Hit 'n' miss (00's version)

Eμφανίστηκαν μέσα στη δεκαετία που (σχεδόν) πέρασε. Έκαναν ένα σχετικό ντόρο, κάποιοι κυριολεκτικά, κάποιοι μεταφορικά, ο καθένας πάντως με το τρόπο του. Δημιούργησαν αμέσως ένα ισχυρό fan base και εκεί που οι φίλοι τους περίμεναν διακαως το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα, εκείνοι το διέλυσαν.
Σαν μια φωτοβολίδα που φωτίζει για πολύ λίγο τον ουρανό και μετά χάνεται, έτσι και τα τέσσερα συγκροτήματα που ακολουθούν έσκασαν στον δισκογραφικό ορίζοντα της δεκαετίας των μηδενικών και μετά έσβησαν, διαλύθηκαν, εξαφανίστηκαν.


Στην αυγή των 00's όλοι παραμιλούσαμε για μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα απο την Γλασκόβη. Οι Life without buildings απαρτίζονταν κυρίως απο κάποιους πρώην φοιτητές του Glasgow school of Arts. Είναι κάτι σαν ανέκδοτο στη Σκοτία, πως όσοι δεν καταφέρουν να πάρουν πτυχίο απο αυτό το πανεπιστήμιο τουλάχιστον φτιάχνουν κάποιες επιτυχημένες μπάντες (στη περίπτωση των L.w.b δεν λειτούργησε ο "κανόνας"). Η ζωγράφος και τραγουδίστρια της μπάντας Sue Thompson μπήκε στη μπάντα λίγο μετά την ίδρυση της και της έδωσε αυτό που θα ήταν το σήμα κατατεθέν του πλέον κουαρτέτου, την πολύ χαρακτηριστική ερμηνεία (κάτι μεταξύ απαγγελίας και ερμηνείας). Τον Μάρτιο του 2000 κυκλοφόρησαν το double A-side "The Leanover / New Town", με το δεύτερο να τους κάνει γνωστούς μέχρι και στην Ελλάδα και να ανακυρήσσετε ο indie ύμνος της χρονιάς. Την επόμενη χρονιά ακολούθησε το πρώτο τους lp με τίτλο "Any other city"(7.5) που μπορεί να μην έκανε επιτυχία σε charts αλλά ήταν ένας αξιοπρεπής, κριτικά αποδεκτός και άκρως υποσχόμενος δίσκος. Μείναμε όμως στην υπόσχεση μιας και ένα χρόνο μετά οι Life without buildings διαλύθηκαν και μάλιστα "without any excuse".




Δύο χρόνια μετά τη διάλυση των Smashing Pumpkins, το πάντα ανύσηχο πνεύμα του Billy Corgan συναντά τον Dave Pajo (πρώην Slint), τον Matt Sweeney (πρώην Chavez) και μαζί με τον drummer των S.P, και πιστό φίλο του Βασιλάκι του Κόργκαν, Will Chamberlain ξεκινούν το τζαμάρισμα με αποτέλεσμα μια καινούρια (υπέρ) μπάντα, αυτή των Zwan. Στο σκηνικό προστίθετε λίγο αργότερα και η Paz Lenchantin (πρώην Perfect circle) και έτσι ενδυναμώνεται η εντύπωση του supergroup, ένας όρος που θα χρεισιμοποιειθεί αρκετά για να πλασαριστούν από τα ΜΜΕ τους επόμενους μήνες. Αρκετός ντόρος λοιπόν και hype, ένα πρώτο επίσημο δείγμα γραφής με το "Honestly" το Νοέμβριο του 2002, το οποίο μάλλον διχάζει και τους απανταχου πρώην κολοκυθο-φανς να σκίζουν τα ρούχα τους με την "ύβρη" του Mary star of the sea (6.5) τον γενάρη του επόμενου έτους. Το άλμπουμ περιδιαβαίνει σε alternative rock-dream pop μονοπάτια και κατάφερε να σκαρφαλώσει το νούμερο 3 του Billboard, αλλά αφού απογοήτευσε, έπεσε γρήγορα και δεν πούλησε το αναμενόμενο. Τον Σεπτέμβριο του 2003, αφού η Paz έχει αποχωρήσει για να φτιάξει με τον Dave Pajo τους εξαιρετικούς Papa M, o Corgan δημοσιοποιεί το τέλος των Zwan.




Πέντε γλυκύτατα κορίτσια από τον Καναδά αποδείχτηκαν από τα αγαπημένα του ελληνικού κοινού για την (για λίγο ακόμη) τρέχουσα δεκαετία. Ο λόγος για τις Organ, στις οποίες πήρε τρία χρόνια για να καταλήξουν στο τελικό line up του γκρουπ, με τη βασική συνθέτρια Katie Sketch να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της μπάντας. Το 2002 μας παραδίdουν το "Sinking Hearts" EP σαν πρώτη γνωριμία, το οποίο πέρασε αδιάφορο, και δύο χρόνια μετά τον Μάη του '04 το για πολλούς συγκλονιστικό ντεμπούτο τους "Grab that gun" (8.0). Με επιρροές απο Cure, Smiths και Joy Division το πρώτο και τελευταίο τους πόνημα έμελλε να αγαπηθεί αρκετά, κυρίως από το εγχώριο κοινό και το "Brother" να πάρει αρκετό χρόνο στα ερτζιανά αλλά και στις "πίστες" των εναλλακτικών μπαρ. Το 2005 αν δε κάνω λάθος ήρθαν και για συναυλία στην Αθήνα (Ωραία εποχή τότε με Organ και Electrelane στα πάνω τους). Το καλοκαίρι του 2006 το συγκρότημα ακυρώνει την αγγλική του περιοδεία που περιλάμβανε και τη πολύ σημαντική εμφάνιση στο Reading and Leeds festival για λόγους υγείας. Τη χαριστική βολή θα ρίξει η Katie τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους μέσω myspace, με την ανακοίνωση της διάλυσης του κουιντέτου. Η εξουθένωση των συναυλιακών υποχρεώσεων , η πίεση του να είσαι σε μια μπάντα και με ότι αυτό συνεπάγεται, ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην ύστατη αυτή απόφαση.




Μια φυλλάδα χαρακτήρισε κάποτε τον ήχο των 22-20's ως "οι White Stripes διασκευασμένοι από τον Jimi Hendrix". Το αγγλικό κουαρτέτο από το Lincolnshire πήρε το όνομα του από το τραγούδι του Skip James με τίτλο "22-20 blues" και μου έκανε αμέσως εντύπωση, ακόμα και από το πρώτο τους, ζωντανά ηχογραφημένο, ep "05/03" το φθινόπωρο του 2003. Ακριβώς ένα χρόνο μετά και έπειτα από τρία singles πραγματικούς δυναμίτες ("Why dont you do it for me", "Shoot your gun", "22 days") το ντεμπούτο άλμπουμ τους είναι γεγονός και βαφτίζεται από το όνομα της μπάντας "22-20's" (8.5). Garage rock με @@, πολλά γκάζια, 70's αναθυμιάσεις, βρώμικη παραγωγή, ριφς που σου κολλάνε σα βδέλλα στο μυαλό (2 χρόνια πριν τoυς Monkeys). Ναι μεν βουτηγμένο στην ανάμνηση περασμένων μεγαλείων αλλά παιγμένο με ενέργεια και περρίσια όρεξη, προσωπικά το κατατάσσω στα καλύτερα ντεμπούτα που έχω ακούσει. Μας "χαιρέτισαν" κι αυτοί τον ιανουάριο του '05 αν και επανασυνδέθηκαν για μια συναυλία πέρυσι στο Heavenly festival, ενώ την ίδια χρονιά μας τους υπενθύμισε ο Guy Richie στο RocknRolla με το "Such a fool".