Μεγάλο αποθημένο. Μεγάλη μπάντα. Να τα γράψω από τώρα για να δικαιολογήσω τα επόμενο.
Όχι δεν θα είναι πολλά. Όχι, σίγουρα δεν θα είναι μετρημένα.
Οι mani deum μοιάζουν να είναι καλοί. Δεμένοι, παίζουν όμως μια μουσική που δεν με πολυσυγκινεί. Ίσως το πρώτο κομμάτι να ήταν και το πιο δυνατό τους. Και το τελευταίο. Πολύ καλή παρουσία όμως, δυνατή φωνή και μελωδίες, που αν και μερικές φορές προδίδουν τις επηρροές περισσότερο απο ότι θα ήθελα, κατάφερναν να με κρατήσουν μέχρι το τέλος κάθε τραγουδιού. Μου άρεσαν αρκετά. Και το ότι ήταν κουλ πάνω στη σκηνή τους έδωσε ένα plus ακόμα.
Pause.
Closer.
Κάπου για μένα σταμάτησε ο χρόνος στο τρίτο κομμάτι. In the market. και να φανταστεί κανείς πως θεωρώ καλύτερο ξενόγλωσσο δίσκο (ever) το suddenly comes...τέλος πάντων. Ναι, που είχα μείνει, α ναι...in the market, μπαίνοντας σε ένα κόσμο του 19χρονου γιώργου, στο βόλο, να παίζουν οι closer ακόμα κι όταν έφευγα από το σπίτι. Wine όπου έγινε ο κακός χαμός.
Ο κόσμος είχε έρθει για τους closer. Το έβλεπες. Χορός, χαμόγελα. Τουλάχιστον εγώ.
Mystery falls down και τρέλα. Είχε απ' όλα μπορώ να πω...εκτός από το in my hours of need, vitamin c και το love me blender (αλλά εντάξει πόσο πια..). Still here και in full swing όμως έπιασαν χώρο όπως έπρεπε και φαντάζομαι εσπασαν φαντάζομαι και τους τελευταίους.
ΥΓ: πολλά από τα καινούργια κομμάτια στο live ήταν εξαιρετικά. Ελπίζοντας σε ένα καλό δίσκο.
Έφυγα με ένα χαμόγελο. Λίγες τέτοιες μπάντες στην ελλάδα. Τέρμα το γλύψιμο όμως. Φανταστικό live. Χορός ρε και ένα βιολί.
Posts
No comments:
Post a Comment