Kurt Vile - Childish prodigy

Kurt Vile Childish prodigy (Matador,2009)

Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα το childish prodigy. Την προηγούμενη μέρα είχα ακούσει για πρώτη φορά τη μουσική του Αμερικάνου Kurt Vile και λανθασμένα την είχα κατατάξει στα «χαλαρωτικά» μου ακούσματα. Η επόμενη μέρα είχε την ιδιαιτερότητα της σωματικής μου κούρασης, ένας δίωρος υπνάκος θα ήταν το φάρμακο μου για ένα κουραστικό σαββατόβραδο στη δουλειά. Λίγη μουσική για να χαλαρώσω και οι πρώτες νότες του hunchbug ξεκινούν. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο, μόνο χαλαρωτική δεν ήταν αυτή η ακρόαση. Αφού βασανίστηκα κανα 20λεπτο αλλάζοντας ακατάπαυστα πλευρό και με απανωτές σκέψεις να με κατακλύζουν, άναψα το φως, άνοιξα το pc και ξεκίνησα να γράφω. Με «έτρωγε», δε γινόταν να το αναβάλω. Ήταν ένα σοκ. Το μυαλό μου αντί να χαλαρώνει βρισκόταν σε ένα είδος εγρήγορσης. Πως μπορεί μια δεύτερη ακρόαση να γίνεται τόσο καθοριστική. Δηλαδή χρειάστηκε μόνο μια φορά για να με ξεκλειδώσει ένας καλλιτέχνης που (ντροπή μου) αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη του. Στο κεφάλι μου έπαιξαν διαφόρων ειδών εικόνες. Φαντάστηκα να οδηγώ σε τεράστιους αμερικανικούς αυτοκινητόδρομους με υπόβαθρο επιβλητικά αχανή και ερημικά τοπία, για λίγο φόρεσα blue jeans, καρό πουκάμισο και καουμπόικο καπελάκι! Κάποια στιγμή βρέθηκα να λιώνω στο ουίσκι σε ένα μοναχικό μπαρ. Την επόμενη πήγα για δουλειά και γύρισα αργά προς το σούρουπο κατάκοπος. Την επόμενη δεν πήγα για δουλειά και αντί αυτού έκανα πρόταση γάμου στο κορίτσι που αγαπούσα από το σχολείο. Εξίσου ανεξήγητα έκανα στο μυαλό μου μια γρήγορη ανακεφαλαίωση του No country for old men. Μάλλον επειδή η μουσική του Vile θα μπορούσε να ντύνει κάποιες από τις σκηνές του αριστουργήματος των αδερφών Κοεν.
Διαβάσατε όλα τα παραπάνω? Μαλακίες.
Το childish prodigy είναι σαν ένα πολύ περίεργο ναρκωτικό που επιδρά διαφορετικά σε όποιον το δοκιμάσει..
Αυτό που παραμένει το ίδιο είναι ότι ο τρόπος που προσεγγίζουν αυτοί οι καλλιτέχνες τον άγνωστο σε εμάς αμερικανικό τρόπο ζωής, που πολλοί θα χαρακτήριζαν έως και παλιομοδίτικο, είναι αξιοθαύμαστος και είναι αποτέλεσμα βαθύ σεβασμού στη παράδοση και φέρει σαν αποτέλεσμα επίσης τον σεβασμό.
Η Americana που παίζει ο Vile είναι αλήτικα πειραγμένη, άλλοτε ψυχεδελική, αρχέτυπα συναισθηματική με στοιχεία από lo-fi και φολκ ροκ. Τα πάντα έχουν νόημα εδώ μέσα. Οι λέξεις, οι μελωδίες μέχρι και οι «ξέμπαρκοι» ήχοι. Είχε καιρό να με εξάψει έτσι ένας δίσκος, ικανός να σε κάνει να χάσεις τον ύπνο σου. Θεωρώ αχρείαστο να αναφερθώ στα τραγούδια του δίσκου για τον απλούστατο λόγο ότι τα βρίσκω όλα τους αριστουργήματα!

Ο Vile θα μείνει κλασσικός να το θυμάστε, όχι με την έννοια του Johnny Cash αλλά με αυτή του Bonnie prince Billy (ότι υπήρξε το I see a darkness δέκα χρόνια πριν για τα 90’s θα γίνει το Childish prodigy για τα 00’s) και όποιους συσχετισμούς και αν έχετε ακούσει με καλλιτέχνες, από τον B.Sprinsteen και τον M.Ward μέχρι και τον Tom Petty, πετάχτε τους στα σκουπίδια. Η ιδιοφυία του Vile βρίσκεται πολλά σκαλοπάτια παραπάνω ακόμα και από αυτή (αν υπήρξε ποτέ) του «αφεντικού».

9.0

Those will burn: Νομιζω πως όλα τους..

Υ.γ: Kurt Vile είναι το πραγματικό του όνομα!

Raining Pleasure, Abbie Gale (live)

Τις τελευταίες μέρες όσοι μένουμε στη πάτρα είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε 2 από τα σημαντικότερα ελληνικά αγγλόφωνα γκρουπ σε 2 πολύ ενδιαφέρουσες βραδιές.

Η αρχή έγινε την πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου με αφορμή τα 20 χρόνια των Raining Pleasure (αν και δεν μου βγαίνουν ακριβώς οι προσθαφαιρέσεις) όπου το συγκρότημα γιόρτασε αυτή την επέτειο στον έναν από τους δυο συναυλιακους χώρους της Πάτρας, στη Πολιτεία. Μια τέτοια ξεχωριστή βραδιά δεν θα μπορούσε να μη περιλαμβάνει εκπλήξεις και αυτές ήταν οι συμμέτοχες φίλων καλλιτεχνών της μπάντας με σημαντικότερες αυτές του Βήτα, της Έλλης Πασπαλα και της Δήμητρας Γαλάνη. Αυτό που ζήσαμε εκείνο το βράδυ ήταν κάτι μοναδικό. Το συγκρότημα ήταν σε εξαιρετικά κέφια, συγκεκριμένα ο Βασιλικός έδωσε σόου (η ερμηνευτική του ικανότητα με το χρόνο γίνεται όλο και καλύτερη, θα το διαπιστώσετε αυτό και με το σόλο που κυκλοφορεί σε πολύ λίγο καιρό) και για ένα δίωρο τα 1500 άτομα που γέμισαν το χώρο το διασκέδασαν δεόντως. Η βραδιά α μη τι άλλο απέκτησε τον εορταστικό χαρακτήρα που μας προϊδέασε. Κανένας δεν έμεινε παραπονούμενος, οι παλιοί χαρντκορ φανς είχαν την ευκαιρία να ακούσουν και τραγούδια και από τα “memory come back” και “nostalgia” αλλά και οι λιγότεροι σκληροπυρηνικοί άκουσαν τα χιτς. Όσο για τις συμμετοχές της, ήταν καταλυτικές ώστε να κάνουν αυτή τη νυχτα πραγματικά ξεχωριστή. Η Δήμητρα Γαλάνη πρώτη και καλύτερη ερμήνευσε άψογα σε ντουέτο με τον Βασιλικό ένα από τα κορυφαία κατά τη γνώμη μου τραγούδια τους, το Kastor Bossa και στη συνέχεια μας παρουσίασε το «Αίνιγμα», ένα τραγούδι που ο δεύτερος έχει γράψει για αυτή. Εξίσου μαγευτική ήταν και η συμμετοχή της Έλλη Πασπαλα που τραγούδησε με το συγκρότημα τα “Noble damme” και “Identical twins” (στη παρέα προστέθηκε και ο David Lynch γνωστός από το «Τρίο (Λαντζιας, Lynch, Πασπαλα)» και χρόνια σύντροφος της σημαντικής αυτής ερμηνεύτριας). Η εμφάνιση του Βήτα έμελε (δυστυχώς) να περάσει απαρατήρητη μιας και ο ex-Stereo Nova δεν ήταν σε ιδιαίτερα κέφια ξεχνώντας συνέχεια τα λόγια του. Το σχόλιο που επικράτησε για τον Βήτα ήταν «τι ανέβηκε στη σκηνή, τι δεν ανέβηκε, το ίδιο». Κρίμα γιατί ερμήνευσε ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Nova (και πρωσοπικα αγαπημένο του Βασσιλικου) τον «Εξώστη» από το πρώτο τους αν δε κάνω λάθος, δίσκο.

Μια πραγματικά αξιομνημόνευτη βραδιά δωράκι των Pleasure για τα γενέθλια τους.

Η προσέλευση του κόσμου ήταν απρόσμενα μεγάλη, πολύς κοσμάκης έμεινε απέξω και το γκρουπ την ιδία βραδιά ανακοίνωσε πως όσοι δεν κατάφεραν να τους δουν θα είχαν την ευκαιρία να το κάνουν την επόμενη.

Τρεις μέρες μετά την Πολιτεία, είχαμε την ευκαιρία να δούμε ένα εξίσου σημαντικό ελληνικό γκρουπ τους Abbie Gale, στη πλατεία Γεωργίου στα πλαίσια πολιτιστικών εκδηλώσεων γνωστού αριστερού κόμματος. Εμφανιστήκαν στη σκηνή πριν τα Μωρα στη φωτιά (τους οποίους δυστυχώς δεν είδα γιατί έπρεπε να φύγω για δουλειά).

Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη συναυλία αυτή των Abbie Gale για το γεγονός ότι έδωσαν κάποια καινούρια δείγματα του νέου πιο ηλεκτρισμένου ηχητικού προσανατολισμού που ακολουθει η μπάντα με πιο γρήγορες και δυνατές συνθέσεις, όχι μονό μέσα από νέα τραγούδια (τα οποία ήταν όλα τους τουλάχιστον ενδιαφέροντα) αλλά και με κάποιες επανεκτελέσεις παλιότερων σε πιο ηλεκτρισμένο-ροκιζον ύφος. Φυσικά και μας αποζημίωσαν με τα αγαπημένα “Clown”, “Mom”, “Fall” και το, κερασάκι στη τούρτα, “Lovesong” στο όποιο προσκάλεσαν στη σκηνή έναν φίλο, ποιον άλλο, το Βασιλικό, σε ένα από τα highlight του live. Μας αποχαιρέτισαν με την ιστορία του “Danko” και με μια σιωπηλή υπόσχεση πως η συνέχεια θα επιφυλάξει ευχάριστες εκπλήξεις.

Girls - The album

Girls The album (True Panther, 2009)

Με έχουν πάρει από κάτω δίσκοι τύπου τσεσνατ ή μπλακ χαρτ προσεσιον που μαζί με τους σοουλσεηβερς ολοκληρώσαν τον κύκλο του φθινοπώρου που δεν θέλει να έρθει παρά μόνο από μερικά βράδια. Γράφω για τους girls γιατί κυρίως είναι μια μεταβατική κατάσταση από τον πάτο στην επιφάνεια. Το pitchfork τους έβαλε 9.1 και έγραψε μια απο της πιο σύντομες αλλά του δε πόηντ εισαγωγές που έχω διαβάσει...

"Girls frontman Christopher Owens grew up in the Children of God cult. His older brother died as a baby because the cult didn't believe in medical attention. His dad left. He and his mother lived around the world, and the cult sometimes forced his mother to prostitute herself. As a teenager, Owens fled and lived as a Texas gutter-punk for a while. Then a local millionaire took Owens under his wing, and Owens moved to San Francisco. There, he and Chet "JR" White formed Girls, and recorded Album, their debut album, under the influence of just about every kind of pill they could find."

Πραγματικά ο δίσκος περιέχει τα πάντα, μια συλλογή από εικόνες και ήχους που ξεκινά μια γράμμη και ενώνει την ποπ, το shoegaze φτάνει άλλοτε και στο 12μέτρο r'n' roll ξανακαταλήγοντας προφανώς σε ακούσματα από το Σαν φραντσίσκο ή το τέξας....Θεωρητικά είναι ένα εγχείρημα που ετοιμάζεται να αποτύχει, ένα μιξ τέηπ από ενοχές (Hellhole Ratrace), ξενοιαστα καλοκαίρια (Big Bad Mean Mother Fucker) και εικόνες, πολλές εικόνες από τα πάντα. Φυσικά κι από έρωτες έχουμε...αλλά τόσο καλοκαιρινούς που είναι σαν να τους βλέπεις μέσα από μια εικόνα polaroid τελειώς old skool. Το Lust for life αλλά και το Laura (καλύτερο κι από τον Jarvis να ξαναγράφει για τους Pulp) ξεκινούν το δίσκο θέτοντας τα όρια της χαράς και της λύπης...Μια μουτζούρα από κόκκινο και μαύρο που άλλοτε υπερισχύει το μαύρο...:το Ghost Mouth κι αυτό με λίγο παλπίζοντα φωνητικά αλλά μελωδικό του κερατά ανοίγει μια σειρά από αναμνήσεις που έρχονται να ολοκληρωθούν με το God Damned, το Hellhole Ratrace και το Headache μια ντίσκο καραβιού με τα φώτα χαμηλωμένα λίγο πριν πιάσεις λιμάνι. Το Big Bad Mean Mother Fucker παραμένει η εστία αυτής της κόκκινης μουτζούρας ενδιάμεσα και μετά ακολουθεί το summertime με lo-fi φωνητικά και στακάτα τύμπανα. Σούπερ. Στα εναπομείναντα κομμάτια οι girls αρχίζουν να οσμίζονται μια έρημο, να παρουσιάζονται άλλοτε συγκαταβατικοί: Lauren Marie κι άλλοτε σκοτεινοί: Morning Light. Με το curls αλλά και το Darling βρίσκουν τα μονοπάτια τους σκονισμένα με καθαρότερες κιθάρες με την αμερικάνα φορτωμένη στα μπαγκάζια τους και κλείνοντας μας αφήνουν ένα note: το Solitude και φεύγουν, όπως ήρθαν, ξαφνικά γεφυρώνοντας το χάσμα από τον κόσμο του βικ τσεσνατ στον "κανονικό" κόσμο...

Το σινγλακι Life in San Francisco που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες είναι ένα απίστευτο κομμάτι και απορώ πως δεν χώρεσε στο άλμπουμ...

8.5

Those will burn: Lust For Life, Laura, Big Bad Mean Mother Fucker κα

Raekwon - Only Built 4 Cuban Linx… Pt. II

Raekwon Only Built 4 Cuban Linx… Pt. II (Ice H2O, 2009)

1995: Το Only Built 4 Cuban Linx... κυκλοφορεί και μπαίνει μαζί με τα Enter the Wu-Tang (36 Chambers) και Liquid Swords στη λίστα των καλύτερων rap/hip-hop δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει. Και οι τρεις δίσκοι βέβαια έχουν γίνει κλασσικοί, ενώ αποτέλεσαν τους ακρογωνιαίους λίθους της ‘αυτοκρατορίας’ των Wu Tang. Όταν λοιπόν ακούτε ότι ο Raekwon κυκλοφορεί το Only Built 4 Cuban Linx… part 2 τι σκέφτεστε? Ότι άλλος ένας καλλιτέχνης προσπαθεί να εξορκίσει τον παροπλισμό τον οποίο έχει υποστεί εξαργυρώνοντας την επιτυχία του παρελθόντος? Και εγώ το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν μέχρι που άκουσα τον δίσκο. Δεν πίστευα στα αυτιά μου, αλλά πραγματικά, ο κοινός τίτλος δεν έχει να κάνει με αρπακτή, απλά παρέχεται εν είδη εγγύησης. Σαν μας λέει ο Raekwon, ‘ξεχάστε τις μετριότητες που παρήγαγα τα τελευταία 10 χρόνια, αυτό εδώ έχει τη σφραγίδα του Only Build…’
Έτσι το part 2 στέκεται με χαρακτηριστική άνεση στα επίπεδα του πρώτου, με τέτοια άνεση που είναι να απορείς. Βέβαια υπάρχει και μία βασική διαφορά: στο πρώτο πίσω από την κονσόλα κάθονταν ο RZA, και μόνο αυτός. Τώρα, κάνει την παραγωγή σε 3 κομμάτια, ενώ στα υπόλοιπα βρίσκουμε, μεταξύ άλλων, παραγωγούς από τον J Dilla (φαντάζομαι αυτά τα κομμάτια υπάρχουν από το 2006…) μέχρι τον Dr Dre. Όλοι όμως ανεξαίρετος παρουσιάζουν τον καλύτερο εαυτό τους και ακολουθούν το πνεύμα που επιβάλει το Only Built… με αποτέλεσμα από τη μία να μην υπάρχει ούτε μία αδύναμη στιγμή, από την άλλη ο δίσκος να είναι συνεκτικός και δεμένος. Φυσικά, όλοι οι Wu Tang παρελαύνουν πίσω από το μικρόφωνο με τον Ghostface να έχει το σημαντικότερο ρόλο, όπως και στο πρώτο…
Ο δίσκος λοιπόν ξεκινάει με το Return of the North Star που κάνει ακόμα πιο έντονη την σύνδεση με το part 1, και από εκεί και πέρα ξεκινάει μία οργιαστική σειρά από κλασσικά Wu Tang κομμάτια. Mε καθαρά υποκειμενικά κριτήρια ξεχωρίζω το σαρωτικό House of the Flying Daggers, το Pirex Vision, το Black Mozart με το θέμα από το νονό να το οδηγεί, το Gihad, το Kiss the Ring… Αλλά δεν έχει και πολύ σημασία, ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος, και μόνο έτσι πετυχαίνει τον σκοπό του: σκοτεινός και κινηματογραφικός, δεν δηλώνει απλά ότι υπάρχει, αλλά κάνει ξεκάθαρο ότι οι Wu Tang συνεχίζουν να αποτελούν μία βασική εναλλακτική πρόταση για το hip hop, που μάλιστα γίνεται ακόμα πιο έντονη αν το δεις σε σχέση με το σχετικά μέτριο Blueprint 3 του Jay-Z με το οποίο κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα.

9.0

Those will burn: House of the Flying Daggers, Pirex Vision, Black Mozart, Kiss the Ring.

Thom Yorke - All for the best

"All for the Best" από το Ciao My Shining Star - The Songs of Mark Mulcahy

Jay-Z vs 4 επίπεδα της ύπαρξης

Φαντάζομαι ότι κάπου θα έχει πάρει το αυτί σας το καινούργιο single του Jay-z, ‘Run this Town’. Με τη συμμετοχή της Rihanna και του Kanye West (που κάνει – φυσικά – και την παραγωγή), έχει ήδη αρχίσει να σαρώνει τα charts. Ultra-mainstream r’n’b/hip hop που είναι φτιαγμένο για να πουλάει και φυσικά ακούγεται ευχάριστα, αλλά ως εκεί. Όλα φυσιολογικά προς το παρόν. Το παράδοξο είναι το sample πάνω στο οποίο είναι κτισμένο (σχεδόν εξ’ ολοκλήρου) το κομμάτι: ‘κάποια μέρα στην Αθήνα’ από τους 4 επίπεδα της ύπαρξης! Ελληνικό ψυχεδελικό ροκ συγκρότημα που κυκλοφόρησε ένα και μόνο δίσκο το 1976. Πραγματικά, πολύ θα ήθελα να ξέρω που το βρήκε ο κύριος Kanye! Προφανώς πάντως, το ριφάκι του τραγουδιού τον βόλεψε πάρα πολύ!

Beak>

Δεν ξέρω αν το όνομα GEOFF BARROW πρέπει να σημαίνει απαραίτητα και ποιότητα αλλά οι Beak είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον προτζεκτ που πέρα από το αποτέλεσμα της δουλειάς του, δημιουργεί συνθετικές συνθήκες λίγο διαφορετικές θέτοντας ένα πραγματικό ερώτημα στον τρόπο δημιουργίας εν γένει.


BEAK> were formed in January 2009 by three Bristol musicians, Billy Fuller, Matt Williams and Geoff Barrow. The band have very strict guidelines governing the recording and writing process of their work. The music was recorded live in one room with no overdubs or repair, only using edits to create arrangements. All tracks were written over a twelve-day session in SOA Studio’s, Bristol. The album is to be released on Invada records UK and Europe. Sometimes a band can be no more than the sum of it’s parts, but BEAK> are an equation in which it’s impossible to define equivalents or totals. Instead the meeting of three talent’s form a foundation from which idea’s assimilate and propagate. Those talents are: Billy Fuller. Reared in Bristol, on an aural diet of anything and everything, facilitated later by his time working in the cities top independent record shop Replay Records, and also playing with handfuls of bands – including Invada’s first signing: Fuzz Against Funk, as well as Massive Attack, Robert Plant, and Malakai. Billy is BEAK>’S thoughtful pulse; his bass a forceful origin for their superlative narrative arcs. Matt Williams. Picked up a Yamaha keyboard aged three and never looked back, as Team Brick creates dissonance that immediately elucidates free forming thought, and impacts heavily on BEAK>’S rolling landscape. He enjoys playing air drums whilst cycling, singing lines from a favourite Latin prayer and doesn’t understand the music he makes himself. Geoff Barrow. Musician and producer born near Bristol. Best known for forming and producing popular music group Portishead and part owner of the independent record label Invada Records . Commenting on working in BEAK> "its really good to create music under different conditions than your used too.”"


http://beak.bandcamp.com/
http://www.myspace.com/beak2009

Flaming Lips - I can be a frog

The Flaming Lips "I Can Be A Frog"


o δίσκος 2-3 φορές που τον άκουσα μου άρεσε...εδώ ενα καταπληκτικό βιντεο....

Vic Chesnutt - At the cut

Vic Chesnutt At the Cut (Constellation, 2009)

Δύο πράγματα με κυνηγάνε αναφορικά με τον δίσκο αυτό. Το ένα είναι μια κριτική που διάβασα και το δευτερό είναι το λάθος μου να μπερδέψω τον Vic Chesnut με τον Cody Chesnutt...Έτσι ενώ περίμενα ένα φανκυ - μάγκικο δίσκο έπεσε πάνω μου το At the cut που έγινε ο βραχνάς μου για μέρες. Αργόσυρτες μελωδίες δείγμα ανθρώπου που γνωρίζει πως ο χρόνος μπορεί και να σου προσφέρει ποιότητες που θεωρούνται αδύνατες κάποια άλλη χρονική στιγμή, καπνισμένα λόγια τόσο ωμά που ξεκαθαρίζουν άμεσα την θέση του Chesnutt. Το πρώτο κομμάτι είναι αλήθεια μια απάτη. Το "Coward". Ποιός μπορεί να είναι δειλός και να βγάζει αυτόν το δίσκο. Είναι προσωπικός με τέτοιο τρόπο που σε αναγκάζει να πάρεις μέρος, να σκεφτείς τα δικά σου πάθη και ενοχές, να δείς ποιός είναι ο δειλός και να υψώσεις μια παντιέρα λύτρωσης. Δεν είναι εύκολος δίσκος, όμως τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά (οι συνεργασίες μέσα δεν υπάρχουν απλά-από τον silver mt. zion μέχρι τον Guy Picciotto και τους gybe)μεταμορφώνει και μεταμορφώνεται. Φτάνοντας στο chain ρουφάς μέσα σου την μελωδία ενός μοναχικού πιανό και μιας απόκοσμης κιθάρας και την φωνή που χαράζει λέξη λέξη στο μυαλό σου. Νομίζω πως από εκεί και πέρα ο δίσκος γίνεται ακόμα πιο σκοτεινός, το We Hovered With Short Wings μιλάει για τον χαμό-χωρισμό μέσα σε ένα υπόγειο τίγκα στην υγρασία και (κάτι σαν τον προσωπικό δίσκο της μπεθ γκιμπονς με τον ραστι μαν...). Μικρές δόσεις ηλεκτρισμού -νομίζω για να σε κρατήσει ζωντανό - με το Philip Guston και σαν το μυαλό σου να ηρεμεί, όχι ακόμα δεν μπαίνει σε τάξη. Τα ψιλοκαταφέρνεις στο Concord Country Jubilee, ένα slow κομμάτι, όπου πια ακούς και τις δικές σου αλλά και τις δικές τους ανάσες. Με το Flirted With You All My Life η ηρεμία σταματά γλυκά, και ενώ καλό θα ήταν να σκεφτόμαστε μια όμορφη γυναίκα ο vic δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο...death oh really I am not ready.... τα ίδια και στο It Is What It Is. Ο δίσκος κλείνει με το Granny ένα διάλογο με την νεκρή γιαγιά του. Ίσως το πιο ιδιάιτερο τραγούδι του δίσκου, ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, ίσως το ταγούδι που σου ξανακόβει την ανάσα...γαμώτο. 3.25 λεπτά που περνάνε βασανιστηκα και μετά η σιωπή....Δειλός;;;ποιός;;;

9.0

Those will burn: coward, We Hovered With Short Wings, granny, Flirted With You All My Life

Los campesinos

The Sea Is A Good Place To Think Of The Future from Los Campesinos! on Vimeo.

νεό άλμπουμ;;; ας το ελπίσουμε....

Thom Yorke - Feeling pulled apart by horses / The hollow earth

and now something completely different

Απο τις πιο ωρεες χορευτικες προτασεις του σημερα, ο master της electro swing, ο κυριος parov stellar περιοδευει αυτες τις μερες σε θεσ/νικη, αθηνα, πατρα και λαρισσα. τον ειδα πριν 2 χρονια στη "μιναρουπολη" και περασα φανταστικα. ch-ch-ch check him out!

Sunset Rubdown - Dragonslayer

Sunset Rubdown Dragonslayer (Jagjaguwar,2009)

Υπάρχουν τύποι που σχηματίζουν προτζεκτς για το εφέ (δες Jack White (dead weather)) και κάποιοι άλλοι για να επιτύχουν την ουσία, για να προχωρήσουν παραπέρα από κει που μπορούσε να τους οδηγήσει το προηγούμενο «όχημα» τους. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Spencer Krug ο όποιος αποτελεί επίσης περίπτωση χαρισματικού περφόμερ, πολύ-οργανίστα, με επιβλητική ερμηνεία, αφηγηματικό στυλ ερμηνείας, σου δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου σε κατάσταση διαρκής αναζήτησης. Πρέπει να έχει σπάσει το ρεκόρ ωρών μέσα σε στούντιο αφού διατηρεί 5 μπάντες-side projects (wolf parade, sunset rubdown, swan lake, handsome furs, frog eyes) και κυκλοφορεί στάνταρντ 1-2 δίσκους κάθε χρόνο (τη τελευταία 8ετια). με προσωπικό αγαπημένο το Apologies to mother mary των wolf parade του 2005 και χειρότερο το φετινό των swan lake. Αυτά τα λιγα για αυτή την εμβληματική φυσιογνωμία της καναδικής και όχι μόνο εναλλακτικής σκηνής.

Γι’ αυτούς που τον παρακολουθούν από παλιά και μετά από τόσους δίσκους, το λογικό θα ήταν να βρίσκουν με το πέρασμα των χρόνων να κουράζει και να στερείτε ιδεών. Απεναντίας, δείχνει πως εχει πάντα τον τρόπο να μας εκπλήσσει και να αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον μας. Αν και στο βάθος γνωρίζουμε ότι ο καναδός δεν θα μας απογοητεύσει εύκολα.

Αν κάποιος που δεν έχει ιδέα από sunset rubdown με ρωτήσει περί τίνος πρόκειται θα του απαντούσα πως είναι σα να ακούς interpol με περισσότερη πλοκή, η τους editors με το iq του Einstein και το ταλέντο των arcade fire του πρώτου δίσκου. Θα τολμούσα και τo: ”Λίγο πιο προσγειωμένοι και γοτθικοί modest mouse”. Η αλήθεια βεβαία είναι πως οι sunset rubdown είναι ίσως μία, άντε μισή κλάση παρακάτω από τα προαναφερθέντα συγκροτήματα (οι editors εξαιρούνται) αλλά είναι σίγουρα φτιαγμένοι από το ίδιο ύφασμα.

Στο dragonslayer όπως και στα περισσότερα άλμπουμ του Krug υπάρχουν αρκετές στριφνές - πειραματικές (πείτε τες όπως θέλετε) στιγμές και απαιτεί επανηλημένες ακροάσεις αλλά τα συναισθήματα που σου προκαλεί είναι ανυπερθέτως όμορφα. Κατά βάση θα το χαρακτήριζα συναρπαστικό αλλά και εξαντλητικό σε στιγμές, μιας και πολλές καλές ιδέες χάνονται μέσα στη μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών με αποτέλεσμα κάποιες υπέροχες μελωδίες να μη σου μένουν στο μυαλό. Αλλά όντας παθιασμένο (1-0) και στιγμές στοχαστικό (2-0), στο dragonslayer το πιο πιθανο πραγμα είναι το αναπάντεχο κι εκει είναι που με κερδίζει. (3-0 με χατ τρικ, ποιος άλλος…Spencer Krug)

Το dragonslayer είναι το καλύτερο sunset rubdown δισκάκι και καταλαμβάνει άνετα μια θέση στη καλύτερη τριάδα δίσκων που έχει κυκλοφορήσει ο Krug κάτω από οποιοδήποτε όνομα. Δώστε του το χρόνο του και θα σας αποζημιώσει!

8.5

Those will burn: Apollo and the buffalo and the anna anna anna oh, Black swan, You go on ahead, Nightingale December song

Vic Chesnutt - The cut

Vic Chesnutt - The Cut

Χωρίς λόγια...

Muse - The resistance

Muse The Resistance (Warner Bros, 2009)

Μερικές φορές πιστεύεις ότι σου λένε οι φίλοι σου και θεωρείς τον εαυτό σου βλάκα και κολλημένο που δεν ξαναδοκιμάζεις να ακούσεις ενα συγκρότημα που το θεωρείς κακό...λες δεν μπορεί -άνθρωποι που τους εμπιστεύομαι-λένε το ίδιο πράγμα άρα μάλλον δίκιο θα έχουν...και έτσι μπαίνει το The resistance στο ipod και κάπου εκεί αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως ακόμα και οι καλύτεροι σου φίλοι θέλουν να σε ξεκάνουν...Η αλήθεια είναι πως δεν το καταλαβαίνεις αμέσως...το εναρκτήριο uprising θυμίζει λίγο από τους καλούς muse του '99 ή του '01 και τα ενοχλητικά φαλτσέτα του κύριου Μπέλαμυ δένουν καλά με τη μουσική...και αυτό ήταν. Απο εκεί και πέρα ο δίσκος παλεύει με την υπομονή σου να τον κλείσεις. Γιατί τώρα που οι muse ξεπέρασαν το κόμπλεξ με τους radiohead βρήκαν κάτι άλλο να ασχοληθούν...Αφού τελειώνει και το resistance...πράγμα που σε χαροποιεί ιδιαίτερα έρχονται τα δύο επόμενα κόμματια που με ένα φοβερό τρόπο καταφέρνουν να ενώσουν την ενοχλητική μεριά της ποπ με τους Queen...μη με ρωτάτε πως και γιατί...Ειδικότερα το γιουναητεντ στεητ οφ ευρασία είναι ένα copy paste queen, κιθάρες-φωνητικά, λίγο ανατολίτικα ριφς και τα έχουμε όλα...Πέντε φορές προσπάθησα να ξεπεράσω αυτό το κομμάτι και κάθε φορά σταματούσα την ακρόαση...Κάτι βαρετά σόλο στο guiding light που θυμίζουν λίγο brian may λίγο slash και πολύ βαρεμάρα και ήδη έχεις φτάσει στο 6ο κομμάτι. Το Unnatural selection περνάει απαρατήρητο (πάλι λίγα μπουκομένα ριφς και λίγο queen εκει στο ξέσπασμα). Τα υπόλοιπα κομμάτια κατά την προσωπική μου άποψη είναι ΑΘΛΙΑ!!...Θυμίζουν κάτι γερασμένους μουσικούς που βγάζουν ένα δίσκο για να έχουν μια διακαιολογία για συναυλίες...(μηπως αυτό σας θυμίζει λίγο U2..???). Νομίζω ότι και μέσα από όλη αυτή την αυτοκρατορική διάθεση-που μεταφράζεται σε στίχους οι muse προσπαθούν να πάρουν λίγο από την δόξα των "επαναστατών" U2 και coldplay...Ένας βαρετά "προοδευτικός" δίσκος...(όπως σωστά παρατήρησε ο christo40k).

2.0

Those will burn: ...ίσως το 1ο....

Pavement reunion

Μια από τις σημαντικότερες μπαντες της τελευταίας 20ετιας απανασυνδέεται.
Όπως όλα δείχνουν θα γίνει κάτι αντίστοιχο με την επανασύνδεση των Blur, δηλαδή κάμποσες συναυλίες επί πάτριου εδάφους (στη προκειμένη περίπτωση Αμέρικα) και μετά "ευχαριστούμε, γεια σας".
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την συγκεκριμένη τακτική, τα περί αρπαχτής κλπ δεν με αφορούν και δεν με αγγίζουν. Το γεγονός ότι θα δώσουν την χαρά σε χιλιάδες άτομα που δεν τους παρακολούθησαν ποτέ να το κάνουν είναι αρκετό.
Για περισσότερες λεπτομέρειες για το reunion διαβάστε εδώ.

Massive Attack - Splitting the attom (Ep)

Η διάσπαση του ατόμου απο τους Massive attack!

Καπου διαβασα οτι το ομώνυμο ακούγεται σαν πολύ πολύ τρομακτικοί Gorilaz!
Συμφωνώ και προσωπικά βρισκω και τα υπόλοιπα εξίσου δυνατά.

Όπως και να΄χει, αυτό το Ep προλογίζει το νέο τους άλμπουμ "Weather Underground", αποτελεί μια πολύ καλή πρόγευση για το τι θα επακολουθήσει και περιέχει επιπλέον τρείς συνεργασίες με Tunde Adibempe (Tv on the radio), Guy Gurvey (Elbow)και Martina Topley Bird.
To Ep κυκλοφορεί επίσημα αρχές οκτόβρη ενω μετά απο επτά χρόνια δισκογραφικής απραξίας (το Collected δεν πιάνεται) θα έχουμε στα χέρια μας το νέο τους Lp το φλεβάρη του 2010.

Vampire weekend

Αμερικάνικο γκομενάκι-εποχής μπεηγοτς έχει κατακλύσει το internet...τι είναι, τί είναι;;;

λεπτομέρειες εδώ

Fever Ray- Seven

Seven from Fever Ray on Vimeo.

Το άλμπουμ των/της Fever Ray μου φάνηκε τρομερά ενοχλητικό, και το εννοώ με την καλή του έννοια-αν μπορεί να έχει. Ηταν βασανιστικό να πω. Με γυρόφερνε μέρες και δεν μπορούσα να πιαστώ από κάπου...ενώ παράλληλα ήταν τόσο όμορφο...Εδώ το Seven θα βγεί και σε single (05/10) αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό....αυτό που ένοιωθα και με το άλμπουμ...Πανέμορφο και ενοχλήτικό..

Horrors - Whole New Way

Bonus track από την γιαπωνέζικη έκδοση του άλμπουμ....ποιός μπορεί να καταλάβει γιατί δεν ήταν στην κανονική????

The pains of being pure at heart - Higher than the stars (Ep)

Το φρέσκο και ολοκαίνουριο ep των νέο-υορκέζων TPOBPH, το ομώνυμο και αγαπημένο μου κομματι.
Δεν έχει να κάνει τόσο με τη μουσική τους όσο με τη φιλοσοφία τους που τους οδηγεί στο να γίνουν οι νέοι belle and sebastian!



...και το ρεμιξ απο saint etienne παρακαλω, κάποιοι θα το βρούν καλύτερο απο το αυθεντικό.

Soulsavers - Broken

Soulsavers Broken (V2 Records, 2009)

Ο Mark Lanegan έχει περάσει από πολλά συγκροτήματα και μου είναι πολύ αγαπητός, ιδιαίτερα με τα τελευταία του πονήματα (queens of the stone age, gutter twins, lanegan - campbell, soulsavers). Σαν ένας περιπλανόμενος καου μπόης που βρίσκει παρέες φίλων και κάθεται να τους πει μια ιστορία έτσι και ο Lanegan δημιουργεί φιλίες-συνεργασίες θέλοντας με την φωνή του να πει μια όμορφη ιστορία. Κάπως έτσι βρέθηκε και με το dance δύδιμο Rich Machin και ian Glover από το 2007 (It's Not How Far You Fall, It's the Way You Land) και δοκίμαζαν τις αντοχές τους στο πάντρεμα αυτού που φαινόταν να είναι ένα μέιγμα από jazz, electronica, rock και soul. Δεν ξέρω πόσοι είχαν ενθουσιαστεί τότε και πόσοι όχι αλλά το Broken αντλεί την μοναδικότητα του (αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει τέτοιο πράμα) από την μάχη του 2007.

Στο Broken κανείς δεν μάχεται για να πετύχει κάτι, όλες οι συνεργασίες (και είναι αρκετές) παρουσιάζονται σαν μια συνέχεια στην σκέψη και στην γραφή και ο ήχος είναι ακόμα πιο δεμένος και ολοκληρωμένος. Όλα τα μουσικά θέματα αγκαλιάζουν και αγκαλιάζονται από την ιδιαίτερη φωνή του Lanegan και φωνάζουν πως βρέθηκε οικείος τόπος για να ξαποστάσει ο ταξιδιώτης. Το περίεργο με τον Lanegan είναι ότι δείχνει να βρίσκει πατήματα πάντου. Από το trip hop μέχρι τα σπαραχτικά gospels.

Σε μια συζήτηση παλιότερα (μετά το μπαλαντζ οφ μπροκεν σηζ) κάποιος είχε αναφέρει πως παρότι είναι ένας πολύ καλός δίσκος ο lanegan μας το έπαιζε μυστήριος και κατεστραμένος χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Έρχεται το broken για να δείξει πως δεν μετράει η καταστροφή για αυτόν. Είναι ένας τροβαδούρος της αγάπης που βρίσκει διάφορα κόλπα για να υμνήσει όχι τον έρωτα αλλά τις συνέπειες του, και αυτό είναι που κάνει τον δίσκο αυτό τόσο καταραμένα καλό. Η Red Ghost στο praying ground αλλά και μαζί με τον Lanegan στο "you will miss me when i burn' αλλά και το trip hop "unbalanched pieces" σε χτυπάνε ανελέητα. Δώστε λίγο χρόνο στο δίσκο αυτό, κάθε φόρα είναι και κάτι άλλο...

ΥΓ: Νομίζω πως αυτήν την αυστραλέζα την red ghost (Rosa Agostino) θα την βρούμε πολύ σύντομα μπροστά μας.

8.7

Those will burn: Death Bells, Roll Up Your Sleeves, Unbalanced Pieces, You will miss me when I burn, Some Misunderstanding...νομίζω ότι τα γράφω με την σειρά.....

TO remix των Mogwai στο ανωθεν Death bells (μάλλον σε single στις 14-Σεπτ)... Γ@μ@ειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

Isaiah Dance

Να ζήσετε κύριε WORKER 11811-Δημήτριε....Ευτυχισμένοι και πάντα τόσο χαμογελαστοί...

Ένα απίστευτο 3μερο -σαν 5ήμερη-. Μπάνιο σε τέλεια παραλία, χορός (δεν λέω εσένα αγγελε), καινούργιες παρέες, ο george, ο δημήτρης, το ξύρισμα, ο τέλειος γάμος στην τέλεια εκκλησία, τα ξενύχτια...ο δημήτρης στην πισίνα....well done....να ζήσετε παιδιά...

The book of love is long and boring No one can lift the damn thing

It's full of charts and facts and figures and instructions for dancing

but I I love it when you read to me and you you can read me anything

The book of love has music in it In fact that's where music comes from

Some of it is just transcendental Some of it is just really dumb but I

I love it when you sing to me and you you can sing me anything

The book of love is long and boring and written very long ago

It's full of flowers and heart-shaped boxes and things we're all

too young to know but I I love it when you give me things and you

you ought to give me wedding rings I I love it when you give me things

and you you ought to give me wedding rings

magnetic fields - the book of love = "isaiah" dance....

Walkabout & 2 covers

Το ζευγαρι της χρονιας :)



Δυο διασκευες που ακουσα προσφατα και μου αρεσαν πολυ.

We Were Promised Jetpacks - These Four Walls

We Were Promised Jetpacks These Four Walls (Fat Cat Records, 2009)

Θα ήθελα αλήθεια να έγραφε για αυτούς ο Ian Rankin, το έχει κάνει για την αγαπημένη του μπάντα (mogwai), και νομίζω πως θα ήταν ο κατάλληλος. Η τετραμελής μπάντα από το Ενδιβούργο ακολουθεί πιστά τα βήματα των Twilight Sad αλλά και των Arab Strap. Είναι ότι περιμένεις να ακούσεις από ένα "indie" σκοτσέζικο συγκρότημα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα δεν είναι καλό ή γοητευτικό. Κάθε άλλο, παραδίδουν ένα δίσκο γεμάτο από συναισθήματα, βαρια προφορά (νομίζω δημήτρη πως θα τα καταφέρεις να ταβγάλεις πέρα...), αρκετές δόσεις παραμορφωμένης κιθάρας (με 90'ς παραμόρφωση) και μερικά αλα Glasvegas φωνητικά (τα οποία νομιζω ότι βγαίνουν φυσικά σε κάθε σκοτσέζο. Σε πολλούς μπορεί να ξενίσει η μελοδραματικότητα - λυρισμός να πω καλύτερα όπως πχ στο This Is My House, This Is My Home, αλλά η στακάτη αφοσίωση των ντράμς σε ένα συγκεκριμένο ρυθμό που παρασύρει με μπρούταλ τρόπο τους υπολοίπους καταφέρνει να ξεπεράσει τόσο τον γλυκανάλατο σκόπελο όσο και την βαρεμάρα που μπορεί να προέρθει από την συνέχόμενη χρήση του ρυθμού τους. Ναι, θα σας θυμίσουν και U2, εμένα μερικές φορές ακόμα και cure, ναι θα μπορούσαν να είναι και ιντο-πανκ-ημο μπάντα πανεπιστημιακής κοινότητας, στην πραγματικότητα όμως απέχουν χιλιάδες μίλια μακρυά από όλα αυτα. Σαν πρώτος δίσκος περισσεύει κι ο δημιουργικός ενθουσιασμός - ακούστε το Roll Up Your Sleeves πως κορυφώνεται εκεί γύρω στa 2 λεπτά και θυμηθείτε ανάλογα ξεσπασματα από τους Glasvegas πέρσυ ή από το Fourteen Autumns & Fifteen Winters των twilight sad. Τέλος, αυτό που βρήκα εξαιρετικό στο δίσκο αυτό είναι πως ακόμα και τα δύο τους singles τόσο το Quiet Little Voices όσο και το Roll Up Your Sleeves δεν μπορούν να θεωρηθούν "χιτάκια".

8.0

Those will burn: It's Thunder And It's Lightning, Roll Up Your Sleeves, This Is My House, This Is My Home, Keeping Warm.

Ο.children

http://www.myspace.com/ochildren

Δεν ξέρω τι συνέχεια θα έχουν όμως αυτο το κομμάτι είναι ανατριχιαστικά καλο.

Future of the left - Travels With Myself And Another

Future of the left Travels With Myself And Another (4AD, 2009)

Κάρντιφ Ουαλίας. Περίεργη γλώσσα, αρκετό ράγμπυ, μπόλικη μπύρα και 2-3 καταπληκτικά κτήρια (κυρίως το wales millenium centre). Είχε και ήλιο όταν είχα πάει και το είχα φχαριστηθεί απίστευτα με πολλές βόλτες. Αυτά ήξερα για το κάρντιφ και η αλήθεια είναι πως μουσικά το απέναντι χωριο του είχε φαει όλη τη δόξα (bristol). Τρίο μουσικό με φωνακλά (ακούστε το λάηβ τους Last night i saved her from the vampires)και αρχηγό (?) τον Andy Falco Falkous όμως μου το ξαναθύμισε και η αλήθεια πως θα ήθελα να τους ήξερα πριν 3 χρόνια να ψάξω κανα λάηβ τους. Το travels with myself and another είναι ένας δίσκος τόσο queens of the stone age (Το πρώτο κομμάτι του δίσκου σε ξαφνιάζει για το πόσο θα κόλλαγε στο songs for the deaf) όσο και rage against the machine με πανέμορφα riffs και φωνητικά τόσο "παράταιρα" που θα τα ζήλευαν και οι πάλε ποτέ soad. Επηρροές σαφέστατες και αρκετά μπουκομένες παραμορφώσεις που μαζί με τα στακάτα τύμπανα δημιουργούν έναν δισκό με νεύρο, επιθετικότητα και φοβερή ενέργεια. Το σούπερ The Hope That House Built προσωπικά είναι σαν μια συνεργασία των soad και του φρεντυ μερκιουρι.ΤΕΛΕΙΟ.Βέβαια,εχει και τα στραβά του ο δισκος όπως αυτήν την εμμονή να μοιάσουν μερικές φορές στους φου φάητερς. Αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Είναι δίσκος του τόσο 2009 χωρίς τυμπανοκρουσίες και ευχολόγια από το nme πχ(αν και το τσίμπησε το 8ράκι του από εκει).

7.5

Those will burn: You Need Satan More Than He Needs You, The Hope That House Built, Arming Eritrea, Throwing Bricks At Trains.