Blur - No distance left to run (official trailer)

King Khan & BBQ Show - Invisible Girl

King Khan & BBQ Show Invisible Girl (In the Red,2009)

Αχρηστη πληροφορία εν είδει εισαγωγής: Διώχνουν τους black lips από Ινδία και αφού βρίσκουν τον κύριο King Khan φτιάχνουν τους Almighty Brother, κάνει περιοδεία ο King για το Invisible Girl ααι τους πιανουν με το βανάκι τους για κατοχή ναρκωτικών...

Παραδειγματικός δίσκος που αποδεικνύει το προφανές: Τελικά μουσική είναι αυτή που σε κάνει να χορευεις, να τρελένεσαι και στο τέλος να έχεις ένα χαζό χαμόγελο για αδιευκρίνιστους λόγους....Γκαρατζο ροκεντρολ με doo - wop αφέλεια τόσο 50'ς που μου έρχεται να αλλάξω τα skinny jeans με bootcut και να χορευω μέχρι θανάτου σε μια φάρμα με κανα δυο pin up girls....

Από το εισαγωγικό κομμάτι καταλαβαίνεις μια αναδρομική διάθεση και το pattern που θα ακολουθήσει. Αρχικά πρέπει να χαλαρώσεις. Καμία ποζεριά δεν θα σε σώσει. Analα ή Anal-a(!!??) το πρώτο κομμάτι, με χαρακτηριστική την φωνή του Sultan...κάτι σαν τις 10 εντολές. ακολουθεί το invisible girl (τραγουδουν Khan και ο Sultan) ένα πρωτόλειο r&b όπως και το I'll be loving you κάτι σαν προ garage rock and roll με σπαραχτική 60'ς φωνή από τον Sultan. Έδω σκάει η πρώτη κομματάρα του δίσκου το Animal Party. Το μεγαλύτερο χαζοτράγουδο με το πιο πιασάρικο r'n'roll refrain που εχω ακούσει. Λίγο μπουγκο φανκο γκάρατζ...ή κάπως έτσι....ΜΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΥΥΥ κι απο μένα...Το Spin the bottle σε προετοιμάζει για την επόμενη τραγουδάρα. Είναι ένα χαζο αγαπισιάρικο r'n'roll κομμάτι με ιστορία που λίγο φοβίζει...Και σκάει ο Sultan με το Third Ave. αγαπησιάρικο 50'ς τραγούδι κάτι μεταξυ doo wop και olympians..xeex. Παύση. Αφού φαντάζεστε να χορευεται σε μια αμερικάνικη πολίτεία γυρώ στο '53 με το κορίτσι και την κάντιλακ να αχνοφαίνεται από το παραθυρο ο khan σκέφτηκε να σου αλλάξει τα φώτα... tastebuds λοιπόν κύριοι φαίνεται να λέει και παραδίδει το βρωμιάρικο τραγούδι του δίσκου... (tastebuds on my cock...). Ναι είναι απίστευτο. Garag-ο-billy...και ένα καθαρό γκάρατζ με αλα chuck berry σόλο το truth or dare για να χάσουμε τελειώς το κορίτσι που ονειρευόμασταν...Το Crystal Ball ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου -ένα χαζοερωτικό κομμάτι που θα ακουγόταν από το ραδιόφωνο με τα αρχικα WSDFTTR σε πανεπιστήμιο...από τον joe για την jenn...Και σκάει το Lonely Boy , ροκαμπίλυ με το φοβερό στίχο "I’ll be your slave-I’ll even dig your grave-But you won’t talk to me"....lonely boy for one more night...Ισάξιο με το Third ave. to tryin' καταφέρνει να σου κόψει τα σωθικά...tryin not to use my mind...(τι σου θυμίζει το σόλο???). Με το do the chop κλείνουν το δίσκο όπως του πρέπει....σαν κάτι λίγο απ' όλα... Ίσως όλο αυτό να είναι ένα αστείο..με αυτό το αστείο όμως στριφογύριζα 2 μέρες προσπαθώντας να καταλάβω τι σκατά έφτιαξαν οι τύποι...με αυτό το αστείο δούλεψα καμιά βδομάδα ασταμάτητα σε τρελά κέφια-γκάζια..με αυτό το αστείο θέλω να ξαναπιάσω την κιθάρα στα χέρια μου μετά από 4 χρόνια....καλό αστειο φαντάζομαι....

8.0

Those will burn: Animal Party, Third Ave., I'll be loving you, Tryin'

Film - Berlin (video)

The Leisure Society - The Sleepers

The Leisure Society The Sleepers (Full time hobby,2009)

Χρειάστηκε να περάσει κοντά ένα εξάμηνο από την επίσημη κυκλοφορία του Sleeper για να μάθω την ύπαρξη του κι αυτό συνέβη μέσα από τη λίστα με τα κορυφαία της χρονιάς για την rough trade. Αυτό ήταν άραγε απόρροια κακής προώθησης του δίσκου? Της low profile πολιτικής της μπάντας? Τα Μ.Μ.Ε τους αγνόησαν? Dunno…Κι ας δήλωσε η αυτού εξοχότης Brian Eno γι’ αυτούς, ότι είναι η μονή μπάντα που ακούει τελευταία με ενθουσιασμό. Anyway…
Η μπάντα των Leisure Society έχει διπλή βάση το Brighton και το Λονδινο και απαρτίζεται από πρώην μέλη συγκροτημάτων όπως οι Telescopes, She talks too angels, Hope of the states και Lightspeed Champion.
Η βρετανική απάντηση στους Fleet foxes, όπως τα βρετανικά έντυπα τους πλάσαραν (αν και με λιγότερο βουκολική και περισσότερο ρομαντική-μοναχική διάθεση σε σχέση με τους τριχωτούς-μαλλιαρούς αμερικανούς), φέρνουν έντονα και σε Kingsbury manx. Ενώ έχουν συγκριθεί και με τους υπερτιμημένους Department of eagles αλλά καμία σχέση, οι L.s είναι κλάσης ανώτεροι.
Για αρχή λοιπόν να ξεκαθαρίσω πως το δισκάκι αυτό μάλλον απευθύνεται σε φίλους του συγκεκριμένου είδους. Δύσκολα θα κάτσουν να τους ακούσουν αυτοί που δεν είναι καν στη φάση των Fleet foxes. Η για να το θέσω κι αλλιώς, θα τους λατρέψουν οι αναγνώστες περιοδικών τύπου Uncut και Mojo.
To Sleepers θα μπορούσε να αποτελεί φόρο τιμής σε βρετανούς καλλιτέχνες που δεν ακούγονταν και τόσο βρετανοί όπως ο George Harrisson του Αll things must pass η στο ιστορικό Αstral weeks του Van Morrison αλλά και σε νεότερες προσπάθειες σαν αυτές των Teenage funclub η της σκοτσέζικης κολεκτίβας των reindeer section (μελή των belle and Sebastian, snow patrol, arab strap και mogwai) αν και στη περίπτωση των L.s οι προσανατολισμοί είναι κάπως πιο γιάνκικοι με την έννοια των Stills, Crosby, Nash and Young. Σας μπέρδεψα καθόλου? Ναι? Ωραία… Περί τίνος πρόκειται λοιπόν?
Φολκ ποπ αξιολάτρευτα κολλητικές τεμπέλικες μελωδίες που συνοδεύονται από μαγευτικά (ενίοτε) ενορχηστρωμένα έγχορδα δίχως υπερβολές και φανφαρονισμούς. Και με έξτρα ατού τη φωνή του Hemming από αυτές που χαϊδεύουν τα αυτιά σου.
Τα τραγούδια? Θα μπορούσες να τα παραληρήσεις με νιφάδες χιονιού που ενώ εκ πρώτης όψεως μοιάζουν ολόιδιες, αν τις κοιτάξεις προσεκτικότερα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Στο “a matter of time” θυμίζουν υπεραπλουστευμένους Grizzly Bear. To “the last of the melting snow” είναι τόσο υπέροχα ανάλαφρο και δικαιολογεί την υποψηφιότητα του στα Ivor Novello awards στη κατηγορία ‘Best Song Musically & Lyrically' (ναι, είναι ένα απ’ αυτά). Με το «come to your senses» θα μπορούσες να φανταστείς πως θα ακουόντουσαν οι Simon and Garfunkel αν μεγάλωναν στην Αγγλική εξοχή. Γενικά τιμούν τις επιρροές τους με το καλύτερο και πιο αξιοπρεπή τρόπο δίχως να αντιγράφουν ξεδιάντροπα.
Μπορεί να χρειάστηκε ένα εξάμηνο λοιπόν για να φτάσει στα αυτιά μου το Sleepers (ίσως και στα δικά σας) αλλά δε νιώθω άσχημα αφού η ζεστασιά που εκπέμπει είναι η κατάλληλη για τις κρύες μέρες που ακολουθούν.

8.1

Those will burn: Give your self a fighting chance, The sleeper, The last of the melting snow, Save it for someone who cares

Υ.γ: Τελικα ποσο απλο είναι να μετατρεψεις τον ηχο σου από βρετανικο σε αμερικανικο? Κοβεις το accent και προσθετεις ένα μπαντζο? Ετσι απλα?

Μοιράζομαι την χαρά...

οι φώτος είναι από internet...

Χτες ήρθε με το ταχυδρομίο ο κόκκινος (Red Of Tooth And Claw) και ο πράσινος (Finch 500 αντιτυπα...χιχχι) δίσκος των murder by death και επειδή κανείς εδώ που είμαι δεν με καταλαβαίνει, είπα να το μοιραστώ. Πέρα απο πολύ όμορφοι που είναι όταν γυρνάνε, είναι και ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ η μουσική των murder. Δεν ξέρω αν είναι η μαυρίλα τους που με ρουφάει ή οι μικρές φωτεινές πηγές τους-απορία που την έχω από το όχι μακρυνό In Bocca al Lupo...Το finch ακούγεται πανεμορφο και πολύ ιδιαίτερο...

C.R. Avery...

Διαβάζοντας blogs μαθαίνεις πολλά πράγματα, τα οποία κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως μερικά ίσως σου αλλάξουν για λίγο την γραμμή της ζωης σου. Ένα ελάχιστο ζικ ζακ, ένα beat ζωης….όταν διάβασα για αυτόν το τύπο και άκουσα το Magic Hour Sailor Songs του 2008 έπαθα σοκ.

Πραγματικά αξίζει κάποιος να ακούσει όλο το δίσκο, κι ας διαβάσει κι αυτό

vivian girls - pitchfork.tv- gooooooodddddd!!!!

Today @ KeyBar!! Be There!!!

Last call for KeyBar: Σήμερα, από τις 6:30 και μετά θα παίζουμες μουσικές στο KeyBar (Πραξιτέλους 37). Ελάτε να τα πούμε από κοντά!

Vampire Weekend - Cousins

Vampire Weekend - New Music - More Music Videos

Animal Collective - Graze (Fall be kind EP)

22.11.09 - KEY BAR + ONE WILL BURN MUSIC the story....updated

κάτι σαν πάρτυ γνωριμίας...είμαστε σαν να βγήκαμε από ανέκδοτο που ξεκινά κάπως έτσι...

ήταν σε ένα αεροπλάνο ένας από την πάτρα, ένας από την θεσαλλονική και ένας από την αθήνα, πέφτει το αεροπλάνο, και σώζονται οι τρείς τους, σε ένα στρατόπεδο όπου τους πιάνουν οι στρατιωτικοί....

τι κάνουν οι τρεις???παίζουν παιχνίδια στη σκοπιά με συγκροτήματα, για να περάσει το ρημάδι το 2ωρο και σκέφτονται για το blog[...]

[...]και τώρα κάνουν πάρτυ στο ΚΕΥ bar προσπαθώντας να παίξουν μουσική για φίλους και γνωστούς...πόσο χάλια να τα κάνουν????

από τις 18.00-18.30 και μετά....

Black Rebel Motorcycle Club - Live

Black Rebel Motorcycle Club Black Rebel Motorcycle Club Live ( 2009)

Θυμάμαι πριν περίπου 3, 3.5 χρόνια, ήμουν στο San Francisco. Είχαμε φτάσει στο τέλος ενός οδικού ταξιδιού που περιλάμβανε καζίνο, φαράγγια, ερήμους, αγγέλους και διάφορα τέτοια υπέροχα πράγματα. Στη διαδρομή από LA – San Fran λοιπόν είχα καταφέρει να κοιμηθώ χάνοντας ολόκληρη την εμπειρία του να ταξιδεύεις στο highway 101, που όπως μου επιβεβαίωσαν και οι συνταξιδιώτες μου είναι από τις ομορφότερες διαδρομές… (νομίζω ότι στο Big Sur ξύπνησα για λίγο…). Αμετανόητος παρόλα αυτά, αφού έφτασα στην πόλη, κοιμήθηκα και εκεί κανονικά. Ξυπνάω το επόμενο πρωί λοιπόν, ψιλοζαλισμένος από τον πολύ ύπνο, ντύνομαι βιαστικά και κατεβαίνω στο lobby του ξενοδοχείου, που μετά τα motels από το οποία είχαμε περάσει τις τελευταίες εβδομάδες, φαινόταν υπερπολυτελέστατο. Καθώς ντυνόμουν όμως, είχα βάλει τυχαία και ένα κόκκινο μπλουζάκι BRMC που είχα πάρει από μία συναυλία τους πρίν από μερικούς μήνες. Ενώ ψάχνω λοιπόν να βρω το πρωινό, με πλησιάζει ο κύριος που ήταν εκεί για να μεταφέρει τις αποσκευές των πελατών, ένας κοντούλης, μαυριδερός κύριος, με λατινοαμερικάνικες ρίζες ίσως, 55 με 60 χρονών, και μου κάνει με τον πιο απλό τρόπο, ‘ήσουν στην συναυλία χθες?’. Ψιλοκολάω εγώ και αρχίζω να σκέφτομαι ότι ίσως τελικά δεν κοιμόμουν ολόκληρη την χθεσινή μέρα, αλλά ο συνομιλητής μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα δείχνοντάς μου τη μπλούζα μου. Του εξηγώ με τη σειρά μου και εγώ, ότι δεν τους είχα δει το προηγούμενο βράδυ, αλλά πριν από δύο μήνες, και όχι στην έδρα τους αλλά στο St. Louis, οπότε μου απαντάει εκείνος: ‘δεν ήταν καταπληκτικοί?’ με μία απίστευτη λάμψη στα μάτια του. Είμαι σίγουρος ότι του απάντησα με την ίδια ακριβώς λάμψη στα μάτια μου. Το μόνο μου έχω να πω για τον δίσκο είναι: Ακούστε τον και πείτε μου, δεν είναι καταπληκτικοί? Έχει να κάνει με αυτήν τη λάμψη που προκύπτει από την κοινωνία σε ένα ροκ εν ρολ συμβάν. Και έχει να κάνει με όλα όσο περιέγραψα παραπάνω…

8.9

Those will burn: κάπου εκεί στη μέση του δίσκου, με τα επανωτά κτυπήματα από τα Red Eyes and Tears, As Sure As the Sun, American X, Spread your Love και Love Burns, η δεκαπεντάλεπτη, επιληπτική εκτέλεση του Heart and Soul που κλείνει τον δίσκο (one will burn!), και χωρίς αμφιβολία εσείς που θα τον ακούσετε!

Άγγελος Κυρίου - Yuria 2009

Σε προηγούμενο ποστ είχα γράψει πως αν υπήρχε μουσική για την πόλη με την κυριολεκτική έννοια τότε αυτή την προσφέρει απλόχερα ο αγγελος κ.

Έτσι σήμερα ανέβηκα προς τα εξάρχεια alone για να δω απο κοντά τον κύριο αυτόν. Να προσθέσω πως δεν τον είχα δει ζωντανά πότε και τον ήξερα μόνο από τις ηχογραφήσεις του. Ενθουσιαστικά και απορούσα πως γίνεται να μπορεί κάποιος με λίγα εφόδια αλλά πολύ έμπνευση και πνεύμα, η αλήθεια είναι, να φτιάχνει ένα αποτέλεσμα τόσο καλλιτεχνικό χωρίς (τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε μένα) να είναι καθόλου επιτηδευμένο. Ξεπερνάει το μουσικό και γίνεται καινοτόμο σε χιλιους δυο τομείς. Σε πολλούς καταλαβαίνω να ξενίζει αλλά δεν θα έπρεπε. Γιατί ο άγγελος,που θεωρώ πως ταυτίζεται με την μουσική του, είναι ουσιαστικά μια ερμηνεία με διαφορετικά μέσα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Σε κάθε ανάσα, αστείο, τελεία, ακορντο,τελεία...τελεία τέλος.

ΥΓ1: ορισμένες φορές οι στίχοι του η μάλλον η πικρία τους μου θυμίζει τους κόρε ύδρο και πόσο κάθε φορά που το ανακαλύπτω μέσα σε ένα τραγούδι χαμογελάω...

ΥΓ2: φωτογραφία δεν έχει...δεν μου πήγαινε να βγάλω...πρέπει να ήμουν σα χάνος...

Hit 'n' miss (00's version)

Eμφανίστηκαν μέσα στη δεκαετία που (σχεδόν) πέρασε. Έκαναν ένα σχετικό ντόρο, κάποιοι κυριολεκτικά, κάποιοι μεταφορικά, ο καθένας πάντως με το τρόπο του. Δημιούργησαν αμέσως ένα ισχυρό fan base και εκεί που οι φίλοι τους περίμεναν διακαως το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα, εκείνοι το διέλυσαν.
Σαν μια φωτοβολίδα που φωτίζει για πολύ λίγο τον ουρανό και μετά χάνεται, έτσι και τα τέσσερα συγκροτήματα που ακολουθούν έσκασαν στον δισκογραφικό ορίζοντα της δεκαετίας των μηδενικών και μετά έσβησαν, διαλύθηκαν, εξαφανίστηκαν.


Στην αυγή των 00's όλοι παραμιλούσαμε για μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα απο την Γλασκόβη. Οι Life without buildings απαρτίζονταν κυρίως απο κάποιους πρώην φοιτητές του Glasgow school of Arts. Είναι κάτι σαν ανέκδοτο στη Σκοτία, πως όσοι δεν καταφέρουν να πάρουν πτυχίο απο αυτό το πανεπιστήμιο τουλάχιστον φτιάχνουν κάποιες επιτυχημένες μπάντες (στη περίπτωση των L.w.b δεν λειτούργησε ο "κανόνας"). Η ζωγράφος και τραγουδίστρια της μπάντας Sue Thompson μπήκε στη μπάντα λίγο μετά την ίδρυση της και της έδωσε αυτό που θα ήταν το σήμα κατατεθέν του πλέον κουαρτέτου, την πολύ χαρακτηριστική ερμηνεία (κάτι μεταξύ απαγγελίας και ερμηνείας). Τον Μάρτιο του 2000 κυκλοφόρησαν το double A-side "The Leanover / New Town", με το δεύτερο να τους κάνει γνωστούς μέχρι και στην Ελλάδα και να ανακυρήσσετε ο indie ύμνος της χρονιάς. Την επόμενη χρονιά ακολούθησε το πρώτο τους lp με τίτλο "Any other city"(7.5) που μπορεί να μην έκανε επιτυχία σε charts αλλά ήταν ένας αξιοπρεπής, κριτικά αποδεκτός και άκρως υποσχόμενος δίσκος. Μείναμε όμως στην υπόσχεση μιας και ένα χρόνο μετά οι Life without buildings διαλύθηκαν και μάλιστα "without any excuse".




Δύο χρόνια μετά τη διάλυση των Smashing Pumpkins, το πάντα ανύσηχο πνεύμα του Billy Corgan συναντά τον Dave Pajo (πρώην Slint), τον Matt Sweeney (πρώην Chavez) και μαζί με τον drummer των S.P, και πιστό φίλο του Βασιλάκι του Κόργκαν, Will Chamberlain ξεκινούν το τζαμάρισμα με αποτέλεσμα μια καινούρια (υπέρ) μπάντα, αυτή των Zwan. Στο σκηνικό προστίθετε λίγο αργότερα και η Paz Lenchantin (πρώην Perfect circle) και έτσι ενδυναμώνεται η εντύπωση του supergroup, ένας όρος που θα χρεισιμοποιειθεί αρκετά για να πλασαριστούν από τα ΜΜΕ τους επόμενους μήνες. Αρκετός ντόρος λοιπόν και hype, ένα πρώτο επίσημο δείγμα γραφής με το "Honestly" το Νοέμβριο του 2002, το οποίο μάλλον διχάζει και τους απανταχου πρώην κολοκυθο-φανς να σκίζουν τα ρούχα τους με την "ύβρη" του Mary star of the sea (6.5) τον γενάρη του επόμενου έτους. Το άλμπουμ περιδιαβαίνει σε alternative rock-dream pop μονοπάτια και κατάφερε να σκαρφαλώσει το νούμερο 3 του Billboard, αλλά αφού απογοήτευσε, έπεσε γρήγορα και δεν πούλησε το αναμενόμενο. Τον Σεπτέμβριο του 2003, αφού η Paz έχει αποχωρήσει για να φτιάξει με τον Dave Pajo τους εξαιρετικούς Papa M, o Corgan δημοσιοποιεί το τέλος των Zwan.




Πέντε γλυκύτατα κορίτσια από τον Καναδά αποδείχτηκαν από τα αγαπημένα του ελληνικού κοινού για την (για λίγο ακόμη) τρέχουσα δεκαετία. Ο λόγος για τις Organ, στις οποίες πήρε τρία χρόνια για να καταλήξουν στο τελικό line up του γκρουπ, με τη βασική συνθέτρια Katie Sketch να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της μπάντας. Το 2002 μας παραδίdουν το "Sinking Hearts" EP σαν πρώτη γνωριμία, το οποίο πέρασε αδιάφορο, και δύο χρόνια μετά τον Μάη του '04 το για πολλούς συγκλονιστικό ντεμπούτο τους "Grab that gun" (8.0). Με επιρροές απο Cure, Smiths και Joy Division το πρώτο και τελευταίο τους πόνημα έμελλε να αγαπηθεί αρκετά, κυρίως από το εγχώριο κοινό και το "Brother" να πάρει αρκετό χρόνο στα ερτζιανά αλλά και στις "πίστες" των εναλλακτικών μπαρ. Το 2005 αν δε κάνω λάθος ήρθαν και για συναυλία στην Αθήνα (Ωραία εποχή τότε με Organ και Electrelane στα πάνω τους). Το καλοκαίρι του 2006 το συγκρότημα ακυρώνει την αγγλική του περιοδεία που περιλάμβανε και τη πολύ σημαντική εμφάνιση στο Reading and Leeds festival για λόγους υγείας. Τη χαριστική βολή θα ρίξει η Katie τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους μέσω myspace, με την ανακοίνωση της διάλυσης του κουιντέτου. Η εξουθένωση των συναυλιακών υποχρεώσεων , η πίεση του να είσαι σε μια μπάντα και με ότι αυτό συνεπάγεται, ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην ύστατη αυτή απόφαση.




Μια φυλλάδα χαρακτήρισε κάποτε τον ήχο των 22-20's ως "οι White Stripes διασκευασμένοι από τον Jimi Hendrix". Το αγγλικό κουαρτέτο από το Lincolnshire πήρε το όνομα του από το τραγούδι του Skip James με τίτλο "22-20 blues" και μου έκανε αμέσως εντύπωση, ακόμα και από το πρώτο τους, ζωντανά ηχογραφημένο, ep "05/03" το φθινόπωρο του 2003. Ακριβώς ένα χρόνο μετά και έπειτα από τρία singles πραγματικούς δυναμίτες ("Why dont you do it for me", "Shoot your gun", "22 days") το ντεμπούτο άλμπουμ τους είναι γεγονός και βαφτίζεται από το όνομα της μπάντας "22-20's" (8.5). Garage rock με @@, πολλά γκάζια, 70's αναθυμιάσεις, βρώμικη παραγωγή, ριφς που σου κολλάνε σα βδέλλα στο μυαλό (2 χρόνια πριν τoυς Monkeys). Ναι μεν βουτηγμένο στην ανάμνηση περασμένων μεγαλείων αλλά παιγμένο με ενέργεια και περρίσια όρεξη, προσωπικά το κατατάσσω στα καλύτερα ντεμπούτα που έχω ακούσει. Μας "χαιρέτισαν" κι αυτοί τον ιανουάριο του '05 αν και επανασυνδέθηκαν για μια συναυλία πέρυσι στο Heavenly festival, ενώ την ίδια χρονιά μας τους υπενθύμισε ο Guy Richie στο RocknRolla με το "Such a fool".

Flaming Lips - Watching the Planets Video

Ο καινούργιος δίσκος των Flaming Lips είναι αρκετά μυστηριώδης. Αν και ακόμα δεν έχω καταλήξει, νομίζω ότι είναι από τους καλύτερούς τους. Το καινούργιο video τους όμως για το watching the planets είναι σίγουρα από τα καλύτερα video που έχω δει τελευταία... Ο Wayne Coyne ξεκινάει το κομμάτι μέσα στην αγαπημένη του φούσκα, περιτριγυρίζεται σιγά σιγά από δεκάδες γυμνούς ανθρώπους, και καταλήγει στο τέλος γυμνός μέσα σε ένα τεράστιο στρογγυλό αιδοίο. Αυτή εδώ είναι η uncut version.

Αυτοί οι στριμμένοι γύπες...

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν ούτε των dream teams ούτε και διάφορων all stars, γιατί θεωρώ γοητεία το να φτιάξεις κάτι από υλικά που δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου φανερώσουν. Έτσι όταν διαβάζω ότι μαζευτηκαν οι Grohl, Homme, John Paul Jones αλλά και ο Johannes θεώρησα πως μια καλή αρπαχτή είναι στις μέρες μας το best new thing!!! Καλύτερα όμως να έτρωγα σκατά πάρα από το να κακολογώ χωρίς πρώτα να δω....


Δίσκαρος με τα χίλια. Μου θύμισαν όλα τα στοιχεία που κακώς έδιωξαν οι qotsa, την αγάπη για τους Kyuss...Ναι το stone rock ζει και βασιλευει...Το άλμπουμ βγαίνει την επόμενη εβδομάδα...

Ακούστε τον όλο στο http://www.themcrookedvultures.com/

Ghost Mail - Demonstration EP

Ghost Mail Demonstrations EP (Unsigned, 2009)

Είναι ένα γκρουπ από την Νέα Υόρκη και παίζουν κάτι σαν lo-fi ή όπως λένε και οι ίδιοι broke fi gang pop. To Johnny Appleseed (δεν έχει καμίασχέση με το Johnny Appleseed από τις Hollows) είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι μέα στα σχεδόν 9 λεπτά του. Synths, στακάτη κιθάρα και φωνές, πολλές φωνές. Το τραγούδι κρατά ένα χαρακτήρα από το πρώτο ώς το τελευταίο λεπτό και η μονοτονία που κανονικά θα έπρεπε να νοιώθεις χάνεται από την γεμάτη και γλυκοπικρη μελωδία αλλά και λυπητερη φωνή. Let's save the world - ένα johnlenonικο τραγούδι μεταμορφώνεται λεπτο λεπτό. Το 40 Nugs είναι κομματάρα. Garage καθαρό και τρελός ρυθμός κορυφώνεται σιγά σιγά με τα βρωμιάρικα φωνητικά να κερδίζουν όλους τους πόντους με τη μία.

7.9

Those will burn: 2 στα 2!

Live at Reading - Nowhere boy trailers

Κυκλοφόρησαν και τα δύο την περασμένη βδομάδα.

Το πολυσυζητημένο live των Nirvana στο Reading Festival του 1992. Εδώ κολλάει η κλισέ φράση "ιστορικό ντοκουμέντο". Η ανάδειξη του ως μια απο τις καλύτερες συναυλίες όλων των εποχών, (όχι μόνο) απο τα αγγλικά έντυπα, οδήγησε στην κυκλοφορία του σε μορφή dvd. Οι φανς βέβαια το έχουν παρακολουθήσει προ πολλού στο Youtube, οι πιο σκληροπυρηνικοί νιρβανικοί (αυτοί εκ των οποίων θα διαθέσουν το cash εν μέσω της δύσκολης οικονομικής περιόδου που διανύουμε) παίζει και να το αγοράσουν και να ενθαρρύνουν (άθελα τους(?)) την εκμετάλλευση του μακαρίτη Kurt Cobain. Αξίζει πάντως να το δείτε στο Youtube. Αν το βαθμολογούσα θα του έβαζα ένα δεκαράκι.




Τρία χρόνια μετά το (σχετικά) ενδιαφέρον "The Us vs John Lennon" κυκλοφορεί το Nowhere boy απο τον πρωτοεμφανιζόμενο Sam Taylor Wood και... "μυρίζει πατάτα". Τα παιδικά χρόνια του Lennon, εφηβεία, ενηλικίωση, η δύσκολη σχέση με τη μητέρα του, η γνωριμία με τον Paul, τα πρώτα χρόνια των Beatles κλπ κλπ. Φοβάμαι πως η ταινία δε θα τα καταφέρει και τόσο εμπορικά μιας και έχει περάσει η μόδα των κινηματογραφικών μεταφορών των βιογραφιών γνωστών pop-rock star. Θυμηθείτε τη περίοδο 2004-2006 μεταξύ των άλλων είχαν κάνει πρεμιέρα ταινίες όπως το "Walk the line"(Johnny Cash), "Ray" (Ray Charles), "Dreamgirls" (παρέπεμπε σε Supremes,Shirelles κλπ) και φυσικά το "Last days" (Kurt Cobain).
To Nowhere boy θα το κατεβάσω κάποια στιγμή, το trailer με ξενέρωσε κάπως αλλά πρέπει να ικανοποιήσω την περιέργεια μου.

Jarvis καταπληκτους!!

Δεν ξέρω όσοι δεν τον έχετε δει από κοντά κάπως έτσι κουνιέται στη σκηνη...
επίσης με τρελαίνει η αισθητική του.
Παλιομοδίτης δάσκαλος ψάχνει....

Atlas Sound - Logos

Atlas Sound Logos (4AD, 2009)

Είναι περίεργη η αμερικάνικη indie σκηνή. Από την μία έχει έναν ‘νταβατζή’: το Pitchfork. Το ηλεκτρονικό ευαγγέλιο των αμερικανών indie rockers ανεβάζει και κατεβάζει συγκροτήματα. Το έχει κάνει πολλές φορές και είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει να το κάνει. Σκεφτείτε τους Wilco, τους Modest Mouse, τους Arcade Fire, τους Animal Collective, τους Dirty Projectors. To Pitchfork έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εδραίωση της δημοτικότητάς τους. Γενικότερα, δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η ιδέα ότι ένα μέσο έχει τόσο μεγάλη δύναμη να δημιουργεί trends. Και τα trends επίσης δεν μου αρέσουν, ιδιαίτερα σε σχέση με τη μουσική· συνήθως τα καλύτερα γίνονται εκτός αυτών. Από την άλλη σκεφτείτε τα 5 συγκροτήματα που ανέφερα. Όλα τους έχουν δημιουργήσει τρομερή μουσική και η αναγνώριση τους αξίζει. Θα μου πείτε, το ίδιο συμβαίνει και με άλλα 1000 συγκροτήματα, που όμως το pitchfork δεν έτυχε να ασχοληθεί μαζί τους. Σωστό, αλλά τουλάχιστον προωθούν groups που έχουν κάτι να πουν. Το NME ας πούμε, επίσης ανεβοκατεβάζει διάφορες μπάντες, αλλά συνήθως είναι η μία φούσκα μετά την άλλη.
Τώρα που κολλάνε όλα αυτά σε σχέση με τους Atlas Sound? Οι Atlas Sound λοιπόν είναι το alias που χρησιμοποιεί ο Bradford Cox, τραγουδιστής των Deerhunter, στις προσωπικές του δουλειές. Οι Deerhunter είναι μία από τις αγαπημένες μπάντες του Pitchfork, τους οποίους και έχει σπρώξει το κατά δύναμη, ενώ σε αυτόν το δίσκο συμμετέχει και ο Noah Lennox των Animal. Εξ’ ου και οι συνειρμοί. Για να είμαι ειλικρινείς, οι Deerhunter δεν με συγκινούν ιδιαίτερα, όμως όσο αφορά αυτόν τον δίσκο, τι να πω, μακάρι όλη η μουσική που σπρώχνετε από το κάθε είδους ‘μαζικό μέσο’ να ήταν σαν αυτήν εδώ. Όχι ότι είναι καταπληκτική ή τόσο καλή, αλλά νομίζω ότι τα κίνητρα δημιουργίας είναι η μουσική έκφραση και ο πειραματισμός, χωρίς κανενός άλλου είδους σκοπιμότητες, από τις οποίες είναι γεμάτη η σημερινή μουσική. Ο κ. Cox λοιπόν δείχνει αρκετά χαλαρός. Αφήνει τους καλεσμένους να καθορίσουν το πνεύμα των συνθέσεων στις οποίες συμμετέχουν (το πολύ Animal Collective Walkabout με τον Noah Lennox και το πολύ Stereolab Quick Canal με την Laetitia Sadier) ενώ στις υπόλοιπες αναπτύσσει όμορφες ιδέες αρκετά μακριά από τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα της κυρίως μπάντας του. Όπως το ονειρικό An Orchid και το υπέροχο My Halo. Και ο δίσκος κυλάει όμορφα και απολαυστικά… Οπότε σκέφτομαι, ίσως τα trends να είναι αναπόφευκτα, και αν πράγματι ισχύει αυτό, καλύτερα να ηχούν κάπως έτσι.

7.9

Those will burn: An Orchid, Criminals, My Halo

Underworld vs The Misterons - Athens

Κατι μεταξυ Late Night tales και Dj Kicks, η επόμενη κυκλοφορία των Underworld περιλαμβάνει καλλιτέχνες που η μπάντα έχει αναφέρει παλιότερα σαν επιρροή η που απλά θαυμάζει.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι σαφώς ο τίτλος της συλλογής ("Αθήνα").
Λέτε να είναι προς τιμήν/σε ανάμνηση του τούβλου που είχε φάει στο κεφάλι απο τους τραμπούκους ο Karl Hyde, σε εκείνο το "αξιομνημόνευτο" Eject festival? ...Shame shame shame
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να ξαναπατήσουν τα ελληνικά χώματα.
Τι να κάνουμε, οι μαλακίες πληρώνονται.

Ακολουθεί το tracklist:

01 Alice Coltrane: "Journey in Satchidananda [ft. Pharoah Sanders]"
02 Mahavishnu Orchestra: "You Know, You Know"
03 Squarepusher: "Theme From Sprite"
04 Soft Machine: "Penny Hitch"
05 Roxy Music: "2HB"
06 Detroit Experiment: "Space Odyssey"
07 Moodyman: "Rectify"
08 Osunlade: "The Promise"
09 Underworld: "Oh"
10 Laurent Garnier: "Gnanmankoudji (Broken-Afro Mix)"
11 Miroslav Vitous: "New York City"
12 Brian Eno & Karl Hyde: "Beebop Hurry"

End of the '00s: The Greeks

2000 – 2009. Δέκα χρόνια είναι πολλά. Κι όμως πέρασαν και (το ξέρω είναι κοινότυπο) ούτε το καταλάβαμε. Πάντως το διασκεδάσαμε – στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον. Και συνήθως το διασκεδάζαμε παρέα με πολύ μουσική. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μία σειρά από posts που θα έχουν ως θέμα τη δεκαετία που μας πέρασε. Ναι, σωστά το καταλάβατε, για λίστες μιλάμε. Το ξέρω, και αυτό κοινότυπο είναι, αλλά έχουν πλάκα, και σε βοηθούν να θυμάσαι (και να νοσταλγείς αν θέλεις). Εξάλλου τέτοιες λίστες δεν θα τις βρείτε αλλού. Ξεκινάμε λοιπόν με μία λίστα με τους 20 πιο σημαντικούς ελληνικούς δίσκους τις τελευταίας δεκαετίας. Η σειρά είναι ενδεικτική και απλά αντιπροσωπεύει τις δικές μας σκέψεις. Enjoy.

	Σωκράτης Μάλαμας Ένα(2000)
	Το έντεχνο το σιχαίνομαι τόσο σα λέξη όσο και σα νοοτροπία αλλά δεν μπορεί κανείς να κλείσει τα αυτιά στον δίσκο αυτό….Τόσο οι στίχοι όσο και η μουσική έδωσαν μαζί με τον Θανάση το τελευταίο φιλί στο πεθαμένο πια έντεχνο….

	Mikro Tronik*plasma(2003)
	Pop electro χαρά από τους Σαλονικιούς. Γιατί χαράξαν τη γραμμή που ακολούθησαν πάρα πολλοί και ενώ αντέγραψαν τόσο πολλούς ήταν αρκετά ειλικρινείς με όλους και όλα.

	The Earthbound The Brotherhood of the Dogs(2004)
	Λίγα λόγια πολύ μουσική – σερφ κιθάρες, ντεζερτ ροκ και ροκ εντ ρολ. Καλύτερο απ’ όλα όσα έχουν βγάλει νομίζω.

	Ρόδες Στη γιορτή της Φαντασίας(2005)
	Ο πρώτος δίσκος που πήρε όλα τα καλά της ανεξάρτητης σκηνής, της DIY, και έκανε ένα δίσκο πέρα από κάθε μιζέρια…ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ.. δεν ανακάλυψε τον τροχό αλλά τα χαρούμενα παιδιά που κρύβουμε μέσα μας.

	Μονικα Avatar(2008)
	Γιατί ακόμα και να σε κάνουν με το ζόρι μεηνστρημ μπορείς να αποδεικνύεις την ποιότητα που διαθέτεις με το τσουβάλι και να γράφεις μουσικάρα….έπαιξε από ψαγμένους εναλλακτικούς dj μέχρι και club…

	Fantastikoi Hxoi Κυρίαρχοι του σύμπαντος(2008)
	Samples από παντού, σαν να περνάει η μουσική ζωή σου σε ταινία. Δίσκος χρυσάφι, free και ανεκτίμητος. Beats and pieces….

	Socos and the Live Project Band Kafka(2007)
	Γιατί είναι ο πιο περίεργος ήχος που έρχεται από τα παλιά….ακόμα σολάρουν οι ηλεκτρικές κιθάρες??? κι όμως ναι. Γιατί σου μαθαίνουν πώς να κάνεις ένα δύσκολο δίσκο προσβάσιμο…

	Παύλος Παυλίδης and the B-Movies Live Στο Θέατρο Απόλλων, Σύρος, 22 & 23.3.08(2008)
	Γιατί πήρε τους δίσκους του, κι έκανε ένα γλυκό και ρομαντικό δίσκο χωρίς να μειώσει την ποιότητα και χωρίς να χρησιμοποιήσει νιαουρίσματα και βλακείες. Γιατί οι διασκευές του ξεπερνούν και τα αυθεντικά. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερο ελληνικό live ηχογραφημένο μες την 10ετία!

	GardenBox The Last resort(2005)
	Γιατί όταν ψάχνεις ένα urban soundtrack το βρίσκεις εδώ. Γιατί το Last resort φέρνει την μουσική στην πόλη και το ανάποδο. Γιατί το ποστ ροκ τους μπλέκεται με την ελεκτρονική μουσική και γίνεται μαγευτικό…

	Γ. Αγγελάκας / Ν. Βελιώτης Ανάσες των Λύκων(2005)
	Για την ανατριχίλα που νοιώθεις όταν τρίζουν όλα μέσα σου. Γιατί οι λέξεις σε βαρένουν, γιατί φοβάσαι να τον ακούσεις. Γιατί μπορεί να είναι λίγο χειρότερος από το «υπέροχο τίποτα» αλλά η μουσική του είναι απίστευτη.

	Xaxakes Casanova(2000)
	Ελληνικό Glam Rock γιατί έτσι πρέπει…και γιατί η dream pop δεν μελαγχολεί αλλά χαροποιεί…και γιατί μετά νοιώθεις και γαμώ τους casanoves….

	Μ. Δέλτα / Τάνια Τσανακλίδου Το χρώμα της μέρας(2001)
	Γιατί θυμίζει παλιά μεγαλεία του Μ. Δέλτα με την παρέα του και αίσθηση πειραματισμού με την γυναικεία φωνή. Γιατί έχει απ’όλα. Από trip hop μέχρι «έντεχνους πειραματισμούς».

	Film Angel-B(2006)
	Γιατί είναι μια από τις πιο ολοκληρωμένες ελληνικές κυκλοφορίες. Γιατί είχαν μια απίστευτη φωνάρα να τραγουδά και γιατί είναι τόσο σκοτεινοί και όμορφοι όσο και συναισθηματικοί.

	The Boy Please make me dance(2009)
	Γιατί και στο χείλος της δεκαετίας όταν σου μπήγουν το μαχαίρι το αναγνωρίζεις…

	Closer Suddenly Comes…(2000)
	Γιατί απλά γίνεται δίσκαρος λεπτό με το λεπτό. Ειδικά όταν σε βαράει το παραμορφωμένο βιολί. Φωνές, κιθάρες, σιγά σιγά κάποιοι μαθαίνουν μια lo-fi αισθητική.

	Γ. Αγγελάκας και οι Επισκέπτες Από εδώ και πάνω(2005)
	Όταν παύει να το παίζει τραγικός ποιητής, μπορεί να γίνει τόσο δωρικός στους στίχους του και τόσο διαχρονικός στους ήχους του.

	Raining Pleasure Flood(2001)
	Έκαναν σε όλους γνωστό πως γίνεται ξενόγλωσση ποπ να την ακούει όλος ο κόσμος. Γιατί μερικοί τους μπέρδευαν με ξενους. Γιατί είχαν attitude (με την πολύ καλή έννοια) και γιατί ήταν είναι και θα είναι οι έλληνες radiohead, εδώ στον καλύτερο δίσκο τους!

	Κ.Βητα Άγρια Χλόη(2004)
	Γιατί ήταν καλύτερο και από το «για σένα με αγάπη» και το «Θήτα» και το «movement» και το «transformation» που ήταν όλοι απίστευτοι δίσκοι. Γιατί τον ακούς μέχρι να λειώσει.

	Κόρε Ύδρο Φτηνή ποπ για την ελίτ(2005)
	Ίσως είναι ο δίσκος που συναισθηματικά σου ανοίγει μια τρύπα και χωρίς να το καταλάβεις σου πετάει μέσα ότι ζητήσεις. Ιδιόμορφος όσο και ενοχλητικός. Απίστευτος όσο και μαγικός.

	Θανάσης Παπακωνσταντίνου Βραχνός Προφήτης(2000)
	Επίτέλους βρέθηκε κάποιος που, επειδή δεν ντρέπεται για την παράδοση του, την χρησιμοποιεί χωρίς κανένα κόμπλεξ και γίνεται ο πρώτος έλληνας που ρίχνει μια κλωτσιά στον καθοπρεπισμό του έντεχνου και φτιάχνει tomwaitsικά τραγούδια φτιαγμένα με ελληνικής παραγωγής υλικά…ναι, φυτρώνουν σε κάθε κήπο!. Ίσως ο μοναδικός δίσκος που στο είδος του δημιούργησε το μεγαλύτερο ρήγμα.