Ty Segall - AN club 10-11-2012

music.stalker:

    Πριν από λίγο καιρό, έγραφα στο review για το Slaughterhouse ότι θα ήθελα να ζήσω αυτήν την ενέργεια που βγάζει ο δίσκος από κοντά. Για κάποιον μυστήριο λόγο, η ευχή μου πραγματοποιήθηκε (μακάρι να ήταν τόσο εύκολο αυτό με τις ευχές, ένα review και γίνανε). Όπως και να έχει, ο Ty βρέθηκε στο ΑΝ με την παρέα του, έτσι και εγώ παρέα με τον bo(m)bbier και τον Γιώργο τον μεταλλά. Πολύ θα ήθελα το report για το live να ξεκινούσε με τα καλύτερα για τους acid baby jesus που άνοιγαν την συναυλία και τους οποίους εκτιμώ επίσης, αλλά κάποια λαθάκια στην οργάνωση, οδήγησαν στο να καθυστερήσει πολύ ο κόσμος να μπει μέσα στο venue. Έτσι πρόλαβα μετά βίας ένα τραγούδι χωρίς να προλάβω να μπω στο κλίμα. Έτσι για αυτούς θα τα πούμε στο επόμενο live που θα τους πετύχω - εύχομαι σύντομα (ευχή1).

    Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα, ό,τι χρειάζεσαι δηλαδή για να εφοδιαστείς με μπύρα, σκάνε μύτη ο Τy με την παρέα του. Η πρώτη εντύπωση όταν τον είδα, μπορώ να πω ότι ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα - το youtube και η εποχή του διαδικτύου μας στερεί τις πολλές εκπλήξεις- ο ξανθός τυπάκος που μοιάζει να γύρισε στην πρόβα με τους φίλους του, μετά από ολοήμερο άραγμα στην παραλία. Αμέσως μετά τις τυπικές χαιρετούρες, πετά τον πρώτο πύραυλο. Thank god for the sinners και τρελαινόμαστε... Ένας ήχος γνώριμος, λες και βγαίνει από τα ακουστικά σου, όταν αράζεις σπίτι. Βρώμικος, σκονισμένος, γεμάτος και κυρίως ζωντανός. Το κοινό δεν άργησε να ανταποκριθεί, αποδεικνύοντας ότι έχει γνώση του τι πάει να ακούσει. Πραγματικά το ΑΝ ήταν γεμάτο, με περισσότερο κόσμο από όσο είχαν προβλέψει (γιαυτό και τα κωλύματα στην είσοδο). Η ενέργεια και η δυναμική της μπάντας, μπορώ να πω ότι ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Νομίζω ότι δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι σε μουσική παράσταση που να ταιριάζει καλύτερα για τέτοιο χώρο. Για περίπου μιάμιση ώρα, έδωσαν ρέστα, κρατώντας σε ένταση το ακροατήριο από την αρχή ως το τέλος, και τα κλασσικά ελληνικά γουι γουώντ μωρ. Μας παρέθεσαν τραγούδια από όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους, (τόσο ως Ty Segall Band όσο και τα σόλο του Ty). Ξεχωριστές στιγμές το Girlfriend, το πρώτο τραγούδι του Ty που είχα ακούσει και με έκανε να ασχοληθώ μαζί του, και το Tell me whats inside your Heart που με "έσπρωξε" ξανά σε κύκλο μετά από πολύ καιρό. Αυτό που αξίζει ίσως πιο πολύ να μάθει κανείς είναι οι επιρροές που μας φανέρωσαν. Η ψυχεδέλεια παίζοντας Black Sabbathκαι το punk παίζοντας Dead Kennedys (με μια επιφύλαξη το δεύτερο γιατί δεν έπιασα το κομμάτι). Ένα ακόμα στοιχείο που πήρα από την βραδιά, ήταν η σχέση του Slaughterhouse με το Twins. Ακούγοντάς τα live νομίζω ότι βρήκα περισσότερα κοινά σημεία από ό,τι ακούγοντας τα albums. -και σημειολογικά μόνο να δει κανείς τα Fuzz War / Love Fuzz, Tell me whats inside your heart / Inside your heart -.

    Εν κατακλείδι, η βραδιά όχι μόνο επιβεβαίωσε την θετική άποψη που είχα σχηματίσει για τον Ty, αλλά με πόρωσε ακόμα περισσότερο. Είδα έναν νέο στην ηλικία μου, να αγαπάει αυτό που κάνει, να παίζει για την καύλα του όσο γουστάρει και να το κάνει καλά. Εύχομαι να συνεχίσει να το κάνει για καιρό ακόμα και να τον δούμε ξανά με καινούργιες δουλειές (ευχή2).

bo(m)bbier:

    Ίσως είναι η όρεξη για αυτή τη μουσική που δεν σου αφήνει περιθώρια παρά να ουρλιάξεις από ευχαρίστηση βλέποντας έναν τύπο να έχει τρομερή ενέργεια από την πρώτη νότα μέχρι το τελευταίο ακόρντο. Δυστυχώς η ουρά ήταν μεγάλη και χάσαμε τους Acid (btw έχουν αλλάξει lineup?) αλλά η συνέχεια μας αποζημίωσε.

    Ο Ty με την μπάντα του έπαιξε όπως ακριβώς έπρεπε να παίξει. Ή παραμόρφωση και τα ψυχεδελικά σόλο στην περίπου μιαμιση ώρα έκαναν τον περισσότερο κόσμο να χοροπηδάει και τα κλασσικά, πλέον κομμάτια, tell me whats inside your heart και thank god for the sinners προσωπικά με ευχαρίστησαν το περισσότερο. Ο ήχος τους σε όλα τα κομμάτια ήταν πολύ κοντά στο slaughterhouse και το όλο πράγμα έμοιαζε, και ήταν, αρτιο. 

    Λίγο έπαιξε, άκουσα κάποιον να λέει στο τέλος..και δεν μπορούσα παρά να διαφωνήσω. Μιάμιση ώρα κατεγισμού ενέργειας είναι υπερβολική κυρίως για την μπάντα και νομίζω ότι έφυγαν ακριβώς την ώρα που έπρεπε για να μην χάσουμε τίποτα και ένοιωσα πως παρά τον επαγγελματισμό τους ήταν ένα υπερβολικά κ@υλωμένο συγκρότημα με την μουσική τους.

    Μετά τους thee oh sees ο Ty και η μπάντα του είναι η καλύτερη συναυλία που πήγα φέτος.