 | Earl Sweatshirt Doris (Columbia, 2013) |
Asap rocky , J Cole, Tyler , και φτάνουμε επιτέλους στον Earl Sweatshirt. Χωρίς πολλά-πολλά θα δηλώσω εκ των προτέρων, ότι για μένα το Doris, το πρόσφατο πόνημα του εν λόγω καλλιτέχνη αποτελεί τον hip-hop δίσκο της χρονιάς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με μια πιο λογική σειρά.
Αν και από τα νεότερα στελέχη της OF, ο Earl αποτελεί τον πιο ώριμο ράππερ της ομάδας και μαζί με το φιλαράκο του τον Frank Ocean, συστήνουν την ομάδα σε ένα πιο ώριμο κοινό. Κάπου διάβαζα ότι το κοινό του Earl είναι αυτοί που ψάχνουν κάτι πιο σοβαρό από τις τρέλες του Tyler, αλλά είναι πολύ μικροί για να έχουν ακούσει MF DOOM. Αν και δεν είμαι από αυτούς που γουστάρουν τα χωρισμένα χωράφια, το κρατάω για να δώσω ένα hint για τον πιτσιρίκο. (γεν. 1994!) Ας μην ξεχνάμε ότι έχει ήδη συνεργαστεί με τον Flying Lotus (ως Captain Murphy) οπότε ούτως ή άλλως έχει έρθει ήδη σε επαφή με ένα διαφορετικό κοινό. Το story πίσω από την εικόνα του Earl, απογειώθηκε με το Free Earl κίνημα που δημιουργήθηκε όταν μαθεύτηκε ότι η απουσία του από τα δρώμενα της OF οφείλεται στον εγκλεισμό του σε ένα οικοτροφείο για να απεξαρτηθεί (από το ραπ ;) -ιδέα της μητέρας του-. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, αυτό το θέμα θίγεται και στο ντεμπούτο άλμπουμ του. Στο Burgundy, μας εισάγει στην κοσμοθεωρία του. Πάνω από ένα εύθυμο μπιτ, ραπάρει με το ιδιαίτερο στυλάκι του που ήδη τον κάνει να ξεχωρίζει. Σλοοοόου τέμπο, σε φάση ανοίγει το στόμα του και το κλείνει μόνο όταν τα λόγια διαπεράσουν τα ηχητικά σου όρια και χαραχθούν στον εγκέφαλο σου.
“And my priorities fucked up, I know it, I'm afraid I'm going to blow it ”
Σε αντίθεση με τους γεμάτους αυτοπεποίθηση βασιλιάδες - βλέπε εδώ-, ο Earl είναι ιδιαίτερα μετριόφρων και διστακτικός για το ντεμπούτο του. Κάθε λέξη φθάνει στον ακροατή γεμάτη, και τα ραπς αποτελούν τον πρωταγωνιστή σε αυτόν τον δίσκο, μέχρι και ο Frank Ocean ραππάρει στο στυλ του φίλου του- και δεν τα πάει άσχημα-. Ο Earl έχει ήδη την φήμη του δεξιοτέχνη λυρικού ράππερ. Η αλήθεια είναι ότι παρ' όλη την απλότητα του δίσκου, δεν είναι εύκολος στο αυτί.-Εντάξει η αλήθεια είναι ότι ενώ το λέμε συχνά, αυτό το “δεν είναι εύκολος” έχει να κάνει και με τα ακούσματα που έχει ο καθένας για το πόσο εύκολα μπορεί να καταλάβει έναν δίσκο- Είναι καθόλα διαφορετικός από τους υπόλοιπους δίσκους που κυκλοφορούν στο είδος του. Αν ψάχνετε hip-hop δυναμίτες για να ξεσηκώσουν το πάρτυ, δεν θα τους βρείτε εδώ. Ίσως η φάση να είναι πιο κοντά σε ποιητική απαγγελία. Όταν λοιπόν το μυαλό απεμπλακεί από την αναζήτηση των κλασσικών μοτίβων και μετά τον κατάλληλο αριθμό ακροάσεων νιώσει την ατμόσφαιρα που δημιουργεί η λυρική απαγγελία και η τζαζ αισθητική, δεν σου μένει παρά να βγάλεις το καπέλο που δεν φοράς στον πιτσιρικά. Και μετά από αυτό να θυμηθούμε το ρεβιού για τον Tyler για δύο λόγους. Πρώτον όσον αφορά την συνεισφορά του Tyler στον δίσκο΄ συμμετέχει με δύο κομμάτια. Sasquatch και Whoa στα οποία κάνει και την παραγωγή. Στο πρώτο δεσπόζει η παραγωγή – αισθητική του και καταλήγει ως ο πιο αδύναμος κρίκος του δίσκου. Στο Whoa χρησιμοποιείται ως μέρος του πλάνου του Earl δημιουργώντας ένα σαφώς ανώτερο κομμάτι. Το δεύτερο στοιχείο από το Wolf που κρατάμε είναι η τζαζ αισθητική που εδώ βρίσκεται πιο κοντά στον αυθορμητισμό παρά στην άρτια εκτελεσμένη σύνθεση, καθώς και την συνεισφορά των BADBADNOTGOOD με ίσως το πιο δυνατό beat του δίσκου στο Hoarse που με έκανε να ψάχνω αν το έχουν πάρει από τον Forest Swords. Οκ ας προσθέσουμε και τις ομοιότητες στην θεματολογία ' έχει και ο Earl κάτι θεματάκια με τον πατέρα του. Ο δίσκος φθάνει στο Guild και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ο δίσκος φέρνει κάτι από Wu tang αισθητική. Μέχρι να το σκεφτείς, αυτό τελειώνει και δίνει την θέση του στο Molasses με την συμμετοχή του RZA και τα πράγματα δείχνουν να αρχίζουν να δένουν. Την ώρα που ο Raekwon βγάζει κάτι τέτοια- ο Earl Sweatshirt μοιάζει πιο cool από όλους, αφού δείχνει να κάνει αυτό που γουστάρει ανεξάρτητα από το που κινείται το σύγχρονο mainstream hip-hop. Και αφού μιλάμε για επιρροές, ας το ανοίξουμε, χτυπώντας διαφορετικές πόρτες: David Axelrod, MF DOOM, aphex twin (?), ηλεκτρονική καταχνιά (Gaslamp Killer ?) και ότι ακούει ο καθένας.
Συνοψίζοντας: μεγάλο ντεμπούτο άλμπουμ, μεγάλο ταλέντο, ατμόσφαιρα, προσωπικός δίσκος και γαμώ τα instrumentals και όσο νόημα χρειάζεσαι σε έναν τέτοιο δίσκο-> hip-hop δίσκος της χρόνιας για μένα.
“And my priorities fucked up, I know it, I'm afraid I'm going to blow it ”
Σε αντίθεση με τους γεμάτους αυτοπεποίθηση βασιλιάδες - βλέπε εδώ-, ο Earl είναι ιδιαίτερα μετριόφρων και διστακτικός για το ντεμπούτο του. Κάθε λέξη φθάνει στον ακροατή γεμάτη, και τα ραπς αποτελούν τον πρωταγωνιστή σε αυτόν τον δίσκο, μέχρι και ο Frank Ocean ραππάρει στο στυλ του φίλου του- και δεν τα πάει άσχημα-. Ο Earl έχει ήδη την φήμη του δεξιοτέχνη λυρικού ράππερ. Η αλήθεια είναι ότι παρ' όλη την απλότητα του δίσκου, δεν είναι εύκολος στο αυτί.-Εντάξει η αλήθεια είναι ότι ενώ το λέμε συχνά, αυτό το “δεν είναι εύκολος” έχει να κάνει και με τα ακούσματα που έχει ο καθένας για το πόσο εύκολα μπορεί να καταλάβει έναν δίσκο- Είναι καθόλα διαφορετικός από τους υπόλοιπους δίσκους που κυκλοφορούν στο είδος του. Αν ψάχνετε hip-hop δυναμίτες για να ξεσηκώσουν το πάρτυ, δεν θα τους βρείτε εδώ. Ίσως η φάση να είναι πιο κοντά σε ποιητική απαγγελία. Όταν λοιπόν το μυαλό απεμπλακεί από την αναζήτηση των κλασσικών μοτίβων και μετά τον κατάλληλο αριθμό ακροάσεων νιώσει την ατμόσφαιρα που δημιουργεί η λυρική απαγγελία και η τζαζ αισθητική, δεν σου μένει παρά να βγάλεις το καπέλο που δεν φοράς στον πιτσιρικά. Και μετά από αυτό να θυμηθούμε το ρεβιού για τον Tyler για δύο λόγους. Πρώτον όσον αφορά την συνεισφορά του Tyler στον δίσκο΄ συμμετέχει με δύο κομμάτια. Sasquatch και Whoa στα οποία κάνει και την παραγωγή. Στο πρώτο δεσπόζει η παραγωγή – αισθητική του και καταλήγει ως ο πιο αδύναμος κρίκος του δίσκου. Στο Whoa χρησιμοποιείται ως μέρος του πλάνου του Earl δημιουργώντας ένα σαφώς ανώτερο κομμάτι. Το δεύτερο στοιχείο από το Wolf που κρατάμε είναι η τζαζ αισθητική που εδώ βρίσκεται πιο κοντά στον αυθορμητισμό παρά στην άρτια εκτελεσμένη σύνθεση, καθώς και την συνεισφορά των BADBADNOTGOOD με ίσως το πιο δυνατό beat του δίσκου στο Hoarse που με έκανε να ψάχνω αν το έχουν πάρει από τον Forest Swords. Οκ ας προσθέσουμε και τις ομοιότητες στην θεματολογία ' έχει και ο Earl κάτι θεματάκια με τον πατέρα του. Ο δίσκος φθάνει στο Guild και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ο δίσκος φέρνει κάτι από Wu tang αισθητική. Μέχρι να το σκεφτείς, αυτό τελειώνει και δίνει την θέση του στο Molasses με την συμμετοχή του RZA και τα πράγματα δείχνουν να αρχίζουν να δένουν. Την ώρα που ο Raekwon βγάζει κάτι τέτοια- ο Earl Sweatshirt μοιάζει πιο cool από όλους, αφού δείχνει να κάνει αυτό που γουστάρει ανεξάρτητα από το που κινείται το σύγχρονο mainstream hip-hop. Και αφού μιλάμε για επιρροές, ας το ανοίξουμε, χτυπώντας διαφορετικές πόρτες: David Axelrod, MF DOOM, aphex twin (?), ηλεκτρονική καταχνιά (Gaslamp Killer ?) και ότι ακούει ο καθένας.
Συνοψίζοντας: μεγάλο ντεμπούτο άλμπουμ, μεγάλο ταλέντο, ατμόσφαιρα, προσωπικός δίσκος και γαμώ τα instrumentals και όσο νόημα χρειάζεσαι σε έναν τέτοιο δίσκο-> hip-hop δίσκος της χρόνιας για μένα.
Those will burn: Chum,
Burgundy, Centurion, 20 Waves Cap
Posts
No comments:
Post a Comment