Babyshamples - Sequel to the Prequel

Babyshambles Sequel to the prequel (EMI, 2013)

Ας θεωρήσει ο καθένας πως οι σκέψεις μου για αυτόν τον δίσκο δεν έγιναν ποτέ...
διότι η αλήθεια είναι πως αν δεν έχεις ακούσει αυτό το δίσκο, δεν σου λείπει.
Δεν χάνεις τίποτα. Δεν σε αλλάζει και ουσιαστικά αν το είχε βγάλει οποιοσδήποτε άλλος καλλιτέχνης δεν θα το άκουγα παραπάνω από 2 φορές...ή όχι?

Ας το ξαναπιάσω απο την αρχή όμως, γιατί υπάρχει κάτι εδώ...εντάξει, μπορεί να το φαντάζομαι...
μπορεί να το βλέπω μόνο εγώ κι όμως έχει θεωρώ ενδιαφέρον και θα το μοιραστώ.
Τι πράμα σου είναι η μούρη...όχι η φάτσα αλλά η μόστρα, η μούρη...
Ο πητ ο ντόχερτυ είχε πάντα το σεβασμό μου...και η επιστροφή είναι κάτι που περίμενα...

Εδώ τι έχουμε λοιπόν..χμμ...εδώ έχουμε ένα τίγκα αγγλούρικο δίσκο...που βρωμάει φις εν τσιπς, ζεστή κατρουλιάρα έηλ (bombardier ή pride και μόνο έτσι;;) και ρόδα....
Δεν είναι δίσκαρος, δεν έχει χιτάκια που θα παίζουν στα ραδιόφωνο, όμως είναι ζεστός...
είναι απλός και άπαξ και μπει, μπορεί να σε κάνει να κολλήσεις.
Θα μου πει κανείς-και δίκιο θα έχει-εδώ σου άρεσε το Last of the English Rose..

Μακάρι να είχαμε 2004, να δούλευα την διπλωματική μου, να έπαιζε η αλέκα η απέργη στο ροκ εφεμ και αντί για το can't stand me now να παίζει το fireman ή το dr No...
Ίδια δυναμική, ίδιο αλήτικο ύφος αλλά διαφορετική μελωδικότητα...
λίγο απο pistols, άλλο τόσο απο clash, pulp και από δίπλα το brixton...
Είναι η ικανότητα του συγκροτήματος να φτιάχνει ένα ποτ πουρί απο τις μουσικές που γουστάρει και να καταφέρνει να τις κάνει οικείες.
Ακούς το δισκο σα να υπήρχε στο ραφι σου χρονια...απο τον πρώτο τον shambles ή ακόμα πιο πριν... To fireman 103 δευτερόλεπτα brit pop punk...
ναι κατά πάσα πιθανότητα είναι κλεμμένο αλλά ειπαμε...κοίτα την δισκοθήκη σου...αν λείπει ο δισκος απο την θέση του είναι γιατι παίζει ήδη...
Το ρεφραίν στο farmer’s daughter πχ.

Επειδή ξαναδιαβάζω τα γραμμένα μέχρι ώρας και σα να μιλάω για το σούπερ δισκο της χρονιάς...... Δεν ειναι.

Όμως μέσα του υπάρχουν στιγμές που μένεις χαζός για το πως μπορούν να γραφτούν εξαιρετικά pub κομμάτια ακόμα και τώρα...
Aπλοϊκά κομμάτια με χαρούμενη διάθεση σα το sequel to the prequel (καμπαρετζίδικο κομμάτι επιρροή του παρισιού) μέσα στη λογική αυτού του δίσκου γινονται ορόσημα.

Και έρχεται το Dr No..μακράν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου...ska των the specials εδώ με εξαιρετικούς στίχους.

Ο δίσκος τελειώνει με 2 όμορφα κομμάτια...
το κάπως γκαζιάρικο Seven Shades of Nothing και το βασανιστικό αργόσυρτο Minefield...

Εγώ τον έχω στο repeat...φταιει ότι μου μυριζει βρετανίλα?
δεν ξέρω...τον προτεινω πάντως...
(μαζί με τον disc2 -δεν ξέρω αν είναι extra- αλλά το cuckoo είναι καλό...και έχει μέσα και το demo του dr no)...


_

7.5

Those will burn: Dr No,Minefield, Sequel to the Prequel, Fireman