Posts
Saya Gray - H.B.W
6 days ago
Tuesday, November 27, 2012
Wednesday, November 21, 2012
Tuber EP
 | Tuber Tuber EP (Bandcamp, 2012) |
Κάτι συμβαίνει τώρα τελευταία με την εγχώρια μουσική σκηνή, ή εγώ δεν είχα δώσει μέχρι πρότινος μεγάλο βάρος σε αυτήν. Ανακάλυψα πρόσφατα χάρις σε αυτό εδώ τους Tuber. Ακούγοντας τη συλλογή στο bandcamp ξεχώρισα το κομμάτι τους, και βρήκα ότι μας έδωσαν πρόσφατα ένα πολύ όμορφο EP. Αυτό εδώ. Τα σχετικά για τον ήχο τους μπορεί να τα καταλάβει κανείς από τα tags που βάζουν οι ίδιοι στο bandcamp: instrumental, post rock, stoner, και psychedelic, και τα επιβεβαιώνω και εγώ... Αυτός είναι ο λόγος που μου κέντρισαν και το ενδιαφέρον. Είναι σαν να ακους riffs που ξεπήδησαν από το Sky Valley και για κάποιο λόγο δεν τα ήξερες... Μου κίνησε την περιέργεια και άκουσα πάλι τον δίσκο των Kyuss -λατρεμένο μου συγκρότημα-. Είναι σίγουρα άδικο για τους Tuber να κάνει κανείς τέτοιες συγκρίσεις, αλλά έχω να πω ότι ακόμη και μετά από την σύγκριση, οι συνθέσεις των Tuber μου μοιάζουν πολύ δυνατές. Σε καμία περίπτωση δεν έχουν τον όγκο στον ήχο που έχει το Sky Valley, αλλά νομίζω πρόκειται για επιλογή τους. Το μείγμα που μας παρουσιάζουν στο EP οι Tuber, έχει σίγουρα ενδιαφέρον και νομίζω θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον. Kυριαρχεί μια φίνα και καθαρή αισθητική, χωρίς πολλές παραμορφώσεις. Τα κομμάτια βασίζονται κυρίως στις μελωδίες τους και μια κλιμάκωση και μπλέξιμο με μια πιο stoner πτυχή... Μπορώ να πω ότι έχουν πετύχει τις αναλογίες ανάμεσα σε αυτά και οι συνθέσεις μοιάζουν άρτιες... Το μόνο αρνητικό είναι ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να γίνουν κάπως προβλέψιμα τα κομμάτια. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πρόκειται για έναν instrumental δίσκο, αυτό δεν επιτρέπει πολλά επίπεδα ακρόασης και συνεχόμενες ακροάσεις. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ φωνητικά (στον ελληνικό χώρο...) για να πλαισιώσουν τέτοιες συνθέσεις, χωρίς να καταστρέψουν την κινηματογραφική αισθητική που αποπνέουν. Όπως και να έχει, τέτοια συγκροτήματα χρήζουν της προσοχής μας και ανυπομονούμε για τις επόμενες δουλειές τους.
8.5
Those will burn: Sex and Depression,Smoked Up Notes
και για να πλαισιώσει το review
Tuesday, November 20, 2012
greek music blogs
Σύμφωνα με το MIC, είμαστε το blog με "κριτικές δίσκων με βαθμολόγηση αλά Pitchfork." Δεκτό, αλλά πρέπει να διευκρινήσω ότι η δική μου αναφορά για τη βαθμολογία είναι το Metal Hammer & Heavy Metal της δεκαετίας του '90 :-) Περισσότερο χαβαλές και λόγος να διαφωνούμε μεταξύ μας, λιγότερο σοβαρότητα και 'αντικειμενικότητα'.
Monday, November 19, 2012
Rita Mosss - Ass
 | Rita Mosss Ass (bandcamp,2012) |
Πρώτη φορά διάβασα για αυτούς στο blog του Raggedy Man και όταν πάτησα τη σωστή λέξη άρχισα να κατεβάζω τον δίσκο και παράλληλα (ή σχεδον παράλληλα αφού έπρεπε να κατέβει για να τον ακούσω) δυο δυο τα ποτήρια από το ουισκι το καλό, γιατί από το πρώτο κομμάτι (blue sugar) σε διαπερνάει ένας ρημάδης ηλεκτρισμός που σε τσακίζει.
Τι ακούμε λοιπόν....δύσκολο να το περιγράψεις χωρίς να δώσεις αναφορές ή κάνοντας κάποιες νοητικές ακροβασίες... fuck it...
πάμε στις ακροβασίες: φαντάζομαι ότι θα μπορούσε να ήταν έτσι η μουσική του παιδιού του έφηβου nick cave με τον jim morrison μεγαλώνοντας σε ένα δωμάτιο με τους sex pistols και τον μπασίστα των gang of four... ίσως κάνοντας και λίγη πάρεα με τον brian eno του third uncle (μπορεί να μου τον θύμησε το μπάσο στο four snares). Γενικά punk όμορφο, μεστό, μελωδικό.
Το καλό με αυτόν τον δίσκο είναι ότι δεν μπορείς να μείνεις απαθής. Μπαίνεις γρήγορα στο ρυθμό και κάπου το kissing day προσπαθείς να βρεις τις ανάσες σου, γιατί έρχεται το money is bliss.
Είναι ντούο και είναι ντόπια παραγωγή....παίζουν και γαμώ τις μουσικές.
...αα ναι...και έχουν μια π@τσα ζωγραφισμένη στο εξώφυλλο, από αυτές που κάναμε μικροί..
...αα ναι...και το grandma's lullaby είναι 5λεπτο και είναι θανατηφόρο!
_
8.9Τι ακούμε λοιπόν....δύσκολο να το περιγράψεις χωρίς να δώσεις αναφορές ή κάνοντας κάποιες νοητικές ακροβασίες... fuck it...
πάμε στις ακροβασίες: φαντάζομαι ότι θα μπορούσε να ήταν έτσι η μουσική του παιδιού του έφηβου nick cave με τον jim morrison μεγαλώνοντας σε ένα δωμάτιο με τους sex pistols και τον μπασίστα των gang of four... ίσως κάνοντας και λίγη πάρεα με τον brian eno του third uncle (μπορεί να μου τον θύμησε το μπάσο στο four snares). Γενικά punk όμορφο, μεστό, μελωδικό.
Το καλό με αυτόν τον δίσκο είναι ότι δεν μπορείς να μείνεις απαθής. Μπαίνεις γρήγορα στο ρυθμό και κάπου το kissing day προσπαθείς να βρεις τις ανάσες σου, γιατί έρχεται το money is bliss.
Είναι ντούο και είναι ντόπια παραγωγή....παίζουν και γαμώ τις μουσικές.
...αα ναι...και έχουν μια π@τσα ζωγραφισμένη στο εξώφυλλο, από αυτές που κάναμε μικροί..
...αα ναι...και το grandma's lullaby είναι 5λεπτο και είναι θανατηφόρο!
_
Those will burn: Blue sugar, four snares, money is bliss, grandma's lullaby
Sunday, November 18, 2012
Kendrick Lamar -good kid, m.A.A.d city
 | Kendrick Lamar 'good kid, m.A.A.d city! (Interscope / Aftermath / Top Dawg, 2012) |
Ίσως το πιο πολυσυζητημένο hip-hop album για το 2012. Και μάλιστα ντεμπούτο album -πρώτο studio album πιο σωστά-. Μαζί με αυτό του Frank Ocean. Και έχει ενδιαφέρον να τα δει κανείς μαζί αυτά τα albums γιατί πρόκειται για δύο δίσκους από τις δύο πιο δημιουργικές ομάδες αυτή τη στιγμή στο χώρο. Ο δίσκος του Ocean από τους Odd Future -αν και δεν είναι χαρακτηριστικός του ήχου τους- και ο Kendrick Lamar από τους Black Hippy. Προσωπικά θεωρώ ότι πρόκειται για τους καλύτερους καλλιτέχνες που υπάρχουν σε αυτές τις ομάδες και ξεφεύγουν προς τα πάνω από το επίπεδο των ομάδων τους. Ας εστιάσουμε όμως τώρα στον δίσκο του K L καθώς για το Channel Orange του Ocean τα έχουμε πει σε προηγούμενο review.
Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Πρόκειται για έναν πολύ μεστό δίσκο και θα εξηγήσω τι εννοώ. Όπως ανέφερα προηγουμένως αποτελεί τον πρώτο ουσιαστικά δίσκο του KL. Αυτό μετουσιώνεται σε έναν πολύ ζωντανό και γεμάτο ενέργεια δίσκο που μας λέει πολλά. Αυτό αφορά όχι τόσο την θεματολογία, αλλά το είδος και τις επιρροές που μας δείχνει. Είναι θα έλεγα ένας old-school hip-hop δίσκος από μια φρέσκια φωνή. Αυτό σημαίνει πολύ βρισίδι, slang, plain beats, αυξομειώσεις στο τέμπο και ωμό ραπάρισμα από πάνω. Έχοντας ως βάση αυτό όμως, προσθέτει παραπάνω layers, συνθέσεις από κλασσικά όργανα, μελωδίες και αρμονία στο σύνολο του δίσκου. Εκεί νομίζω κερδίζει και το στοίχημα, ανταποκρινόμενο στο θόρυβο που έχει γίνει γύρω από αυτόν. Η αντίθεση ανάμεσα στην ωμότητα της θεματολογίας και τη μελωδικότητα στις μουσικές του μας παρουσιάζει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, που θα περίμενε να ακούσει κανείς από πιο μπασταρδεμένα genres. Εμένα που θύμισε κάτι από Late Registration, ίσως τα soul και godspell samples να οφείλονται για αυτό. Νομίζω θα παίξει πολύ στους καλύτερους φετινούς δίσκους, σίγουρα στους ραπ δίσκους, αλλά και γενικότερα...
Τέλος κάποια στοιχεία για τα κομμάτια αναλυτικότερα. Ενδεικτικά για το εύρος των μουσικών επιρροών: MAAD City, για το mood του δίσκου: Money Trees -και προσωπικό αγαπημένο-, για το ραπάρισμα (flow) : Backstreet Freestyle.
9.5
Those will burn: Bitch Dont Kill my Vibe, Money Trees, Backstreet Freestyle, MAAD City
Ty Segall - AN club 10-11-2012
music.stalker:
Πριν από λίγο καιρό, έγραφα στο review για το Slaughterhouse ότι θα ήθελα να ζήσω αυτήν την ενέργεια που βγάζει ο δίσκος από κοντά. Για κάποιον μυστήριο λόγο, η ευχή μου πραγματοποιήθηκε (μακάρι να ήταν τόσο εύκολο αυτό με τις ευχές, ένα review και γίνανε). Όπως και να έχει, ο Ty βρέθηκε στο ΑΝ με την παρέα του, έτσι και εγώ παρέα με τον bo(m)bbier και τον Γιώργο τον μεταλλά. Πολύ θα ήθελα το report για το live να ξεκινούσε με τα καλύτερα για τους acid baby jesus που άνοιγαν την συναυλία και τους οποίους εκτιμώ επίσης, αλλά κάποια λαθάκια στην οργάνωση, οδήγησαν στο να καθυστερήσει πολύ ο κόσμος να μπει μέσα στο venue. Έτσι πρόλαβα μετά βίας ένα τραγούδι χωρίς να προλάβω να μπω στο κλίμα. Έτσι για αυτούς θα τα πούμε στο επόμενο live που θα τους πετύχω - εύχομαι σύντομα (ευχή1).
Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα, ό,τι χρειάζεσαι δηλαδή για να εφοδιαστείς με μπύρα, σκάνε μύτη ο Τy με την παρέα του. Η πρώτη εντύπωση όταν τον είδα, μπορώ να πω ότι ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα - το youtube και η εποχή του διαδικτύου μας στερεί τις πολλές εκπλήξεις- ο ξανθός τυπάκος που μοιάζει να γύρισε στην πρόβα με τους φίλους του, μετά από ολοήμερο άραγμα στην παραλία. Αμέσως μετά τις τυπικές χαιρετούρες, πετά τον πρώτο πύραυλο. Thank god for the sinners και τρελαινόμαστε... Ένας ήχος γνώριμος, λες και βγαίνει από τα ακουστικά σου, όταν αράζεις σπίτι. Βρώμικος, σκονισμένος, γεμάτος και κυρίως ζωντανός. Το κοινό δεν άργησε να ανταποκριθεί, αποδεικνύοντας ότι έχει γνώση του τι πάει να ακούσει. Πραγματικά το ΑΝ ήταν γεμάτο, με περισσότερο κόσμο από όσο είχαν προβλέψει (γιαυτό και τα κωλύματα στην είσοδο). Η ενέργεια και η δυναμική της μπάντας, μπορώ να πω ότι ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Νομίζω ότι δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι σε μουσική παράσταση που να ταιριάζει καλύτερα για τέτοιο χώρο. Για περίπου μιάμιση ώρα, έδωσαν ρέστα, κρατώντας σε ένταση το ακροατήριο από την αρχή ως το τέλος, και τα κλασσικά ελληνικά γουι γουώντ μωρ. Μας παρέθεσαν τραγούδια από όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους, (τόσο ως Ty Segall Band όσο και τα σόλο του Ty). Ξεχωριστές στιγμές το Girlfriend, το πρώτο τραγούδι του Ty που είχα ακούσει και με έκανε να ασχοληθώ μαζί του, και το Tell me whats inside your Heart που με "έσπρωξε" ξανά σε κύκλο μετά από πολύ καιρό. Αυτό που αξίζει ίσως πιο πολύ να μάθει κανείς είναι οι επιρροές που μας φανέρωσαν. Η ψυχεδέλεια παίζοντας Black Sabbathκαι το punk παίζοντας Dead Kennedys (με μια επιφύλαξη το δεύτερο γιατί δεν έπιασα το κομμάτι). Ένα ακόμα στοιχείο που πήρα από την βραδιά, ήταν η σχέση του Slaughterhouse με το Twins. Ακούγοντάς τα live νομίζω ότι βρήκα περισσότερα κοινά σημεία από ό,τι ακούγοντας τα albums. -και σημειολογικά μόνο να δει κανείς τα Fuzz War / Love Fuzz, Tell me whats inside your heart / Inside your heart -.
Εν κατακλείδι, η βραδιά όχι μόνο επιβεβαίωσε την θετική άποψη που είχα σχηματίσει για τον Ty, αλλά με πόρωσε ακόμα περισσότερο. Είδα έναν νέο στην ηλικία μου, να αγαπάει αυτό που κάνει, να παίζει για την καύλα του όσο γουστάρει και να το κάνει καλά. Εύχομαι να συνεχίσει να το κάνει για καιρό ακόμα και να τον δούμε ξανά με καινούργιες δουλειές (ευχή2).
bo(m)bbier:
Ίσως είναι η όρεξη για αυτή τη μουσική που δεν σου αφήνει περιθώρια παρά να ουρλιάξεις από ευχαρίστηση βλέποντας έναν τύπο να έχει τρομερή ενέργεια από την πρώτη νότα μέχρι το τελευταίο ακόρντο. Δυστυχώς η ουρά ήταν μεγάλη και χάσαμε τους Acid (btw έχουν αλλάξει lineup?) αλλά η συνέχεια μας αποζημίωσε.
Ο Ty με την μπάντα του έπαιξε όπως ακριβώς έπρεπε να παίξει. Ή παραμόρφωση και τα ψυχεδελικά σόλο στην περίπου μιαμιση ώρα έκαναν τον περισσότερο κόσμο να χοροπηδάει και τα κλασσικά, πλέον κομμάτια, tell me whats inside your heart και thank god for the sinners προσωπικά με ευχαρίστησαν το περισσότερο. Ο ήχος τους σε όλα τα κομμάτια ήταν πολύ κοντά στο slaughterhouse και το όλο πράγμα έμοιαζε, και ήταν, αρτιο.
Λίγο έπαιξε, άκουσα κάποιον να λέει στο τέλος..και δεν μπορούσα παρά να διαφωνήσω. Μιάμιση ώρα κατεγισμού ενέργειας είναι υπερβολική κυρίως για την μπάντα και νομίζω ότι έφυγαν ακριβώς την ώρα που έπρεπε για να μην χάσουμε τίποτα και ένοιωσα πως παρά τον επαγγελματισμό τους ήταν ένα υπερβολικά κ@υλωμένο συγκρότημα με την μουσική τους.
Μετά τους thee oh sees ο Ty και η μπάντα του είναι η καλύτερη συναυλία που πήγα φέτος.
Thursday, November 15, 2012
Godspeed You! Black emperor - 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!
 | Godspeed You! Black emperor 'Allelujah! Don't Bend! Ascend! (Constellation, 2012) |
Έχοντας στο μυαλό μου τις δύο συναυλίες στο gagarin όπου κατάλαβα πως η εποχή δεν "σηκώνει" post rock γιατί έχει γίνει μίζερα γρήγορη (περισσότερο κόσμο έβλεπα να γράφει στο twitter τι ακούει, παρά πραγματικά να ακούει)είχα τις αμφιβολίες μου για τον καινούργιο δίσκο των gy!be.
Μέχρι που έφτασε σπίτι και άρχισε το Mladic να παίζει και κατέλαβε τον χώρο και τον χρόνο. Με riffs που δύσκολα γράφονται πια και έναν τόσο γεμάτο ήχο που είσαι στο όριο να σκάσεις..το πρώτο 20λεπτο κομμάτι του δίσκου είναι τόσο γαμηστερά άχρονο που νοιώθεις ότι ξαναανακαλύπτεις όλο και καινούργια πράγματα..ήχους από την ανατολή, θόρυβο και χιλιάδες μουσικά layers που σε καθοδηγούν σιγά σιγά προς την κάθαρση περνόντας σε από τον πιο δυσκολο δρόμο.
Το Their Helicopters' Sing παρουσιάζεται σαν την πρώτη μεγάλη παύση, όπου η συνύπαρξή της με τα δύο 20λεπτα κομμάτια της δίνει και την αξία που της πρέπει. Μια θορυβώδης παύση βγαλμένη μέσα από άσχημα όνειρα. Στα 6 λεπτά που διαρκεί μέσα από τους καλά δομημένους ήχους της νοιώθεις να είσαι στην τσίτα, παρακολουθώντας κάθε νότα, κάθε δοξαριά.
Κάπως έτσι μπάινει το We Drift Like Worried Fire (η πίσω πλευρά του Mladic) και βρίσκουμε το συγκρότημα να μαζεύει επιμελώς ήχους, riffs και μελωδίες (βασισμένα σε ένα συγκεκριμένο πυρήνα-μελωδία) παρουσιάζοντας μας τα αποτελέσματα. Εκείνο το βιολί στο 4ο λεπτό σχεδόν σε κάνει να δακρύζεις..Κι εκεί που νοιώθεις πως το κομμάτι έχει φτάσει σε ένα τέλος, ολοκληρώνοντας ένα κύκλο οι godspeed μαζέυουν ένα ένα τα κομμάτια και διεκδικούν την αιωνιότητα μέσα από τον ήχο Τους. Κάνοντας τα τελευταία πέντε λεπτά να είναι γεμάτα ήχους και σκοτεινιά φωτεινή.
Στο outro τους (σύμφωνα πάντα με της οδηγίες του δίσκου) Strung Like Lights At Thee Printemps Erable (πίσω πλευρά του Their Helicopters' Sing) η φουρτούνα ηρεμεί κι ο ακροατής προσπαθεί να επιστρέψει στην πραγματικότητα...
1997 ή 2002 ή 2012 ξανά και ξανά. Αν θεωρούσαμε πως το third των portishead ήταν η καλύτερη επιλογή που είχε το συγγρότημα για να επιστρέψει στην δισκογραφία, το 'Allelujah! Don't Bend! Ascend! δεν είναι πια επιλογή αλλά μια πραγματικότητα ενός άχρονου συγκροτήματος που όσους κύκλους και να κάνει καταφέρνει να σε μαγεύει και να φτιάχνει μουσική για να την ακούς, επανεφευρίσκοντας ακόμα και τον δικό του ήχο.
_
9.5Μέχρι που έφτασε σπίτι και άρχισε το Mladic να παίζει και κατέλαβε τον χώρο και τον χρόνο. Με riffs που δύσκολα γράφονται πια και έναν τόσο γεμάτο ήχο που είσαι στο όριο να σκάσεις..το πρώτο 20λεπτο κομμάτι του δίσκου είναι τόσο γαμηστερά άχρονο που νοιώθεις ότι ξαναανακαλύπτεις όλο και καινούργια πράγματα..ήχους από την ανατολή, θόρυβο και χιλιάδες μουσικά layers που σε καθοδηγούν σιγά σιγά προς την κάθαρση περνόντας σε από τον πιο δυσκολο δρόμο.
Το Their Helicopters' Sing παρουσιάζεται σαν την πρώτη μεγάλη παύση, όπου η συνύπαρξή της με τα δύο 20λεπτα κομμάτια της δίνει και την αξία που της πρέπει. Μια θορυβώδης παύση βγαλμένη μέσα από άσχημα όνειρα. Στα 6 λεπτά που διαρκεί μέσα από τους καλά δομημένους ήχους της νοιώθεις να είσαι στην τσίτα, παρακολουθώντας κάθε νότα, κάθε δοξαριά.
Κάπως έτσι μπάινει το We Drift Like Worried Fire (η πίσω πλευρά του Mladic) και βρίσκουμε το συγκρότημα να μαζεύει επιμελώς ήχους, riffs και μελωδίες (βασισμένα σε ένα συγκεκριμένο πυρήνα-μελωδία) παρουσιάζοντας μας τα αποτελέσματα. Εκείνο το βιολί στο 4ο λεπτό σχεδόν σε κάνει να δακρύζεις..Κι εκεί που νοιώθεις πως το κομμάτι έχει φτάσει σε ένα τέλος, ολοκληρώνοντας ένα κύκλο οι godspeed μαζέυουν ένα ένα τα κομμάτια και διεκδικούν την αιωνιότητα μέσα από τον ήχο Τους. Κάνοντας τα τελευταία πέντε λεπτά να είναι γεμάτα ήχους και σκοτεινιά φωτεινή.
Στο outro τους (σύμφωνα πάντα με της οδηγίες του δίσκου) Strung Like Lights At Thee Printemps Erable (πίσω πλευρά του Their Helicopters' Sing) η φουρτούνα ηρεμεί κι ο ακροατής προσπαθεί να επιστρέψει στην πραγματικότητα...
1997 ή 2002 ή 2012 ξανά και ξανά. Αν θεωρούσαμε πως το third των portishead ήταν η καλύτερη επιλογή που είχε το συγγρότημα για να επιστρέψει στην δισκογραφία, το 'Allelujah! Don't Bend! Ascend! δεν είναι πια επιλογή αλλά μια πραγματικότητα ενός άχρονου συγκροτήματος που όσους κύκλους και να κάνει καταφέρνει να σε μαγεύει και να φτιάχνει μουσική για να την ακούς, επανεφευρίσκοντας ακόμα και τον δικό του ήχο.
_
Those will burn: Τα πάντα.
Tuesday, November 13, 2012
Καινούργιο LP από τον Larry Gus στην DFA
Η καινούργια δουλειά του Larry Gus, Silent Congas, διανέμεται δωρεάν από την DFA. Την ακούτε από το soundcloud, ή την κατεβάζετε πατώντας στο 'free'.
Thursday, November 8, 2012
Θάνος Ανεστόπουλος - Ως το τέλος
 | Θάνος Ανεστόπουλος Ως το τέλος (Inner Ear, 2012) |
Είναι δύσκολο να μιλήσω για έναν δίσκο του Ανεστόπουλου, χωρίς να αναφέρω έστω και μια φορά τα διάφανα κρίνα κι αυτό γιατί τόσο η χαρακτηριστική φωνή του Θάνου, η παρουσία του και οι στίχοι ήταν ένα μεγάλο κομμάτι άπό το συγκρότημα.
Τα 2 πρώτα κομμάτια του δίσκου, για μένα και τα καλύτερα του, είναι δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο Ανεστόπουλος στα καλύτερα του. Πανέμορφοι στίχοι και μια καταπληκτική μουσική να σιγοτρυγιρίζει από πίσω. Κλείνεις τα μάτια και εισαι ξανα στο '96, έτοιμος να πιεις τον κώλο σου για μια πεθαμένη αγάπη...
και εκεί έρχεται και το τέλος του δίσκου.
Περισσότερο νευρίασα γιατί κι εγώ όπως κι ο θάνος κάτι άλλο ζητώ (4ο κομμάτι σε ποίηση ταρκόφσκι) από αυτόν. Και είμαι ο πρώτος που δεν ζητά την επανάληψη. Δεν με ενδιαφέρει να μοιάσει με προηγούμενους δίσκους. Αυτός όμως εκεί. Κακεκτυπό του παρελθόντος να προσπαθεί να πετύχει την λυρικότητα του ευωδιάζουν αγριοκέρασα (μα κάτι άλλο ζητώ), να προσπαθεί να πιέσει στίχους και ρεφραίν να χωρέσουν άκομψα σε μια όμορφη μουσική(η αγάπη θα βλαστήσει) και να κάνει την χειρότερη, μα χειρότερη βερσιον στο "γράμμα ενός αρρώστου" που έχω ακούσει ποτέ (αλήθεια σας θυμίζει κάτι η μελωδία;;). Ο τρόπος που τελειώνει το "μια σιωπή" είναι ενδεικτικό της αμηχανίας που βρίσκεται ο θάνος να κάνει ότι, φαντάζομαι, δεν τον αφήναν να κάνει παλιά...(και με το δίκιο τους φυσικά). Το ένα δάκρυ κοραλλένιο, είναι και το μοναδικό τραγούδι που σώζεται μέτα τα δύο πρώτα και κλείνει το δίσκο πανέμορφα (τα μικρά παιδιά παίζουν με όπλα δεν πιάνει και μου θυμίζει και κακό πολύ κακό χατζηδάκι).
Στο "ως το τέλος" ο θανος παραμένει ίδιος τελικά. Με λίγες αλλά ουσιώδεις διαφορές. Εκείνες που κάνουν αυτό το δίσκο με δυσκολία να περνάει την βάση...
_
5.1Τα 2 πρώτα κομμάτια του δίσκου, για μένα και τα καλύτερα του, είναι δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο Ανεστόπουλος στα καλύτερα του. Πανέμορφοι στίχοι και μια καταπληκτική μουσική να σιγοτρυγιρίζει από πίσω. Κλείνεις τα μάτια και εισαι ξανα στο '96, έτοιμος να πιεις τον κώλο σου για μια πεθαμένη αγάπη...
και εκεί έρχεται και το τέλος του δίσκου.
Περισσότερο νευρίασα γιατί κι εγώ όπως κι ο θάνος κάτι άλλο ζητώ (4ο κομμάτι σε ποίηση ταρκόφσκι) από αυτόν. Και είμαι ο πρώτος που δεν ζητά την επανάληψη. Δεν με ενδιαφέρει να μοιάσει με προηγούμενους δίσκους. Αυτός όμως εκεί. Κακεκτυπό του παρελθόντος να προσπαθεί να πετύχει την λυρικότητα του ευωδιάζουν αγριοκέρασα (μα κάτι άλλο ζητώ), να προσπαθεί να πιέσει στίχους και ρεφραίν να χωρέσουν άκομψα σε μια όμορφη μουσική(η αγάπη θα βλαστήσει) και να κάνει την χειρότερη, μα χειρότερη βερσιον στο "γράμμα ενός αρρώστου" που έχω ακούσει ποτέ (αλήθεια σας θυμίζει κάτι η μελωδία;;). Ο τρόπος που τελειώνει το "μια σιωπή" είναι ενδεικτικό της αμηχανίας που βρίσκεται ο θάνος να κάνει ότι, φαντάζομαι, δεν τον αφήναν να κάνει παλιά...(και με το δίκιο τους φυσικά). Το ένα δάκρυ κοραλλένιο, είναι και το μοναδικό τραγούδι που σώζεται μέτα τα δύο πρώτα και κλείνει το δίσκο πανέμορφα (τα μικρά παιδιά παίζουν με όπλα δεν πιάνει και μου θυμίζει και κακό πολύ κακό χατζηδάκι).
Στο "ως το τέλος" ο θανος παραμένει ίδιος τελικά. Με λίγες αλλά ουσιώδεις διαφορές. Εκείνες που κάνουν αυτό το δίσκο με δυσκολία να περνάει την βάση...
_
Those will burn: Ξανάρθαν τα σύννεφα, Ως το τέλος του κόσμου, Ένα δάκρυ κοραλλένιο
Tuesday, November 6, 2012
Flying Lotus - Until the Quiet Comes
 | Flying Lotus Until the Quiet Comes (Warp, 2012) |
Υπάρχει εκεί στο δεύτερο μισό του Until the Quiet Comes μία υπερβατική στιγμή. Στο Hunger και ενώ έχει δημιουργηθεί μία ονειρική ατμόσφαιρα από ήχους και τη φωνή της Niki Randa, πάνω στα δύο λεπτά περίπου το κομμάτι αλλάζει κατεύθυνση και εμφανίζεται μία μελωδία λυτρωτική. Δεν θα απορούσα αν μου έλεγαν ότι αυτή η στιγμή έχει μεταφυσικές ιδιότητες, όπως το να ανασταίνει νεκρούς για παράδειγμα. Με έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα αυτή η στιγμή. Καταρχήν, είναι το μόνο κομμάτι που περιέχει δηλωμένο sample, το Guitar 12 του Jonny Greenwood σύμφωνα με τις σημειώσεις του cd. Δεν έχω ακούσει τα soundtracks του κιθαρίστα των Radiohead, και όσο και να ψάχνω δεν μπορώ να βρω κάποιο κομμάτι που να λέγετε Guitar 12. Αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτή η μαγική στιγμή είναι εκεί που μπαίνει το sample, όπως είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ακόμα και αν καταφέρω και το βρω το κομμάτι και το ακούσω, την μαγεία που έχει στο δίσκο του FlyLo δεν θα τη βρω. Συνεχίζοντας αυτές τις σκέψεις, που μπορεί να είναι και τελείως λάθος, άρχισα να βγάζω διάφορα συμπεράσματα, που το ένα αναιρούσε το άλλο, ως προς το γιατί το ένα και μοναδικό sample του δίσκου είναι και η κορύφωσή του. Δεν θα τα αναφέρω, έτσι κι αλλιώς ασυναρτησίες ήταν. Αλλά νομίζω ότι τελικά κατάλαβα γιατί μπήκα σε όλη αυτή τη μάλλον χωρίς νόημα διαδικασία: γιατί για να ανταπεξέλθεις σε αυτό που το Until the Quiet Comes προσφέρει, χρειάζεσαι αρχικά να πιαστείς από κάπου. Χρειάζεσαι να οικειοποιηθείς ένα σημείο του για να μπορέσεις να αντέξεις το σύνολο. Πιστεύω ότι το σημείο που έπιασα εγώ ήταν μάλλον τυχαίο· θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλο.
Και το σύνολο, γιατί το Until the Quiet Comes είναι μία σύνθεση χωρισμένη απλά σε 18 μέρη, είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Τα περισσότερα κείμενα που διαβάζω για το δίσκο αναρωτιούνται αρχικά για το πώς θα μπορούσε ο FlyLo να κάνει έναν δίσκο μετά από το Cosmogramma, κάτι που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του δηλαδή, και στη συνέχεια λένε ότι η μινιμαλιστική προσέγγιση του καινούργιου δίσκου ήταν η σωστότερη απόφαση. Sorry, αλλά αυτό που συμβαίνει στο Until the Quiet Comes εγώ δεν μπορώ να το αντιληφτώ σε καμία περίπτωση ως minimal. Αν θα έψαχνα παραδείγματα μουσικής που καταλαβαίνω πραγματικά ως minimal θα έλεγα τον Steven Reich, ή το Dauði Baldrs των Burzum. Αντίθετα ο δίσκος του FlyLo είναι πληθωρικός· συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Απλά, όλα αυτά που γίνονται είναι τόσο άψογα δομημένα που πιστεύεις ότι είναι όλα απαραίτητα, ότι αν βγάλεις και το ελάχιστο beat ο δίσκος ξαφνικά θα χάσει την ισορροπία του. Εξίσου πληθωρικό ήταν και το Cosmogramma, μόνο που εκεί η πληθωρικότητα οδηγούσε σε μία οργιαστική κατάσταση, εδώ οδηγεί στην ησυχία και το όνειρο. Οπότε η λέξη κλειδί είναι αυτή που τόσο ξεκάθαρα μας λέει ο τίτλος: Quiet. Ή μάλλον αυτό που υπάρχει μέχρι να έρθει η απόλυτη ‘ησυχία’ ή ο ύπνος στα βαθύτερά στάδιά του: το όνειρο. Μία εσωτερική, ονειρική αναζήτηση φτιάχνει ο Flying Lotus, και προσωπικά δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο.
Μουσικά υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να σχολιάσεις. Οι Jazz καταβολές, ο καταλυτικός ρόλος των εγχόρδων, το πώς οι φωνές αφομοιώνονται και μετατρέπονται σε έναν ακόμα ήχο κλπ, κλπ. Δεν βρίσκω το νόημα, τουλάχιστον όχι ακόμα· ίσως σε μερικούς μήνες να το έχω αφομοιώσει και να μπορέσω να ασχοληθώ και με τέτοια ζητήματα. Προς το παρόν, θα σταθώ μόνο στο μπάσο του Thundercut, που υπάρχει στο περισσότερα κομμάτια και είναι νομίζω ακρογωνιαίος λίθος για το δίσκο. Τόσο που δεν μπορώ να περιμένω να βγει ο καινούργιος δίσκος του Thundercut. Κατά τ’ άλλα, είμαι ακόμα με το στόμα ανοικτό.
_
9.9Και το σύνολο, γιατί το Until the Quiet Comes είναι μία σύνθεση χωρισμένη απλά σε 18 μέρη, είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Τα περισσότερα κείμενα που διαβάζω για το δίσκο αναρωτιούνται αρχικά για το πώς θα μπορούσε ο FlyLo να κάνει έναν δίσκο μετά από το Cosmogramma, κάτι που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του δηλαδή, και στη συνέχεια λένε ότι η μινιμαλιστική προσέγγιση του καινούργιου δίσκου ήταν η σωστότερη απόφαση. Sorry, αλλά αυτό που συμβαίνει στο Until the Quiet Comes εγώ δεν μπορώ να το αντιληφτώ σε καμία περίπτωση ως minimal. Αν θα έψαχνα παραδείγματα μουσικής που καταλαβαίνω πραγματικά ως minimal θα έλεγα τον Steven Reich, ή το Dauði Baldrs των Burzum. Αντίθετα ο δίσκος του FlyLo είναι πληθωρικός· συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Απλά, όλα αυτά που γίνονται είναι τόσο άψογα δομημένα που πιστεύεις ότι είναι όλα απαραίτητα, ότι αν βγάλεις και το ελάχιστο beat ο δίσκος ξαφνικά θα χάσει την ισορροπία του. Εξίσου πληθωρικό ήταν και το Cosmogramma, μόνο που εκεί η πληθωρικότητα οδηγούσε σε μία οργιαστική κατάσταση, εδώ οδηγεί στην ησυχία και το όνειρο. Οπότε η λέξη κλειδί είναι αυτή που τόσο ξεκάθαρα μας λέει ο τίτλος: Quiet. Ή μάλλον αυτό που υπάρχει μέχρι να έρθει η απόλυτη ‘ησυχία’ ή ο ύπνος στα βαθύτερά στάδιά του: το όνειρο. Μία εσωτερική, ονειρική αναζήτηση φτιάχνει ο Flying Lotus, και προσωπικά δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο.
Μουσικά υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να σχολιάσεις. Οι Jazz καταβολές, ο καταλυτικός ρόλος των εγχόρδων, το πώς οι φωνές αφομοιώνονται και μετατρέπονται σε έναν ακόμα ήχο κλπ, κλπ. Δεν βρίσκω το νόημα, τουλάχιστον όχι ακόμα· ίσως σε μερικούς μήνες να το έχω αφομοιώσει και να μπορέσω να ασχοληθώ και με τέτοια ζητήματα. Προς το παρόν, θα σταθώ μόνο στο μπάσο του Thundercut, που υπάρχει στο περισσότερα κομμάτια και είναι νομίζω ακρογωνιαίος λίθος για το δίσκο. Τόσο που δεν μπορώ να περιμένω να βγει ο καινούργιος δίσκος του Thundercut. Κατά τ’ άλλα, είμαι ακόμα με το στόμα ανοικτό.
_
Those will burn: από την αρχή μέχρι το τέλος
Monday, November 5, 2012
Animal Collective - Centipede Hz
 | Animal Collective Centipede Hz (Domino, 2012) |
Ο θόρυβος γύρω από το Merriweather κόπασε, ο Panda Bear με το Tomboy δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα ακόμα αριστούργημα, και οι Animal Collective επιστρέφουν με τον καινούργιο δίσκο τους χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες, διθυράμβους από το Pitchfork και παραληρήματα στα διάφορα blogs. Άλλα συγκροτήματα ίσως να μην άντεχαν αυτό το 'ανεβοκατέβασμα'. Αλλά για τους Animal αυτός είναι ο 9ος δίσκος (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα eps), το Merriweather ήταν ο 8ος. Έχουν μάθει και σε πιο μοναχικές διαδικασίες. Οπότε στο Centipede Hz κατά μία έννοια ξανακλείνονται στον εαυτό τους. Η pop αμεσότητα (λέμε τώρα) του Merriweather χάνεται και δίνει τη θέση της σε πιο εσωτερικές συνθέσεις, ίσως και πιο αυτοαναφορικές, που αναπόφευκτα είναι και πιο 'δύσκολες'. Όχι βέβαια ότι η pop ευαισθησία έχει χαθεί· έτσι και αλλιώς στην καρδιά των κομματιών τους βρίσκονταν πάντα απλές pop μελωδίες. Έτσι το Today's Supernatural είναι τόσο catchy όσο μπορούν να γίνουν οι Animal. To Rosie Oh χτίζεται γύρω από μία καλά κριμένη υπερ-εύθραυστη μελωδία. Το Applesauce γαντζώνεται μέσα σου και μεγαλώνει με κάθε ακρόαση. To Father Time είναι από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχουν γράψει. Το Mercury Man έχει εκεί στο βάθος, κάτω από τους τρελούς ρυθμούς μέχρι και μία 'γηπεδική ιαχή'.
Απλά όλα τα παραπάνω είναι κλεισμένα μέσα σε άπειρα και υπερβολικά πυκνά layers μουσικής πληροφορίας που δίνουν την εντύπωση κάποιες φορές ότι είναι αδιαπέραστα. Και αν αυτό γινόταν σε όλους τους δίσκους των Animal, εδώ γίνεται πολύ περισσότερο. Αλλά αδιαπέραστα δεν είναι. Ποτέ δεν ήταν. Συνεχείς ακροάσεις αποκαλύπτουν σιγά σιγά τις δομές των κομματιών και τις κρυμμένες μελωδίες, διαχωρίζουν τα διάφορα ρυθμικά layers και τονίζουν τους τρόπους με τους οποίους αυτά συνδέονται και τελικά φέρνουν στην επιφάνεια ένα τεράστιο πλήθος από υπέροχες λεπτομέρειες που αποτελούν και τον ουσιαστικό πλούτο του δίσκου. Αν πρέπει να συσχετιστεί με έναν μόνο δίσκο από το παρελθόν τους, αυτός είναι το Strawberry Jam· χωρίς να είναι ίδιο έχει κάτι από την παράνοιά του. Όσοι λοιπόν απολάμβαναν τους Animal και πριν αυτοί γίνουν trendy, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από το Centipede.
_
8.9Απλά όλα τα παραπάνω είναι κλεισμένα μέσα σε άπειρα και υπερβολικά πυκνά layers μουσικής πληροφορίας που δίνουν την εντύπωση κάποιες φορές ότι είναι αδιαπέραστα. Και αν αυτό γινόταν σε όλους τους δίσκους των Animal, εδώ γίνεται πολύ περισσότερο. Αλλά αδιαπέραστα δεν είναι. Ποτέ δεν ήταν. Συνεχείς ακροάσεις αποκαλύπτουν σιγά σιγά τις δομές των κομματιών και τις κρυμμένες μελωδίες, διαχωρίζουν τα διάφορα ρυθμικά layers και τονίζουν τους τρόπους με τους οποίους αυτά συνδέονται και τελικά φέρνουν στην επιφάνεια ένα τεράστιο πλήθος από υπέροχες λεπτομέρειες που αποτελούν και τον ουσιαστικό πλούτο του δίσκου. Αν πρέπει να συσχετιστεί με έναν μόνο δίσκο από το παρελθόν τους, αυτός είναι το Strawberry Jam· χωρίς να είναι ίδιο έχει κάτι από την παράνοιά του. Όσοι λοιπόν απολάμβαναν τους Animal και πριν αυτοί γίνουν trendy, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από το Centipede.
_
Those will burn: Father Time, Today's Supernatural, Applesauce
Friday, November 2, 2012
Ταφ Λάθος - Μόνο με Χρώμα
 | Ταφ Λάθος Μόνο με Χρώμα (2012) |
Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη γιατί θα προσπαθήσω να μιλήσω για ένα είδος μουσικής που δεν έχω μεγάλη σχέση. Η σχέση μου με το hiphop ήταν οι 2 πρώτοι δίσκοι των ΤxC, οι active member (εντάξει low bap), λίγο περισσότερο οι ρόδες και οι δουλειές του Νικήτα Κλιντ και αυτά όχι φανατικά.
Ενώ μόλις έχει μπει ο Νοέμβριος και συνήθως η μουσικές αρχίζουν και ακολουθούν την μουντάδα του καιρού (όταν και αν φυσικά έρθει ποτέ) κάνοντας ιδανική παρέα σε ένα καινούργιο μπουκάλι μπέρμπον, τα 8 κομμάτια του "μόνο με χρώμα" τραβάνε το καλοκαίρι λίγο παραπάνω, και κάνουν τον χειμώνα λίγο πιο sepia.
Αρχικά, με τράβηξαν οι μουσικές που βρίσκονται από πίσω από κάθε κομμάτι. Όμορφα μετρημένα beats, κιθάρες σε ροκ κυρίως αλλά και σόουλ φόρμες να ταιριάζονται με μπάσα ικανά να σε κάνουν να κουνήσεις ρυθμικά όλο σου το σώμα. Οι μελωδίες σε κάθε κομμάτι είναι προσεγμένες (δεν ξέρω ποιές έχουν φτιαχτεί ή ποιές είναι από σαμπλς) και πολλές φορές ξεπερνούν τις προσδοκίες.
Πρώτο και καλύτερο με τις πανέμορφες κοφτερές κιθάρες του το "ακολούθησε την λάμψη", που ήταν και το κομμάτι που με έκανε να ενδιαφερθώ περισσότερο για το δίσκο. Ακολουθεί το "η μέρα΄μου όμορφη" με τον καταπληκτικό στίχο "δεν έχει ίσως σήμερα, ξύπνησα κι είναι όλα ωραία" να στριφογυρίζει στο μυαλό μου, ακόμα και τις πιο σκοτεινές μέρες. Στο "Ελεύθερος ακόμα" ο ταφ λάθος θυμίζει (δεν αντιγράφει) ίσως τις καλύτερες στιγμές από τις ρόδες φτιάχνοντας ένα πανέμορφο dub κομμάτι.
Κι ενώ γενικά με το ελληνικό χιπ χοπ έχω ένα θέμα στον τρόπο που γίνεται το ραπάρισμα, εδω, μπορώ να πω πως γούσταρα τόσο τη φωνή όσο, τις μελωδικές προσπάθειες αλλά και τους στίχους, οι οποίοι δεν περιορίζονται σε τσαμπουκάδες και επαναστατικά τσιτάτα. Έδω γράφει κάποιος και για καθημερινές οικίες καταστάσεις, για προσωπικά προβλήματα. Γενικά για πράγματα τα οποία σχεδόν όλοι έχουμε κάποια σχέση.
Είναι ένας δίσκος που τον έχω λιώσει. Ειδικά το άλλος ένας παρατηρητής έχει γίνει εμμονή και μπαίνει στα κομμάτια που τον Οκτώβριο τα διέλυσα...Έχει αρχή μέση και τέλος και είναι ανάλφρος ενώ την ίδια στιγμή δεν γίνεται φθηνός.
υγ: όποιος τον αγοράσει έχει και extra 3 κομμάτια που δεν περιλαμβάνονται στην ιντερνετική βερσιον.
_
9.1Ενώ μόλις έχει μπει ο Νοέμβριος και συνήθως η μουσικές αρχίζουν και ακολουθούν την μουντάδα του καιρού (όταν και αν φυσικά έρθει ποτέ) κάνοντας ιδανική παρέα σε ένα καινούργιο μπουκάλι μπέρμπον, τα 8 κομμάτια του "μόνο με χρώμα" τραβάνε το καλοκαίρι λίγο παραπάνω, και κάνουν τον χειμώνα λίγο πιο sepia.
Αρχικά, με τράβηξαν οι μουσικές που βρίσκονται από πίσω από κάθε κομμάτι. Όμορφα μετρημένα beats, κιθάρες σε ροκ κυρίως αλλά και σόουλ φόρμες να ταιριάζονται με μπάσα ικανά να σε κάνουν να κουνήσεις ρυθμικά όλο σου το σώμα. Οι μελωδίες σε κάθε κομμάτι είναι προσεγμένες (δεν ξέρω ποιές έχουν φτιαχτεί ή ποιές είναι από σαμπλς) και πολλές φορές ξεπερνούν τις προσδοκίες.
Πρώτο και καλύτερο με τις πανέμορφες κοφτερές κιθάρες του το "ακολούθησε την λάμψη", που ήταν και το κομμάτι που με έκανε να ενδιαφερθώ περισσότερο για το δίσκο. Ακολουθεί το "η μέρα΄μου όμορφη" με τον καταπληκτικό στίχο "δεν έχει ίσως σήμερα, ξύπνησα κι είναι όλα ωραία" να στριφογυρίζει στο μυαλό μου, ακόμα και τις πιο σκοτεινές μέρες. Στο "Ελεύθερος ακόμα" ο ταφ λάθος θυμίζει (δεν αντιγράφει) ίσως τις καλύτερες στιγμές από τις ρόδες φτιάχνοντας ένα πανέμορφο dub κομμάτι.
Κι ενώ γενικά με το ελληνικό χιπ χοπ έχω ένα θέμα στον τρόπο που γίνεται το ραπάρισμα, εδω, μπορώ να πω πως γούσταρα τόσο τη φωνή όσο, τις μελωδικές προσπάθειες αλλά και τους στίχους, οι οποίοι δεν περιορίζονται σε τσαμπουκάδες και επαναστατικά τσιτάτα. Έδω γράφει κάποιος και για καθημερινές οικίες καταστάσεις, για προσωπικά προβλήματα. Γενικά για πράγματα τα οποία σχεδόν όλοι έχουμε κάποια σχέση.
Είναι ένας δίσκος που τον έχω λιώσει. Ειδικά το άλλος ένας παρατηρητής έχει γίνει εμμονή και μπαίνει στα κομμάτια που τον Οκτώβριο τα διέλυσα...Έχει αρχή μέση και τέλος και είναι ανάλφρος ενώ την ίδια στιγμή δεν γίνεται φθηνός.
υγ: όποιος τον αγοράσει έχει και extra 3 κομμάτια που δεν περιλαμβάνονται στην ιντερνετική βερσιον.
_
Those will burn: Ακολούθησε την λάμψη,Η μέρα μου όμορφη, Ελεύθερος ακόμα, Άλλος ένας παρατηρητής.
Subscribe to:
Posts (Atom)
