 | 2L8 H Κλωστή (2013) |
Λένε στην οδύνη/Ηδονή
...το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα, αλλά το πως αντιμετωπίζεις το πρόβλημα.
και προσωπικά αδυνατώ να καταλάβω γιατί κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει πως το ουσιαστικότερο πρόβλημα του δίσκου είναι ότι το concept του δεν εξυπηρετεί ούτε τον ίδιο το δίσκο, ούτε το συγκρότημα και φυσικά ούτε τα κομμάτια του...
Με τρανότερο παράδειγμα τις οδηγίες (μικρά ιντερλούδια) που καταστρέφουν την ατμόσφαιρα που προσπαθεί με δυσκολία να περάσει ο δίσκος και κάνουν όλο και πιο δύσκολο να μπεις στο κόσμο της κλωστής και να την ακολουθήσεις όσο αυτή ξετυλίγεται..(η μήπως τελικά γίνεται το ανάποδο και τυλίγεται σα κόμπος που δεν μπορείς να τον ξεδέσεις..;;;).
Προσωπικά πέταξα όλες τις οδηγίες, και έχω βάλει τα κομμάτια στη σειρά.
Κάνοντας μια μικρή παύση εδώ.
το κομμάτι Σκιά στο Δέρμα είναι ίσως ένα απο τα καλύτερα ελληνικά κομμάτια που έχουν γραφτεί..τόσο μελωδικά όσο και στιχουργικά...και πάνω που ξεχνάς τα πάντα και αρχίζεις να βρίσκεις την άκρη, αφου είχε πάρει τη σειρά από το όμορφο Άπειρο, σκάνε οι οδηγίες αυτουπνωτισμού...και τέλος. Δεν σε συνεφέρει ούτε η εξαιρετική διασκευή του Για Πάντα των Οδός 55.
Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή όμως.
ο προηγούμενος δίσκος μου είχε αφήσει μια μέτρια γεύση (2 δισκάκια: το ένα πολύ καλό, το άλλο όχι). Όταν λοιπόν ξεκίνησε η κλωστή με το "οδηγίες υποδοχής" θεώρησα πως είναι άλλη μια κακή εισαγωγή...
όμως όσο περνάνε τα κομμάτια δεν βρίσκω την δυναμική που περίμενα παρ' όλο που η στίχοι στα ελληνικά συνήθως λειτουργούν υπερ. Είναι λίγα τα κομμάτια που σε τσιγκλάνε να τα ξανακούσεις...
Ροκ των 80ς, 90ς περισσότερο και λιγότερο των 00ς φυσικά πολύ καλύτερα παρουσιασμένο, γιατί παίζεται από εξαιρετικούς μουσικούς αλλά χωρίς μια πρόοδο.
Το μήνυμα του δίσκου, βρίσκεται εκεί, διατρέχει κάθε κομμάτι, καλό ή κακό και είναι ανατριχιαστικό.
Γίνεται όμως με ένα τρόπο λίγο πρόχειρο, ψιλοεπιτηδευμένο.
Που αν και δεν το αποδυναμώνει, σίγουρα δεν κοινωνεί απλόχερα..
Είναι απο τους δίσκους, που αξίζει να έχει κανείς στη δισκοθήκη του (παρά τα διάφορα αρνητικά), για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά θεωρώ πως η σημαντικότητα του βρίσκεται σε διαφορετικά σημεία από ότι πιστεύει ο ίδιος.
7.0...το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα, αλλά το πως αντιμετωπίζεις το πρόβλημα.
και προσωπικά αδυνατώ να καταλάβω γιατί κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει πως το ουσιαστικότερο πρόβλημα του δίσκου είναι ότι το concept του δεν εξυπηρετεί ούτε τον ίδιο το δίσκο, ούτε το συγκρότημα και φυσικά ούτε τα κομμάτια του...
Με τρανότερο παράδειγμα τις οδηγίες (μικρά ιντερλούδια) που καταστρέφουν την ατμόσφαιρα που προσπαθεί με δυσκολία να περάσει ο δίσκος και κάνουν όλο και πιο δύσκολο να μπεις στο κόσμο της κλωστής και να την ακολουθήσεις όσο αυτή ξετυλίγεται..(η μήπως τελικά γίνεται το ανάποδο και τυλίγεται σα κόμπος που δεν μπορείς να τον ξεδέσεις..;;;).
Προσωπικά πέταξα όλες τις οδηγίες, και έχω βάλει τα κομμάτια στη σειρά.
Κάνοντας μια μικρή παύση εδώ.
το κομμάτι Σκιά στο Δέρμα είναι ίσως ένα απο τα καλύτερα ελληνικά κομμάτια που έχουν γραφτεί..τόσο μελωδικά όσο και στιχουργικά...και πάνω που ξεχνάς τα πάντα και αρχίζεις να βρίσκεις την άκρη, αφου είχε πάρει τη σειρά από το όμορφο Άπειρο, σκάνε οι οδηγίες αυτουπνωτισμού...και τέλος. Δεν σε συνεφέρει ούτε η εξαιρετική διασκευή του Για Πάντα των Οδός 55.
Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή όμως.
ο προηγούμενος δίσκος μου είχε αφήσει μια μέτρια γεύση (2 δισκάκια: το ένα πολύ καλό, το άλλο όχι). Όταν λοιπόν ξεκίνησε η κλωστή με το "οδηγίες υποδοχής" θεώρησα πως είναι άλλη μια κακή εισαγωγή...
όμως όσο περνάνε τα κομμάτια δεν βρίσκω την δυναμική που περίμενα παρ' όλο που η στίχοι στα ελληνικά συνήθως λειτουργούν υπερ. Είναι λίγα τα κομμάτια που σε τσιγκλάνε να τα ξανακούσεις...
Ροκ των 80ς, 90ς περισσότερο και λιγότερο των 00ς φυσικά πολύ καλύτερα παρουσιασμένο, γιατί παίζεται από εξαιρετικούς μουσικούς αλλά χωρίς μια πρόοδο.
Το μήνυμα του δίσκου, βρίσκεται εκεί, διατρέχει κάθε κομμάτι, καλό ή κακό και είναι ανατριχιαστικό.
Γίνεται όμως με ένα τρόπο λίγο πρόχειρο, ψιλοεπιτηδευμένο.
Που αν και δεν το αποδυναμώνει, σίγουρα δεν κοινωνεί απλόχερα..
Είναι απο τους δίσκους, που αξίζει να έχει κανείς στη δισκοθήκη του (παρά τα διάφορα αρνητικά), για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά θεωρώ πως η σημαντικότητα του βρίσκεται σε διαφορετικά σημεία από ότι πιστεύει ο ίδιος.
Those will burn: Σκιά στο Δέρμα, Κόλαση, Για Πάντα (όμορφο cover), Στο άπειρο.
Posts
Oι συνθέσεις δε με χάλασαν, αν και η αχίλλειος πτέρνα των 2L8 ανέκαθεν ήταν η παραγωγή. Η φωνή στα ταβάνια και κάπου στο βάθος του διαδρόμου οι υπόλοιποι. Και τώρα που είναι κι ο στίχος ελληνικός... Εχμμμμ... Ναι, δεν ξέρω.
ReplyDeleteΗ ρητορική πάνω στην οποία βασίστηκε η κυκλοφορία του δίσκου μοιάζει όντως επιτηδευμένη, η (ατυχής) επιλογή του ελληνικού στίχου φανερώνει τις ερμηνευτικές αδυναμίες του Κ, τα γυναικεία φωνητικά είναι άοσμα (και αυτό γίνεται εμφανές "Στο Άπειρο" και "Για Πάντα"), οι οδηγίες χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης, η "Οδύνη/Ηδονή" τέχνασμα για να προσελκύσουν περισσότερους pledgers, η παραγωγή υποτυπώδης και τα κείμενα που δημοσίευσαν πάλι ενάντια σε μουσικά sites και δισκογραφικές μεμψίμοιρα σε βαθμό αηδίας. Το σίγουρο είναι ότι έχουν ταλέντο sto να σκαρώνουν ωραίες συνθέσεις με εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις, αλλά αδικούν τον εαυτό τους. Τουλάχιστον σε αυτόν το δίσκο (και ο προηγούμενος έπασχε, αλλά από υπερβολική ποσότητα!). Και είναι κρίμα, όταν διαθέτουν τραγούδια σαν τα "Σκιά στο Δέρμα", "Κόλαση", "Πιο Κοντά".
ReplyDeleteσε μια παράγραφο έγραψες καλύτερα το νόημα που ήθελα να πω...και εκανα 3πλάσια ποσότητα κειμένου...μέχρι τελείας...ακόμα και η εικόνα για τον προηγούμενο δίσκο είναι η ίδια με την δικιά σου...(http://onewillburnmusic.blogspot.gr/2011/10/2l8-new-battles-without-honor-and.html)
ReplyDelete