Θάνος Ανεστόπουλος - Ως το τέλος

Θάνος Ανεστόπουλος Ως το τέλος (Inner Ear, 2012)

Είναι δύσκολο να μιλήσω για έναν δίσκο του Ανεστόπουλου, χωρίς να αναφέρω έστω και μια φορά τα διάφανα κρίνα κι αυτό γιατί τόσο η χαρακτηριστική φωνή του Θάνου, η παρουσία του και οι στίχοι ήταν ένα μεγάλο κομμάτι άπό το συγκρότημα.

Τα 2 πρώτα κομμάτια του δίσκου, για μένα και τα καλύτερα του, είναι δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο Ανεστόπουλος στα καλύτερα του. Πανέμορφοι στίχοι και μια καταπληκτική μουσική να σιγοτρυγιρίζει από πίσω. Κλείνεις τα μάτια και εισαι ξανα στο '96, έτοιμος να πιεις τον κώλο σου για μια πεθαμένη αγάπη...
και εκεί έρχεται και το τέλος του δίσκου.

Περισσότερο νευρίασα γιατί κι εγώ όπως κι ο θάνος κάτι άλλο ζητώ (4ο κομμάτι σε ποίηση ταρκόφσκι) από αυτόν. Και είμαι ο πρώτος που δεν ζητά την επανάληψη. Δεν με ενδιαφέρει να μοιάσει με προηγούμενους δίσκους. Αυτός όμως εκεί. Κακεκτυπό του παρελθόντος να προσπαθεί να πετύχει την λυρικότητα του ευωδιάζουν αγριοκέρασα (μα κάτι άλλο ζητώ), να προσπαθεί να πιέσει στίχους και ρεφραίν να χωρέσουν άκομψα σε μια όμορφη μουσική(η αγάπη θα βλαστήσει) και να κάνει την χειρότερη, μα χειρότερη βερσιον στο "γράμμα ενός αρρώστου" που έχω ακούσει ποτέ (αλήθεια σας θυμίζει κάτι η μελωδία;;). Ο τρόπος που τελειώνει το "μια σιωπή" είναι ενδεικτικό της αμηχανίας που βρίσκεται ο θάνος να κάνει ότι, φαντάζομαι, δεν τον αφήναν να κάνει παλιά...(και με το δίκιο τους φυσικά). Το ένα δάκρυ κοραλλένιο, είναι και το μοναδικό τραγούδι που σώζεται μέτα τα δύο πρώτα και κλείνει το δίσκο πανέμορφα (τα μικρά παιδιά παίζουν με όπλα δεν πιάνει και μου θυμίζει και κακό πολύ κακό χατζηδάκι).

Στο "ως το τέλος" ο θανος παραμένει ίδιος τελικά. Με λίγες αλλά ουσιώδεις διαφορές. Εκείνες που κάνουν αυτό το δίσκο με δυσκολία να περνάει την βάση...



_

5.1

Those will burn: Ξανάρθαν τα σύννεφα, Ως το τέλος του κόσμου, Ένα δάκρυ κοραλλένιο