Babyshamples - Sequel to the Prequel

Babyshambles Sequel to the prequel (EMI, 2013)

Ας θεωρήσει ο καθένας πως οι σκέψεις μου για αυτόν τον δίσκο δεν έγιναν ποτέ...
διότι η αλήθεια είναι πως αν δεν έχεις ακούσει αυτό το δίσκο, δεν σου λείπει.
Δεν χάνεις τίποτα. Δεν σε αλλάζει και ουσιαστικά αν το είχε βγάλει οποιοσδήποτε άλλος καλλιτέχνης δεν θα το άκουγα παραπάνω από 2 φορές...ή όχι?

Ας το ξαναπιάσω απο την αρχή όμως, γιατί υπάρχει κάτι εδώ...εντάξει, μπορεί να το φαντάζομαι...
μπορεί να το βλέπω μόνο εγώ κι όμως έχει θεωρώ ενδιαφέρον και θα το μοιραστώ.
Τι πράμα σου είναι η μούρη...όχι η φάτσα αλλά η μόστρα, η μούρη...
Ο πητ ο ντόχερτυ είχε πάντα το σεβασμό μου...και η επιστροφή είναι κάτι που περίμενα...

Εδώ τι έχουμε λοιπόν..χμμ...εδώ έχουμε ένα τίγκα αγγλούρικο δίσκο...που βρωμάει φις εν τσιπς, ζεστή κατρουλιάρα έηλ (bombardier ή pride και μόνο έτσι;;) και ρόδα....
Δεν είναι δίσκαρος, δεν έχει χιτάκια που θα παίζουν στα ραδιόφωνο, όμως είναι ζεστός...
είναι απλός και άπαξ και μπει, μπορεί να σε κάνει να κολλήσεις.
Θα μου πει κανείς-και δίκιο θα έχει-εδώ σου άρεσε το Last of the English Rose..

Μακάρι να είχαμε 2004, να δούλευα την διπλωματική μου, να έπαιζε η αλέκα η απέργη στο ροκ εφεμ και αντί για το can't stand me now να παίζει το fireman ή το dr No...
Ίδια δυναμική, ίδιο αλήτικο ύφος αλλά διαφορετική μελωδικότητα...
λίγο απο pistols, άλλο τόσο απο clash, pulp και από δίπλα το brixton...
Είναι η ικανότητα του συγκροτήματος να φτιάχνει ένα ποτ πουρί απο τις μουσικές που γουστάρει και να καταφέρνει να τις κάνει οικείες.
Ακούς το δισκο σα να υπήρχε στο ραφι σου χρονια...απο τον πρώτο τον shambles ή ακόμα πιο πριν... To fireman 103 δευτερόλεπτα brit pop punk...
ναι κατά πάσα πιθανότητα είναι κλεμμένο αλλά ειπαμε...κοίτα την δισκοθήκη σου...αν λείπει ο δισκος απο την θέση του είναι γιατι παίζει ήδη...
Το ρεφραίν στο farmer’s daughter πχ.

Επειδή ξαναδιαβάζω τα γραμμένα μέχρι ώρας και σα να μιλάω για το σούπερ δισκο της χρονιάς...... Δεν ειναι.

Όμως μέσα του υπάρχουν στιγμές που μένεις χαζός για το πως μπορούν να γραφτούν εξαιρετικά pub κομμάτια ακόμα και τώρα...
Aπλοϊκά κομμάτια με χαρούμενη διάθεση σα το sequel to the prequel (καμπαρετζίδικο κομμάτι επιρροή του παρισιού) μέσα στη λογική αυτού του δίσκου γινονται ορόσημα.

Και έρχεται το Dr No..μακράν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου...ska των the specials εδώ με εξαιρετικούς στίχους.

Ο δίσκος τελειώνει με 2 όμορφα κομμάτια...
το κάπως γκαζιάρικο Seven Shades of Nothing και το βασανιστικό αργόσυρτο Minefield...

Εγώ τον έχω στο repeat...φταιει ότι μου μυριζει βρετανίλα?
δεν ξέρω...τον προτεινω πάντως...
(μαζί με τον disc2 -δεν ξέρω αν είναι extra- αλλά το cuckoo είναι καλό...και έχει μέσα και το demo του dr no)...


_

7.5

Those will burn: Dr No,Minefield, Sequel to the Prequel, Fireman

Με αφορμή την συναυλία του Παυλίδη στο Κυβερνείο (παλατάκι) ή περί ανέμων και υδάτων

Παύλος Παυλίδης και B Movies στο Κυβερνείο 20-9-2013






  Για όσους με ξέρουν, εγώ και Παυλίδης δεν βρίσκονταν συχνά στην ίδια πρόταση. Για εκείνους δε που τόσα χρόνια προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ο Παυλίδης είναι υπέροχος και έπρεπε να ακούω και εγώ, μια τέτοια είδηση θα φάνταζε ακόμα πιο περίεργη. Αλλά ναι, πήγα και τον είδα live. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν τόσο περίεργο, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι τον είδα τζάμπα, (με πρόσκληση παρακαλώ) κάτι που πάντα κάνει τα πράγματα να ξεκινούν με τους καλύτερους οιωνούς, ενώ χαμηλώνει τις απαιτήσεις στο μίνιμουμ του χαμένου χρόνου σου. Ο δεύτερος είναι ο τελευταίος δίσκος του. Όπως πολύ ωραία τα είπε ο bombier εδώ και εγώ το κρατούσα για έκπληξη για τα καλύτερα του έτους. Αλλά, δεν πρόλαβα, δεν άντεξα, γιατί είναι δισκάρα και γιατί το live επιβεβαίωσε την άποψή μου για τον αυτόν. Από το live δεν έχω ούτε φωτογραφίες ούτε σημειώσεις, οπότε δεν θα πάμε με το γράμμα του νόμου, γιατί δεν θα βγει κάτι καλό ούτως ή άλλως. Αντίθετα θα χρησιμοποιήσω το κλασσικό σχήμα της αφορμής για να μιλήσω για κανα δύο πράγματα που τριγυρίζουν στο μυαλό μου.

   Ο πρώτος άξονας ακούει στο όνομα γιατί / για ποιους γράφουμε ή αλλιώς γιατί δεν γράφω τόσο για την ελληνική σκηνή. Τώρα αυτό ακούγεται ιδιαίτερα αυτοαναφορικό, έτσι θα το πλαισιώσω και με ένα μανδύα επεξηγηματικής εξ'ατομίκευσης με κέντρο τον αναγνώστη. Ή αλλιώς, εξηγώντας τους άξονες συγγραφής για την εμβάθυνση και την εμβρίθεια των αναγνωστών. Γιατί στην τελική είμαι ψυχούλα και τους συμπαθώ. Το βασικό επιχείρημα μου σε αυτή την συζήτηση που άνοιξα μόνος μου, είναι η παγκοσμιοποίηση, η εποχή των δικτύων και ένα σωρό άλλα κλισέ παρόμοιας λογικής. Υπάρχει ένα πράγμα που ονομάζεται εξέλιξη και δίπλα του ένα άλλο που ονομάζεται ιστορική μνήμη, ας βάλλουμε και την παράδοση για να γίνει πιο γενικό. Ας φανταστούμε λοιπόν την δημιουργική πορεία, την σύνθεση της μουσικής σαν μια γραφική παράσταση. Ξέρεις αυτό που έχεις μια γραμμή που πηγαίνει πάνω κάτω σε σχέση με τον χρόνο. Αυτό προφανώς είναι ιδιαίτερα γενικό και ασαφές, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μέσα στην απροσδιοριστία του θα μας βοηθήσει για να προσεγγίσουμε το θέμα μας. Η μουσική λοιπόν χωρίζεται σε είδη, διαθέσεις και ένα σωρό πράγματα όσα και ο αριθμός αυτών που προσπαθούν να την προσδιορίσουν. Σε μια σύνθεση λοιπόν, υπάρχει το κομμάτι εκείνο που πατάει πάνω σε προηγούμενες προσπάθειες. Αυτό ουσιαστικά μας κάνει να αναζητούμε επιρροές και συναφείς ήχους όταν ακούμε κάτι καινούργιο, ή να ορίζουμε τάσεις και σχολές-σκηνές. Αυτό το τελευταίο λοιπόν, έχει να κάνει ιδιαίτερα με τον χώρο. -Για να βάλλω και την αρχιτεκτονική στο θέμα-. Μιλάμε λοιπόν για την βρετανική ποπ, το west coast rap, τα ποντιακά τραγούδια και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Η εποχή των δικτύων λοιπόν, έφερε ένα σωρό αλλαγές ακόμη και στον χώρο. Έγινε λοιπόν μια αλλαγή στη βαρύτητα που κατέχει ο φυσικός χώρος σε σχέση με τον δυνητικό χώρο. Για να το θέσω διαφορετικά, έχει μεγαλύτερη σημασία η σύνδεση που έχεις στο διαδίκτυο από το χώρο τον οποίο χρησιμοποιείς για να συνδεθείς σε αυτό. Έτσι λοιπόν παρατηρείται το ανορθόδοξο, ένα γκρουπάκι που μένει στο διάολο, να έχει περισσότερες αναφορές και ακούσματα από ένα άλλο που μένει δίπλα από τις μουσικές σκηνές τις πόλης. Για να επιστρέψω στην γραφική παράσταση, εκεί που είχαμε τα πάνω κάτω της συνάρτησης (μουσικής δημιουργίας), εξάγωντας συμπεράσματα για τον ρυθμό της εξέλιξης και το εύρος της μουσικής καινοτομίας, η γραφική παράσταση έγινε σαν άσκηση γραμμής στον ντανταϊσμό. Τώρα αυτά τι σχέση έχουν με τον Παυλίδη θα αναρωτηθεί κανείς. Απολύτως καμία θα απαντήσω κοφτά. Τα χρειάζομαι όμως για να εξηγήσω ότι ο καιρός που έψαχνα το τι καινούργιο παίζει στην εγχώρια σκηνή, έχει περάσει ανεπιστρεπτί για μένα. Το εύρος των ακουσμάτων που βομβαρδίζει τις λίστες αναπαραγωγής δεν αφήνει περιθώρια σε συναισθηματισμούς. Τι και αν ένα συγκροτηματάκι της γειτονιάς παίζει όμορφο μελωδικό ροκ. Αν εγώ πέτυχα την προηγούμενη μέρα ένα εξίσου μικρό γκρουπάκι που παίζει στην αυστραλία 18 φορές καλύτερα, θα ακούσω αυτούς. Σκληρό ίσως, όχι γιατί έχουμε εθνικιστικά κόμπλεξ, αλλά γιατί οι συνθήκες που μπολιάζουν την δημιουργία (μία από αυτές και ο τόπος) έχουν μια πρόσθετη αξία από μόνες τους. Αλλά τι να κάνεις life's a bitch and then u die.

  O δεύτερος άξονας, έχει να κάνει με τον ελληνικό και τον αγγλικό στίχο. Δεν θα χρειαστεί να το αναπτύξω ιδιαίτερα εδώ όμως, καθώς η συζήτηση έχει τεθεί όμορφα εδώ. Το συμπέρασμα που θα χρησιμοποιήσω στο παρόν κείμενο είναι ότι συνηθίζεις σε συγκεκριμένη κατεύθυνση ήχων και αυτό επηρεάζει όλες τις ακροάσεις σου. Θα προσθέσω μια πινελιά ακόμα μόνο, λέγοντας ότι αυτό που όποτε βλέπω σε ταξινομήσεις φίλων ακόμα και μουσικών ιστοτόπων και σκάει το χειλάκι μου, ίσως να έχει να μας πει πολλά για την αντίληψη της μουσικής από μεγάλη μερίδα κόσμου. Αναφέρομαι στο διάσημο ελληνικά/ξένα που ξεκίνησε από τις δυο πλευρές της κασέτας όταν αυτή ήταν το πιο διαδεδομένο μέσο για την προώθηση της μουσικής και έχει φθάσει μέχρι σήμερα. Εγώ μέχρι πρότινος πίστευα ότι αποτελεί μια πρωτόλεια σχεδόν έμφυτη ορμή ταξινόμησης που σταματά σε κάποια ηλικία, που το άτομο έχει αναπτύξει την μουσική του ταυτότητα. Διάφορα γεγονότα όμως με έκαναν να το δω με άλλο μάτι, μεταξύ άλλων σχετίζοντας το με τον τρόπο που σκέφτεται και κατανοεί τους στίχους ο ανθρώπινος νους...

   Αφού λοιπόν όρισα το πρίσμα μέσα από το οποίο κρίνω τις μουσικές, ας πω δυο λόγια παραπάνω για τον Παυλίδη και τις μουσικές που μας προσφέρει εκείνος. Ή μάλλον την δικιά μου σχέση με αυτόν. Ο Παυλάρας λοιπόν προφανώς δεν είναι χθεσινός. Επίσης ίσως αν στεκόμουν σε συμβατικά πλαίσια αναφοράς και δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν θα έπρεπε να μιλάω καν για αυτόν, μόνο και μόνο από σεβασμό. Αλλά όλα αυτά τα έχουμε λίγο πολύ ξεπεράσει σε αυτό το μπλογκ, οπότε γράφω και εγώ πλέον άφοβα. Το πρώτο λοιπόν πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τον εν λόγω καλλιτέχνη είναι η ιδιαίτερη προφορά του. Η εξεζητημένη δήθεν ερμηνεία για να το πω με δικά μου λόγια. Το οποίο για κάποιο λόγο μπόλιαζε τις σκέψεις μου σχετικά με όλα γύρω από αυτόν. Αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο που φαντάζει κάπως σαν μια ναρκισσιστική προσέγγιση στην μουσική. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον ήχο που παράγει, αλλά ακόμη και στο ότι αναφέρεται με το όνομά του και τους B -movies σαν περιοδεύον σχήμα. Δεν τα πάω καλά με τα solo σχήματα. Αυτό αποτέλεσε και το μεγαλύτερο εμπόδιο ανάμεσα σε μένα και την μουσική του. Μέχρι που ήρθε το review του bombier. Και έκατσα και “άκουσα” για πρώτη φορά έναν δίσκο του. Kαι μου άρεσε ρε γαμώτο. Απογοήτευση σου λέω. Αυτό που καταλαβαίνεις ότι αυτά που πίστευες τόσο καιρό δεν είχαν βάση. Νιώθεις αυτά τα λόγια που είχες πει να σε πληγώνουν, και να θρυμματίζονται στις σκέψεις σου, γιατί ήσουν τόσο λάθος. Ντάξι τα παραλέω, αλλά μπήκα σε mood συγγραφής και πετάμε που και που λίγο γραφικότητα. Anyways δεν θα κάνω δεύτερο review για τον δίσκο, αλλά θα πετάξω μόνο μια άκυρη αναλογία από αυτές που μου αρέσουν. Μου θύμισε λοιπόν τον Saul Leiter. Ένας φωτογράφος που δημιουργούσε φωτογραφικούς πίνακες από απλές καθημερινές στιγμές. Αυτό κάνει και ο Παυλίδης, όμορφες χρωματιστές εικόνες από ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί.

   Το live λοιπόν, ήρθε να επιβεβαιώσει όλα αυτά που άρχισα δειλά δειλά να σκέφτομαι για αυτόν. Ένας ήχος βγαλμένος από το studio, μια μαγική ατμόσφαιρα και πάνω από δύο ώρες παράσταση που γέμισαν και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Εμείς φύγαμε και έπαιζε ακόμα (δεν έφταιγα εγώ) και σας παρακαλώ μην μου πείτε ότι έπαιξε και τον βασιλιά της σκόνης και εγώ είχα φύγει. Γιατί ήταν το ιδανικό σκηνικό, μέσα στο παλάτι του βασιλιά,(!). Ο ίδιος μάλιστα αστειεύτηκε πολλές φορές γιαυτό, λέγοντας ότι δεν περίμενε να παίξει ποτέ σε ένα τέτοιο μέρος. Και ναι όντως, τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να παίζει κομμάτια από τα σπαθιά. (έπαιξε περίπου τον μισό τελευταίο τους δίσκο). Γενικότερα το κυρίως μέρος της παράστασης ήταν από τον τελευταίο δίσκο του (ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί), κάτι που δεν με χάλασε γιατί αυτά ήταν και τα πιο οικεία μου ακούσματα. Εντάξει, και οι θεριστές και η λευκή καταιγίδα και το δεν είμαι από εδώ, που ξεσήκωσαν και περισσότερο τον κόσμο. To κυρίως πιάτο όμως δεν ήταν το χτύπημα και ο χορός, αλλά μια γαλήνη και ομορφιά που σου χάριζε απλόχερα με τους ήχους τους. Post rock και shoegazing φάση. Αυτός ο Θανάσης που έπαιζε την ηλεκτρική κιθάρα ειδικά, μεγάλο ταλέντο. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι αυτό που κάνει ο Παυλίδης δεν είναι απλώς καλύτερο από τα περισσότερα ελληνικά σχήματα, είναι τόσο γαμάτο στα αυτιά μου όσο και ένα σωρό άλλα από όλες τις γωνιές του κόσμου. Και είναι και στα ελληνικά ρε γαμώτο. Και πετυχαίνει κιόλας, βρίσκει ανταπόκριση. Τι να πω, μπράβο ρε Παυλάρα, κέρδισες ακόμα έναν ακροατή.

Arctic Monkeys - AM

Arctic Monkeys AM (Domino, 2013)

Κάθε φορά που βγάζουν ένα δίσκο οι Arctic Monkeys, σκέφτομαι το ντεμπούτο τους...την διαφήμιση που έτρωγε αυτός και αλλά και το Favourite Worst Nightmare στους διαδρόμους του tube...κάθε μέρα, πρωί βράδυ..και τους σιχαινόμουν. Σιχαινόμουν 2 πολύ καλούς δίσκους γιατί απλά τους έβλεπα στριμωγμένος στις 8.10 το πρωί στον thameslink...και στις 8 κάθε βράδυ...
τώρα γιατί το λέω αυτό;
Δεν ξέρω ακριβώς. Ίσως γιατί τώρα κατάλαβα πως παρά την τότε ξεφτυλοδιαφήμιση σα γκρουπ ήταν λίγο πιο μαζεμένοι, ο τέρνερ έμοιαζε πράγματι να είναι απο το σέφιλντ και δεν το έπαιζε έλβις...κι όμως παρ' όλα αυτά (πάντα τελικά κάτι θα βρίσκω να γκρινιάζω για αυτό το γκρουπ) οι δίσκοι που έβγαζαν και βγάζουν είναι σούπερ.
Έδω τα ακούμε όλα... black sabbath (ναι ναι είναι ένα μικρό ριφάκι απο το war pigs), QoTSA, beatles, Last Shadow puppets, Pulp κι όλη την αγγλουριά που κουβαλάνε μαζί τους.
Σιγα σιγά ο τέρνερ καταφέρνει να κάνει την φωνή του, μαζί με την προφορά, φυσικά, περισσότερο αναγνωρίσιμη κι απο το ίδιο το συγκρότημα (R U mine πχ).
Είναι καλός δίσκος...αρκετά καλός...αλλά παρ' όλη την προσπάθεια του παραμένει λίγο ατσαλάκωτος...σα το καινούργιο στυλ του τέρνερ...(για αυτό ίσως και κάνουν cover τον drake...Ε Λ Ε Ο Σ) και αυτο δεν τον αφήνει να γίνει mega...
Ο δίσκος θα μπορούσε να χωριστεί στα 2. Μέχρι το I want it all και μετά...Ζωηρός, γκαζιάρης στο πρώτο μέρος, σέξυ (πάντα ήθελα να το χώσω σε ένα review) και πανέμορφος στο δεύτερο (μέχρι το fireside φυσικά).

έχει και μερικές αστοχίες, όπως το βαρετότατο Why'd You Only Call Me When You're High? που παρ' όλο που προσπαθεί να γίνει έξυπνο δεν τα καταφέρνει...ή το Snap Out of It..

όμως καταλήγει όμορφα όμως, με το knee socks (που και καλό κομμάτι και όμορφο θέαμα είναι) αλλά και με το Ι wanna be yours που μου θυμίζει λίγο broken bells βέβαια..

Ευκολόπιοτος δίσκος, που θυμίζει νερομένο καλό ουίσκι...
ναι το πίνει, ναι το ξαναπίνεις, αλλά όταν σου δωθεί η ευκαιρία πας για το 24άρι νέτο-σκέτο...χωρίς 2η σκέψη..
_

8.9

Those will burn: R U Mine, Arabella, No party anthem 1, Mad Sounds

Earl Sweatshirt - Doris

Earl Sweatshirt Doris (Columbia, 2013)

   Asap rocky , J Cole, Tyler , και φτάνουμε επιτέλους στον Earl Sweatshirt. Χωρίς πολλά-πολλά θα δηλώσω εκ των προτέρων, ότι για μένα το Doris, το πρόσφατο πόνημα του εν λόγω καλλιτέχνη αποτελεί τον hip-hop δίσκο της χρονιάς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με μια πιο λογική σειρά. Αν και από τα νεότερα στελέχη της OF, ο Earl αποτελεί τον πιο ώριμο ράππερ της ομάδας και μαζί με το φιλαράκο του τον Frank Ocean, συστήνουν την ομάδα σε ένα πιο ώριμο κοινό. Κάπου διάβαζα ότι το κοινό του Earl είναι αυτοί που ψάχνουν κάτι πιο σοβαρό από τις τρέλες του Tyler, αλλά είναι πολύ μικροί για να έχουν ακούσει MF DOOM. Αν και δεν είμαι από αυτούς που γουστάρουν τα χωρισμένα χωράφια, το κρατάω για να δώσω ένα hint για τον πιτσιρίκο. (γεν. 1994!) Ας μην ξεχνάμε ότι έχει ήδη συνεργαστεί με τον Flying Lotus (ως Captain Murphy) οπότε ούτως ή άλλως έχει έρθει ήδη σε επαφή με ένα διαφορετικό κοινό. Το story πίσω από την εικόνα του Earl, απογειώθηκε με το Free Earl κίνημα που δημιουργήθηκε όταν μαθεύτηκε ότι η απουσία του από τα δρώμενα της OF οφείλεται στον εγκλεισμό του σε ένα οικοτροφείο για να απεξαρτηθεί (από το ραπ ;) -ιδέα της μητέρας του-. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, αυτό το θέμα θίγεται και στο ντεμπούτο άλμπουμ του. Στο Burgundy, μας εισάγει στην κοσμοθεωρία του. Πάνω από ένα εύθυμο μπιτ, ραπάρει με το ιδιαίτερο στυλάκι του που ήδη τον κάνει να ξεχωρίζει. Σλοοοόου τέμπο, σε φάση ανοίγει το στόμα του και το κλείνει μόνο όταν τα λόγια διαπεράσουν τα ηχητικά σου όρια και χαραχθούν στον εγκέφαλο σου.
 “And my priorities fucked up, I know it, I'm afraid I'm going to blow it ”
   Σε αντίθεση με τους γεμάτους αυτοπεποίθηση βασιλιάδες - βλέπε εδώ-, ο Earl είναι ιδιαίτερα μετριόφρων και διστακτικός για το ντεμπούτο του. Κάθε λέξη φθάνει στον ακροατή γεμάτη, και τα ραπς αποτελούν τον πρωταγωνιστή σε αυτόν τον δίσκο, μέχρι και ο Frank Ocean ραππάρει στο στυλ του φίλου του- και δεν τα πάει άσχημα-. Ο Earl έχει ήδη την φήμη του δεξιοτέχνη λυρικού ράππερ. Η αλήθεια είναι ότι παρ' όλη την απλότητα του δίσκου, δεν είναι εύκολος στο αυτί.-Εντάξει η αλήθεια είναι ότι ενώ το λέμε συχνά, αυτό το “δεν είναι εύκολος” έχει να κάνει και με τα ακούσματα που έχει ο καθένας για το πόσο εύκολα μπορεί να καταλάβει έναν δίσκο- Είναι καθόλα διαφορετικός από τους υπόλοιπους δίσκους που κυκλοφορούν στο είδος του. Αν ψάχνετε hip-hop δυναμίτες για να ξεσηκώσουν το πάρτυ, δεν θα τους βρείτε εδώ. Ίσως η φάση να είναι πιο κοντά σε ποιητική απαγγελία. Όταν λοιπόν το μυαλό απεμπλακεί από την αναζήτηση των κλασσικών μοτίβων και μετά τον κατάλληλο αριθμό ακροάσεων νιώσει την ατμόσφαιρα που δημιουργεί η λυρική απαγγελία και η τζαζ αισθητική, δεν σου μένει παρά να βγάλεις το καπέλο που δεν φοράς στον πιτσιρικά. Και μετά από αυτό να θυμηθούμε το ρεβιού για τον Tyler για δύο λόγους. Πρώτον όσον αφορά την συνεισφορά του Tyler στον δίσκο΄ συμμετέχει με δύο κομμάτια. Sasquatch και Whoa στα οποία κάνει και την παραγωγή. Στο πρώτο δεσπόζει η παραγωγή – αισθητική του και καταλήγει ως ο πιο αδύναμος κρίκος του δίσκου. Στο Whoa χρησιμοποιείται ως μέρος του πλάνου του Earl δημιουργώντας ένα σαφώς ανώτερο κομμάτι. Το δεύτερο στοιχείο από το Wolf που κρατάμε είναι η τζαζ αισθητική που εδώ βρίσκεται πιο κοντά στον αυθορμητισμό παρά στην άρτια εκτελεσμένη σύνθεση, καθώς και την συνεισφορά των BADBADNOTGOOD με ίσως το πιο δυνατό beat του δίσκου στο Hoarse που με έκανε να ψάχνω αν το έχουν πάρει από τον Forest Swords. Οκ ας προσθέσουμε και τις ομοιότητες στην θεματολογία ' έχει και ο Earl κάτι θεματάκια με τον πατέρα του. Ο δίσκος φθάνει στο Guild και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ο δίσκος φέρνει κάτι από Wu tang αισθητική. Μέχρι να το σκεφτείς, αυτό τελειώνει και δίνει την θέση του στο Molasses με την συμμετοχή του RZA και τα πράγματα δείχνουν να αρχίζουν να δένουν. Την ώρα που ο Raekwon βγάζει κάτι τέτοια- ο Earl Sweatshirt μοιάζει πιο cool από όλους, αφού δείχνει να κάνει αυτό που γουστάρει ανεξάρτητα από το που κινείται το σύγχρονο mainstream hip-hop. Και αφού μιλάμε για επιρροές, ας το ανοίξουμε, χτυπώντας διαφορετικές πόρτες: David Axelrod, MF DOOM, aphex twin (?), ηλεκτρονική καταχνιά (Gaslamp Killer ?) και ότι ακούει ο καθένας.
   Συνοψίζοντας: μεγάλο ντεμπούτο άλμπουμ, μεγάλο ταλέντο, ατμόσφαιρα, προσωπικός δίσκος και γαμώ τα instrumentals και όσο νόημα χρειάζεσαι σε έναν τέτοιο δίσκο-> hip-hop δίσκος της χρόνιας για μένα.

_ 8,8

Those will burn: Chum, Burgundy, Centurion, 20 Waves Cap

The Weeknd - Kiss Land

The Weeknd Kiss Land (XO/Republic, 2013)

Όταν μέσα στη διάρκεια ενός χρόνου βγάζεις τρεις δίσκους όπως τα House of Balloons, Thursdays, και Echoes of Silence, αν μη τι άλλο έχεις ήδη βάλει τον πήχη πολύ ψηλά. Για όλους τους υπόλοιπους, αλλά και για τον εαυτό σου. Οπότε, και με δεδομένο ότι οι τρεις αυτοί δίσκοι κυκλοφόρησαν ελεύθερα ως mixtape, ο πρώτος σου δίσκος για μεγάλη εταιρία δημιουργεί τουλάχιστον προσδοκίες. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση για τον Weeknd πριν την κυκλοφορία του Kiss Land. Η πορεία του καινούργιου δίσκου λοιπόν, μάλλον δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αν σκεφτείς το όλο θέμα που προέκυψε με τους Portishead: Ο Weeknd τους ζητάει την άδεια να χρησιμοποιήσει το beat από το Machine Gun στο Belong to the World. Ο Geoff Barrow όμως αρνείται. Οπότε ο Weeknd και η παρέα του απλά ξαναφτιάχνουν το beat και το χρησιμοποιούν all the same. Από την μία φαντάζομαι ότι όλο αυτό το πράγμα κάνει καλό στις πωλήσεις. Από την άλλη το να έχεις τον Geoff Barrow να σε 'βρίζει' δημόσια στο twitter δεν μου φαίνεται και ό,τι καλύτερο. Πόσο μάλλον όταν ο καινούργιος δίσκος του Weeknd μοιάζει να έχει τους Portishead σαν τη βασική του αναφορά πλέον.
Αλλά πολύ πιθανό να μην έγραφα τίποτα για όλα αυτά αν ο δίσκος ήταν καλός. Δυστυχώς όμως δεν είναι. Το professional που ανοίγει το δίσκο μπαίνει λίγο μουδιασμένα. Και συνεχίζει έτσι μέχρι τα 2:30 όπου μπαίνει ένα sample από το Professional Loving της EMIKA το οποίο οδηγεί το κομμάτι από εκεί και πέρα. Δηλαδή, το sample δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος να το περιγράψεις. Μπαίνει το professional loving από εκεί και πέρα. Χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια ιδιοποίησης, επαναπροσδιορισμού, ή οποιαδήποτε από τις λογικές που κάνουν το sampling τόσο ενδιαφέρουσα πρακτική. Το professional loving είναι καταπληκτικό κομμάτι, ναι, και το μόνο που καταφέρνει να κάνει με την σχεδόν αυτούσια ύπαρξη του μέσα στο professional του Weeknd είναι να δείξει πόσο υπερτερεί τελικά. Παρόλα αυτά, αν αγνοήσεις αυτή τη λογική, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου. Που όλο και περιμένεις να κάνει το μπαμ, αλλά αυτό δεν έρχεται ποτέ. Όπως για παράδειγμα το The Town που ακολουθεί: ξεκινάει με ένα πολύ όμορφο hook, το οποίο όμως δεν οδηγεί πουθενά· αφήνει υποσχέσεις που όμως τις ξεχνάει αμέσως. Μετά τα adaptation και love in the sky είναι τόσο μα τόσο αδιάφορα που τα ξεχνάς πριν καν τελειώσουν. Το Belong to the World που ακολουθεί σώζει λίγο την κατάσταση προσωρινά. Αλλά και πάλι σου είναι πλέον δύσκολο να μην σκεφτείς ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της αξίας του το παίρνει από αυτό το beat των Portishead, το οποίο είναι ρε γαμώτο και από τα πιο χαρακτηριστικά τους. Όταν σκέφτομαι το Third, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό ακριβώς το beat. Μου είναι δύσκολο να το δω υπό άλλη οπτική, όσο καλό και να είναι το Belong to the World. Άσε που και ο ίδιος ο Weeknd δεν προσπαθεί να το χρησιμοποιήσει με άλλο τρόπο. Να αναπαράξει την αίσθηση του Machine Gun προσπαθεί. Μετά έρχεται άλλο ένα αδιάφορο τραγούδι με το Live for μαζί με το φιλαράκι του τον Drake. Το Wanderlust που ακολουθεί, τουλάχιστον καταφέρνει να εκπλήξει. Όχι γιατί είναι ιδιαίτερα καλό βέβαια. Απλά είναι μάλλον το πρώτο upbeat κομμάτι που ηχογραφεί ο Weeknd. Σχεδόν χορευτικό. Αλλά και πάλι αδιάφορο. Στη συνέχεια το Kiss Land προσπαθεί πάλι να περισώσει ό,τι μπορεί, αλλά είναι και πάλι λίγο μέσα στο σύνολο. Το pretty είναι σαν να μην υπάρχει καθόλου, και ο δίσκος κλείνει με το Tears in the Rain, που τουλάχιστον καταφέρνει να αφήσει μία ωραία γεύση για το τέλος. Α, να σημειώσω ότι υπάρχει και η έκδοση με 2 bonus tracks, ένα από τα οποία είναι το Odd Look με τον Kavinsky, το οποίο δεν είναι κακό. Τουλάχιστον είναι μία πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή του τι θα μπορούσε να σημαίνει upbeat κομμάτι των Weeknd σε σχέση με το Wanderlust.
Συνοψίζοντας: ξεχάστε την όλη ιστορία με τα samples. Η ουσία είναι ότι ο ήχος του Weeknd έγινε ξαφνικά ουδέτερος και generic. Μπορεί σε μία προσπάθεια να απευθυνθεί σε περισσότερο κόσμο. Ή μπορεί απλά να κάηκε. Τέταρτος δίσκος μέσα σε 2 χρόνια είναι. Αλλά το αποτέλεσμα είναι τελικά αδιάφορο, κάτι που ταυτόχρονα κάνει τα αρνητικά στοιχεία να φαίνονται πολύ έντονα. Όπως για παράδειγμα τους πολύ συχνά ηλίθιους στίχους. Και δεν λέω, η φωνή του παραμένει υπέροχη· και υπάρχουν αρκετά όμορφα στοιχεία και σημεία στο δίσκο. Αλλά μάλλον δεν είναι αρκετά. Όχι μετά από τους δίσκους που έχουν προηγηθεί.

_

6.3

Those will burn: Professional, Kiss Land, Tears in the Rain

Tyler, The Creator - Wolf

Tyler, The Creator Wolf (Odd Future, 2013)

   Μπήκε ο Σεπτέμβρης και μαζί με αυτόν, σκάει ο ένας δίσκος μετά τον άλλο. Πριν λοιπόν χωθούμε στα καινούργια, -άστα να μαζεύουν ακροάσεις, να δούμε ποια θα ξεχωρίσουν- έχω να συμπληρώσω ένα σωρό δισκοκριτικές, ειδικά στα hip-hop που τα έπιασα λίγο πιο οργανωμένα. Μετά τον Asap Rocky και τον J Cole λοιπόν, έφθασε η ώρα να μιλήσουμε για έναν περίεργο τύπο, ονόματι Tyler the Creator. Πραγματικά, θα μπορούσα να μιλήσω πολύ ώρα για τον τύπο χωρίς να αναφερθώ στην μουσική του. Όχι ότι δεν αξίζει κάτι και αυτή, αλλά η αλήθεια είναι ότι περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ο Tyler λοιπόν είναι ο “ηγέτης” της ODD FUTURE κολεκτίβας. Γνωστός στο ευρύτερο κοινό έγινε μέσω του video για το yonkers, (εδώ) . Το στοιχείο που κρατάμε από τις πρώτες προτάσεις είναι το περίεργος. weird, so fakin weird. Πάντα σε αντίστοιχες περιπτώσεις, το πρώτο πράγμα που έρχεται στους κακόβουλους ανθρώπους, μησελφ ινκλουντιντ, είναι ότι ο εν λόγω καλλιτέχνης προσποιείται. Προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι περίεργος, παρανοϊκός και κοντά στο να χαρακτηριστεί ιδιοφυΐα. Και για να είμαι ειλικρινής, εγώ και αυτό το εκτιμώ. Την προσπάθεια ρε γαμώτο, έστω και αν δεν είναι ειλικρινής. Αν εγώ δεν μπορέσω να βρω αυτά τα στοιχεία που θα εκθέσουν την προσπάθεια αυτή, μένω ικανοποιημένος. Δεν παίζει τόσο ρόλο αν η δημιουργικότητα προκύπτει από το υποσυνείδητο ενός παρανοϊκού μυαλού, ενός ανθρώπου που σκέφτεται διαφορετικά από το συνηθισμένο για να το κάνω λίγο πιο γενικό, ή ενός ανθρώπου με δυνατή αναλυτική σκέψη που δουλεύει πολύ. Τα εκτιμώ και τα δύο. Και στην τελική ίσως το μέσο μυαλό που βγάζει αξιοσημείωτα αποτελέσματα να έχει να μας προσφέρει περισσότερα ως προς τη σχέση μας με την δημιουργία. Για τον Tyler λοιπόν πιστεύω ότι δουλεύει πολύ και ότι είναι ιδιαίτερα φιλόδοξος. Το αποτέλεσμα της δουλειάς του όμως είναι όντως πρωτότυπο και διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Απλώς είναι ακόμα στη φάση αυτή που η προσωπική αισθητική αναπτύσσεται και θέλει ακόμα δουλειά για να φτάσει στα αυτιά σου χτυπώντας τα κατάλληλα σημεία στον εγκέφαλό σου και αναγκάζοντάς σε να παραδεχθείς αυτό που ονομάζεται μουσική ιδιοφυΐα. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που ασχολούμαστε με τον κύριο Τ. Όχι γιατί αυτό που βγάζει τώρα είναι όμορφο ή οικείο, αλλά γιατί βλέπουμε το potential και θέλουμε να δούμε την εξέλιξη στην δημιουργία του. Στην τελική να απογοητευτούμε που δεν τα καταφέρνει...

   Παρακολουθώντας πολλές δουλειές της ομάδας, μπορεί κανείς να διακρίνει μια προσωπική αισθητική που πηγάζει από τον Tyler και επηρεάζει όλα τα μέλη της ομάδας, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Όπως έχουμε ξαναπεί, η αισθητική αυτή ξεπερνά τα όρια της μουσικής δημιουργίας. Η περσόνα λοιπόν που έχει δημιουργήσει ο Τ. έχει και το σκηνοθετικό της πρόσωπο-προσωπείο' Wolf Haley και υπογράφει τις περισσότερες δουλειές που βγαίνουν από την κολεκτίβα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό εδώ: -Hodgy, Domo Genesis And Tyler, The Creator- Rella - . Μετά από αυτό λοιπόν δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Adam Yauch των Beastie Boys - . Η ίδια αισθητική που χτυπούσε τα αυτιά σου, βρισκόταν και στα video τους. (παραμορφώσεις στον ήχο και στην εικόνα). Ένιωθες έτσι να βρίσκεσαι στον κόσμο που βρίσκονται και οι ίδιοι, να καταλαβαίνεις καλύτερα τη μουσική τους, αφού το ένα μέσο λειτουργούσε συμπληρωματικά για το άλλο. -Προλάβαμε να απολαύσουμε και το Beastie Boys - Fight For Your Right (Revisited) προτού ο Yauch την κάνει για αλλού.

   Αφού λοιπόν είπα όσα όλα ήθελα να πω για τα πέριξ, ας μιλήσουμε και για τον ίδιο τον δίσκο. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω στο σημείο αυτό, ότι το hip-hop αποτελεί την αφετηρία αλλά όχι και το σύστημα αναφοράς των δίσκων αυτών της νέας γενιάς. Γενικά τους σκέφτομαι ως μουσική δημιουργία και κρίνονται για το κατά πόσον γεμίζουν τα αυτιά μου. Δεν είναι μόνο θέμα του ποιος ραππάρει πιο γρήγορα ή πιο σκληροπυρηνικά. Επίσης μια που τ' ανα φέραμε η βαθμολογία πάει επίσης σαν βαθμός μουσικής ικανοποίησης. Αν και η αλήθεια είναι το χάνω που και που, ανάμεσα στο αν ένας δίσκος είναι όμορφος ή ενδιαφέρον. Επιστρέφοντας στο hip hop, o δίσκος κινείται στα όρια του. Πιο συγκεκριμένα, το κλειδί για την ανάγνωσή του είναι η παραγωγή του, η οποίο είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον ίδιο τον Τ, φανερώνοντας ακόμα μια φορά τον έλεγχο που χρειάζεται να έχει ο ίδιος για την δουλεία του και της OF. -εδώ μοιάζει με τον RZA- Και αφού μιλάμε για παραγωγή ας αναφερθούμε λίγο στους BADBADNOTGOOD. Έχουμε κάνει τόσο ντόρο για την νέα γενιά του hip hop αλλά δεν έχουμε μιλήσει για τον Madlib της νέας γενιάς. Το δημιουργικό αυτό τρίο λοιπόν κάνει κάτι ανάμεσα σε jazz hip-hop αυθορμητισμούς. Η στενή σχέση που έχουν με τα μέλη της OF οδήγησε στον συγκεκριμένο δίσκο σε μια αισθητική που πλησιάζει πιο πολύ την jazz μουσική από τους προηγούμενους δίσκους. Αυτό σημαίνει λιγότερα samples, και περισσότερα όργανα. Τι σημαίνει αυτό ουσιαστικά για την μουσική; Όχι απαραίτητα καλύτερα κομμάτια, αλλά σίγουρα πιο προσωπικό ήχο. Ο δίσκος κινείται γενικά σε αυτό το πλαίσιο, ενώ η κατάσταση στα ραπς παραμένει στο γενικό attitude που μας έχει συνηθίσει ο Τ, δηλαδή φακ γιου φάγκοτ, δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Κεντρικό θέμα θα λέγαμε ότι είναι η σχέση του Τ με τον πατέρα του, κάτι που κάνει πιο προσωπικό και εσωστρεφή τον δίσκο (ειδικά στο Answer) ενώ το μοτίβο αυτό θα το συναντήσουμε και σε επόμενους δίσκους της OF -βλέπε Doris-. Με τα πολλά, το κείμενο αρχίζει και ξεφεύγει σε έκταση πάλι και δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια.

   Έτσι θα πάω κατευθείαν στο single του δίσκου... Domo23, και φίλε εδώ η κατάσταση ξεφεύγει... Όλη αυτή η προσωπικότητα-αισθητική που περιγράψαμε νωρίτερα, μετουσιώνεται σε έναν hip-hop δυναμίτη... Τα φωνητικά παίρνουν όλη την δυναμική που μπορεί να δώσουν οι ανθρώπινες φωνητικές χορδές, και η αντιδιαστολή με τα πολύ καλά beats που παίζουν από πίσω, δημιουργούν μια πολύ ισχυρή σύνθεση που κινείται από μια μίνιμαλ αισθητική μέχρι ένα μωσαϊκό ήχων-θορύβων. Το κομμάτι ολοκληρώνεται με ένα παχύ στρώμα από μπαχαρικά: ηλεκτρονικούς ήχους, back up vocals, συνομιλίες, παιδικές φωνές, κραυγές και μια dub παραγωγή που κάνει το στομάχι σου να ταρακουνιέται. Συνοψίζοντας ο δίσκος είναι ένα βήμα ωριμότητας για τον δημιουργό του κρατώντας σταθερό το γενικότερο attitude που τον καθιέρωσε, αλλά θέλει ακόμα δουλειά για να φθάσει να μας βάλει στον κόσμο του Tyler...

_ 7,8

Those will burn: Domo23, Anwer, IFYH, Jamba, Awkward

The You and What Army Faction/Anemic Royalty- SLIT

The You and What Army Faction -Anemic Royalty SLIT (Ghost Armour Records, 2013)

Δεν ξέρω πως θα είναι ένας ποστ αποκαλυπτικ κόσμος.
Δεν ξέρω αλήθεια, πως θα είναι οι ήχοι τότε.
Στο SLIT οι Faction βρίσκονται στο όριο του τώρα με εκείνο του κακοφτιαγμένου μέλλοντος.
Το slit θα μπορούσε να περιγράφει το 8ο θανάσιμο αμάρτημα με το vinegar blood, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου,να είναι τρομακτικά όμορφο.
Στο άκουσμα του, μου ήρθαν στο κορμί, στο μυαλό και στη γεύση, εκείνα τα βράδια που το πρωινό φαίνεται τόσο μακρινό...που μυρίζεις ολόκληρος απο το ποτό, την αγανάκτιση, την προσπάθεια.

Και εκεί μπαίνει το 2ο κομμάτι, συνεχίζοντας το ταρακούνημα. Σίγουρα οι faction δεν γράφουν μουσική για να μας καλοπιάσουν και να ηρεμήσουμε.
I was there-i saw it all- time to pay...και νοιώθεις την μοναξιά, ξανά και ξανά..για να την κατανοήσεις καλύτερα, παίρνοντας όλες τις ευθύνες για ότι έχεις κάνει στο crawl body, come back...

απελπισία...(αυτή τη λέξη έψαχνα απο την αρχή).
έχει, αλήθεια, θετική χροιά αυτή η λέξη?
στο slit ναι...
με χιλιάδες παραμέτρους να την βασανίζουν..(wouldn't be better if we just fucked and forgot about it?)


υγ: το if my teeth could beg for more, των anemic royalty θέλει πολλά ακούσματα και υπομονή. Προσωπικά μετά το 4ο-5ο λεπτό μου άρεσε πολύ μετά το 10 γ@μάει....


το slit με άγχωσε, με ζόρισε, μου ξύπνησε διάφορες αναμνήσεις. τα πλήκτρα στο crawl..και το σόλο στο τέλος του vinegar μου άφησαν σημάδια.
Είναι ένας πανέμορφος δίσκος...

_

9.1

Those will burn: vinegar blood, crawl body, come back (όλα μωρέ...5 κομμάτια είναι.)

NIN - Come back haunted

Το καινούργιο NIN διέρευσε ήδη. Αυτό είναι το πρώτο τους video, σε σκηνοθεσία David Lynch.

Chelsea Wolfe - Pain is Beauty

Chelsea Wolfe Pain is Beauty ( Sargent House, 2013)

Κατάφερα σε ένα μήνα διακοπών να μην ακούσω ούτε μισή νότα...
Ακόμα και σε 4 ώρες συνεχόμενης οδήγησης, προτίμησα τους ήχους της φύσης, των αυτοκινήτων, των χωριών και της πόλης.
Άν και άδειασα από κιθάρες, μπλιμπλίκια, στίχους, ρίμες, μπάσα κοκ..ένοιωθα πως έχανα την επαφή...όχι με το τι βγαίνει, αλλά με τα ακούσματα μου..παράλληλα διάβασα πολύ. Βιβλία (θα ήθελα να προτείνω πολλά...αλλά το Bad Monkey είναι άλλο πράγμα), κόμικς, το wired που είχα μείνει πίσω, και κάθε μέρα γέμιζα απο πληροφορίες και εικόνες, λέξεις και ιστορίες.


Από την άλλη τα αδέρφια ήταν πολυγραφότατα...σε ένα τεράστιο μουσικό εύρος, που 6 μέρες τώρα που κατεβάζω κι ακούω με έκανε να χαμογελάσω...(νταξ...μεταξύ μας μερικά δεν ακούγονται, αλλά δεν τους το λέω...).

Έτσι, έσκασε σα βόμβα, προχθές στην εφορία, που περίμενα για τον κλειδάρυθμο, το Imps of Perversion, και προσπαθούσα να κρύψω την κ@υλα μου απο τις γιαγιάδες που περίμεναν μαζί μου...
Θα μπορούσα να πω πολλά για τους Pop αλλά τα έχει πει ωραία ο stalker..

οπότε παρά την προσπάθεια μου να κλείσω το ποστ χωρίς να αναφερθώ στο δίσκο της chelsea θα το κάνω...

ο δευτερος δίσκος είναι αρκετά δύσκολος...ειδικότερα αν έχεις φτιάξει έναν εκπληκτικό πρώτο δίσκο.
Τι έχουμε εδώ...μια βαρετή chelsea.
Για να πω την αλήθεια όχι τόσο βαρετή όσο νόμιζα στην αρχή , αλλά αρκετά περισσότερο από όσο ήθελα και αρκετά μονότονη.
Όσες φορές κι αν το έχω ακούσει δεν έχω καταφέρει να ξεχωρίσω κανένα κομμάτι πέρα απο τα 2 πρώτα (φαντάζομαι αν έχεις ακούσει το feral love και το we hit a wall τα έχεις ακούσει όλα...).
Βέβαια, μετά τον έρωτα που έφαγα με το Αποκάλυψις ήταν σίγουρο ότι η σύγκριση με ότι έκανε θα ήταν αμείλικτη.
Νοιώθω πως το pain is beauty έχει έλειψη από πάθος και από το λίγο έξτρα που κάνει κάθε κομμάτι, κομματάρα..

Ναι, για να μην τον αδικήσουμε τελείως τα 2 πρώτα κομμάτια αλλά ίσως και το 5 (destruction....) να είναι όμορφα κομμάτια αλλά δεν μπορούν να ανατρέψουν μια συνολική εικόνα...


_

6.0

Those will burn: Feral Love, We hit a Wall και ίσως, ίσως το Destruction Makes the world Burn Brighter


υγ: μπορεί να φταίει ότι είμαι σε mood Parquet Courts ή στο νέο King Khan...ή ακόμα στα hiphop που βάζουν τα αδέρφια..