Νυκτερινή Διερώτηση.

Είναι κάμποσοι δίσκοι για τους οποίους ετοιμαζόμουν να γράψω τον τελευταίο καιρό. Και όλα πήγαιναν σχετικά καλά μέχρι που ο bo(m)bbieR με ανάγκασε να ξανακούσω με προσοχή τον καινούργιο δίσκο των κορε. ύδρο. Κάπου εκεί το πράγμα χάλασε.
_

Στον κεραυνοβόλο έρωτα δεν πιστεύω. Ή καλύτερα, πιστεύω ότι είναι κάτι ιδιαίτερα επιφανειακό· η προβολή του εγώ μας στο άλλο, η αναγνώριση δικών μας στοιχείων σε αυτό. Οπότε μπορείς εν δυνάμει να ερωτευτείς κεραυνοβόλα οποιονδήποτε, αν αυτό είναι που επιζητάς. Λίγο-πολύ αυτό που ο άγνωστος σε μας είχε πει στον Bryan MacLean "You know that I could be in love with almost everyone".
_

Τους κόρε. ύδρο. τους συμπαθούσα. Η φτηνή ποπ για την ελίτ μου άρεσε πολύ. Το άλλη μία νύχτα σύγχυσης και γέλιου πίστευα ότι είχε τα συστατικά μοναδικού κομματιού. Το χιούμορ τους το έβρισκα έξυπνο. Η πικρή γεύση μετά το πρώτο 1,5 λεπτό ένοιωθα να απογειώνεται στα ουράνια. Ο στίχος "γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει" μου έστελνε πάντα ανατριχίλες. Σε γενικές γραμμές αυτά. Όχι πολλά μάλλον. Σίγουρα όχι κεραυνοβόλα.
_

Αλλά απ' ό,τι φαίνεται ήταν αρκετά για να μπουν μέσα μου και να αρχίσουν να δουλεύουν. Και κάπως έτσι βρίσκομαι τώρα, εδώ και 20 μέρες να ακούω χωρίς διακοπή τις Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό στο αυτοκίνητο, την φτηνή ποπ στο mp3 player και το 78 στο σπίτι. Και να μην μπορώ να πιστέψω το πόσο όμορφοι είναι. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είναι αποτέλεσμα πολύ δουλειάς, κόπου και αγάπης. Ούτε το ότι έχουν χίλιες αναφορές σε αγαπημένα πράγματα. Ούτε απλά γιατί κλείνουν το μάτι στην φτηνή ελληνική ποπ του τέλους των '80s αρχές '90s (mr bo(m)bbieR, μία ένσταση μονο, ο χωριστός βίος δεν είναι το κομμάτι που δεν έγραψε ποτέ ο Μικρούτσικος, είναι αυτό που δεν μπόρεσε να γράψει ο Καρβέλας). Ούτε καν επειδή ανήκουμε στην ίδια γενιά και έχουμε παρόμοιες αναφορές. Οι κόρε. ύδρο. είναι τελικά μία ωδή στη διαφορετικότητα. Η απόλυτη κατάφαση σε αυτήν. Σαν να μην τους νοιάζει τίποτα, γράφουν αυτό που τους βγαίνει κάθε φορά. Αυτό είναι που ενώνει όλα τα υπόλοιπα.
_

Και έτσι έφτασα να τους λατρεύω. Τα καλά φυσικά, αλλά και τα άσκημά τους, γιατί πλέον, μετά από τόσα χρόνια τα γνωρίζω και αυτά. Ίσως να τα είχα δει και πρώτα αυτά. Με ψιλο-εκνευρίζει όταν προσπαθούν να γίνουν 'indie' ντε και καλά, όπως στην παλαιότητα για παράδειγμα, αλλά πάλι ξέρω ότι είναι χαρακτηριστικό κόρε. ύδρο. και αυτό, και τελικά καταλήγει να μου αρέσει για αυτόν ακριβώς το λόγο. Όταν είδα στο youtube το κλείσιμο της συναυλίας τους στο gagarin, βούρκωσα. Αυτά. Κάπως έτσι μάλλον δουλεύει η αγάπη. Αργά και ουσιαστικά.