A Victim of Society - Distractions

A Victim Of Society Distractions (Inner Ear, 2014)

Όταν λέμε industrial αναφερόμενοι στην μουσική, έχουμε συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό μας. Κάτι που δεν μπορεί να περιγράψει τον ήχο που βγάζουν οι Α Victim of Society. Παρόλα αυτά όμως, αν ξεχάσει κανείς με το τι έχει συνδεθεί μουσικά το industrial στη μουσική, η λέξη αυτή θα μπορούσε να δώσει σε κάποιον μια αίσθηση για την αισθητική του δίσκου. Δηλαδίς, έχουμε και λέμε. Υπόγειο. Ηθελημένα αγυάλιστο (unpolished sounds better), και το ακατέργαστο δεν μου ταιριάζει γιατί το νόημα είναι ότι έχει άπειρη επεξεργασία και δουλειά. Μάλλον μιας και το πιάσαμε εικαστικά, μιλάμε σίγουρα για μέταλλα, που έχουν υποστεί τέτοια μεταχείριση για να φαίνονται παλιά γεμάτα ιστορίες και φθορά, ενώ πρόκειται για φρεσκότατη παραγωγή. Ένα πέρασμα και από το tumblr που έχουν, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αισθητική τους. Κοιτάχτε να δείτε, προσωπικά μόνο και μόνο το γεγονός ότι προσπαθώ να περιγράψω το δίσκο, μέσα από υλικά και συναισθήματα (θα φτάσουμε μετά σε αυτά), σημαίνει ότι έχει ήδη πετύχει τον σκοπό του, καθώς προξένησε αυτό το ενδιαφέρον και τα συναισθήματα ήδη στον γράφοντα. Νομίζω όμως, αρκετά με τα υλικά, όποιος θέλει περαιτέρω ανάλυση, του γράφω και διήγημα, δεν είναι.
Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Τι λείπει από τον δίσκο; Το ρίσκο... αυτό που θα πάει τη φάση παραπέρα, που δεν θα μπορείς να εντοπίσεις τις επιρροές, αυτό που θα είναι πρωτότυπο ή καλύτερα, αυτό που θα ξενίσει στο αυτί σου, που θα κάποιοι θα το χαρακτηρίσουν λάθος και κάποιοι άλλοι πρωτοπορία. Τα στοιχεία εκείνα που χωρίζουν τον κόσμο σε υποστηρικτές και μη. Που προξενούν συζητήσεις. Το θέμα είναι ότι μιλάμε για πρωτοπορία και δεν ξέρω εγώ για τι άλλο. Τι στιγμή που έχουμε στα χέρια μας, τον καλύτερο δίσκο που κυκλοφόρησε στα εγχώρια εδώ και πολυυυυυυύ καιρό. Τον ΠΡΩΤΟ δίσκο των παιδιών. Δηλαδή εντάξει. Οποιαδήποτε κριτική γίνεται από μεριάς μου, γίνεται έχοντας σαν δεδομένο ότι ο δίσκος είναι και γαμώ. Και είναι από τα ελάχιστα συγκροτήματα που μπορεί να σταθεί και εκτός συνόρων. Και δεν το λέω για να στηρίξω την εγχώρια σκηνή. Αυτό που έχουν καταφέρει είναι αξιέπαινο για πολλούς λόγους. Φτάνει όμως με τα ευχολόγια και πάμε να πούμε δυο κουβέντες για το είναι πραγματικά αυτός ο δίσκος.
Εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο, που τελικά δεν είναι παράδοξο. Ποίο είναι αυτό; Μα ότι είναι η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, και ακούγονται σαν να παίζουν χρόνια και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο. Ρε φίλε, τώρα μου ήρθε και άλλη αναλογία. Η Athletico Madrid του Simeone είναι. Ομάδα που βγαίνει “πρώτη φορά” στο τσου λου, και πάει να το σηκώσει. (αυτά τα έγραφα πριν τον τελικό) (*gamw ton ramos*). Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι αυτή η πορεία, περιλαμβάνει πολλή δουλειά από πίσω. Ένα αποτέλεσμα που χτίστηκε σιγά σιγά, γιαυτό και έχει τέτοια συνοχή και σιγουριά στον ήχο τους. Καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν καθαρές συνθέσεις και πλάνο, ενώ παράλληλα όλο το πλάνο επενδύεται από τα απαραίτητα στοιχεία που συμπληρώνουν την ατμόσφαιρα, αλλά δεν την υποκαθιστούν. Και εκεί έγκειται η επιτυχία για μένα, όταν μιλάς για τέτοιους δίσκους. Τώρα σε σχέση με τα πρώτα δείγματα δουλειάς τους, που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον από την αρχή, έχουν αλλάξει αρκετά. Η παραγωγή είναι για μένα ιδανική, και είναι αυτή που τους ανεβάζει πολλά level πάνω από τον εγχώριο ανταγωνισμό. Αυτή η lo-fi, garage αισθητική υπάρχει ακόμα, απλώς έχει εξελιχθεί, προσθέτοντας πάνω της ένα σωρό άλλες επιρροές, που δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να αναλύσουμε, αφού τον δίσκο τον ακούτε ελεύθερα από το bandcamp της inner ear. Τα συναισθήματα που προξενεί είναι κοντά στις ποστ-πανκ, πoστ-ροκ καταβολές, και την κινηματογραφική πλοκή davidolynchikis ταινίας. Εσωστρέφεια, αγωνία, φόβο, πόνο, εκτόνωση. Ή σαν να λέμε, για κάτι περίεργους τύπους σαν και μας, απλώς γουστάρεις φάση. Το πλέον σημαντικό στοιχείο όμως, είναι ότι περιλαμβάνει ένα ενδιαφέρον για τον ακροατή! Κάτι το οποίο ήταν πιστεύω στόχος. Εκτός και αν κατά τύχη το τζαμάρισμα δύο φίλων βρίσκει τόσο εύκολα ανταπόκριση στα αυτιά του ακροατή. Γιαυτό και είναι τόσο γνώριμο, γιαυτό και μοιάζει τόσο πολύ με αυτά που έχεις ξανακούσει, αλλά που κακώς θεωρούμε ότι είναι αυτονόητο, και αποδεικνύεται συνεχώς από ένα σωρό ανθρώπους και συγκροτήματα που επειδή έπεσαν στα χέρια τους δύο όργανα και έμαθαν να ηχογραφούν, αυτομάτως έγιναν καλλιτέχνες.
Συνοψίζοντας, ο δίσκος χρειάζεται χρόνο για να ακουστεί. Γιατί έχει μέσα του πολλά πράγματα, απόρροια συστηματικής δουλειάς και ενασχόλησης και είναι κρίμα να ξεπερνιέται με επιδερμικές αναγνώσεις-ακροάσεις.
+ Θα έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε και στο Plisskën Festival πολύ σύντομα.

9,2

Those will burn: όλα για διαφορετικούς λόγους, αλλά μάλλον λίγο περισσότερο : unfair,  certain sense, sweet girl, choices

17.06.14 King Dude

Ερχεται αθήνα λοιπόν ο κύριος Dude για να παρουσιάσει προφανώς το Fear αλλά και για να ακούσουμε και λίγο μαυρίλα από το Burning Daylight..

Death Disco στα μέσα ιουνίου (17)...
hipsters της αθήνας ατσαλωθείτε....μπριγιαντίνη στο μαλλί, αμανικά για να δούμε ταττου και θα τα πουμε μέσα....

The Horrors - Luminous

The Horrors Luminous (XL, 2014)

Διάβαζα τις προάλλες κάπου ένα άρθρο για τα καλύτερα έξι κομμάτια των smiths, και μετά για τον καλύτερο δίσκο τους...έλεγε λοιπόν το how soon is now, το panic, το last night, το shoplifters και το please please please. Ναί μάλιστα. Οκ, προσπαθώ να γράψω για τους horrors και γράφω πάλι για την εμονή μου. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Το να θέλει κάποιος να δείξει ότι ξέρει και καλά ένα γκρουπ παραπάνω από όλους εμάς τους υπόλοιπους είναι εύκολο...βάζει 5-6 κομματάρες μεν (αλλά όχι και τα καλύτερα εβερ) πετάει και για καλύτερο δίσκο το strangeways και μας αφήνει να βρουμε εμείς που έχουμε κάνει το λάθος και ακόμα θεωρούμε το there is a light το καλύτερο ποπ κομμάτι εβερ...

Κάπως έτσι λοιπόν θα μπορούσα να γράψω για τους horrors...Μπαντάρα μιλάμε και ο τέταρτος δισκος καλύτερος από όλους τους άλλους.
Brit pop στα μεγαλεία της, με ήχους από dream pop μέχρι shoegaze και 90'ς ηλεκτρονικές πινελιές. Θα μπορούσα κάλλιστα να βρω 3-4 κομμάτια που να δείχνουν την ανωτερότητα μου στη σκηνή...αυτό μοιάζει με αυτό, εκείνο με πιο βαρετούς suede, το τρίτο με cure κτλπ κτλπ, να μην έβαζα το I see you σα καλύτερο κομμάτι...αφού ξέρω καλύτερα λεμε, μη το ψάχνεις.
Δεν το κάνω.
Οι horrors απογοητεύουν, απλά και ξάστερα...horror σπέρνουν μόνο και μόνο γιατί τρέμεις για το επόμενο εγχείρημα τους...Πάνε οι καλές εποχές που τιγκα μεν hipster-ια αλλά έβαζες τους 2 πρώτους δίσκους και άκουγες.

4

Those will burn: I see you, first day of spring, So know you know

The Pains of Being Pure at Heart - Days of Abandon

The Pains of Being Pure at Heart Days of Abandon (Yebo, 2014)

Στο σημείο αυτό, θέλω να αναδείξω μια ιδιάζουσα γλωσσολογική σύγκριση. Μια γευστική αναλογία θα μπορούσε να πει κανείς. Έχουμε λοιπόν, το γλυκανάλατο. Γλυκό και ανάλατο. Και έχουμε και το γλυκόπικρο. Γλυκό και πικρό. Κατά βάση έχουμε ένα πρώτο κοινό επίθετο, το γλυκός, το οποίο συνήθως εκδηλώνει μια θετική διάθεση όταν προφέρεται. Και το δεύτερο συνθετικό, συνήθως εκδηλώνει μια αρνητική διάθεση. Συνδυαστικά όμως έχουν διαφορετικά αποτελέσματα. Ειλικρινά για τον δίσκο μου ήρθε η σύγκριση, γιατί ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποιο από τα δύο αυτά ζεύγη εκφράζει καλύτερα το ποιόν του δίσκου. Αξίζει να μας πει κανείς πως πρωτοξεκίνησαν αυτά τα διλήμματα όμως. Δεχόμαστε χημικούς και φιλόλογους για διαφορετικές εκδοχές. Ξανακούγοντας τους δίσκους του συγκροτήματος, κατέληξα ότι με εκφράζει περισσότερο το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Στο οποίο και θα δώσω τον χαρακτηρισμό γλυκόπικρο, με αρέσει δηλαδίς. Το Days of Abandon ενώ κινείται πιο κοντά στο ντεμπούτο άλμπουμ, απ' ότι στο Belong, δεν με έχει πείσει ακόμα. Νομίζω ότι τέτοιου είδους δίσκοι και μουσική γενικότερα, βασίζονται περισσότερο στο συναίσθημα παρά στην μουσική. Τις συνθέσεις εννοώ. Είναι ξεκάθαρο δηλαδή το πως θέλουν να μεταδώσουν συναισθήματα, μια ευασθησία που ξεκινά από τους καλλιτέχνες και έχει στόχο να αγκαλιάσει τους ακροατές, για να μπορέσουν να καταλάβουν και να οικειοποιηθούν τη μουσική. Και εδώ βρίσκεται το υποκειμενικό της ακρόασης. Ούτε το υποκειμενικό δεν αρκεί βασικά για να περιγράψει τα κριτήρια αξιολόγησής της. Διαφορετικές συνθήκες, ώρες και διαθέσεις οδηγούν σε διαφορετικές αποτιμήσεις του δίσκου. Ξέρω, ξέρω κλισέ που ισχύουν παντού ή πουθενά, όπως το βλέπει ο καθένας. Αλλά θέλω να δικαιολογήσω λίγο το γιατί μετά από τόσες ακροάσεις δεν έχω αποφασίσει για το αν μου αρέσει ο δίσκος. Το σίγουρο είναι ότι είναι ένας δίσκος χωρίς φάλτσα και filler. Που βρίσκει το χώρο του στις λίστες αναπαραγωγής και τώρα που καλοκαιριάζει ακούγεται ευχάριστα. Οι φανς του συγκροτήματος που θα αγοράσουν και τον δίσκο θα τον αγαπήσουν σίγουρα. Εγώ θα περιμένω τη στιγμή που θα θέλω κάτι εύκολο και γλυκανάλατο/γλυκόπικρο για τον αγαπήσω και εγώ.

7

Those will burn: Simple and Sure, Eurydice, Kelly, Masokissed

BADBADNOTGOOD - III

BADBADNOTGOOD III (Innovative L., 2014)

Είπαμε να κάνουμε τα κειμενάκια πιο μικρά και λιγότερο αυτοαναφορικά, αλλά νομίζω ότι ξεκίνησα με λάθος δίσκο. Γιατί το τρίο από το Οντάριο έχει να μας πει πολλά και είναι κρίμα να τα πνίξουμε για μια πιο εύκολη ανάγνωση.
Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή εισαγωγή. Οι BBNG είναι ένα jazz τρίο από το Οντάριο που κάνει κατά βάση jazz διασκευές, με μια δόση από hip-hop, έχοντας συχνές συναλλαγές με αυτό. Ή μάλλον έτσι ήταν μέχρι το ΒΒΝG III, τον τρίτο δίσκο του συγκροτήματος, που αποτελεί και τον πρώτο με αποκλειστικά αυθεντικό υλικό. Το jazz-hop σχήμα λοιπόν, όπως βολεύει για συντομία να παρουσιάζονται, αρχίζει να αυτοπροσδιορίζεται και να χαράζει τους δικούς του δρόμους στην ιστορία της μουσικής.
Jazz, hip-hop, electronica και post rock αποτελούν τα συστατικά στοιχεία του δίσκου. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για mainstream στροφή, αφού απέχουν αρκετά ακόμη από τέτοιους σκοπούς. Υπάρχει αναμφίβολα όμως μια μεγάλη έκρηξη στην δημοσιότητα που απολαμβάνουν, γεγονός που πάντα επηρεάζει τις συνθήκες δημιουργίας και το αποτέλεσμα της. Περισσότερη δημοσιότητα σημαίνει περισσότερες εμφανίσεις που οδηγεί μακριά από την αίσθηση της παρέας που τζαμάρει πάνω από συνθέσεις άλλων βγάζοντας ένα στοιχείο πηγαίας καλλιτεχνικής έκφρασης προς τα έξω. Το αποτέλεσμα του δίσκου ΙΙΙ σε σχέση με τα ΙΙ και Ι λοιπόν, είναι από τη μία μεριά πιο αυθεντικό ως προς την δημιουργία των συνθέσεων, αλλά συνάμα λιγότερο τολμηρό και ετερόκλητο σαν συνολικό αποτέλεσμα.
Ένα στοιχείο που αξίζει να σημειωθεί, κάτι που είναι ακόμη περισσότερο εμφανές όταν παρακολουθεί κάποιος το τρίο ζωντανά, -ή έστω σε live streaming όπως εγώ- είναι το μοίρασμα που υπάρχει ανάμεσα στα όργανα (πλήκτρα, ντραμς και μπάσο). Αυτή η αμεσοδημοκρατία της jazz που αφήνει μέχρι και στο δύσμοιρο το μπάσο να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο για ορισμένες στιγμές. Εκεί που σημειώνω ότι τα ντραμς είναι αυτά που καθορίζουν το πλαίσιο ανάπτυξης της κάθε σύνθεσης, βλέπω στο επόμενο τραγούδι τον ρόλο αυτό να αναλαμβάνουν τα πλήκτρα ή το μπάσο. Μαζί με την προσθήκη του σαξόφωνου σε ορισμένα κομμάτια δημιουργούν αυτή την πολύπλευρη αίσθηση του δίσκου σαν σύνολο, που νομίζω μόνο θετικά λειτουργεί για το αποτέλεσμα που φθάνει στα αυτιά μας. Πέρα όμως από τις jazz καταβολές, έχουμε και έντονες post rock αναφορές. H κλιμάκωση στις συνθέσεις, ειδικά στο eyes closed που θα μπορούσε να ξεπηδήσει από άλμπουμ post-rock συγκροτήματος που ψάχνει να πειραματιστεί.
Το Cant leave the night ήταν το πρώτο single και όσο και αν έχω στύψει το κεφάλι μου, και τις μηχανές αναζήτησης, δεν μπορώ να βρω από που ξεσήκωσαν την ιδέα γιαυτή τη σύνθεση. Μοιάζει τόσο οικείο, ίσως γιατί είναι η τέλεια σύνθεση. Γιατί ακροβατεί στα όρια όσων λέμε για αυτούς. Ανάμεσα στην σύνθεση και στον αυτοσχεδιασμό, ή μάλλον μια ξεκάθαρη σύνθεση με όσα στοιχεία από τον δεύτερο χρειάζονται για να αποκτήσει βάθος και νοήματα. Νομίζω ότι η κατεύθυνσή του, ήταν ο στόχος του δίσκου, αλλά τέτοια κομμάτια δεν τα γράφεις κάθε μέρα. Η αλήθεια είναι ότι θέτουν οι ίδιοι τον πήχη ψηλά. Αλλά δεν είναι ακόμα στο επίπεδο για να υποστηρίξουν μια τέτοια προσπάθεια. Παρόλα αυτά, συνολικά ο δίσκος κρίνεται σαν ένα θετικό βήμα στην εξέλιξη του συγκροτήματος.
Όντως προσωπικά μεγάλος φαν των τριών νεαρών καθώς και αναγνωρίζοντας την συνθετική δυσκολία του να δημιουργείς από το μηδέν αντί να πατάς πάνω σε υφιστάμενες συνθέσεις, νομίζω ότι το τελευταίο πόνημα των ΒΒNG είναι ένα τολμηρό βήμα προς τα εμπρός. Βγάζει το γκρουπ από την κατηγορία των τζαζ διασκευών και δείχνει τον δρόμο για τα μελλοντικά τους σχέδια...

8.2

Those will burn: Triangle, Can't Leave the Night, Eyes Closed, Hedron, CS60

100 years fro the birth of the sun king

Σαν σήμερα πριν από 100 χρόνια γεννήθηκε ο βασιλιάς ήλιος. Αμφιβάλω αν υπάρχει κάποιος άλλος που να έχει παράξει στη ζωή του τόση πολλή μουσική όσο αυτός - και τόσο πολλή καλή μουσική. Αυτό εδώ είναι το αγαπημένο μου μάλλον, αλλά αμφιβάλω αν έχω ακούσει έστω και το 1/4 από αυτά που έχει κυκλοφορήσει...

Morrissey - Istanbul

να και ένα πρώτο κομμάτι που αξίζει προσοχής...





και τα λόγια πάλι σε spoken word φάση:

World Peace Is None Of Your Business, πάμε μωρή τρέλα Μοζ να πεταξουμε μαζί ένα δίσκο στα σκουπίδια...

αν πάρω τα φακτς τότε θα απογοητευτώ, ναι είναι σίγουρο πως το world peace in none of your business -ακούγοντας και το κομμάτι- θα είναι μια πατάτα.
Αλλά πως να το κάνουμε, όταν βγάζει καινούργιο δίσκο ο Moz απλά περιμένεις μην τυχόν και υπάρξουν μέσα 3-4 κομμάτια από αυτά που θα σου αλλάξουν τα φώτα.

Όχι, κοιτώντας τα τελευταία χρόνια του Moz περιμένεις πως και πως τον δίσκο σίχαμα.
Έλα, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, τα τελευταία χρόνια είναι μόνο μπούρδες...ναι...; όχι ακριβώς, αλλά βαριέμαι να γράφω τα καλά του...
αν δεν κάνω λάθος αύριο βγαίνει το ομώνυμο κομμάτι σε official έκδοση.



τα κομμάτια του World Peace Is None of Your Business:
1. "World Peace Is None of Your Business"
2. "Neal Cassady Drops Dead"
3. "Istanbul"
4. "I'm Not a Man"
5. "Earth Is the Loneliest Planet"
6. "Staircase at the University"
7. "The Bullfighter Dies"
8. "Kiss Me a Lot"
9. "Smiler With Knife"
10. "Kick the Bride Down the Aisle"
11. "Mountjoy"
12. "Oboe Concerto"

και το εξώφυλλο.....

Closer - Death Disco - 09-05-14

Μεγάλο αποθημένο. Μεγάλη μπάντα. Να τα γράψω από τώρα για να δικαιολογήσω τα επόμενο.

Όχι δεν θα είναι πολλά. Όχι, σίγουρα δεν θα είναι μετρημένα.

Οι mani deum μοιάζουν να είναι καλοί. Δεμένοι, παίζουν όμως μια μουσική που δεν με πολυσυγκινεί. Ίσως το πρώτο κομμάτι να ήταν και το πιο δυνατό τους. Και το τελευταίο. Πολύ καλή παρουσία όμως, δυνατή φωνή και μελωδίες, που αν και μερικές φορές προδίδουν τις επηρροές περισσότερο απο ότι θα ήθελα, κατάφερναν να με κρατήσουν μέχρι το τέλος κάθε τραγουδιού. Μου άρεσαν αρκετά. Και το ότι ήταν κουλ πάνω στη σκηνή τους έδωσε ένα plus ακόμα.

Pause.

Closer.

Κάπου για μένα σταμάτησε ο χρόνος στο τρίτο κομμάτι. In the market. και να φανταστεί κανείς πως θεωρώ καλύτερο ξενόγλωσσο δίσκο (ever) το suddenly comes...τέλος πάντων. Ναι, που είχα μείνει, α ναι...in the market, μπαίνοντας σε ένα κόσμο του 19χρονου γιώργου, στο βόλο, να παίζουν οι closer ακόμα κι όταν έφευγα από το σπίτι. Wine όπου έγινε ο κακός χαμός.

Ο κόσμος είχε έρθει για τους closer. Το έβλεπες. Χορός, χαμόγελα. Τουλάχιστον εγώ.

Mystery falls down και τρέλα. Είχε απ' όλα μπορώ να πω...εκτός από το in my hours of need, vitamin c και το love me blender (αλλά εντάξει πόσο πια..). Still here και in full swing όμως έπιασαν χώρο όπως έπρεπε και φαντάζομαι εσπασαν φαντάζομαι και τους τελευταίους.

ΥΓ: πολλά από τα καινούργια κομμάτια στο live ήταν εξαιρετικά. Ελπίζοντας σε ένα καλό δίσκο.

Έφυγα με ένα χαμόγελο. Λίγες τέτοιες μπάντες στην ελλάδα. Τέρμα το γλύψιμο όμως. Φανταστικό live. Χορός ρε και ένα βιολί.

update:

 

King Dude - Fear

King Dude Fear (NJRM, 2014)

Έχω σκεφτεί πολλές φορές, πόσο περίεργος πρέπει να φαίνομαι, όταν κάθομαι στη μπάρα και πίνω μόνος μου, χωρίς να έχω τσιγάρο στο χέρι..Τουλάχιστον, έτσι μου φαίνονται εμενα, αυτοί που κάθονται κάπου για πολύ ώρα, χωρίς να καπνίζουν.
Έτσι ο ήχος του αναπτήρα στο "open the door" με κάνει να ηρεμώ: Ψιτ, φιλέ, κρατάω τσιγάρο. Δεν είμαι περίεργος οκ;
Fear o καινούργιος δίσκος του king dude και το fear is all you know γκαζώνει φτιάχνοντας ένα κομμάτι με μια cave-ική ιστορία αγάπης. Φωνητικά από το διάολο και κιθάρες βρώμικες.
Το Maria ρίχνει τους τόνους γρήγορα, μπαλάντα αλά lanegan. Σκοτεινή αλά burning daylight όμως. Και τα βιολιά ανατριχιαστικά όμορφα.
Καταλαβαίνεις ότι πλέον είσαι στο κόσμο που σου φτιάχνει ο king dude όταν βρίσκεσαι να ζητάς αλκοολ για να σταματήσεις να κουνάς ρυθμικά το πόδι σου στο devil eyes. Κοφτά ακόρντα και τα τύμπανα να κρατάνε ένα υπερβολικά κολλητικό ρυθμό.
Σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο, εδώ οι συνθέσεις είναι δουλεμένες στη λεπτομέρεια και η παραγωγή είναι σαφέστατα ανώτερη δίνοντας έτσι σε εμάς ένα ακόμα κομμάτι για να διαχειριστούμε.
Έχει και pop στιγμές ο δίσκος. Ναι. Λίγο ξεσκόνισμα. Λίγο πάγο στο ποτό και να που ακούς το cloven hooves ή το Demon Caller Number 9. Ειδικά το δεύτερο έχει τα πιο όμορφα γκάζια που έχω ακούσει τελευταία και κουβαλάει τόσα μουσικά κλισέ πάνω του που το κάνει ακόμα καλύτερο.
Σκέφτομαι πως πέρα από τους περίεργους στίχους, ο king dude έγινε μουσικά λιγάκι πιο φωτεινός. Pop που έγραψα και παραπάνω αλλά πάντα μέσα στα όρια του country, blues, gospell, rock κτλπ κτλπ. Αξίζει περισσότερης προσοχής το Bottomless Pit, που θα μπορούσε να το ζηλεύει άνετα ο Waits του Real Gone.
Το burning daylight ήταν ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους πρόπερσι. Ο King Dude καταφέρνει εδώ να γίνει πιο mainstream, χωρίς να χάνει τα περισσότερα από τα στοιχεία που έκαναν τον προηγούμενο δίσκο εξαιρετικό. Σκοτεινιά και σκονή υπάρχει και εδώ. Μόνο που κυριαρχούν και τα neon φώτα ενώς elvis χριστού στο τοίχο.
Όμορφος δίσκος.

8.5

Those will burn: Maria, Fear is All you know, Demon Caller Number 9