Tricky - False Idols

Tricky False Idols (!K7, 2013)

Ξαφνικά, ξαναπάω σχολείο.
Ρωτάω που μπορώ να βρω μια κασέτα γραμμένη των portishead...γαμώ μου λένε, πάρε και αυτό...maxinquaye, tricky...κι αυτός από το bristol...

2013...

κι ακόμα με συγκινεί σχεδόν κάθε βόμβος, κάθε κούφιο μπιτ, κάθε στίχος του τύπου.

Τι είναι το false idols? Είναι δίσκαρος.
Γιατί?
Γιατί για μένα περιέχει ότιδήποτε αγάπησα και μίσησα στην παρέα του μπριστολ. Στην πιο γυμνή τους μορφή. Στην πιο απλή.

And nothing's changed
Feel the same
Is just sure the pace,
Still have the same.
(nothing's change)

Δεν ξέρω πως είναι να φτιάχνεις ένα δίσκο, ο οποίος αμέσως να μην χωρά σε κανένα χρόνο. Αλλά το false Idols θα μπορούσε να είναι για τον tricky to εισιτήριο για να το κάνει.
Τραβηγμένο να πει κανείς πως είναι timeless ο δίσκος? Μπορεί.

Αλλά μοιάζει τόσο σύγχρονος και ταυτόχρονα τόσο σκονισμένος, σα να βρέθηκε τυχαία στην αποθήκη της cool θείας σου απο τα μακρυνά '90ς.

Ξεκινάει πανέμορφα με μια διασκευή. Στίχοι δυνατοί που σε βάζουν στο νόημα. Και συνεχίζει στο πανέμορφο Nothing Matters...Με ένα refrain που προσωπικά μου θύμησε massive attack και μετά έρχεται το κολασμένο valentine..υπνωτικός ρυθμός και μια φωνή από τα '50...(πραγματικά απο τα '50s)...To parenthesis παίρνει ένα τραγούδι των antlers και το κάνει όνειρο. Στο If I Only Knew η φωνή της Fifi Rong και το στακάτα μπιτ με ξαναπήγαν χρόνια πολλά πίσω. .
Tribal Drums και Does it, δείχνουν πως η επιστροφή στις ρίζες του, ήταν το καλύτερο πράγμα για εκείνον. Ρημαγμένο μπάσο, και ψιθυροι μέχρι τα ουράνια..

Ελεγα πως το knowle west boy ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να φτιάξει πια...
το false idols όμως, είναι η νέα του αρχή.
Είναι τα άλλα, είναι κι αυτό..

και ξαναγυρνάω στο σχολείο...και είμαι 30...και δεν χωράω στη θέση μου. Και είμαι ο ίδιος. Tο ίδιο κι ο tricky..κι ας είναι πιο απλός. Κι ας μην γράφει δύσκολα...

_

9.4

Those will burn: Nothing Matters, Valentine, Does it, Parenthesis

Νυκτερινή Διερώτηση.

Είναι κάμποσοι δίσκοι για τους οποίους ετοιμαζόμουν να γράψω τον τελευταίο καιρό. Και όλα πήγαιναν σχετικά καλά μέχρι που ο bo(m)bbieR με ανάγκασε να ξανακούσω με προσοχή τον καινούργιο δίσκο των κορε. ύδρο. Κάπου εκεί το πράγμα χάλασε.
_

Στον κεραυνοβόλο έρωτα δεν πιστεύω. Ή καλύτερα, πιστεύω ότι είναι κάτι ιδιαίτερα επιφανειακό· η προβολή του εγώ μας στο άλλο, η αναγνώριση δικών μας στοιχείων σε αυτό. Οπότε μπορείς εν δυνάμει να ερωτευτείς κεραυνοβόλα οποιονδήποτε, αν αυτό είναι που επιζητάς. Λίγο-πολύ αυτό που ο άγνωστος σε μας είχε πει στον Bryan MacLean "You know that I could be in love with almost everyone".
_

Τους κόρε. ύδρο. τους συμπαθούσα. Η φτηνή ποπ για την ελίτ μου άρεσε πολύ. Το άλλη μία νύχτα σύγχυσης και γέλιου πίστευα ότι είχε τα συστατικά μοναδικού κομματιού. Το χιούμορ τους το έβρισκα έξυπνο. Η πικρή γεύση μετά το πρώτο 1,5 λεπτό ένοιωθα να απογειώνεται στα ουράνια. Ο στίχος "γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει" μου έστελνε πάντα ανατριχίλες. Σε γενικές γραμμές αυτά. Όχι πολλά μάλλον. Σίγουρα όχι κεραυνοβόλα.
_

Αλλά απ' ό,τι φαίνεται ήταν αρκετά για να μπουν μέσα μου και να αρχίσουν να δουλεύουν. Και κάπως έτσι βρίσκομαι τώρα, εδώ και 20 μέρες να ακούω χωρίς διακοπή τις Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό στο αυτοκίνητο, την φτηνή ποπ στο mp3 player και το 78 στο σπίτι. Και να μην μπορώ να πιστέψω το πόσο όμορφοι είναι. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είναι αποτέλεσμα πολύ δουλειάς, κόπου και αγάπης. Ούτε το ότι έχουν χίλιες αναφορές σε αγαπημένα πράγματα. Ούτε απλά γιατί κλείνουν το μάτι στην φτηνή ελληνική ποπ του τέλους των '80s αρχές '90s (mr bo(m)bbieR, μία ένσταση μονο, ο χωριστός βίος δεν είναι το κομμάτι που δεν έγραψε ποτέ ο Μικρούτσικος, είναι αυτό που δεν μπόρεσε να γράψει ο Καρβέλας). Ούτε καν επειδή ανήκουμε στην ίδια γενιά και έχουμε παρόμοιες αναφορές. Οι κόρε. ύδρο. είναι τελικά μία ωδή στη διαφορετικότητα. Η απόλυτη κατάφαση σε αυτήν. Σαν να μην τους νοιάζει τίποτα, γράφουν αυτό που τους βγαίνει κάθε φορά. Αυτό είναι που ενώνει όλα τα υπόλοιπα.
_

Και έτσι έφτασα να τους λατρεύω. Τα καλά φυσικά, αλλά και τα άσκημά τους, γιατί πλέον, μετά από τόσα χρόνια τα γνωρίζω και αυτά. Ίσως να τα είχα δει και πρώτα αυτά. Με ψιλο-εκνευρίζει όταν προσπαθούν να γίνουν 'indie' ντε και καλά, όπως στην παλαιότητα για παράδειγμα, αλλά πάλι ξέρω ότι είναι χαρακτηριστικό κόρε. ύδρο. και αυτό, και τελικά καταλήγει να μου αρέσει για αυτόν ακριβώς το λόγο. Όταν είδα στο youtube το κλείσιμο της συναυλίας τους στο gagarin, βούρκωσα. Αυτά. Κάπως έτσι μάλλον δουλεύει η αγάπη. Αργά και ουσιαστικά.

Ωδή στην αναβολή

 Ω αναβολή.

 Όταν μιλάμε για αναβολή, νομίζω ότι έχω φτάσει το τόπικ, του ε χό ουλ νιου λέβελ. Λίγο το τοπ-20 του Δεκέμβρη, λίγο οι εντατικοί ρυθμοί της διπλωματικής, λίγο η κατάρρευση που ακολούθησε μετά, φτάσαμε στα τέλη του Μαΐου για να γράψω κάτι. Το θέμα είναι ότι έχω κάτι απωθημένα από πέρυσι. Δύο δίσκους για τους οποίους ήθελα να γράψω τόσο καιρό, αλλά για χίλιους δυο λόγους και δικαιολογίες, δεν έκατσα να τελειώσω τόσο καιρό. Το παρών κειμενάκι λοιπόν αποτελεί το ξεπέρασμα της έως τώρα αεργίας και συνάμα, θέλω να πιστεύω, την αρχή μιας μικρής παραγωγικότητας. (μιας και τόσο καιρό έχουν μαζευτεί πολλοί δίσκοι για τους οποίους θέλω να γράψω). Ταυτόχρονα αποτελεί μια άναρχη και ασυνάρτητη συγγραφή, προϊόν ανολοκλήρωτων προσπαθειών στο διάστημα όλων αυτών των μηνών. Κάτι που ελπίζω ότι ίσως έχει να προσφέρει μια ξεχωριστή χροιά στην εκτίμηση-κριτική ενός μουσικού έργου.

Ακόμα ένας λόγος.

 Τα ρεβιους που κάνουμε, από την δικιά μου τουλάχιστον οπτική, αποτελούν μάλλον προσωπικές αναγνώσεις των δίσκων και όχι αντικειμενικές και τεχνικά άρτιες κριτικές τέχνης. -τώρα αυτό το αναγνώσεις δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό, αφού τον δίσκο τον ακούς δεν τον διαβάζεις, αλλά δε γαμιέται, βγάζει μια λυρικότητα-. Έλεγα λοιπόν για το προσωπικό του θέματος. Αυτός είναι ένας λόγος που για μένα το πόσο πρόσφατος είναι ο δίσκος περνάει σε δεύτερη μοίρα. Μιλάς για αυτά που έχεις κάτι να πεις. Τα είδες με ένα τρόπο που σκέφτεσαι ότι ίσως αξίζει να μοιραστείς με κάποιον άλλο. Ίσως και να μην αξίζει. Ίσως και να μην τα δει κανένας άλλος. Εσύ οργάνωσες τη σκέψη σου με κάποιο τρόπο, και προσπάθησες να το κοινωνήσεις και σε κάποιον άλλο. Ήδη κέρδισες πολλά, αλλά η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι όταν βλέπεις κάτι που εσύ δημιούργησες να γίνεται αφορμή για συζήτηση με άλλους, είτε με καλές είτε και με κακές κριτικές. Έτσι αντιλαμβάνομαι προς το παρόν τη δημιουργία (γενικότερα) και για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω αυτό να αλλάξει σύντομα. Τώρα αν από αυτά που δημιουργείς περιμένεις να βγάλεις και το ψωμί σου, ίσως αλλάζει το πράμα. Δεν ξέρω ακόμα. Ίσως μου το απαντήσει ο μελλοντικός εαυτός μου.

G.o.o.d. Music  Cruel Summer  (Good Music/Def Jam,    2012)

Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για μουσική. Η πρώτη δισκοκριτική αφορά το Cruel Summer. Ήθελα από την αρχή της κυκλοφοριάς του να γράψω για αυτόν (μπας και γλιτώσω λίγο χρόνο από κανέναν άμοιρο αναγνώστη), αλλά για διάφορους λόγους το ανέβαλλα μέχρι που πέρασε ο καιρός και δεν έβρισκα πλέον νόημα να πω κάτι για αυτόν (τον ούτως ή άλλως μάπα δίσκο). Το μετάνιωσα όμως... Κάτι οι φήμες που θέλουν το label να βγάζει και νέο δίσκο / Cruel Winter / , κάτι το κράξιμο που δεν έχω ξαναρίξει ποτέ για άλλο δίσκο με έκαναν να ξαναπιάσω τις σημειώσεις μου. ++ και την πρόσφατη αποχώριση του Kid Cudi από το label. Η δισκογραφική Collectiva του Kanye West μας παρουσίαζει τον δίσκο cruel summer. Το ενδιαφέρον του δίσκου έγκειται στο συλλογικό του αποτελέσματος. Αν και είναι φανερή η υπογραφή του Kanye, η συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών τόσο στο σύνολο του δίσκου όσο και σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά μας προσφέρει κομμάτια που δεν θα υπήρχαν από την καλλιτεχνική δραστηριότητα του καθενός ξεχωριστά. Παράλληλα μας δίνεται η δυνατότητα να ακούσουμε ένα τόσο ευρύ φάσμα από διαφορετικά στυλ σε τόσο λίγο χρόνο. Κάπου εκεί, τελειώνουν και τα θετικά στοιχεία του δίσκου.
Πάμε τώρα και στα προφανή... Ο Kanye πάνω από όλα είναι επιχειρηματίας... Ο δίσκος λοιπόν επιτελεί πολύ καλά το ρόλο του ως εμπορικό προϊόν. Αφενός λειτουργεί ως προμοτάρισμα των “νέων” καλλιτεχνών που περιλαμβάνονται στην δισκογραφική του (2 Chainz...) και αφετέρου εγγυάται μια ασφαλή εμπορική διαδρομή μέσω των ισχυρών ονομάτων που διαθέτει (Jay-z, Ghostface Killah, Common..). Το ενδιαφέρον στοιχείο που προέκυψε, μετά από τόσες ακροάσεις που έγιναν, κάθε φορά που έπιανα να γράψω για τον δίσκο, είναι ότι εξακολουθεί να μην ακούγεται. Εντάξει μπορεί να έχει και μερικά επιτυχημένα verses, αλλά δεν το σώζουν με τίποτα. Όποτε ακούω αυτό το “Drop it to the floor, make that ass shake” μου ακούγεται πιο φθηνό και από το hot-dog στην Aλεξάνδρας. Γενικά ο δίσκος στο συνολό του, ακούγεται πολύ απλός και πρόχειρος, ίσως γιατί μάλλον είναι... Κατά πάσα πιθανότητα θα ξεχαστεί γρήγορα, αξίζει μόνο κάποιες ακροάσεις για ιστορικούς λόγους και γιατί έχει πλάκα να ακούς τους μουσικούς -σχεδόν- αυθορμητισμούς αυτών των καλλιτεχνών. Μας δείχνει πόσο εύκολο και δύσκολο είναι συνάμα να κάνει κανείς τέτοιου είδους μουσική.... ps: ό,τι και να βγάλλεις αμα τo πασπαλίσεις με λίγο illuminatti πουλάει στην αμερική.... ps: ακόμα και το artwork, εκδοχή που απέρριψαν για το watch the throne μου μοιάζει... Ο βαθμός είχε φτάσει και στο 6,5 στις καλές μου, αλλά τελικά θα επιστρέψει στο αυθόρμητο αρχικό 4,5

4.5 

Those will burn: Mercy

και για να πλαισιώσει το review

The Babies Our House on the Hill (Woodsist; 2012)

Ο δεύτερος δίσκος για τον οποίο ήθελα να γράψω τόσο καιρό είναι του συγκροτήματος The Babies – Our House on the hill. Δεν ξέρω ακόμα τον λόγο, αλλά το ρεβιού αυτό γράφτηκε τελευταία στιγμή, παρόλο που έχω αφιερώσει στον δίσκο ασύγκριτα περισσότερο χρόνο σε σχέση με το Cruel Summer. Ίσως και να είναι εν μέρει ενδεικτικό του θορύβου που έγινε γύρω από τον δίσκο. Ούτε κιχ. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα να γράψω εξ αρχής για αυτόν. Η αλήθεια είναι ότι αν περιμένει κανείς μουσικές υπερβάσεις και πειραματισμούς, δεν θα τους βρει εδώ. Αυτό που έχει ο δίσκος είναι μια ειλικρίνεια και σεμνότητα ως προς αυτό που παράγουν. Πρόκειται για έναν easy listening δίσκο -indie rock για τις ταμπέλες-, του οποίου την αξία αντιλήφθηκα όταν κατάλαβα ότι είχα μάθει ασυναίσθητα όλους του στίχους του. Η αλήθεια είναι ότι δεν μοιάζουν με ομηρικά έπη, αλλά είναι ενδεικτικό του πόσο πολύ έπαιξε στο winamp μου, το 2012. Δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά ο δίσκος έγινε πολύ προσωπικός. Λίγο τα απαλά ροκάκια, το χαρούμενο αλλά και νοσταλγικό mood και άλλο τόσο η ταύτιση μου με τους στίχους, με έκαναν να τον αγαπήσω. Τώρα που καλοκαιριάζει και τον ξανακούω, σκέφτομαι πόσο πολύ θα ταίριαζε μια μπυρίτσα και αραλίκι σε μια παραλία και από πίσω να παίζουν οι The Babies. Slow Walkin φάση. Οπότε γράφω καμία καλή κουβέντα, να τους αγαπήσει και κανένας άλλος. Και που ξέρεις, μπορεί να γίνουμε πολλοί και να έρθουν και για κανένα live.

8.5 

Those will burn: Alligator, Get Lost, Slow Walkin

και για να πλαισιώσει το review

Κόρε Ύδρο - Gagarin205 - 19.05.13

Κι ενώ ήταν στην πόλη και οι girls names, οι death grips αλλά και οι fucked up αποφάσισα να κατέβω προς το gagarin για να δω τους Κόρε Ύδρο....Μεγάλη απόφαση και πάρα πολύ σωστή.

Πριν 3 χρόνια, πάλι στο gagarin, είχα παρακολουθήσει για πρώτη φορά τα παληκάρια και είχα μαγευτεί. 

Έτσι μετά το πολύ όμορφο φετινό δίσκο σκεφτόμουν αν είναι δυνατό, να κάνουν μια συναυλία καλύτερη από την προηγούμενη.

Και έκαναν. 

Και εύκολα.

Η συναυλία ξεκίνησε λίγο παγωμένα  και έτσι τα δύο πρώτα τραγούδια (αν θυμάμαι καλά οι "τέκτονες", και "τα βράδια της κρίσης") ακούγονταν λίγο απόμακρα..όμως ξαφνικά στο "ποτέ δεν ήμουν μόνος τελικά" το πράγμα έστρωσε...και δεν ξαναχάλασε...μέχρι το τέλος...

Δεν θυμάμαι την σειρά των τραγουδιών αλλά θυμάμαι πολύ καλά τη Πρωινή Διερώτηση και το 1.000.000 χειμώνες όπου έσκαγαν και οι τελευταίοι που μιλούσαν για να ακούσουν...όπως και στο άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου όπου έγινε πραγματικά ο κακός χαμός.

Θυμάμαι καλά τη δεύτερη φορά που έπαιξαν τα βράδια της κρίσης και ήταν

Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Α...θυμάμαι τους "εραστές του τίποτα" και το "καμιά χριστινά"...θυμάμαι τον "Σατανά της γειτονιάς" και την "παλαιότητα" , θυμάμαι να λείπει το "χωρίς επίκληση"...

θυμάμαι πολλά χωρίς να κρατάω σημειώσεις, χωρίς να προσπαθώ να σκεφτώ το πως και γιατί...

θυμάμαι τα stage diving (ακόμα κι από ανθρώπους που δεν το περιμένεις)...θυμάμαι τον "χωριστό βίο"

θυμάμαι να σκέφτομαι στο τέλος πως ο νέος δίσκος δοκιμάστηκε και στο live και πέτυχε...ενσωματώθηκε και είναι πια κομμάτι τους...σαν από παλιά...

οι κόρε ύδρο κάνουν απλά συναυλίες γιατί γουστάρουν. Γουστάρουν να παίζουν τα τραγούδια τους και γουστάρουν να έχουν την επαφή με το κοίνο (το είδαμε και στο τέλος με το πανέμορφο μουσικό αχταρμά του "μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου")...μια φορά στα τρία χρόνια θα μου πεις...αλλά ναι, μια φορά στα τρία χρόνια και τους περιμένεις πως και πως....

το χτεσινό βράδυ θα μου μεινει αξέχαστο (μέχρι το επόμενο ελπίζω) γιατί ένοιωσα γεμάτος. Γιατί κάθε φορά που τους ακούω θέλω να τρέξω σπίτι και να ξαναβάλω έναν έναν τους δίσκους από την αρχή.

(worker 11811) και από εμένα που ζηλεύω και θα ήθελα να ήμουν εκεί:

Παύλος Παυλίδης και B-Movies - Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί

Παύλος Παυλίδης και B-movies Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί (Inner Ear, 2013)

Αν κάποιος με ρωτούσε την πρώτη φορά που άκουσα το δίσκο την γνώμη μου, θα ήμουν τρομερά διστακτικός.
Αν κάποιος με ρωτήσει τώρα. Θα απαντήσω εύκολα.
ΥΠΕΡΟΧΟΣ... Ίσως ειναι λίγο υπερβολικό;;; Δεν νομίζω.
Απλά και όμορφα ο δίσκος αυτός, ειναι υπέροχος.

Τι ήταν αυτό που μου άλλαξε την γνώμη; Χμμμμ...όχι κάτι τρομερό. Απλά άκουσα τον δίσκο. Του έδωσα το χρόνο εκείνο που χρειαζόταν για να λειτουργήσει. Όπως έκανα μικρός. Και κινήθηκε έξυπνα, στα κομμάτια του εαυτού μου που έπρεπε.
Ο παυλίδης γράφει κάθε φορά και καλύτερα. Και αυτός, ειναι ο καλύτερος προσωπικός του δίσκος.

Ισως και γιατί οι b movies είναι δεμένοι πλέον, ίσως και γιατί έχουν καταφέρει να αποκτήσουν ένα δικό τους μουσικό ύφος, το οποίο δεν μένει σταθερό και αναπτύσσεται ακόμα και από συναυλία σε συναυλία... Γίνονται καλύτεροι.

Ίσως και γιατί στιχουργικά, αν και δεν έχει εκπλήξεις, από θεματικής άποψης, ο παυλίδης χαρίζει κάποια εξαιρετικά κομμάτια, με απίστευτα δυνατές εικόνες και συναισθήματα ( λαθρεπιβάτης, κούκλα, η νύχτα).

Σκατά.

Δεν ειναι ακριβώς έτσι. Μάλλον είναι κάτι περισσότερο. Ο παυλίδης καταφέρνει να ζει/δημιουργέι μέσα στις πάυσεις κάθε βιαστικής πόλης. Οι στίχοι του λοιπόν, είναι κομμάτια αυτών των παύσεων. Είναι τα σταματήματα εκείνα που κάνουμε για να νοίωσουμε. Οι ιστορίες που έχουν συμβεί έιναι ιστορίες που διαρκούν λίγο. Οσο μια φωτογραφία...

Και στο σύνολο τους τα κομμάτια ειναι υπέροχα. Εννοώ και μουσικά.

Το "θα έρθει μια μέρα" ή "το τόσο κοντά" ας πούμε, βρίσκονται κάπου αναμεσα στα σπαθία και στο "αφού λοιπόν ξεχάστηκα", διεκδικώντας τον χώρο τους και παράλληλα χαμογελώντας στο παρελθόν.. Το "αεροπλάνο" κουβαλά μαζί του μια μαγευτική μουσική και "η νύχτα" που έχει προηγηθεί καταφέρνει να γίνει το πρώτο repeat γιατί μυρίζει τόσο καλοκαίρι που σκας.

Ξαφνικά τα μεσόγεια έγιναν πιο όμορφα. Τα φώτα του αεροδρομίου φαίνονται ψεύτικα. Παύση. Repeat.

_

9.8

Those will burn: Η νύχτα, Μαίρη, Θα έρθει μια μέρα, Τόσο κοντά

Κόρε Ύδρο - Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό

Κόρε Ύδρο Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό (Inner Ear, 2013)

Είναι λεπτή η γραμμή που πατούν οι ΚΥ. Αυτό γίνεται γιατί προσπαθούν να χωρέσουν μέσα στην ποίηση τους την καθημερινότητα, με ένα τρόπο που το έκανε πετυχημένα ο σαββόπουλος το '70 και το '80.
Στην πρώτη ακρόαση με πείραξε αρκετά η αναφορά σε κρίση, σε κλισέ ατάκες όπως λεφτά υπάρχουν ή μαζί τα φάγαμε...Με ζόριζε η συνυπαρξη τους με εξαιρετικές ερμηνείες και στίχους. ο δρόμος μου για σένα πχ είναι γραμμένο με αφορμή την υπόθεση του Τσάκα και του πρίγκιπα...ή μήπως όχι???

Ανάλογα λοιπόν με το κλικ (που θα γίνει τελικά) και τον χρόνο που θα πάρει να ακουστεί, ο δίσκος γίνεται κάθε λεπτό και καλύτερος.

Είναι γαμώτο ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ και στοιχειώνει σιγά σιγά, τα βράδια, τα κακοξυπνημένα πρωινά.
Γίνεται μια εμμονική συνήθεια όπως ακριβώς και οι παλιότεροι δίσκοι... γιατί είναι πανέμορφος.

Η εξαιρετική μουσική του "όταν έρχονται οι τέκτονες" δίνει την θέση τους στα "βράδια της κρίσης". Εκεί μέσα βρίσκουμε και όλα τα υλικά που θα ακολουθήσουν. Από τον Σαββόπουλο στον Αγγελάκα κι από κει στη κλασσική θεματολογία των Κόρε Ύδρο με εξαιρετικα στιχάκια και μια πανέμορφη μελωδία.

Άλλοτε κρυμμένος, κι άλλοτε ξεδιάντρωπα μπρουταλιστικός ο πολιτικός λόγος τους ξετυλίγεται σαν το ημερολόγιο ενός τρελού, μέσα σε έρωτες, κρίσεις, ομφαλοσκοπήσεις, χαρές και λύπες.

Ο χωριστός βίος έρχεται μετά το "ποτέ δεν ήμουν μόνος τελικά" και μας προσφέρει μια απίστευτη, σχεδόν μαγευτική μουσική (θα μπορούσε να την είχε γράψει στα 80ς ο μικρούτσικός, αν είχε τα αρχίδια) και στίχους κολλητικούς μέχρι το τέλος.
Φυσικά και δεν φοβούνται να ακολουθήσουν την μανιέρα τους φτιάχνοντας μια μπαλάντα που στιχουργικά αναμετράται με την καθημερινότητα σε ένα amyywinehouse-ικό παραλλήρημα...(ο δρόμος μου για σένα) αλλά και ένα ασυνήθιστο για αυτούς μελωδικό παιχνίδι (χάδια).

ο δίσκος κάνει ένα διάλλειμα με το "μια ανοιχτή πληγή" γιατί μοιάζει ασύνδετο και λίγο παράταιρο σε σχέση με το τι ακολούθησε αλλά και το τι ακολουθεί...: πένθος για το τέλος του καλοκαιριού και ο σατανάς της γειτονιάς....

Τα 3 τελευταία κομμάτια (συμφιλίωση, παλαιότητα και τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα) κλείνουν ιδανικά τον δίσκο, παρουσιάζοντας κομμάτια από το γενικότερο παζλ των ΚΥ. Αναφορές, εικόνες και  κρυφές μελωδίες ξαναπαρουσιάζονται. Σκέφτομαι πως ο δίσκος δεν σε αφήνει λεπτο, να πάρεις ανάσα....(εκτός από το ανοιχτή πληγή είπαμε..)...

Δεν ξέρω κατά πόσο είμαι αντικειμενικός όταν πρόκειται για τους ΚΥ αλλά ο δίσκος κάθε φορά γίνεται και καλύτερος. Κάθε φορά κερδίζεις και ένα καινούργιο στίχο, μια εικόνα που είχες χάσει στην προηγούμενη ακρόαση...

θα γράψω κάτι που έγραψα και πριν...:

Είναι γαμώτο ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ και στοιχειώνει σιγά σιγά, τα βράδια, τα κακοξυπνημένα πρωινά.

Γίνεται μια εμμονική συνήθεια όπως ακριβώς και οι παλιότεροι δίσκοι... γιατί είναι πανέμορφος.

είναι άνοιξη..

_

9.8

Those will burn: Τα βράδια της κρίσης, χωριστός βίος, Τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα, ο σατανάς της γειτονιάς σου