 | Godspeed You! Black emperor 'Allelujah! Don't Bend! Ascend! (Constellation, 2012) |
Έχοντας στο μυαλό μου τις δύο συναυλίες στο gagarin όπου κατάλαβα πως η εποχή δεν "σηκώνει" post rock γιατί έχει γίνει μίζερα γρήγορη (περισσότερο κόσμο έβλεπα να γράφει στο twitter τι ακούει, παρά πραγματικά να ακούει)είχα τις αμφιβολίες μου για τον καινούργιο δίσκο των gy!be.
Μέχρι που έφτασε σπίτι και άρχισε το Mladic να παίζει και κατέλαβε τον χώρο και τον χρόνο. Με riffs που δύσκολα γράφονται πια και έναν τόσο γεμάτο ήχο που είσαι στο όριο να σκάσεις..το πρώτο 20λεπτο κομμάτι του δίσκου είναι τόσο γαμηστερά άχρονο που νοιώθεις ότι ξαναανακαλύπτεις όλο και καινούργια πράγματα..ήχους από την ανατολή, θόρυβο και χιλιάδες μουσικά layers που σε καθοδηγούν σιγά σιγά προς την κάθαρση περνόντας σε από τον πιο δυσκολο δρόμο.
Το Their Helicopters' Sing παρουσιάζεται σαν την πρώτη μεγάλη παύση, όπου η συνύπαρξή της με τα δύο 20λεπτα κομμάτια της δίνει και την αξία που της πρέπει. Μια θορυβώδης παύση βγαλμένη μέσα από άσχημα όνειρα. Στα 6 λεπτά που διαρκεί μέσα από τους καλά δομημένους ήχους της νοιώθεις να είσαι στην τσίτα, παρακολουθώντας κάθε νότα, κάθε δοξαριά.
Κάπως έτσι μπάινει το We Drift Like Worried Fire (η πίσω πλευρά του Mladic) και βρίσκουμε το συγκρότημα να μαζεύει επιμελώς ήχους, riffs και μελωδίες (βασισμένα σε ένα συγκεκριμένο πυρήνα-μελωδία) παρουσιάζοντας μας τα αποτελέσματα. Εκείνο το βιολί στο 4ο λεπτό σχεδόν σε κάνει να δακρύζεις..Κι εκεί που νοιώθεις πως το κομμάτι έχει φτάσει σε ένα τέλος, ολοκληρώνοντας ένα κύκλο οι godspeed μαζέυουν ένα ένα τα κομμάτια και διεκδικούν την αιωνιότητα μέσα από τον ήχο Τους. Κάνοντας τα τελευταία πέντε λεπτά να είναι γεμάτα ήχους και σκοτεινιά φωτεινή.
Στο outro τους (σύμφωνα πάντα με της οδηγίες του δίσκου) Strung Like Lights At Thee Printemps Erable (πίσω πλευρά του Their Helicopters' Sing) η φουρτούνα ηρεμεί κι ο ακροατής προσπαθεί να επιστρέψει στην πραγματικότητα...
1997 ή 2002 ή 2012 ξανά και ξανά. Αν θεωρούσαμε πως το third των portishead ήταν η καλύτερη επιλογή που είχε το συγγρότημα για να επιστρέψει στην δισκογραφία, το 'Allelujah! Don't Bend! Ascend! δεν είναι πια επιλογή αλλά μια πραγματικότητα ενός άχρονου συγκροτήματος που όσους κύκλους και να κάνει καταφέρνει να σε μαγεύει και να φτιάχνει μουσική για να την ακούς, επανεφευρίσκοντας ακόμα και τον δικό του ήχο.
_
9.5Μέχρι που έφτασε σπίτι και άρχισε το Mladic να παίζει και κατέλαβε τον χώρο και τον χρόνο. Με riffs που δύσκολα γράφονται πια και έναν τόσο γεμάτο ήχο που είσαι στο όριο να σκάσεις..το πρώτο 20λεπτο κομμάτι του δίσκου είναι τόσο γαμηστερά άχρονο που νοιώθεις ότι ξαναανακαλύπτεις όλο και καινούργια πράγματα..ήχους από την ανατολή, θόρυβο και χιλιάδες μουσικά layers που σε καθοδηγούν σιγά σιγά προς την κάθαρση περνόντας σε από τον πιο δυσκολο δρόμο.
Το Their Helicopters' Sing παρουσιάζεται σαν την πρώτη μεγάλη παύση, όπου η συνύπαρξή της με τα δύο 20λεπτα κομμάτια της δίνει και την αξία που της πρέπει. Μια θορυβώδης παύση βγαλμένη μέσα από άσχημα όνειρα. Στα 6 λεπτά που διαρκεί μέσα από τους καλά δομημένους ήχους της νοιώθεις να είσαι στην τσίτα, παρακολουθώντας κάθε νότα, κάθε δοξαριά.
Κάπως έτσι μπάινει το We Drift Like Worried Fire (η πίσω πλευρά του Mladic) και βρίσκουμε το συγκρότημα να μαζεύει επιμελώς ήχους, riffs και μελωδίες (βασισμένα σε ένα συγκεκριμένο πυρήνα-μελωδία) παρουσιάζοντας μας τα αποτελέσματα. Εκείνο το βιολί στο 4ο λεπτό σχεδόν σε κάνει να δακρύζεις..Κι εκεί που νοιώθεις πως το κομμάτι έχει φτάσει σε ένα τέλος, ολοκληρώνοντας ένα κύκλο οι godspeed μαζέυουν ένα ένα τα κομμάτια και διεκδικούν την αιωνιότητα μέσα από τον ήχο Τους. Κάνοντας τα τελευταία πέντε λεπτά να είναι γεμάτα ήχους και σκοτεινιά φωτεινή.
Στο outro τους (σύμφωνα πάντα με της οδηγίες του δίσκου) Strung Like Lights At Thee Printemps Erable (πίσω πλευρά του Their Helicopters' Sing) η φουρτούνα ηρεμεί κι ο ακροατής προσπαθεί να επιστρέψει στην πραγματικότητα...
1997 ή 2002 ή 2012 ξανά και ξανά. Αν θεωρούσαμε πως το third των portishead ήταν η καλύτερη επιλογή που είχε το συγγρότημα για να επιστρέψει στην δισκογραφία, το 'Allelujah! Don't Bend! Ascend! δεν είναι πια επιλογή αλλά μια πραγματικότητα ενός άχρονου συγκροτήματος που όσους κύκλους και να κάνει καταφέρνει να σε μαγεύει και να φτιάχνει μουσική για να την ακούς, επανεφευρίσκοντας ακόμα και τον δικό του ήχο.
_
Those will burn: Τα πάντα.
Posts
No comments:
Post a Comment