Οκτώ: Ty Segall - Slaughterhouse

[...]Noise, noise, αποκάτω noise και ακόμα λίγο noise... Ποτέ δεν τρελαινόμουν να ακούω τόσο θόρυβο, για τόση ώρα και στο repeat μέχρι να με πιάσει πονοκέφαλος! Αλλά πραγματικά αυτός ο δίσκος είναι δυναμίτης! Με κάθε έννοια που μπορώ να φανταστώ! Κυριολεκτικά ανατινάσσει το κεφάλι σου, και μετά θέλεις κιάλλο! Και για να γίνω λίγο πιο γλαφυρός, ατίθασες μπασογραμμές, κιθάρες που σπάνε τύμπανα και ντραμς που σπάνε χορδές! Και από πάνω, ή μάλλον κάπου ανάμεσα χωμένα κάτι περίεργα φωνητικά που σπάνε κόκκαλα! Σε μια πρώτη ανάγνωση ξεχώρισα το wave goodbye και το tell me what's inside your heart, μάλλον τα εύκολα να καταλάβει κανείς και τα hitakia του δίσκου. Αλλά πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι, γιατί το καθένα έχει την δικιά του ιδιαίτερη δύναμη, για ξεχωριστούς λόγους – θές ένταση -diddy wah diddy-, μελωδία -I bought my eyes-, ψυχεδέλεια μακράν το δεκάλεπτο -fuzz war-. Το όλο σύνολο τώρα μοίαζει στα αυτιά μου σαν πολύ καλά δομημένο και ολοκληρωμένο άλμπουμ. 

Εννιά: Pan Pan - Ένα καλοκαίρι (μετά από 6 καλοκαίρια)

Δέκα:The Gaslamp Killer - Breakthrough

 Έντεκα:Slug Guts - Playin' Time with the Deadbeat

 Δώδεκα: Animal Collective - Centipede HZ

Δεκατρία: King Dude - Burning Daylight

Δεκατέσσερα: Lambchop - Mr. M

Δεκαπέντε: Frank Ocean - Channel Orange

Δεκαέξι: David Byrne&St. Vincent - Love this Giant

Δεκαεπτά: Tindersticks - The something Rain

Δεκαοκτώ: Babu Gury - Pieces

Δεκαεννιά: Madlib - Medecine Show#13

Είκοσι: Tame Impala - Lonerism