 | Κόρε Ύδρο Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό (Inner Ear, 2013) |
Είναι λεπτή η γραμμή που πατούν οι ΚΥ. Αυτό γίνεται γιατί προσπαθούν να χωρέσουν μέσα στην ποίηση τους την καθημερινότητα, με ένα τρόπο που το έκανε πετυχημένα ο σαββόπουλος το '70 και το '80.
Στην πρώτη ακρόαση με πείραξε αρκετά η αναφορά σε κρίση, σε κλισέ ατάκες όπως λεφτά υπάρχουν ή μαζί τα φάγαμε...Με ζόριζε η συνυπαρξη τους με εξαιρετικές ερμηνείες και στίχους. ο δρόμος μου για σένα πχ είναι γραμμένο με αφορμή την υπόθεση του Τσάκα και του πρίγκιπα...ή μήπως όχι???
Ανάλογα λοιπόν με το κλικ (που θα γίνει τελικά) και τον χρόνο που θα πάρει να ακουστεί, ο δίσκος γίνεται κάθε λεπτό και καλύτερος.
Είναι γαμώτο ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ και στοιχειώνει σιγά σιγά, τα βράδια, τα κακοξυπνημένα πρωινά.
Γίνεται μια εμμονική συνήθεια όπως ακριβώς και οι παλιότεροι δίσκοι... γιατί είναι πανέμορφος.
Η εξαιρετική μουσική του "όταν έρχονται οι τέκτονες" δίνει την θέση τους στα "βράδια της κρίσης". Εκεί μέσα βρίσκουμε και όλα τα υλικά που θα ακολουθήσουν. Από τον Σαββόπουλο στον Αγγελάκα κι από κει στη κλασσική θεματολογία των Κόρε Ύδρο με εξαιρετικα στιχάκια και μια πανέμορφη μελωδία.
Άλλοτε κρυμμένος, κι άλλοτε ξεδιάντρωπα μπρουταλιστικός ο πολιτικός λόγος τους ξετυλίγεται σαν το ημερολόγιο ενός τρελού, μέσα σε έρωτες, κρίσεις, ομφαλοσκοπήσεις, χαρές και λύπες.
Ο χωριστός βίος έρχεται μετά το "ποτέ δεν ήμουν μόνος τελικά" και μας προσφέρει μια απίστευτη, σχεδόν μαγευτική μουσική (θα μπορούσε να την είχε γράψει στα 80ς ο μικρούτσικός, αν είχε τα αρχίδια) και στίχους κολλητικούς μέχρι το τέλος.
Φυσικά και δεν φοβούνται να ακολουθήσουν την μανιέρα τους φτιάχνοντας μια μπαλάντα που στιχουργικά αναμετράται με την καθημερινότητα σε ένα amyywinehouse-ικό παραλλήρημα...(ο δρόμος μου για σένα) αλλά και ένα ασυνήθιστο για αυτούς μελωδικό παιχνίδι (χάδια).
ο δίσκος κάνει ένα διάλλειμα με το "μια ανοιχτή πληγή" γιατί μοιάζει ασύνδετο και λίγο παράταιρο σε σχέση με το τι ακολούθησε αλλά και το τι ακολουθεί...: πένθος για το τέλος του καλοκαιριού και ο σατανάς της γειτονιάς....
Τα 3 τελευταία κομμάτια (συμφιλίωση, παλαιότητα και τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα) κλείνουν ιδανικά τον δίσκο, παρουσιάζοντας κομμάτια από το γενικότερο παζλ των ΚΥ. Αναφορές, εικόνες και κρυφές μελωδίες ξαναπαρουσιάζονται. Σκέφτομαι πως ο δίσκος δεν σε αφήνει λεπτο, να πάρεις ανάσα....(εκτός από το ανοιχτή πληγή είπαμε..)...
Δεν ξέρω κατά πόσο είμαι αντικειμενικός όταν πρόκειται για τους ΚΥ αλλά ο δίσκος κάθε φορά γίνεται και καλύτερος. Κάθε φορά κερδίζεις και ένα καινούργιο στίχο, μια εικόνα που είχες χάσει στην προηγούμενη ακρόαση...
θα γράψω κάτι που έγραψα και πριν...:
_
9.8Στην πρώτη ακρόαση με πείραξε αρκετά η αναφορά σε κρίση, σε κλισέ ατάκες όπως λεφτά υπάρχουν ή μαζί τα φάγαμε...Με ζόριζε η συνυπαρξη τους με εξαιρετικές ερμηνείες και στίχους. ο δρόμος μου για σένα πχ είναι γραμμένο με αφορμή την υπόθεση του Τσάκα και του πρίγκιπα...ή μήπως όχι???
Ανάλογα λοιπόν με το κλικ (που θα γίνει τελικά) και τον χρόνο που θα πάρει να ακουστεί, ο δίσκος γίνεται κάθε λεπτό και καλύτερος.
Είναι γαμώτο ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ και στοιχειώνει σιγά σιγά, τα βράδια, τα κακοξυπνημένα πρωινά.
Γίνεται μια εμμονική συνήθεια όπως ακριβώς και οι παλιότεροι δίσκοι... γιατί είναι πανέμορφος.
Η εξαιρετική μουσική του "όταν έρχονται οι τέκτονες" δίνει την θέση τους στα "βράδια της κρίσης". Εκεί μέσα βρίσκουμε και όλα τα υλικά που θα ακολουθήσουν. Από τον Σαββόπουλο στον Αγγελάκα κι από κει στη κλασσική θεματολογία των Κόρε Ύδρο με εξαιρετικα στιχάκια και μια πανέμορφη μελωδία.
Άλλοτε κρυμμένος, κι άλλοτε ξεδιάντρωπα μπρουταλιστικός ο πολιτικός λόγος τους ξετυλίγεται σαν το ημερολόγιο ενός τρελού, μέσα σε έρωτες, κρίσεις, ομφαλοσκοπήσεις, χαρές και λύπες.
Ο χωριστός βίος έρχεται μετά το "ποτέ δεν ήμουν μόνος τελικά" και μας προσφέρει μια απίστευτη, σχεδόν μαγευτική μουσική (θα μπορούσε να την είχε γράψει στα 80ς ο μικρούτσικός, αν είχε τα αρχίδια) και στίχους κολλητικούς μέχρι το τέλος.
Φυσικά και δεν φοβούνται να ακολουθήσουν την μανιέρα τους φτιάχνοντας μια μπαλάντα που στιχουργικά αναμετράται με την καθημερινότητα σε ένα amyywinehouse-ικό παραλλήρημα...(ο δρόμος μου για σένα) αλλά και ένα ασυνήθιστο για αυτούς μελωδικό παιχνίδι (χάδια).
ο δίσκος κάνει ένα διάλλειμα με το "μια ανοιχτή πληγή" γιατί μοιάζει ασύνδετο και λίγο παράταιρο σε σχέση με το τι ακολούθησε αλλά και το τι ακολουθεί...: πένθος για το τέλος του καλοκαιριού και ο σατανάς της γειτονιάς....
Τα 3 τελευταία κομμάτια (συμφιλίωση, παλαιότητα και τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα) κλείνουν ιδανικά τον δίσκο, παρουσιάζοντας κομμάτια από το γενικότερο παζλ των ΚΥ. Αναφορές, εικόνες και κρυφές μελωδίες ξαναπαρουσιάζονται. Σκέφτομαι πως ο δίσκος δεν σε αφήνει λεπτο, να πάρεις ανάσα....(εκτός από το ανοιχτή πληγή είπαμε..)...
Δεν ξέρω κατά πόσο είμαι αντικειμενικός όταν πρόκειται για τους ΚΥ αλλά ο δίσκος κάθε φορά γίνεται και καλύτερος. Κάθε φορά κερδίζεις και ένα καινούργιο στίχο, μια εικόνα που είχες χάσει στην προηγούμενη ακρόαση...
θα γράψω κάτι που έγραψα και πριν...:
Είναι γαμώτο ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ και στοιχειώνει σιγά σιγά, τα βράδια, τα κακοξυπνημένα πρωινά.
Γίνεται μια εμμονική συνήθεια όπως ακριβώς και οι παλιότεροι δίσκοι... γιατί είναι πανέμορφος.
είναι άνοιξη..
_
Those will burn: Τα βράδια της κρίσης, χωριστός βίος, Τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα, ο σατανάς της γειτονιάς σου
Posts
No comments:
Post a Comment