Vic Chesnutt - At the cut

Vic Chesnutt At the Cut (Constellation, 2009)

Δύο πράγματα με κυνηγάνε αναφορικά με τον δίσκο αυτό. Το ένα είναι μια κριτική που διάβασα και το δευτερό είναι το λάθος μου να μπερδέψω τον Vic Chesnut με τον Cody Chesnutt...Έτσι ενώ περίμενα ένα φανκυ - μάγκικο δίσκο έπεσε πάνω μου το At the cut που έγινε ο βραχνάς μου για μέρες. Αργόσυρτες μελωδίες δείγμα ανθρώπου που γνωρίζει πως ο χρόνος μπορεί και να σου προσφέρει ποιότητες που θεωρούνται αδύνατες κάποια άλλη χρονική στιγμή, καπνισμένα λόγια τόσο ωμά που ξεκαθαρίζουν άμεσα την θέση του Chesnutt. Το πρώτο κομμάτι είναι αλήθεια μια απάτη. Το "Coward". Ποιός μπορεί να είναι δειλός και να βγάζει αυτόν το δίσκο. Είναι προσωπικός με τέτοιο τρόπο που σε αναγκάζει να πάρεις μέρος, να σκεφτείς τα δικά σου πάθη και ενοχές, να δείς ποιός είναι ο δειλός και να υψώσεις μια παντιέρα λύτρωσης. Δεν είναι εύκολος δίσκος, όμως τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά (οι συνεργασίες μέσα δεν υπάρχουν απλά-από τον silver mt. zion μέχρι τον Guy Picciotto και τους gybe)μεταμορφώνει και μεταμορφώνεται. Φτάνοντας στο chain ρουφάς μέσα σου την μελωδία ενός μοναχικού πιανό και μιας απόκοσμης κιθάρας και την φωνή που χαράζει λέξη λέξη στο μυαλό σου. Νομίζω πως από εκεί και πέρα ο δίσκος γίνεται ακόμα πιο σκοτεινός, το We Hovered With Short Wings μιλάει για τον χαμό-χωρισμό μέσα σε ένα υπόγειο τίγκα στην υγρασία και (κάτι σαν τον προσωπικό δίσκο της μπεθ γκιμπονς με τον ραστι μαν...). Μικρές δόσεις ηλεκτρισμού -νομίζω για να σε κρατήσει ζωντανό - με το Philip Guston και σαν το μυαλό σου να ηρεμεί, όχι ακόμα δεν μπαίνει σε τάξη. Τα ψιλοκαταφέρνεις στο Concord Country Jubilee, ένα slow κομμάτι, όπου πια ακούς και τις δικές σου αλλά και τις δικές τους ανάσες. Με το Flirted With You All My Life η ηρεμία σταματά γλυκά, και ενώ καλό θα ήταν να σκεφτόμαστε μια όμορφη γυναίκα ο vic δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο...death oh really I am not ready.... τα ίδια και στο It Is What It Is. Ο δίσκος κλείνει με το Granny ένα διάλογο με την νεκρή γιαγιά του. Ίσως το πιο ιδιάιτερο τραγούδι του δίσκου, ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, ίσως το ταγούδι που σου ξανακόβει την ανάσα...γαμώτο. 3.25 λεπτά που περνάνε βασανιστηκα και μετά η σιωπή....Δειλός;;;ποιός;;;

9.0

Those will burn: coward, We Hovered With Short Wings, granny, Flirted With You All My Life