Kurt Vile - Childish prodigy

Kurt Vile Childish prodigy (Matador,2009)

Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα το childish prodigy. Την προηγούμενη μέρα είχα ακούσει για πρώτη φορά τη μουσική του Αμερικάνου Kurt Vile και λανθασμένα την είχα κατατάξει στα «χαλαρωτικά» μου ακούσματα. Η επόμενη μέρα είχε την ιδιαιτερότητα της σωματικής μου κούρασης, ένας δίωρος υπνάκος θα ήταν το φάρμακο μου για ένα κουραστικό σαββατόβραδο στη δουλειά. Λίγη μουσική για να χαλαρώσω και οι πρώτες νότες του hunchbug ξεκινούν. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο, μόνο χαλαρωτική δεν ήταν αυτή η ακρόαση. Αφού βασανίστηκα κανα 20λεπτο αλλάζοντας ακατάπαυστα πλευρό και με απανωτές σκέψεις να με κατακλύζουν, άναψα το φως, άνοιξα το pc και ξεκίνησα να γράφω. Με «έτρωγε», δε γινόταν να το αναβάλω. Ήταν ένα σοκ. Το μυαλό μου αντί να χαλαρώνει βρισκόταν σε ένα είδος εγρήγορσης. Πως μπορεί μια δεύτερη ακρόαση να γίνεται τόσο καθοριστική. Δηλαδή χρειάστηκε μόνο μια φορά για να με ξεκλειδώσει ένας καλλιτέχνης που (ντροπή μου) αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη του. Στο κεφάλι μου έπαιξαν διαφόρων ειδών εικόνες. Φαντάστηκα να οδηγώ σε τεράστιους αμερικανικούς αυτοκινητόδρομους με υπόβαθρο επιβλητικά αχανή και ερημικά τοπία, για λίγο φόρεσα blue jeans, καρό πουκάμισο και καουμπόικο καπελάκι! Κάποια στιγμή βρέθηκα να λιώνω στο ουίσκι σε ένα μοναχικό μπαρ. Την επόμενη πήγα για δουλειά και γύρισα αργά προς το σούρουπο κατάκοπος. Την επόμενη δεν πήγα για δουλειά και αντί αυτού έκανα πρόταση γάμου στο κορίτσι που αγαπούσα από το σχολείο. Εξίσου ανεξήγητα έκανα στο μυαλό μου μια γρήγορη ανακεφαλαίωση του No country for old men. Μάλλον επειδή η μουσική του Vile θα μπορούσε να ντύνει κάποιες από τις σκηνές του αριστουργήματος των αδερφών Κοεν.
Διαβάσατε όλα τα παραπάνω? Μαλακίες.
Το childish prodigy είναι σαν ένα πολύ περίεργο ναρκωτικό που επιδρά διαφορετικά σε όποιον το δοκιμάσει..
Αυτό που παραμένει το ίδιο είναι ότι ο τρόπος που προσεγγίζουν αυτοί οι καλλιτέχνες τον άγνωστο σε εμάς αμερικανικό τρόπο ζωής, που πολλοί θα χαρακτήριζαν έως και παλιομοδίτικο, είναι αξιοθαύμαστος και είναι αποτέλεσμα βαθύ σεβασμού στη παράδοση και φέρει σαν αποτέλεσμα επίσης τον σεβασμό.
Η Americana που παίζει ο Vile είναι αλήτικα πειραγμένη, άλλοτε ψυχεδελική, αρχέτυπα συναισθηματική με στοιχεία από lo-fi και φολκ ροκ. Τα πάντα έχουν νόημα εδώ μέσα. Οι λέξεις, οι μελωδίες μέχρι και οι «ξέμπαρκοι» ήχοι. Είχε καιρό να με εξάψει έτσι ένας δίσκος, ικανός να σε κάνει να χάσεις τον ύπνο σου. Θεωρώ αχρείαστο να αναφερθώ στα τραγούδια του δίσκου για τον απλούστατο λόγο ότι τα βρίσκω όλα τους αριστουργήματα!

Ο Vile θα μείνει κλασσικός να το θυμάστε, όχι με την έννοια του Johnny Cash αλλά με αυτή του Bonnie prince Billy (ότι υπήρξε το I see a darkness δέκα χρόνια πριν για τα 90’s θα γίνει το Childish prodigy για τα 00’s) και όποιους συσχετισμούς και αν έχετε ακούσει με καλλιτέχνες, από τον B.Sprinsteen και τον M.Ward μέχρι και τον Tom Petty, πετάχτε τους στα σκουπίδια. Η ιδιοφυία του Vile βρίσκεται πολλά σκαλοπάτια παραπάνω ακόμα και από αυτή (αν υπήρξε ποτέ) του «αφεντικού».

9.0

Those will burn: Νομιζω πως όλα τους..

Υ.γ: Kurt Vile είναι το πραγματικό του όνομα!