουσα λίγο στην αρχή και τον άφησα. Ευτυχώς επανήλθα. Και τελικά μετά από αρκετά ακούσματα διαπίστωσα ότι αρχίζει να σχηματίζεται κάποιο νόημα, ότι υπάρχει κάποια κρυμμένη δομή που δίνει νόημα στις συνθέσεις, και ξεχωριστά και σαν σύνολο. Για παράδειγμα το Heather in the Hospital, που στην αρχή ούτε καν το παρατήρησα, τώρα μου φαίνεται όμορφο, πολύ όμορφο, παρά τους σχεδόν ανατριχιαστικούς στίχους τους. Κάπως σαν να παίρνει μία τόσο δύσκολη και προσωπική εμπειρία, η αδερφή του στο νοσοκομείο παλεύοντας με τον καρκίνο, και να τη μετατρέπει σε κάτι που είναι... όμορφο, δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. Τα πράγματα που μας συμβαίνουν στη ζωή είναι απλά. Θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία, αλλά είναι απλά γεγονότα, και τελικά μόνο αυτά έχουμε, οπότε κάτι πρέπει να τα κάνουμε για να τα μετατρέψουμε σε κάτι που με κάποιο τρόπο θα μας βοηθήσει να προχωρήσουμε. Έτσι μοιάζει να λέει. Και ακούγοντας τον δίσκο ξέρεις ότι δεν είναι έτσι για το δημιουργό του, αλλά ταυτόχρονα αυτό είναι το συναίσθημα που βγαίνει, τουλάχιστον σε μένα. Αυτά. Όπως και να 'χει είναι ένας δίσκος που τουλάχιστον δικαιολογεί απόλυτα την ύπαρξη του.

8.5

Those will burn: 3 Umbrellas, Heather in the Hospital, Lucky 1