 | Παύλος Παυλίδης και B-movies Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί (Inner Ear, 2013) |
Αν κάποιος με ρωτούσε την πρώτη φορά που άκουσα το δίσκο την γνώμη μου, θα ήμουν τρομερά διστακτικός.
Αν κάποιος με ρωτήσει τώρα. Θα απαντήσω εύκολα.
ΥΠΕΡΟΧΟΣ... Ίσως ειναι λίγο υπερβολικό;;; Δεν νομίζω.
Απλά και όμορφα ο δίσκος αυτός, ειναι υπέροχος.
Τι ήταν αυτό που μου άλλαξε την γνώμη; Χμμμμ...όχι κάτι τρομερό. Απλά άκουσα τον δίσκο. Του έδωσα το χρόνο εκείνο που χρειαζόταν για να λειτουργήσει. Όπως έκανα μικρός. Και κινήθηκε έξυπνα, στα κομμάτια του εαυτού μου που έπρεπε.
Ο παυλίδης γράφει κάθε φορά και καλύτερα. Και αυτός, ειναι ο καλύτερος προσωπικός του δίσκος.
Ισως και γιατί οι b movies είναι δεμένοι πλέον, ίσως και γιατί έχουν καταφέρει να αποκτήσουν ένα δικό τους μουσικό ύφος, το οποίο δεν μένει σταθερό και αναπτύσσεται ακόμα και από συναυλία σε συναυλία... Γίνονται καλύτεροι.
Ίσως και γιατί στιχουργικά, αν και δεν έχει εκπλήξεις, από θεματικής άποψης, ο παυλίδης χαρίζει κάποια εξαιρετικά κομμάτια, με απίστευτα δυνατές εικόνες και συναισθήματα ( λαθρεπιβάτης, κούκλα, η νύχτα).
Σκατά.
Δεν ειναι ακριβώς έτσι. Μάλλον είναι κάτι περισσότερο. Ο παυλίδης καταφέρνει να ζει/δημιουργέι μέσα στις πάυσεις κάθε βιαστικής πόλης. Οι στίχοι του λοιπόν, είναι κομμάτια αυτών των παύσεων. Είναι τα σταματήματα εκείνα που κάνουμε για να νοίωσουμε. Οι ιστορίες που έχουν συμβεί έιναι ιστορίες που διαρκούν λίγο. Οσο μια φωτογραφία...
Και στο σύνολο τους τα κομμάτια ειναι υπέροχα. Εννοώ και μουσικά.
Το "θα έρθει μια μέρα" ή "το τόσο κοντά" ας πούμε, βρίσκονται κάπου αναμεσα στα σπαθία και στο "αφού λοιπόν ξεχάστηκα", διεκδικώντας τον χώρο τους και παράλληλα χαμογελώντας στο παρελθόν.. Το "αεροπλάνο" κουβαλά μαζί του μια μαγευτική μουσική και "η νύχτα" που έχει προηγηθεί καταφέρνει να γίνει το πρώτο repeat γιατί μυρίζει τόσο καλοκαίρι που σκας.
Ξαφνικά τα μεσόγεια έγιναν πιο όμορφα. Τα φώτα του αεροδρομίου φαίνονται ψεύτικα. Παύση. Repeat.
Αν κάποιος με ρωτήσει τώρα. Θα απαντήσω εύκολα.
ΥΠΕΡΟΧΟΣ... Ίσως ειναι λίγο υπερβολικό;;; Δεν νομίζω.
Απλά και όμορφα ο δίσκος αυτός, ειναι υπέροχος.
Τι ήταν αυτό που μου άλλαξε την γνώμη; Χμμμμ...όχι κάτι τρομερό. Απλά άκουσα τον δίσκο. Του έδωσα το χρόνο εκείνο που χρειαζόταν για να λειτουργήσει. Όπως έκανα μικρός. Και κινήθηκε έξυπνα, στα κομμάτια του εαυτού μου που έπρεπε.
Ο παυλίδης γράφει κάθε φορά και καλύτερα. Και αυτός, ειναι ο καλύτερος προσωπικός του δίσκος.
Ισως και γιατί οι b movies είναι δεμένοι πλέον, ίσως και γιατί έχουν καταφέρει να αποκτήσουν ένα δικό τους μουσικό ύφος, το οποίο δεν μένει σταθερό και αναπτύσσεται ακόμα και από συναυλία σε συναυλία... Γίνονται καλύτεροι.
Ίσως και γιατί στιχουργικά, αν και δεν έχει εκπλήξεις, από θεματικής άποψης, ο παυλίδης χαρίζει κάποια εξαιρετικά κομμάτια, με απίστευτα δυνατές εικόνες και συναισθήματα ( λαθρεπιβάτης, κούκλα, η νύχτα).
Σκατά.
Δεν ειναι ακριβώς έτσι. Μάλλον είναι κάτι περισσότερο. Ο παυλίδης καταφέρνει να ζει/δημιουργέι μέσα στις πάυσεις κάθε βιαστικής πόλης. Οι στίχοι του λοιπόν, είναι κομμάτια αυτών των παύσεων. Είναι τα σταματήματα εκείνα που κάνουμε για να νοίωσουμε. Οι ιστορίες που έχουν συμβεί έιναι ιστορίες που διαρκούν λίγο. Οσο μια φωτογραφία...
Και στο σύνολο τους τα κομμάτια ειναι υπέροχα. Εννοώ και μουσικά.
Το "θα έρθει μια μέρα" ή "το τόσο κοντά" ας πούμε, βρίσκονται κάπου αναμεσα στα σπαθία και στο "αφού λοιπόν ξεχάστηκα", διεκδικώντας τον χώρο τους και παράλληλα χαμογελώντας στο παρελθόν.. Το "αεροπλάνο" κουβαλά μαζί του μια μαγευτική μουσική και "η νύχτα" που έχει προηγηθεί καταφέρνει να γίνει το πρώτο repeat γιατί μυρίζει τόσο καλοκαίρι που σκας.
Ξαφνικά τα μεσόγεια έγιναν πιο όμορφα. Τα φώτα του αεροδρομίου φαίνονται ψεύτικα. Παύση. Repeat.
_
Those will burn: Η νύχτα, Μαίρη, Θα έρθει μια μέρα, Τόσο κοντά
Posts
μου φάνηκε πολυ πιο καθαρό απο οποιοδήποτε άλμπουμ του και ανεπιτηδευτα γαληνιο /
ReplyDeleteγιαννίτσα
σε κερδίζει...ακόμα και μετά απο εκατοντάδες ακροάσεις, ακόμα και μετά απο καιρό που έχεις να τον ακούσεις....μεγαλώνει κι αυτός (παυλίδης) και μαζί του κι εμείς.
ReplyDeleteΓύρισα μόλις απο τη συναυλία του Πααυλίδη στο Μαρούσι ήταν αναπάντεχο το αποψινο ..Άλλοτε ήταν φωτεινός κι άλλοτε σκοτεινός , είχε απίστευτη ενεργεια και διάθεση για χορο και επικοινωνία με το κοινό. Φωνητικά ήταν άψογος, ενώ η πλειοψηφία των κομματιών δεν διαρκούσε λιγο΄τερο απο 7 λεπτα! Ήταν πολύ ωραία δεν του το χα να κάνει τόοοοοοοοοοοοσο καλό λαηβ!\
ReplyDeleteγιαννίτσα
Πράγματι χθες ήταν πολύ καλός. Χαμογελαστός και με τρομερή διάθεση, δείχνει πλέον πως ευχαριστιέται μουσικά το όλο πράγμα και παράλληλα ευχαριστιέται που βλέπει να έχει ανταπόκριση όλη του η προσπάθεια. Αν δεν τον σταματάγαν είχε ακόμα ένα μισαωράκι, στο νερό, με τραγούδια. Το μόνο που με "χάλασε" ήταν η εμμονή του να παίζει τον νέο δίσκο συνεχόμενα. Θεωρώ πως η ενναλάγη του μεσα στα παλιά κομμάτια θα τον ανέβαζε ακόμα περισσότερο (παράδειγμα η Μαίρη, που έπαιξε αργότερα, ήταν σαν όαση). Κάθε live και καλύτερος...
ReplyDelete